Morgunblaðið - 23.11.2015, Blaðsíða 20

Morgunblaðið - 23.11.2015, Blaðsíða 20
20 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. NÓVEMBER 2015 ✝ Ólöf MargrétThorlacius fæddist á Akureyri 14. júní 1925. Hún lést á líknardeild Landspítalans 11. nóvember 2015. Foreldrar Ólafar voru Þorsteinn Thorlacius frá Hól- um í Eyjafirði, f. 1886, d. 1970, og Þorbjörg Þorleifs- dóttir Thorlacius frá Hólum í Hornafirði, f. 1896, d. 1985. Bróðir Ólafar var Þorleifur Thorlacius, f. 1923, d. 1986, og eftirlifandi systir hennar er Anna Sigurborg Thorlacius, f. 1933. Að afloknu gagnfræða- prófi fór Ólöf til Reykjavíkur í tónlistarnám, auk þess sem hún sótti m.a. námskeið í myndlist og lagði stund á hannyrðir. Skömmu síðar flutti fjölskylda hennar einnig til Reykjavíkur. Ólöf lærði ensku og enska hraðritun í Bretlandi og vann um árabil hjá Shell, þar sem hún kynnt- ist eiginmanni sín- um, Gísla Steinssyni, f. 1918, d. 2015. Þau giftu sig árið 1961 og hófu búskap á Bugðulæk. Þau bjuggu lengi í Fossvogi og síð- ustu tuttugu árin í Neðstaleiti. Útför Ólafar fer fram frá Bú- staðakirkju í dag, 23. nóvember 2015, og hefst athöfnin klukkan 15. Vetur gekk í garð daginn eftir að Ollý frænka kvaddi þennan heim. Frost og stillur og fjalla- hringurinn skartaði sínu fegursta, skínandi hvítur. Það var alltaf bjart yfir Ollý, hún var jákvæð og glöð allt til hinsta dags. Hún sýndi ótrúlegan styrk þegar á reyndi við umönnun Gísla í veikindum hans og í glím- unni við sín eigin veikindi. Hún var vönduð manneskja, lifði í núinu og hallmælti engum. Hún gerði lítið úr afrekum sínum og vildi sem minnst tala um sjálfa sig. Nú sé ég eftir því að hafa ekki gengið á hana og sagt: Segðu mér því ég veit að ævintýrin voru mörg, ramb í útlöndum og langar skíðagöngur á páskunum með vin- konum sínum og margt fleira sem hún geymdi með sjálfri sér. Ollý var margt til lista lagt, hún var góður kokkur, alltaf að prófa eitthvað nýtt og bakaði flottustu og bestu kökur í heimi. Á yngri ár- um lagði hún stund á hannyrðir og heima hjá mér hangir t.d. stórt veggteppi, einstaklega vandað og fallegt, sem amma mín saumaði út eftir teikningu Ollýar en þá hafði hún setið löngum stundum á Þjóð- minjasafninu við að mæla út og teikna upp munstrið eftir gömlu teppi sem þar var til sýnis. Það var gott að koma til hennar á líknardeildina vikurnar sem hún dvaldi þar umvafin kærleik og ein- stakri alúð. Hún kunni vel að meta það að láta dekra við sig og tók á móti okkur með nýlagt hárið, fal- lega snyrt eða búin að fá fótanudd, og nokkrum dögum áður en hún lést var hún nýkomin úr heimsókn í næsta hús og hafði skemmt sér konunglega við söng og harmon- ikkuspil. Það var líka gott að koma í heim- sókn á fallegt heimili þeirra Ollýar og Gísla. Þar fékk maður alltaf hlýjar móttökur og höfðinglegar veitingar. Þegar ég hugsa um Ollý hugsa ég líka um Gísla. Þau voru samlynd hjón, áttu sömu áhugamál og nutu þess að ferðast til útlanda. Undu sæl í sólinni á Kanaríeyjum, í skrautlegu borgarlífinu í London og heimsóttu