Morgunblaðið - 19.01.2016, Síða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. JANÚAR 2016
á Hótel Borg
Hlý og persónuleg þjónusta
Hótel Borg | Pósthússtræti 11| Sími 578-2020
✝ Ásta Magnhild-ur Sigurðar-
dóttir fæddist á Eg-
ilsstöðum 4. apríl
1949. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 9. jan-
úar 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurður
Sigurbjörnsson, f.
27. maí 1920, d. 7.
maí 1979, og Þór-
leif S. Magnúsdóttir, f. 21. apríl
1926, d. 5. maí 1983. Systkini
Ástu Magnhildar eru Sigurbjörn
Þór, f. 3. maí 1950, Þorsteinn
26. desember 1970, dætur þeirra
eru Ásta Magnhildur, f. 27. nóv-
ember 1995, og Svala, f. 6. ágúst
1997. 2) Guðlaugur, f. 30. apríl
1969, kvæntur Kristínu M.
Hreinsdóttur, f. 4. maí 1971,
börn þeirra eru Harpa Rún, f.
22. desember 1992, Hreinn Ótt-
ar, f. 14. september 1999, og
Guðmundur Brynjar, f. 27, des-
ember 2006. 3) Brynja, f. 9. mars
1980, var gift Berki Þórðarsyni,
f. 21. júlí 1978, þau skildu, börn
þeirra eru Birta Dís, f. 20. maí
2005, Breki Snær, f. 9. janúar
2008, og Bjartur Logi, f. 30.
mars 2011. 4) Brynjar, f. 9. mars
1980, synir hans eru Rúnar
Máni, f. 21. október 2007, og Óð-
inn Þór, f. 15. apríl 2013.
Útför Ástu Magnhildar fer
fram frá Keflavíkurkirkju í dag,
19. janúar 2016, kl. 13.
Bergmann, f. 6. júní
1951, Margrét, f.
14. apríl 1953, Sig-
ríður, f. 5. júlí 1956,
Helga, f. 22. apríl
1959, og Þórhalla
Maggý, f. 26. sept-
ember 1961.
Ásta Magnhildur
giftist 26. desember
1970 Guðmundi
Brynjari Guðlaugs-
syni, f. 28. febrúar
1947. Börn Ástu Magnhildar og
Guðmundar Brynjars eru: 1)
Sigurður, f. 1. júlí 1967, kvænt-
ur Aðalheiði Hilmarsdóttur, f.
Elskulega mamma mín
mild og blíð var höndin þín.
Æskusporin átti ég smá
oft þú gladdir hugann þá.
Létt og björt var lundin þín
líkt og í heiði er sólin skín.
Margar fagrar minningar
man ég enn til huggunar.
Enn rís sól við austurfjöll
árdagsgeislar skína á völl.
Eins er mynd þín hrein og há
hún mér lýsir velferð á.
Þegar loks mín lokast brá
og lýk ég göngu jörðu á.
Ég bíð þín milda móðurhönd
mig leiði þá í sjónarlönd.
(Pálína Pálsdóttir)
Þinn sonur,
Guðlaugur.
Elsku Ásta amma okkar. Nú
er þinni hetjulegu baráttu lokið
og komið að okkur hinum að
halda uppi minningu þinni. Þú
sem varst alltaf svo sterk, ákveð-
in og gafst aldrei upp. Kántrý-
dans og félagsvist voru stór hluti
af þínu daglega lífi, þú kenndir
dansinn og hafðir gaman af. Það
var alltaf hægt að stóla á að í boði
væru salthnetur og kandís með
kaffinu þegar maður kíkti í heim-
sókn til ykkar afa. Við munum
aldrei gleyma ferðunum okkar
saman í Þjórsárdalinn í hjólhýsið
ykkar. Það var nú ekki leiðinlegt
að vakna þar við fuglasönginn og
morgunverðinn tilbúinn í for-
tjaldinu, rækjusalatið var þar í
uppáhaldi.
Við brölluðum margt saman
uppi í dal, veiddum fiðrildi, óðum
í ána, tókum nokkrar ferðir í ap-
arólunni, spiluðum spil og tókum
ósjaldan stóra göngutúra í ná-
grenninu þar sem allir þekktu þig
og tóku á móti þér með brosi á
vör.
