Feykir - 12.07.2007, Page 6

6 Feyklr 26/2007
Sjálfboðaliðarnr fimm; Aina, Tora, Kjersti og Alex frá Noregi og Kristín fremst fyrir miðri mynd.
Kristín Una Sigurðardóttír, vann sem sjálfboðaliði íKína í níu mánuði
Að upplifa drauma sína
Kristín Una er nýkomin heim frá Kína eftir 9 mánaða dvöl þar við sjálfboðaliðastörf.
En hvernig skyldi nú 19 ára stelpa frá Sauðárkróki hafa endað í norðvesturhluta
Kína að vinna sem sjálfboðaliði? Kristín sendi Feyki ferðasögu sína.
Kristín Una er nýkomin
heim frá Kína eftir 9 rnánaða
dvöl þar við sjálfboðaliðastörf.
En hvernig skyldi nú 19 ára
stelpa frá Sauðárkróki hafa
endað í norðvesturhluta Kína
að vinna senr sjálfboðaliði?
Kristín sendi Feyki ferðasögu
sína.
-Þegar ég var lítil sagði
ég eitt sinn við matarborðið
heima: “Þegar ég verð stór þá
ætla ég til Kína, læra kínversku
og ganga Kínamúrinn.” Þetta
voru nú háleit markmið
lítillar stelpuskjátu sem gerði
sér kannski ekki alveg grein
fyrir því hvað heimurinn væri
nú stór, já eða Kínamúrinn
langur! Ég man að amma
Gógó, sem var í heimsókn,
spurði mig hvað ég ætlaði nú
að borða í Kína því að ég hafði
veriðmeðeinhverjarkenjaryfir
matnum. -Kínverjar borðuðu
ekkert nema hrísgrjón og
sterkan mat. Ég taldi það ekki
til stórvandamála, ég tæki
bara með mér nesti! Þá var
nú hlegið við matarborðið og
ég fór í fýlu því fólkið gerði
bara grín að mér og þessum
framtíðaráformum mínum.
Sá hlær best sem síðast hlær
segir máltækið og því hlæ ég
núna, nýkomin heim frá Kína
Svona kom þetta til
Eítir eitt ár í MR bauðst
mér að fara til Noregs í
alþjóðlegan menntaskóla, Red
Cross Nordic United World
College (RCNUWC). Þangað
hélt ég galvösk og mun aldrei
sjá eftir því. Skólinn er einn
af 12 United World Colleges
í heiminum og vistin þar var
mikið ævintýri og efni í aðra
grein út af fyrir sig. Eftir tveggja
ára nám við RCNUWC býður
skólinn útskriftarnemum upp
á sjálfboðaliðastörf víðs vegar
um allan heim. Þar á meðal var
samstarfsverkefni við Ningxia
University í Kína. Þarna sá
ég gullið tækifæri til að láta
drauminn um Kínaförina
rætast. Ég var ekki alveg á
þeim buxunum að fara beint
í háskóla eftir menntaskóla,
langaði að taka ntér smá frí,
skoða mig um í heiminum og
láta gott af mér leiða áður en
ég hæfi háskólanám. Þetta var
því alveg kjörið fyrir mig og ég
sótti um að fara til Kína.
Eins og áður kom fram
er þetta samstarfsverkefni
milli Red Cross Nordic
UWC(RCNUWC) ogNingxia
Universtity og verkefnið er
styrkt af Fredskorpset Norway,
sem eru nokkurs konar
friðarsveitir Noregs. Árlega
sendir RCNUWC 5 unga
sjálfboðaliða frá Noregi og
jafnvel öðrum Norðurlöndum
til Ningxia og þaðan korna 2
sjálfboðaliðar til RCNUWC.
Markmið verkefnisins er að
auka skilning milli landanna
tveggja og þessara ólíku
menningarheima og vekja
fólk til umhugsunar um
málefni fatlaðra.Ninxia er
lítið sjálfstjórnarhérað í
norðvesturhluta Kína og
heitir fullu nafni Ningxia Hui
Autonomous Region. Það
er eitt af fátækustu héruðum
Kína og meirihluti íbúanna
tilheyrir minnihlutahópnum
Hui sem er múslimskur.
Loftslagið er mjög þurrt enda
liggur héraðið ekki langt
undan Góbíeyðimörkinni.
Höfuðborgin, sem telur um
900.000 íbúa, heitir Yinchuan
og þar bjó ég.
19 ára háskólakennari
I Yinchuan vann ég við að
kenna munnlega ensku.
Helming vinnustundanna
kenndi ég við Ningxia
University og þar kenndi
ég enskunemum á öðru ári.
Áður en ég fór til Kína og
sagði fólki frá því hvað ég
væri að fara að gera; að kenna
munnlega ensku í háskóla,
hljómaði það hálf skringilega.
Stelpan, nýútskrifuð úr
menntaskóla, að fara að kenna
háskólanemum! Einnig urðu
nemendur mínir hissa þegar
þeir uppgötvuðu að kennarinn
væri ári yngri en þeir. Þrátt
fýrir það þá gat ég nú orðið
þeim að liði og hjálpað þeim
að bæta framburðinn hjá sér
og hlustun, því þó þeir kynnu
mikið af málfræði og hefðu
góðan orðaforða þá reynist
munnlegi- og hlustunarþáttur
enskunámsins Kínverjum oft
erfiður.
