Gestur - 15.09.1933, Blaðsíða 14
12
GESTUR
1,1.
inyrkrinu, og yfir okkur lagðist svartur og stór skrokkur.
Pað var skip.
En ég tók varla eftir því, þar mér var pað Ijóst, að
dóttir yðar elskaði mig, eins og ég elskaði hana! — Svo fór
stýrið yfir dyraumbúninginn. Mér var kollvarpað og ég misti
meðvitundina. Pegar ég fékk hana aftur, hafði mér verið
bjargað af einu eimskipa vorra, af mönnum er sáu mig.
En systir Ulla var horfin.
James Folk huldi andlitið í höndum sér.
Hljóðlega opnuðust dyr, og kveikt var á rafljósi.
»Eruð pér viss um að hafa rétt fyrir yður, herra Fokk?
spurði skír og hljómfögur rödd.
Með undrunar-ópi ’paut ungi maðurinn upp úr stólnum.
Nokkur augnablik starði hann pögull á ungu stúlkuna, er
stóð í dyrunum gegnt honum. En hvað hún var fríð. par
sem hún stóð í einföldum, svörtum kjól, með tár í bláu
augunum.
»Ulla«! hrópaði hann og hljóp til hennar með útbreiddan
faðm. »Guði só lof að pú ert lifandi*.
»James Folk«, sagði hún óákveðið. »Vitið pér hvort ég
vil endurgjalda vináttu yðar?«
»Hvað er nú ad pér, Ulla!« kallaði maðurinn til hennar
undrandi. En Ulla heyrði ekkert, heldur leit hún beint í augu
Folks. Augnablik horfði hann undrandi á hana, eins og hann
vonaðist eftir pví að hafa misheyrt orð hennar.
»Ég — vonaði«, stamaði hann.
Ot við gluggann Btóð gamla konan, orðlaus af skelfingu.
Pá leit hann á handleggslausu ermina og andvarpaði.
Svo rétti hann úr sér, hörfaði nokkur fet aftur á bak og
muldraði með orðum, sem hann reyndi að hafa ákveðin:
»Fyrirgefið mér, ungfrú Simpson, ég er — dálítið utan
við mig.----------Verið sælar!«
Hann sneri sér við og gekk til dyranna.
En gleðibros uppljómaði andlit Ullu, svo hamingjuríkt