RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Síða 19

SMÁMUNIR
RM
Það er von, að þú spyrjir. Þetta er
hreinasti villingur. — Taktu þá við
lyklinum. En týndu honum samt ekki.
Drengurinn hrifsar lykilinn. Hann
baðar út öllum öngum, og upp af inn-
föllnu brjóstinu stígur kröftugt sigur-
óp.
Guð minn góður, andvarpar hún.
Bara við fengjum nú að vera í friði
dálitla stund. Hann er erfiður, þessi
drengur.
Um leið og hún segir þetta mætir
hún þreytulegu, lífvana augnaráði
sjúku konunnar. Hún blygðast sín
fyrir orð sín, kinkar kolli, brosir. Og
sjúka konan endurgeldur henni með
vélrænu brosi, sem tendrast og
slokknar af sjálfu sér, án yls.
Hún hleypur upp stigann. A efsta
þrepinu snýr hún sér við og breiðir
út faðminn.
Og nú verður þögn. Sólin sendir
heita geisla sína gegnurn sandgul
gluggatjöldin. Máfarnir dorma í há-
degishitanum. Bárurnar leika stynj-
andi við fjörusteinana. Sog þeirra og
gjálfur er orðið að jöfnum niði.
Og hér inni er hér um bil dauða-
kyrrð. Það er hvíslað — hvíslað feg-
insrómi, hvíslað tregandi röddu. Tvö
löng ár eru liðin. Fimrn langir
klukkutímar eru liðnir. Hverju er
verið að hvísla? Einhverju um fram-
tíðina? Ef til vill.
Einhverja smámuni? — Áreiðan-
lega . ..
Óp!
Það hefur verið svo dásamlega
hljótt — það gat ekki varað lengi. Nú
vakna máfarnir af hádegisblundinum.
Og drengurinn byrjar að jóðla . . .
Sólin skín ekki lengur inn um
gluggann.
Hún rís til hálfs upp af stólnum og
tekur í gluggatjaldasnúruna. Hann
situr á gólfinu og lætur höfuðið hvíla
við stólarminn. Hann hlær svo dátt,
að hún sér hvítar tennur hans. Og
hún lýtur niður að honum.
Þá heyrist nýtt óp. Getur þetta ver-
ið drengurinn?
Og allt í einu taka allir á sprett.
Gólffjalirnar í gömlu húsinu nötra
og marra, sandurinn urgar undir fót-
um hlaupandi fólks. Hjálp, hjálp!
Hann er sprottinn á fætur á svip-
stundu og hallar sér út um gluggann.
Hann sér ekki strax, hvað á seyði er
— hann segir:
Þarna er bátur á reki —- tómur . . .
Minn —minn bátur? Drengurinn?
Drengurinn?
Hann vindur sér við og starir á
hana. Og allt í einu þýtur hann á dyr.
Hún heyrir, að liann hrasar í stigan-
um. Og að andartaki liðnu heyrir
hún hann hrópa niðri á stígnum.
Er hér nokkur bátur? Laus?
Nei — hér er enginn bátur. En í
nágrenninu — úti við hitt gistihúsið.
En það eru fimm, sex mínútur, þótt
maður hlaupi.
Hún réttir úr sér, en hún þorir ekki
að ganga út að glugganum. Hún furð-
ar sig á því, hve nú er allt orðið hljótt
aftur. Hún heyrir einhvern hlaupa
eftir bryggjunum í áttinæað gistihús-
17
2