oft og reglulega fjöl- skyldu Gísla í Flórída. Ollý og Gísli voru og eru óað- skiljanlegur hluti af kjarnafjöl- skyldu okkar systra og skipa heið- urssess í hugum barna okkar og barnabarna. Þeirra verður sárt saknað. Þorbjörg Jónsdóttir. Enn er komin kveðjustund nú þegar Ollý frænka er lögð til hinstu hvíldar við hlið Gísla mannsins síns sem lést fyrir að- eins átta mánuðum. Þau voru með eindæmum sam- lynd hjón enda höfðu þau lifað og ferðast saman í meira en hálfa öld og þar sem Ollý var, þar var Gísli. Segja má að þau hafi verið af gamla skólanum þar sem Ollý var heimavinnandi og sá um heimilið en Gísli sá um praktísku hlutina. Því miður varð þeim ekki barna auðið en þótti báðum vænt um börnin í fjölskyldunni og sýndu þeim áhuga og börnunum þótti vænt um þau. Ollý var sérlega ræktarsöm við móður sína þegar hún var orðin léleg til heilsunnar og heimsótti hana oft í viku og hélt henni félagsskap. Það var alltaf gott að heim- sækja þau og hafði Ollý búið þeim fallegt og umfram allt hlýlegt og gott heimili þar sem allir voru vel- komnir hvort sem um var að ræða hávaðasaman barnahóp eða aðra og aldrei amast við þó heyrðist í krökkunum. Þau verða lengi í minnum höfð jólaboðin þar sem Ollý bauð upp á dýrindis veitingar og alltaf var eitthvað nýtt á boð- stólum, einhver ótrúlega spenn- andi réttur sem hún hafði fundið í einhverju blaðinu og langaði endi- lega að prófa. Ekki er hægt að segja að þetta síðasta ár hafi verið auðvelt henni frænku minni og margur hefði brotnað af álaginu en einhvern veginn stóð hún og var sterk. Það að missa mann sinn til margra ára og á sama tíma greinast með ólæknandi sjúkdóm er engin ósk- astaða. En Ollý gafst ekki upp og þegar hún fór að missa mátt, og síðan al- veg lamast á hægri hönd, þurfti hún að læra að nota þá vinstri. Allt varð erfiðara, að skrifa, elda og allt sem við teljum svo sjálfsagt að gera með höndunum varð erfitt. En þrátt fyrir það barðist hún áfram til þess að vera sem mest sjálfbjarga og vildi vera sem lengst heima. Hún var flott og klár kona, glaðlynd og hláturmild sem hafði gaman af lífinu og tilverunni. Allan tímann var húmorinn til staðar og glaðlegur hlátur hennar. Ollý var ekki ein, hún átti marga að sem voru til staðar fyrir hana og segja má að hún hafi verið heppin að eiga systur sína að sem aðstoðaði hana af alúð og var alltaf boðin og búin að hjálpa henni og eins og Ollý sagði sjálf var eins og klettur fyrir hana á þessum erfiðu tímum, alltaf var mamma þar þeg- ar þörf var á. Fleiri átti Ollý að sem hjálpuðu henni eftir megni og hún var þakklát þeim öllum. Í október var Ollý síðan lögð inn á líknardeild Landspítalans í Kópavogi þar sem þetta stórkost- lega starfsfólks líknardeildarinnar tók við henni, dekraði við hana og létti henni lífið og þar lá hún þar til yfir lauk. Þar sem hún lést í faðmi systur sinnar og barna hennar. