Gestur - 15.09.1933, Blaðsíða 13

GESTUR
11
1,1.
»1 Böinu 8vipan tók alda dyraumgerðina og sleit okkur
frá bátnum. Ég heyrði formanninn skipa fyrir, og möglandi
tóku skipsmenn til ára, og þeir hurfu okkur fljótt sýnum. —
Fullur örvæntingar yfir því að áætlun mín misheppnað-
ist, starði ég í myrkrið á eftir bátnum, og hugsunarlaust dró
ég ungu stúlkuna, sem mér heppnaðist ekki að bjarga, fast-
ara að mér. Pá hljómaði aftur rödd stúlkunnar, þessi ákveðna,
hljómmikla rödd, sem einu sinni hafði gjört það að verkum
að ég gleymdi sjálfum mér,
»Þér þurfið ekki að halda mér svona fastri«. sagði hún,
og ég held í raun og veru að hún hafi brosað. — »Ég hleyp
ekki frá yður. Við ættum heldur að setjast niður, annars
fljótum við fyr eða síðar í burtu«.
Ég hlýddi henni og fór svo að hugsa um kringumstæð-
urnar. Pað var í raun og veru vonlaust. Dyraumbúningurinn
var of lítill til að halda tveimur uppi. öldurnar gengu hver
af annari yfir hann, og ógnuðu okkur með því að færa okk-
ur í djúpið með sér. Svo tók ég beltið af mér og batt hönd
hennar með því við járnhringinn. Ég lét aftur augun og
ætlaði að renna mér alveg í sjóinn, því öðru hvoru okkar
varð að offra, og hluturinn hlaut að falla á mig, sem hvorki
átti foreldra né unnustu. En um leið og ég var að renna
mér út, greip hún fast í kragann á yfirfrakka mínum, þessi
röska, litla kona.
»Varið þér yður!« hrópaði hún. Ég heyrði að hún var
reið. »Hvað ætlið þér eiginlega að gera? Ég get sagt yður,
að ef þér farist hér, vil ég fylgja yður. Ég get ekki hugsað
til þess að fljóta hér eina stund einsöniul í myrkrinu«.
Hún leysti af sér belti mitt og fékk mér það, og ég sá,
að augu hennar voru full af tárum. Ég batt mig sjálfan
fastan og hélt henni í fangi mínu, um leið og ég reyndi að
hlífa henni fyrir ölduganginum.
Alt í einu lagði hún hendurnar um háls mér og hallaði
höfði sínu að vanga mér. 1 því hevrði ég ólgandi gný í