í fyrstu kom mér á óvart
hvað nemendurnir voru
fákunnandi í ensku, flestir
þeirra á svipuðu stigi og meðal
nemandi í 8. bekk á íslandi.
Ég skildi þó fljótlega ástæðuna
á þessunt mun. Ólíkt því sem
gerist á íslandi og í mörgum
örðum vestrænum löndum
þá er ensku hvergi að finna
í umhverfinu í Kína, allt er á
kínversku. Á íslandi höfum
við meirihluta tónlistar,
sjónvarpsefnis og kvikmynda
á ensku og við högnumst
óneitanlega mikið á því þegar
við förunt að læra ensku og
það gerir okkur nárnið mun
auðveldara. Kínverjar hlusta
á kínverska tónlist, horfa
á kínverskar sápuóperur í
sjónvarpinu og kínverskar
kvikmyndir. í Ningxia eru
útlendingar einnig sjaldséðir
fuglar og fæstir Kínverjar
stíga nokkru sinni út fyrir
landssteinana. Þeir fá því enga
þjálfun í að tala eða skilja
tungumálið sem þeir eru að
læra. Þar liggur munurinn
og ástæðan fýrir því að ég gat
unnið sem kennari í Kína.
Það var gaman að kenna
í háskólanum. Nemendur
mínir voru að stærstum hluta
stelpur og ég fékk því góða
innsýn í líf og hugsunarhátt
ungra kínverskra stelpna. Það
var sérstakt að ganga í fýrsta
sinn inn í skólastofu nreð 30
nemendum. Allir sátu kyrrir í
sætum sínum, höfðu hljótt og
biðu eftir því sem kennarinn
hefði að segja. Frá fýrstu
mínútu sýndu þeir mér mikla
virðingu sem ég hafði ekki
einu sinni unnið mér inn.
Það var frekar vandamál en
hitt hvað nemendurnir voru
tregir til að tala í byrjun. Þetta
voru jú munnlegir tírnar þar
sem markmiðið var að æfa sig
í að tala en mér reyndist oft
erfitt að virkja nemendurna.
Það kom þó allt með kalda
vatninu, ég lærði á nemendur
mína og þeir urðu frakkari
effir því sem á leið.
„Mállaus kennir
blindum”
Ég eyddi aðeins helmingi
vinnustundanna í háskólanum
í Ningxia. Einu sinni í viku
fórurn við sjálfboðaliðarnir
5 og kenndunt blindum og
sjónskertum nuddurum
að tala ensku svo þeir gætu
átt samskipti við erlenda
viðskiptavini sína. Þar sem
nemendurnir voru flestir
blindir eða sjónskertir þá var
stærsta áskorunin í þessum
tínrum að finna íjölbreyttar
leiðir til að kenna svo við
sætum ekki í klukkutíma
og endurtækjum sömu
setninguna aftur og aftur,
þó endurtekningar væru
vissulega stór og mikilvægur
þáttur af kennslunni.
Aðstæður til kennslunnar
voru ekki þær bestu
ákjósanlegu; við sátum ein-
faldlega á nuddbekkjunum og
það voru engin hjálpargögn
til staðar og því reyndist
stundum erfitt að gera
kennsluna fjölbreytta. í
byrjun nutum við aðstoðar
túlka frá Ningxia háskóla en
þegar líða tók á veturinn og
við sjálfboðaliðarnir lærðunr
nreiri kínversku urðum
við sjálfstæðari og gátum
unnið án hjálpar túlkanna. í
þessum tímum lærðum við
heilmargt sem mun vonandi
korna nuddurunum og við-
skiptavinum þeirra að góðum
notum. I enda hvers tíma
buðu nemendurnir okkur svo
nudd sem var erfitt að neita.
Þeir þekktu sannarlega hverja
taug í líkamanum og vissu
hvað þeir voru að gera þó þeir
gætu ekki séð það.
Á fimmtudögum í vetur
fórurn við í grunnskóla fyrir
blind og heyrnarlaus börn.
Tveir af sjálfboðaliðunum
kenndu blindum krökkum og
þrírkenndu heyrnarlausum. í
mínum bekk voru 13 heyrnar-
lausir krakkar á aldrinum
15-17 ára. í byrjun vetrar
naut ég aðstoðar túlks frá
Ningxia háskóla sem túlkaði
af ensku yfir á kínversku fyrir
táknmálskennara sem svo
sagði krökkunum á táknmáli
hvað ég hafði sagt. Þegar
þeir spurðu spurninga nráttu
þær fara sörnu leið til mín, í
gegnum báða túlkana. Þetta
tók því allt tímann sinn en
við notuðum töfluna einnig
mikið í þessum tímum. Ég
var nú svo heppin að með
mér í tímum var einnig 14
ára kínverskur sjálfboðaliði,
Lucy, sem talaði sérstaklega
góða ensku og var altalandi á
táknmáli. Eftir nokkrar vikur
gáfum við Lucy túlknum og
táknmálskennaranum frí því
það var mun skilvirkara að
Lucy túlkaði af ensku og yfir
á táknmál. Lucy er sannarlega
ein af aðdáunarverðustu
manneskjum sem ég hef hitt.
Hún er 14 ára og búin að
læra táknmál af bókunr og
heimsækir skólann a.rn.k.
tvisvar í viku.