RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Síða 88

RM
GOTTFRIED KELLER
bríkina, halda á nótnablööunum. En
sá minnsti, búlduleitur pípuleikari,
notaði sína eigin aðferð. Hann kross-
lagði fæturna og bélt á nótnablað-
inu milli róshvítra tánna og belgdi
sig og blés af öllum mætti. Hinir
dingluðu löppunum og dintuðu sér.
Oðru hverju ypptu þeir flugfjöðrun-
um, fagurlituðum eins og fiðrilda-
vængjum, svó litbrigðin tindruðu.
Músa fékk ekkert ráðrúm til að
undrast þessa hluti fyrr en dansin-
um var lokið, en á því var drjúg bið.
Hinum léttlynda hefðarmanni virtist
engu síður skemmt en stúlkunni, sem
fannst bún svífa í sjöunda hinmi.
Þegar síðustu tónar danslagsins
dóu út, nam Músa staðar lafmóð og
leit skelfd i kringum sig. Hún starði
forviða á roskna manninn, en hann
blés ekki úr nös, heldur tók þegar í
stað til máls. Hann kvaðst vera Dav-
íð konungur, forfaðir heilagrar Mar-
íu og hennar útsendari. Hann spurði
Músu, hvort hana langaði ekki til að
svífa um alla eilifð í þrotlausum
fagnaðardansi. Hann lýsti því með
mörgum fögrum orðum, að borið
saman við slíkan dans væri dansinn,
sem þau nú hefðu stigið, aðeins aum-
asta klaufaspark. Hún svaraði jafn-
skjótt, að einskis gæti hún frekar
óskað sér. Þá sagði hinn sæli kon-
ungur, að til þess að öðlast slika
sælu þyrfti hún ekki annað að vinna,
en leggja niður allan dans um sína
jarðvistardaga og varpa frá sér öll-
um þessa heims lystisemdum. I þess
stað bæri henni að helga sig yfirbót
og guðrækilegum iðkunum. Þetta
yrði hún að framkvæma, án þess
nokkru sinni að láta bilbug á sér
finna. Ekki mætti bún heldur eitt
augnablik snúa aftur til sinnar fyrri
villu. Stúlkan hikaði, er hún heyrði
þessi skilyrði; var það alveg óhjá-
kvæmilegt að hætta algjörlega að
dansa, og var það nú alveg víst, að
dans væri tíðkaður í himnaríki? Væri
það í raun og veru sæmandi?
Jörðin virtist henni harla gott og
þægilegt dansgólf, að minnsta kosti
var hún föst undir fótum. Himnarnir
hlutu að hafa eitthvað annað til síns
ágætis, ella væru vistaskipti þau, sem
fram færu í dauðanum alltof tilefn-
islítil. En Davíð sýndi henni fram á
með ljósum rökum, að í þessu efni
væði hún í villu og svíma. Með ótal
biblíutilvitnunum og einkum með
skírskotun til eigin reynslu sannaði
hann, að dans væri helguð íþrótt,
mjög tíðkanleg meðal hinna útvöldu.
Annars þyrfti bann nú að fá svar í
skyndi. Tafarlaust yrði hún að á-
kveða, hvort hún vildi öðlast eilífa
sælu á kostnað tímanlegrar vellíðun-
ar. Kærði hún sig ekki um það, yrði
hann að halda áfram leit sinni sem
fyrst, sökum þess að í himnaríki væri
hörgull á dansmeyjum.
Músa stóð þarna á báðum áttum og
fitlaði við fingurna á sér. Hún gat
enga ákvörðun tekið. Henni fannst
það nokkuð hæpin hagsýni að hætta
öllum dansi án þess að launin væru
fullkomlega trygg.
82