Feykir - 06.03.2008, Blaðsíða 8

8 Feykir 09/2008
Séra Sigríður Gunnarsdóttir sóknarprestur á Sauðárkróki
er að fara að ferma sín fyrstu fermingarbörn
Alsæl með flottan
fermingarárgang
Séra Sigríður Gunnarsdóttir, sóknarprestur við Sauðárkróks-
kirkju fermir nú í vor sín fyrstu fermingarbörn. Árganginn
segir hún fjörugan og skemmtilegan og bætir við að trúlega
eigi hann eftir að vera í uppáhaldi hjá henni. Feykir ræddi
við séra Sigríði um preststarfió, fermingar, lífið og tilveruna.
Sigríður er alin upp í
Flatatungu í Akrahreppi og
naut hún á uppeldis- og mót-
unarárum sínum samneytis við
ömmu sína og alnöínu sem var
mjög trúuð. - Amma var orðin
fullorðin og gaf sér góðan tíma
til að kenna mér bænir og segja
mér sögur úr Biblíunni, svarar
Sigríður aðspurð um hvort hún
hafi alltaf verið trúuð. Áhugi á
því að vinna með fólki auk þess
að þykja guðífæðin spennandi
nám varð síðan til þess að þegar
að háskólanámi kom ákvað
Sigríður að fara í guðfræðina.
Var þó ekkert endilega ákveðin
í að láta síðar meir vígja sig til
prests. Guðífæðina kláraði hún
árið 2004 en þá bjó hún ásamt
eiginmanni sínum Þórarni
Eymundssyni á Hólum þar sem
hann starfar semreiðkennari.
-Ég var á þessum tíma að vinna
við Hóladómkirkju þar sem
ég tók á móti ferðamönnum,
sýndi kirkjuna og hafði umsjón
með helgihaldi. Það var mjög
góð reynsla, segir Sigríður sem
síðan var vígð til afleysinga við
Sauðárkrókskirkju þann 15.
október 2006. Þá tveggja barna
móðir, yngra barnið Þórgunnur
nokkurra mánaða gömul, og
Eymundur Ás íjögurra ára.
Söfhuðurinn er stór, það stór
að hann er á mörkum þess
að þurfa tvo presta. En skyldi
eitthvað hafa komið nývígðum
prestinum á óvart? -Já, til dæmis
hvað fólk ber mikið traust til
kirkjunnar eða prestsins síns
og er því, sem betur fer, duglegt
að leita til hans með ýmis mál.
Sálgæslustarfið er stærri hluti
af starfinu en ég hafði reiknað
með fyrirffam.
í lága drifinu
á mánudögum
Eftir að hafa leyst Guðbjörgu
af í nokkra mánuði tók við
óvissutímabil hjá Sigríði. Hún
leysti af á Siglufirði og var
eins og hún orðaði það sjálf,
hálfgerður farandprestur.
Eða þar til 1. ágúst 2007
þegar hún var ráðin í fúllt
starf sóknarprests við
Sauðárkrókskirkjusókn. Sjálf
segir hún að margir hafi haft
á orði við sig hvort hún treysti
sér í þetta starf með þungt
heimili, en EymundurÁs, eldra
barn hennar, er bundinn við
hjólastól. —Allt hefur þetta nú
gengið upp með góðra manna
hjálp. Við réðum okkur sænska
vinnukonu sem hjálpar til við
heimilisstörf og barnagæslu.
Auk þess búum við Tóti að
því að hafa stórfjölskylduna í
kringum okkur og höfum því
þéttriðið hjálpamet ættingja
sem er ómetanleg aðstoð, segir
Sigríður.
Vinnutími prestsins er
óreglulegur þó er miðað við að
einn virkan dag í viku eigi hann
ffí. Sigríður hefur mánudag
sem ffídag en bætir við að eðli
starfsins sé slíkt að stundum
korni upp eitthvað sem verði
að sinna og þá skipti engu máli
hvort sé mánudagur, dagur eða
nótt. En á mánudögum reyni
hún að vera í lága drifinu eins
og hún orðar það.
í kirkjunni er boðið upp á
upp á fjölbreytt starf og hefúr
Sigríður með sér starfsfólk svo
það geti gengið upp. Ég reyni
að vera með krökkunum í
Prökkumnum, þau eru 6-9 ára
og miklir fjörkálfar. Stundum
stendur þannig á að ég er
upptekin við annað. Off er ekki
hægt að reikna út að morgni
hvernig dagurinn verður.
Kann ekki
endilega allt
Skref prestsins eru misþung og
segir Sigríður að það sé aldrei
hægt að búa sig undir hin
þungu skref. Skrefin þar sem
presturinn þarfað banka upp á
og tilkynna um andlát ástvinar
eða fjölskyldumeðlims. Eins
er stór hluti starfsins að sinna
hlutverki sálusorgarans. En
hver skyldi vera sálusorgari
prestsins? - Prestur er
auðvitað alltaf bundinn
trúnaði en ég fæ handleiðslu
hjá fjölskylduþjónustu
kirkjunnar. Kirkjan bíður
prestum upp á hand-
leiðslu sem er mjög gott og
nauðsynlegt fýrir prestinn að
sækja sér.
Það er ekki endilega
þannig að maður kunni allt
þó maður sé útskrifaður úr
skóla og gott er að geta leitað
til kollega sem búa að meiri
reynslu, með ráð varðandi
starfið.
Hvernig gengur þér að anna
þetta stóru prestakalli?
-Stundum vantar fleiri
klukkutíma í sólahringinn til
þess að sinna öllu sem þarf að
sinna en þá getir maður bara
eins og maður getur. Það
getur víst enginn gert meira
en það. Mikilvægt er að gera
sanngjarnar kröfur til sjálfs
síns og kunna sér hóf. Annars
er hætta á að maður klári sig
á skömmum tíma, það er vel
þekkt í prestastétt. Á hinn
bóginn eru algjörg forréttindi
að hafa nóg að gera og að fá
að taka þátt í gleði og sorgum
sóknarbarnanna. Margt
skemmtilegt kemur upp, ég
frétti eftir syni mínum að
hann hefði sagt í leikskólanum
að mamma sín réði hvað
öll börn á Sauðárkóki heita,
segir Sigríður og hlær. -Hann
er mjög áhugasamur þegar ég
kem heim frá því að skíra og
spyrhann gjarnanhvað éghafi
látið barnið heita. Þórgunnur
er enn full ung til að vera
við messu hjá móður sinni.
Það sýndi sig í jólamessunni
þegar heimasætan hrópaði
hátt og snjallt: „Mamma
mín" og ætlaði að hlaupa upp
að altarinu, pabba hennar
og stóra bróður til lítillar
gleði. Varla von að hún
áttaði sig ekki á því að þarna
væri mamma í vinnunni og
ekki við hæfi að hlaupa til
hennar.