Gestur - 15.09.1933, Blaðsíða 6

4
GESTUR
1,1.
ingar þau flytja. En því er ekki að neita, að þær geta verið
œiajafnar, þegar það er krufið til mergjar, þótt flest þeirra
séu saklaus og sum mjög lærdómsrík, og sóu boðberar sam-
úðar og réttlætis, frelsis, gleði og fegurðar.
Fyrir það eru flestir vinir þeirra.
Skipbrofsmaðurinn.
Indverskt æfintýri.
Nú ætla ég að segja þér frá nokkru, sem kom fyrir sjálf-
an mig, þegar ég sigldi til náma konungsins á Síniaskagan-
um: »Ég fór með skipi, sem var 150 álna langt og 40 álna
breitt, og með 150 úrvals sjómönnum frá Egyptalandi. Ueir
athuguðu loftsútlitið og þeir athuguðu landið, og þeir voru
hugaðir sem ljón. Ueir gátu sagt fyrir um vinda áður en þeir
komu, og um óveður, áður en það féll yfir.
Peir spáðu fyrir stormi, á meðan vér vorum á hafinu, og
áður en vér höfðum náð til iands, kom það.
Óveðrið skall á og öldurnar urðu átta álnir á hæð. Ég
náði í trédrumb. En skipið fórst, og engum var bjargað af
þeim, sem á því voru.
En öldur hafsins þeyttu mér upp á ströndina, og var ég
þar aleinn í prjá daga. Hjarta mitt var eini félaginn. Ég svaf
í skjóli trés og hélt mig í skugga þess, á milli þess að ég
náði mér í fæðu.
Ég fann þar fíkjur og vínber og allskonar ágæta lauka
og gurkur. Par voru fuglar og fiskar. Já, það var ekkert til,
sem ekki fékst þar.
Ég át mig saddan og henti sumu frá mér, því það var
alt of mikið handa mér. Pegar ég var búinn að smíða mér
eldnafar, kveikti ég bál og færði guðunum fórnir. — En þá
neyrði ég hljóð, sem líktust þrumugný, og ég ímyndaði mér