Feykir - 18.12.2002, Blaðsíða 9

44/2002 FEYKIR 9
Myndirnar allar ljúfar og á gleðilegum nótum
Brot úr hugleiðingu á aðventukvöldi í Sauðárkrókskirkju með smá viðbót
Sauðárkrókskirkja hefiir nú verið
vettvangur hins gleðilega boðskapar,
fagnaðarerindisins í 110 ár. Hér er hún
í miðju samfélagsins og hluti af lífi
þess. Hjartað og sálin með sérstökum
hætti. í upphafi var kirkjubyggingin
hluti af sköpun sjálfsmyndar fyrir hið
unga bæjarfélag undir Nöfúnum. Og
enn og ávallt hefúr kirkjan gegnt því
hlutverki sínu í miðju samfélagsins.
Þess er minnst og það þakkað á öllum
tímamótum. Nýir prestar taka við og
nýtt fólk bætist við sem vinnur fyrir
kirkjuna og leggur gott ffarn úr góðum
sjóði hjartans. Þeim óska ég alls hins
besta.
Það var mér sérstakt gleðiefni að
vera vígsluvottur séra Fjölnis Ás-
bjömssonar í Dómkirkjunni í haust,
eins og séra Guðbjargar áður. Eg
fermdi Fjölni, að mér finnst fyrir
fáeinum árum, og það er dálitið gaman
að segja ykkur ffá því að þar sem
hempan hans var ekki tilbúin í haust
lánaði ég honum görnlu hempuna
mína, einmitt þá flík sem ég stóð hér í
þegar ég fenndi hann forðum daga.
Jól í nánd
Þegar ég byijaði prestsskap
breyttust jólin mín. Desembermánuður
varð allur annar en fyrr. Með nýjum
hætti gekk ég inn í skemmtilegan heim
aðventunnar. Jólaundirbúningurinn tók
að snúast fyrst og ffemst um innihald
hátíðarinnar ffamundan. Þessar vikur
ársins einkennast af glaðværð og
eftirvæntingu. Ekkert annað tímabil
ársins er þessu líkt þar sem undir-
búningur jóla og jólin sjálf eru einstök
í tilveru okkar. í kirkjum og skólum og
á heimilum eru æfðir söngvar og
helgileikir, iðkað jólaföndur og allt
þetta sem þykir til hlýða fyrir jólin.
Hugmyndir um það hvað fjölskyldan
geti gert í sameiningu verða miklu
fleiri en venjulega.
Á dögunum heyrði ég verslunar-
menn tala um að ekki væri kannski svo
mikið keypt fyrst í stað en ösin byijaði
með aðventunni. Fólk væri að hittast,
nota tímann til að sýna sig og sjá aðra.
Og verslanimar þjóni með þeim hætti
sem samkomustaðir öðrum þræði. Allt
er það nú gott og blessað. Kynslóðimar
sem eiga samskipti sín meir og meir
gegnum internet og sms og síma taka
sér tima til að styrkja persónulegt
samband. Handskrifa jólakortin, rifja
upp árið sem er að verða liðið og hugsa
um það sem það skilur eftir sig í lífi
hvers og eins.
Jólaaðventan á Sauðárkróki
Jólaminningamar mínar em dálítið
eins og ljóð Hannesar Péturssonar,
myndin sem hann dregur upp um jólin,
sem koma eftir Skagfirðingabrautinni.
Mín mynd er af litið eitt slútandi
tijágreinum undan nýföllnum snjó.
Skreyttan bæ, brosandi böm á laugar-
dagsmorgnum í Safhaðarheimilinu og
ljóstendrun á aðventukransinum í
bamamessunum í kirkjunni. Þau vom
svo fljót að stækka og allt í einu var
orðinn til bamakór við kirkjuna, nánast
upp úr bamasöngvunum sem við
Hulda Jóns vorum að syngja með
þeim. Svo kom nýtt fólk til starfsins og
ný böm að feta sig af stað út í heiminn.
Það var ffábært að sjá og heyra í
bamakómum sem söng hér áðan. Þau
em kirkjan og kirkjan er ung og lifandi
með notalegan klið bamanna. Fátt er
eins grípandi og að heyra lítil böm vera
að læra fyrstu bænarversin og bama-
söngvana sína. Jólin sjást líka best
þegar kertaljós blikar og speglast í
einlægum bamsaugum. Þá em jól. Nú
hitti ég sum þessi böm uppkomin og
þau orðin fjölskyldufólk í Reykjavík.
Mér frnnst ég eiga svolítið í þeim. Og
það sem gleður mig mest er að þau
virðast hafa áþekka skoðun á málinu.
Þá hverfúm við stundum á vit gamalla
daga en ferskra í huga. Við eigum
sameiginlegar og dýrmætar myndir af
því í minningunni.
Þannig eru reyndar allar minning-
amar. Fólk sem á þær saman og getur
rifjað þær upp á nokkuð sem ekki
fymist eða fúnar. Það á vináttuna og
lífshamingjuna sem sprettur af góðum
kynnum. Og þær eigum við hjónin og
bömin okkar.
Kórinn
Kirkjukór Sauðárkróks á einnig
afmæli í ár. Eg sá á dögunum minn-
ingabrot kórfélaga ffá eftirminnilegri
ferð okkartil Siglufjarðar. Ekkert tel ég
nú þurfa að leiðrétta í ffásögn þeirra.
