Gestur - 15.09.1933, Blaðsíða 12

10
GESTUR
1,1.
eftir pað að reyna að hjálpa fleirum af þeim, sem ennpá
héldu sér frá druknun.
Báturinn okkar var þegar of hlaðinn og var á leið til
skipsins, er hann rakst á dyraumgerð af þilfari skipsins. Á
henni sat uug stúlka, systir úr Rauðakrossfólaginu. Með
annari hendi hélt hún um járnhring í umgjörðinni, en hinni
í yfirhafnarkraga á hermanni, sem hafði mist meðvitundina.
Ósjálfrátt hvíldu hermennirnir árarnar, prátt fyrir hróp for-
mannsins um pað, að ekki væri pláss fyrir fleiri. Ég stóð
upp, og rétti hendurnar á móti ungu stúlkunni.
En hún vék höfðinu undan, og augnaráð hennar sýndi
dramb og áræði, svo oss setti alla hljóða.
»Bjargið honum!« hrópaði hún, og leit á hermanninn
meðvitundarlausa. »Varðmenn fósturlandsins eiga að ganga
fyrir!«
Pegjandi hlýddu skipverjarnir og tóku manninn inn. Svo
hrópaði ungfrúin: »Hór er ekki rúm fyrir fleiri, haldið nú i
áfram!« Peir létu árarnar falla, en hikuðu við að halda af
Btað, eins og peir væru að vonast eftir einhverju bjargráði
fyrir kvenhetjuna*.
James Folk pagnaði andartak, eins og hann vissi ekki,
á hvern hátt hann skyldi halda áfram sögunni.
Pá leit gamla konan upp: »Svo.hIupuð pér til hennar á
dyraumgerðina, tókuð hana í fang yðar, prátt fyrir mótmæli
hennar, og réttuð að bátnum. Ein kvenhetja er meira virði
fyrir England en hundrað hermenn! Sögðuð pér pað ekki?«
»Hver hefir frætt yður á pessu, frú Timpson?« sagði
Folk undrandi, »því pað hefir ekki verið skýrt frá pví í
neinu blaði«.
»Pannig mundi hver sá, sem elskar land sitt, hafa sagt
og gjört«, svaraði hún hreykin, og þetta bros, sem hann ekki
skildi, lék um varir hennar.
»Já, pér segið satt!« stamaði hann. Pað hefðu einnig
hinir viljað gjöra*.--------