Feykir - 18.12.2008, Blaðsíða 12

12 Feyklr 48/2008
Skemmtileg hefð í Árskóla
Lúsíur
Sú skemmtilega hefð hefur skapast í Árskóla
að halda Lúsíudaginn hátíðlegan. Þá fara
Lúsían og stöllur hennar ásamt stjörnu-
drengjum og jólasveinum um bæinn og
syngja jólasöngva fyrir gesti og gangandi.
Sjöundu bekkingar eiga þann heiður hverju
sinni að leika Lúsíu og fylgdarlið. Lúsíurnar
fóru vítt og breitt urn Sauðárkrók sl. fimmtudag
við góðan orðstír þeirra sem á hlýddu. Feykir
hitti þær á förnum vegi við Leikskólann
Furukot svo og í íþróttahúsinu á Sauðárkróki,
en dagurinn endaði að venju með skemmtun
þar, þar sem Lúsíurnar sungu Lúsíulög við
undirleik Rögnvalds Valbergssonar.
Það var einmitt Rögnvaldur ásarnt írisi
Baldvinsdóttur sem ásamt umsjónarkennurum
krakkanna áttu veg og vanda að undirbúningi
dagsins.
( ÁSKORENDAPENNINN )
WMWBHWIHKWHBBMWBBitBilHWWMWIIIIWHIilHIBmWaWIWimnllBWHWro
Sólborg Una Pálsdóttir
? Fornleifavernd ríkisins skrifar
[ mínum huga
var slíkur
félagsskapur
táknrænn fyrir
kúgun kvenna
Ég er nýbúi í Skagafirði og
það sem meira er.... ég
er Húnvetningur sem bý í
Skagafirði. Það er svo sem
engin nýjung að Skagfirskir
piltar fari yfir skarðið tii að
sækja sér kvonfang og margar
frænkur mínar hafa einmitt
hlotið sömu örlög. Minn
maður þurfti reyndar fara yfir
skarðið og yfir heiðina til að
sækja kellu því ég hafði búið í
stórborginni í nokkurn tíma.
Það kostaði hann nokkra
fyrirhöfn að sannfæra mig
um ágæti þess að flytja úr
“margmenninu” í Reykjavík
í “fámennið” í sveitinni því
ég var nokkuð viss um ég að
myndi missa öll tengsl við vini
og starfsfélaga. Auk þess var
ekki laust við að það eimdi af
nokkrum fordómum gagnvart
Skagfirðingum. Ég samþykkti
þó að prófa þetta en setti í
huganum mér nokkrar reglur
1. Gengi aldrei íkvenfélag.
í mínum huga var slíkur
félagsskapurtáknrænn fyrir
kúgun kvenna í gegnum tíðina
þar sem félagskonur stæðu
sveittar við að baka tertur ofan í
samborgara sína og sauma út.
Halló! 21. öldin kallar!
2. Drykki aldrei landa. Ekki
vegna þess að ég er svo mikil
bindindismanneskja heldur
vegna þess að slíkt flokkaðist í
mínum huga undir óæðri drykki
-jafnvel ógeðsdiykki.
3. Léti alls ekki af matarvenjum
mínum. í því fólst að éta ekkert
reykt eða sviðið og sem minnst
af mjólkurmat enda með
ónæmi, ofnæmi, bijóstsviða og
bakflæði.
4. Myndi aldrei gala í kór.
Komin af ætt þar sem þessi
kór-mennska er svo sjúkleg að
það jaðrar við fíkn. Ég skyldi sko
ekki falla í þá giyfju.
Snöggt á litið mætti ætla að ég
hafi einmitt verið staðföst í því að
verða ekki Skagfirðingur því fyrir
hvað eru þeir þekktir? En svona
áður en allir Skagfirðingar verða
móðgaðir út af slíkri yfiriýsingu vil
ég benda á:
1. Innan árs var ég gengin í
kvenfélagið og sé ekki eftir því.
2. Nú veit ég að landi er ekki það
sama og Landi. Maður þarf að
hafa næmt bragðskyn og góðan
smekk til að gera sér grein fyrir
því.
3. Á ótrúlegan hátt hafa allir
matartengdir kvillar horfið eins
dögg fyrir sól eftir því sem ég ét
meira af heimaslátruðu, reyktu,
sviðnu og súrsuðu.
4. Hef alveg staðist kórana eða
réttara sagt, þeir hafa alveg
staðist mig sem segir kannski
meira um sönghæfileika mína en
nokkuð annað.
Niðurstaðan er sú að ég er
líklega meiri Skagfirðingur en mig
nokkum b'mann óraði fyrir.
Skora á frænku mína,
húnvetnskan Skagfirðing, Hjördísi
Gísladóttur, Hjarðarhaga, að
koma með næsta pistil.