Skólavarðan - 01.06.2011, Síða 7

7
Skólavarðan 2.tbl. 2011
fjölmiðlar engan áhuga. Mér finnst enn þann dag í dag að ef von er á
hasar þá hlaupa fjölmiðlar til. Ég var einmitt að spauga með það á
kennaraþinginu um daginn, þar sem við vorum með góða fyrirlesara og
athyglisverð mál til umræðu, að við ættum að láta leka út einhverja
tilkynningu um að til stæði á þinginu að samþykkja tillögu um að farið
verði í verkfall á öllum skólastigum. Ég er viss um að þá hefðu allir
fjölmiðlar mætt en annars sýndu þeir þinginu engan áhuga. Þegar ég
læt núna af störfum þá er þetta mín upplifun. Það eru alltof fáir fjöl-
miðlamenn sem sýna skólamálum áhuga. Það er einstaka sem hefur
samband og þá helst ef þeir sjá einhverjar Pisakannanir og OECD
skýrslur og ef þeir geta lesið eitthvað neikvætt út úr þeim. Mér finnst
vanta fasta liði í fjölmiðla landsins um skólastarfið sjálft, ekki um for-
ystuna eða Kennarasambandið, heldur grasrótarstarfið hið gríðarlega
mikla starf sem unnið er í skólunum sjálfum á öllum skólastigum. Það
þarf að leyfa þjóðinni að fylgjast með. Þarna vil ég sjá breytingar.“
Settur í geymslu í Kennaraskólanum
Víkjum þá að manninum sjálfum, kennaranum Eiríki Jónssyni. Hvernig
stóð á því að hann fór í kennaranám?
„Það er nú svolítið skemmtileg saga að segja frá því. Ég lauk lands-
prófi frá skólanum heima, í Reykholti í Borgarfirði, vorið 1968 og þeir
sem muna ástandið þá vita hvað var að gerast. Það var atvinnuleysi og
iðnaðarmenn að flytjast til Ástralíu og Svíþjóðar. Á þessum tíma átti ég
mér þann draum að verða rafvirki. Pabbi var kennari í Héraðsskólanum
í Reykholti. Ég er fæddur þar í skólahúsinu sjálfu og þar bjuggum við
þangað til ég var níu ára og foreldrar mínir byggðu sér hús í Reykholti.
Pabbi var líka með búskap og ég samdi við hann um að vinna hjá
honum við búskapinn með skóla og í fríum en þess í stað myndi hann
kosta mig í skóla. Þetta er besti samningur, sem ég hef gert á ævinni og
varð til þess að ég kom skuldlaus út úr skóla. Í þessari stöðu vorið 1968
var vonlaust að komast í rafvirkjanám og ég vann hjá pabba um sum-
arið. Í ágúst þetta ár tilkynnti pabbi mér að hann hefði talað við Brodda
Jóhannesson og hann væri búinn að koma mér í geymslu í Kennara-
skólanum þennan vetur. Hann sagði við mig að enga vinnu væri að hafa
og ég hefði ekkert nema gott af því að vera þarna einn vetur og sjá svo
til hvernig mér litist á framhaldið. Þetta var því enginn köllun, sem ég
fékk til að fara í kennaranám, heldur var pabbi bara að redda málunum,
sem ég er afar sáttur við eftir á. Eftir fyrsta veturinn kom aldrei annað
til álita hjá mér en að klára Kennaraskólann.“
Grindavík, Stykkishólmur, Kleppjárnsreykjar og Blönduós
Eiríkur útskrifaðist úr Kennaraskólanum árið 1972 og byrjaði síðan að
kenna í tvö ár í Grindavík, þaðan sem móðurætt er og því gott að reyna
fyrir sér þar. Síðan kenndi hann í Stykkishólmi í eitt ár en fór þaðan
vegna húsnæðisskorts. Árið 1975 lá leiðin aftur á heimaslóðirnar í
Reykholtsdalnum. „Þá losnaði kennarastaða á Kleppjárnsreykjum og
henni fylgdi þetta dýrindis húsnæði, þannig að það réð för þangað,
annars hefði ég verið lengur í Hólminum. Ég kenndi svo í Kleppjárns-
reykjaskóla frá 1975 til 1984 og var kominn í hlaðið á æskustöðvunum
en ég hef alltaf verið mjög stoltur af sveitinni minni. Svo kom að því að
prófa skólastjórastarf á Blönduósi en þar var ég næstu fimm árin. Þetta
er allt tilviljunum háð en það var kunningi minn sem benti mér á að sú
staða væri laus. Kannski var líka einhver metnaður í mér að staðna ekki
og því vildi ég prófa þetta. Ég hætti þarna 1989, sama árið og ég var
kosinn varaformaður KÍ og starfið hér togaði í mig.“
Heimilinu lokað klukkan tíu á kvöldin
Eiríkur segir að nokkuð sérstakt hafi verið að alast upp í heimavistar-
skóla. „Afi hafði verið skólastjóri í aldarfjórðung í Reykholti og pabbi
kenndi þar í fjörutíu ár. Þegar ég var krakki bjuggum við í heimavist-
inni. Þar var útidyrum læst klukkan tíu á kvöldin og ef foreldrar mínir
áttu von á gestum þá urðu þeir að kasta steini í glugga til að komast inn
því ekki var dyrabjöllunum fyrir að fara. Ég ólst því þarna upp innan
um nemendur, sem komu víða að af landinu og stundaði síðar mitt nám
þarna. Mér er mjög hlýtt til þessa mikla menningarseturs Reykholts og
Reykholtsdalsins,“ segir Eiríkur Jónsson, sem rétt hafði lokið við að
pakka niður á formannsskrifstofunni þegar viðtalið var tekið og meira
að segja búinn að taka „Old Trafford“ skiltið niður af hurðinni.
„Þetta var því enginn köllun sem ég
fékk til að fara í kennaranám heldur
var pabbi bara að redda málunum“
vIÐtALIÐ