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. (Vald. Briem) Kær kveðja, Helga, Erling og fjölskylda. Ólöf Margrét Thorlacius ✝ Sigríður Sæ-mundsdóttir fæddist í Selparti í Flóa 19. ágúst 1928. Hún lést 20. október 2015. Foreldrar hennar voru Sæmundur Jó- hannsson bóndi í Selparti f. 2. maí 1893, d. 17. ágúst 1944, og Ólína Ás- geirsdóttir hús- móðir, f. 19. febrúar 1898, d. 18. ágúst 1936. Systkini Sigrúnar eru: 1) Gunnur Gunnarsdóttir, f. 16. september 1917, d. 11. ágúst 2007. 2) Margrét Sæmunds- dóttir, f. 28. janúar 1926, d. 20. Katrín.Barnabörnin eru sjö og sömuleiðis langömmubörnin. Sigríður ólst upp í Selparti í Flóa. Móðir hennar lést þegar Sigríður var aðeins sjö ára göm- ul og tóku þá systkinin höndum saman við föður sinn um að halda saman heimilinu. Sigríður gekk í farskóla í sveitinni eins og venja var á þeim tíma. Þegar Sigríður var 16 ára fór hún að heiman og starfaði sem vinnukona á heimili á Selfossi. Síðan lá leið hennar til Reykja- víkur þar sem hún starfaði við saumaskap hjá Andrési klæð- skera og síðar hjá Módel- Magasín. Sigríður sótti námskeið hjá Myndlista- og handíðaskól- anum í Reykjavík og var ötul með pensilinn. Síðustu starfsárin vann hún á Hvítabandinu við Skólavörðu- stíg. Útför Sigríðar fór fram frá Neskirkju, 28. október 2015. maí 2016. 3) Ásgeir Sæmundsson, f. 22. maí 1927, d. 5. des- ember 2009. 4) Jó- hann Sæmundsson, f. 20. maí 1930. 5) Ásta Sæmunds- dóttir, f. 23. nóv- ember 1931. 6) Gunnar Sæmunds- son, f. 17. febrúar 1935, d. 12. ágúst 2011. Í maí 1955 giftist Sigríður Eiði Sveinssyni, f. 7. október 1932, d. 16. ágúst 1990. Foreldrar hans voru Helga Sigfúsdóttir og séra Sveinn Ögmundsson. Börn Sigríðar og Eiðs eru: Steindór, Helga, Sæmundur og Elsku amma mín, nú ertu far- in frá okkur. Það er margt sem fer í gegnum hugann þegar ég hugsa til þín. Við vorum svo góðar vinkonur, brölluðum margt saman. Fórum til Taí- lands mörgum sinnum, svo fór- um við tvær til Mallorka, þar áttum við góðar stundir saman. Ég kom í heimsókn til þín nán- ast á hverjum degi síðan ég man eftir mér. Eftir að ég fékk bíl- próf fórum við mikið saman á rúntinn, þér leiddist það ekki. Ég spurði þig alltaf þegar ég kom til þín hvort við ættum ekki að kíkja út á rúntinn! Þú sagðir alltaf að það væri nú óþarfi: Ég þarf þess ekki! En ég spurði hvort það væri nú ekki gaman að kíkja út. Sagðir þú oftast: Jú, það væri nú mjög gaman. Á Skúlagötunni fórstu á hverjum degi upp á Laugaveginn, að ganga hann upp og niður. Fannst alltaf gott að setjast inn á kaffihús og fá þér kaffi og með því. Það er ein minning sem stendur pínu upp úr og lýsir þér svolítið. Eitt skiptið bað ég þig að líta eftir Birtu, ég skildi ekki ólina hennar eftir svo þú myndir ekki fara með hana út. Svo þeg- ar ég kem um kvöldið að sækja hana þá er engin amma eða Birta inni í íbúðinni á Skúlagötu! Ég vissi ekkert hvert þið hefðuð farið. Sjónvarpið í gangi og allt kveikt. Þá fer ég út að líta eftir ykkur en sé ykkur ekki. Síðan er ég komin á hornið á Lind- argötu og Frakkastíg þegar ég sé í fjarska konu í slopp með hund í bandi! Þá varst það þú og hafðir bundið bandið úr sloppn- um þínum í Birtu, þú reddaðir þér alltaf. Þegar