Ég get þó varla hafa verið svo brattur
að lofa ömggu ferðaveðri ásamt Siglu-
fjarðarklerki enda þótt við höfúm báðir
vitað allvel af okkur. Hitt er mála sann-
ast að veðrið var mjög slæmt. Hinum
nánustu nokkurra kórfélaga, sem ekki
fóm með, fannst ekki til of mikils
mælst að næst þegar gerði óveður yrðu
kórinn og presturinn látin inn - og ekki
hleypt út affur fyrr en sæist í heiðan
himin. Ég skildi svo sem það sjónar-
mið en ég hefði ekki viljað missa af
þessari ferð. Og þar sem við höföum
lokið messunni keifúðum við ört
hækkandi snjóskaflana úr kirkjunni
niður í Alþýðuhúsið í þreifandi byln-
um, þar sem veisluborðið beið. Þar var
tekið lagið svo um munaði. Sjaldan sá
ég Jón Bjömsson söngstjóra, organista
og tónskáld, jafh leiftrandi glaðan og
reifan. Það kom ekki annað til mála en
syngja mörg, mörg lög. Og þegar
einhver þurfti að halda ræðu gafst Jóni
tóm til að undirbúa nýja hrinu af söng-
lögum. Haff var á orði að ef við færum
ffam af á leiðinni heim hefðum við
hvort sem væri „sungið okkar síðasta“.
Kirkjukór Sauðárkróks á miklar
þakkir skildar og samfélagið þakkar
líka dygga þjónustu hans með ýmsum
hætti. I kómum á presturinn sam-
starfsfólk á gleði- og sorgarstundum.
Fólk með öruggum huga, sem er
þátttakendur í atburðum kirkju og
samfélags af heilum huga.
Heilt og óskipt kirkjusamfélag
Ég minnist ekki annars en að
auðvelt hafi verið að fá fólk til starfa
fyrir kirkjuna sína. Það segir talsvert
um samfélagið, trúnað þess við
kirkjuna og hlutverk hennar í
samfélaginu. Hugur minn er fullur af
þakklæti til allra þeirra sem ég átti kost
á að starfa með á vettvangi kirkju- og
safhaðarmála. Og vissulega til alls hins
norðlenska samfélags. Ég man ekki
effir annríki og erli í desember.
Minningamar em um brosandi fólk,
hlýlegar persónur, alúð og
elskulegheit. Aðalgatan var
verslunargatan áður fyrr. Hver verslun
með sínum sérstaka blæ. Þama var
Þóra Jóhanns á sínum stað og hún fór
með ljóð fyrir mig án þess að þurfa
prentað mál að styðjast við. Torfi í
Vökli, líka með vísur á hraðbergi,
Magnús Siguijóns í kaupfélaginu,
Minna Bang í apótekinu, Áróra og
Stína Sölva í „Tuskubúðinni“ og svo
Bjami Har með englahárið. Og allt hitt
fólkið, sumt búið að kveðja þennan
heim, flest þó með okkur og halda
ennþá jólin í þessum heimi. Já, í
minningunni er þetta ffiðsælt, ljúff og
fagurt.
Ég fór að tala um það við konuna
mína um daginn hvað allt hafi nú verið
rólegt og notalegt í desember á
Króknum. Og Signý svaraði og brosti:
Þú varst nú stundum svolitið stress-
aður. Og auðvitað rifjast það upp með
svo góðlátlegri hjálp að maðurtaldi sig
hafa í ýmislegt að líta. Margar ræður
að semja og undirbúa kirkjustarfið
sem best ásamt samstarfsfólki i kirkj-
unni. Ef ég tek á þá man ég alveg effir
áhyggjum á köflum. En slíkar minn-
ingar hafa ekki fest rætur í huganum.
Minningamyndimar em allar á ljúfú og
glaðlegu nótunum. Þetta minnir mann
affur og aftur á gullvæg sannindi.
Áhyggjumar, kvíðinn og stressið er allt
saman lítils virði. Það er óðara gleymt.
Effir stendur lífshamingjan sem fólk
byggir upp í sameiningu, eitt, í
fjölskyldum og samfélagi.
Ennþá og ætíð er krossinn á Nöf-
unum hið lýsandi tákn jólanna um
þann kærleika sem leitar ekki síns eigin.
Um kærleikann sem er góðviljaður,
kærleikann sem fellur aldrei úr gildi.
Bak við hann em leiði genginna kyn-
slóða, þar sem minningar eftirlifenda
fá einnig birtu ffá krossinum og
jólunum og þakkarhugur ástvinanna
tendrar ljós í þökk fyrir það sem var.
Og áffam höldum við með lifið.
Ég óska ykkur gleðilegra jóla, árs
og friðar.
Á vígsludegi
Ég vinn fyrir helgu altari eið,
fyrir augliti bæði Guðs og manns
af þakklæti mun ég þreyta skeið
í þjónustu ríkis kærleikans.
Þú hefúr Drottinn þáttaskil
þessi í tilveru minni greitt.
Með hendinni styrku hingað til
hjálpað og blessað, fylgt og leitt.
Ég krýp þér í auðmýk, Kristur, nú
sem kallað mig hefúr lífsins stig.
Þú helgar mitt líf, mína hönd og trú.
Hér er ég, Drottinn, sendu mig.
(Ort i tilefni vígslu sr. Fjölnis Ásbj.)
Hjálmar Jónsson.