Fréttabréf - 01.02.1992, Blaðsíða 3

Sætisbeltin dugOu ekld
Mú voru góð ráð dýr. Átti ég að veröa eftir á Þingeyri og freista
þess að komast næsta morgun til ísafjaröar eða fara aftur suöur?
Ekki var neitt útlit fyrir flug tii ísafjaröar næstu 3 daga samkvæmt
veöurspá. Meöan ég velti þessu fyrir mér, sá ég, hvar lítil vél frá
Flugfélaginu Emi á ísafiröi kom út úr kóflnu og lenti rétt hjá Fokkem-
um. Um leiö vissi ég, hvaö ég átti aö gera og var fljót aö stika út aö
vél og spyrja bjargvætt okkar Vestflröinga í flugmálum, Hörö Quö-
mundsson, hvort ég fengi far meö honum til ísafjaröar. Þaö var
auösótt mál, 2 sæti laus, en hann átti aðeins eftir aö skreppa á
Bíldudal og Patreksfjörö meö póst og farþega, áöur en ferðinni væri
heitiö á ísafjörö.
Litli feröafélagi minn vildi heldur koma meö mér en fara til
baka til Reykjavíkur. Og eins og í Kardemommubænum „þá var þaö
ákveöiö'. Hæsti viökomustaöur var BDdudalsflugvöllur. Þar var skipst
á pósti og tekinn farþegi og svo aftur í loftiö og yflr Háifdán, vega-
tálma þeirra Bílddælinga í samgöngumálum. Þá fór nú aö hvessa
heldur betur, og yfir Patreksflröi dugöu sætisbeltin ekkl til aö halda
okkur vinkonunum kyirum. En leikni flugmannsins brást ekki frekar
en endranær, og viö lentum klakklaust Þá fengum viö útgönguleyfl á
meöan veriö væri aö afferma og taka nýjan farm ásamt farþegum.
Og þar fór kókómjólkin
Ekki var mjög álitlegt aö hlaupa úr flugvélinni inn í flugstöö-
ina, hvassviöri og snjókoma. Þar sá ég nokkur kunnugleg andlit, sem
settu upp undrunarsvip og spuröu á hvaöa leiö ég væri. Enn meira
undrandi urðu þeir þó, þegar ég sagðist vera á leiö til ísafjaröar frá
Reykjavík og væri nú aö koma frá Þingeyri meö viökomu á Bíldudal.
Eftir flugtak frá Patró gekk allt í haginn, enda veöriö á eftir
okkur. En nokkrar sviptingar uröu viö lendingu á ísaflröi, enda aö sjá
gufurok út úr Firöinum. Utla vinkona mín var því sammála og skilaöi
kókórru'ólkinni sinni aftur, sem hún haföi veriö aö sötra í Fokkemum.
Sem betur fór var nóg af til þess geröum pokum aö taka viö þvi. Á
flugvellinum á ísaflröi var svo afinn mættur og haföi haft spumir af
feröalagi okkar.
Þetta er skrifaö tveimur dögum seinna, og enn hefur ekki
veriö flogiö til ReyHjavíkur. Snjórinn, sem svo lengi hefur látiö bíöa
eftir sér, er loksins kominn. Vonandi fer hann ekki alveg strax.
Meö kveöju frá Vestfjöröum,
Jóna Vaigeröur Kristjánsdóttir.
3