ég kom að ykk- ur og spurði hvað þið hefðuð verið að gera þá sagðir þú að Birta hefði viljað fara út og auð- vitað fóruð þið út. Það var allt svo snyrtilegt hjá þér, aldrei neitt drasl, það þoldirðu þú aldr- ei. Varst alltaf að taka til á lóð- inni á Skúlagötunni og tíndir líka dósir á Laugaveginum sem lágu á götunni. Þú varst alltaf að prjóna ullarsokka og heklaðir mikið af teppum, þurftir alltaf að hafa prjóna við hönd. Þú varst ekkert að skafa utan af hlutunum, lést allt flakka, alveg sama hvað það var. Við hlógum oft saman. Elsku amma mín, ég er þakk- lát að Kormákur Dúi fékk að kynnast þér og sjá hve góða konu þú hafðir að geyma. Það var alltaf gaman að koma með Kormák og Birtu til þín á Sól- tún, þar var vel hugsað um þig. Þú brostir alltaf til okkar þegar við komum til þín og alveg undir það síðasta, elsku amma mín. Nú ertu búin að fá hvíldina sem þú varst búin að þrá svo lengi. Veit að afi hugsar vel um þig núna og eru gleðifundir hjá ykk- ur. Elsku amma Sigga, ég elska þig, þú varst stór hluti af mínu lífi líkt og mömmu líka. Það verður skrítið að geta ekki heimsótt þig lengur. Þú átt eftir að lifa í hjarta mínu að eilífu. Þín ömmustelpa, Karlotta. Þetta allt og himinninn líka, lýsir móður okkar nokkuð vel þar sem hún var bæði forvitin og ævintýragjörn, enda hafði hún unun af að ferðast til fram- andi landa. Það var sama hvort hún sat á kaffihúsi í Taílandi eða á markaði á Indlandi. Alltaf gat hún gert sig skiljanlega þó ekki kynni hún málið. Sigga mamma hafði afskaplega gaman af að vera vel til höfð, svo eftir var tekið, sérstaklega hattarnir og slæðurnar sem hún gjarna skreytti sig með. Mamma var af gamla skól- anum, hún var alltaf til staðar fyrir okkur, við þurftum aldrei að koma heim úr skóla að lok- uðum dyrum, Sigga mamma fór ekki að vinna utan heimilis fyrr en yngsta barnið var orðið 12 ára, algjör forréttindi. Það lék allt í höndunum á henni, hvort sem var að sauma á okkur ballkjóla, prjóna peysur og allt mögulegt. Við systurnar ferðuðumst um allan heim með mömmu Siggu, má þar nefna Taíland óteljandi sinnum, Ind- land og ógleymanlega ferð til Dubai. Mamma Sigga var ófeimin við að segja sínar skoðanir, hrein- skilin og afar hvatvís. Hún sagði alltaf að hver yrði að fá að fljúga eins og hann værifiðraður, það stoppaði hana ekki í að lána okk- ur fjaðrirnar. Kveðjum í bili, elsku mamma Sigga. Góða ferð á nýjan stað. Ljúfi Drottinn, lýstu mér svo lífsins veg ég finni. Láttu ætíð ljós frá þér ljóma í sálu minni. (Gísli frá Uppsölum) Þínar Helga og Katrín. Sigríður Sæmundsdóttir Erla, eins og við ávallt nefndum hana, var hin dæmi- gerða sjómannskona sem prýddi samfélagið í Vestmannaeyjum. Hún var alltaf til staðar og sá um að koma drengjunum sínum til manns ásamt því að halda heimili Valgerður Erla Óskarsdóttir ✝ Erla Óskars-dóttir fæddist 24. maí 1937. Hún lést 6. nóvember 2015. Útför Valgerðar Erlu fór fram frá Landakirkju 14. nóvember 2015. þeirra Friðriks. Erla var fædd í Stakkholti við Vest- mannabraut en eft- ir giftingu þeirra Friðriks byrjuðu þau búskap sinn að Arnarhóli, Faxastíg 10. Friðrik var þann vetur í Reykjavík að klára Stýrimannaskólann en á meðan hélt Erla heimili fyrir afa, Gísla Jóns- son, og son þeirra, Ásmund Frið- riksson alþingismann. Eftir út- skrift Friðriks fluttu þau í Stakkholt, þar sem minningar mínar um Erlu hófust. Í uppeldi mínu var Erla alltaf skammt undan. Hún var frænka mín og ég var svona „heimilisgestur“, jafnvel tíður gestur af því að ég kom oft við í Stakkholti. Við peyj- arnir vorum ekkert endilega að koma til að vera tíðir gestir held- ur snerist samfélagið um strák- ana hennar og bróður. Vináttan hjá okkur var hluti tilverunnar og fastur liður í nágrenninu. Þegar við horfum til baka stendur upp úr viðmótið sem mætti okkur á heimili Erlu. Hún tók alltaf vel á móti okkur. Sama hvernig viðraði eða hvernig stóð á hjá henni vorum við ævinlega velkomnir. Sama hvenær við komum var heimilið snyrtilegt og aðlaðandi. Sama hvort hún bjó í Stakkholti, Grænuhlíð, tele- scope-húsinu í Gosinu eða uppi á Höfðavegi 1 var allt í röð og reglu, kaffibrauðið tilbúið og allt- af eitthvað heimabakað. Þessir þættir sem nú eru oft á tíðum sjaldséðir voru hjá Erlu sjálfsagðir. Svo þegar árin liðu kom ég stundum og leit við hjá hjónun- um. Þá voru barnabörnin hennar mætt og við strákarnir orðnir fullorðnir menn en sama viðmót- ið var hjá Erlu. Hún ræddi oft við mig um hið viðkvæma efni trúmál. Ég tek eftir því að mörgum finnst það vera að bjóða hættunni heim að brydda upp á trúmálaumræðu. En Erla var óhrædd við að ræða trú á Guð og biðja hann um vernd og varðveislu. Kannski mótaðist þessi afstaða í foreldra- húsum eða við það að hafa gengið í Betel og verið þar á sínum æskuárum. Hún lét niðurdýfast og sleppti því að verða fermd þar sem hún hafði tekið skýra trú- arafstöðu. Það fylgdi henni út ævina að hún trúði og leitaði hjálpar Drottins í hennar kring- umstæðum. Síðasta skiptið sem ég heilsaði upp á hana kvöddumst við með bænahaldi. Sjúkrahúsprestur nokkur sagði mér að hann þyrfti talsverðan tíma við að undirbúa skjólstæðinga sína til að traust myndaðist og hægt væri að eiga sambæn. Hjá Erlu var ævinlega opið og auðvelt að hefja bæna- hald því að sá strengur hafði ver- ið tengdur frá æskudögum henn- ar. Strengur trúarinnar á Jesú. Ég kveð Erlu með þeirri sann- færingu að nú sé hún á himnum og þar fáum við að hittast á ný einmitt þar sem Jesús er. Frið- riki, sonum þeirra, tengdadætr- um og barnabörnum bið ég bless- unar og huggunar Guðs við þessi stóru þáttaskil. Snorri í Betel. Með kærleik og virðingu Vesturhlíð 2 Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is Rósa Kristjánsdóttir, djákni og hjúkrunarfræðingur Við erum til staðar þegar þú þarft á okkur að halda Útfarar- og lögfræðiþjónusta Við önnumst alla þætti undir- búnings og framkvæmd útfarar ásamt vinnu við dánarbússkiptin. Við þjónum með virðingu og umhyggju að leiðarljósi og af faglegum metnaði. Með kærleik og virðingu

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.