Rík varstu af tíu barnabörn-
um, stórum sem smáum, sem öll
munu sakna þín og þinnar nær-
veru. Við vonum að nú sért þú
komin á betri stað og líði vel, þín
hefur án efa beðið stór móttöku-
nefnd handan móðunnar miklu.
Við vitum að þú munt vaka yfir
okkur og erum við heppin að eiga
verndarengil eins og þig.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfin úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku amma, Guð geymi þig
og góða ferð. Við sjáumst aftur
þegar þar að kemur.
Harpa Rún Guðlaugsdóttir,
Ásta Magnhildur Sigurð-
ardóttir, Svala Sigurð-
ardóttir, Hreinn Óttar Guð-
laugsson, Guðmundur
Brynjar Guðlaugsson.
Þegar dagar vetrar eru hvað
stystir og skammdegið ræður
ríkjum er komið að kvöldi í lífi
elsku Ástu.
Hún var lífsglöð og dugnaðar-
forkur sem kom best í ljós í henn-
ar veikindum.
Hún kvartaði aldrei og stóð á
meðan stætt var. Saman höfum
við verið í saumaklúbb í kringum
40 ár og margt hefur verið brall-
að á þeim tíma.
Við vorum á yngri árum dug-
legar yfir veturinn að fara einu
sinni út að borða og lyfta okkur
upp ærlega.
En eitthvað hefur aldurinn
með það að gera að okkur dugar
að hittast síðustu árin einu sinni í
mánuði og gera vel við okkur í
mat.
Það eru líflegir klúbbar því all-
ar þurfum við að tala mikið. Þá
var gott að hafa Ástu því hún var
sérstaklega kát og hress.
Nú þegar við kveðjum með
sárum söknuði þökkum við fyrir
öll árin sem við fengum að hafa
hana að vinkonu.
Elsku Billi og fjölskyldan öll,
guð gefi ykkur styrk til að takast
á við sorgina.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Kveðja frá saumaklúbbnum,
Anna, Ásthildur, Gróa,
Guðlaug, Harpa, Kolbrún
og Sigrún.
Ásta Magnhildur
Sigurðardóttir
✝ Sigurður J.Svavarsson
fæddist í Reykjavík
5. febrúar 1933.
Hann lést á Land-
spítalanum 8. jan-
úar 2016 eftir
stutta legu.
Foreldrar hans
voru Magdalena
Margrét Einars-
dóttir, f. 1898, og
Svavar Sigurður
Jóhannesson, f. 1908. Sigurður
var yngstur í systkinaröðinni,
en hann átti þrjár eldri systur,
Margréti, Huldu og Þóru. Þær
eru allar látnar.
Jóhann Einarsson og Lovísa
Guðrún Einarsdóttir.
3) Gróa Margrét, hennar
börn eru: Elín Rut Erlings-
dóttir og Eðvarð Ingi Erlings-
son, faðir þeirra er Erling Ei-
ríksson.
Sigurður bjó alla sína ævi í
Reykjavík. Eftir útskrift úr raf-
virkjun hóf hann störf hjá Raf-
magnsveitu Reykjavíkur, síðar
Orkuveitu Reykjavíkur, og
starfaði þar alla tíð, fyrir utan
tvö tímabil. Hann starfaði þá
fyrir verkfræðistofuna Hannarr
og sem framkvæmdastjóri
Knattspyrnudeildar Fram. Sig-
urður var virkur í félagsmálum
og hafði alla tíð mikinn áhuga á
íþróttum. Aðeins eitt félag átti
hug hans allan en það var
Knattspyrnufélagið Fram.
Útför hans fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 19. janúar
2016, kl. 15.
Sigurður kvænt-
ist eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Katr-
ínu Lovísu Irvin, 2.
desember 1961.
Börn þeirra eru: 1)
Ingibjörg, gift Al-
exander Bridde,
þeirra börn: a)
Katrín Ósk Alex-
andersdóttir
Bridde, í sambúð
með Andra Árna-
syni, börn þeirra: Alexandra
Árný og Ásgeir Guðni, b) Guðni
Alexandersson Bridde. 2) Ein-
ar, kvæntur Aðalbjörgu Sigurð-
ardóttur, börn þeirra: Sigurður
Nú kveðjum við vin okkar
Sigurð J. Svavarsson.
Kynni okkar hófust þegar við
störfuðum í knattspyrnudeild
Fram.
Þar var saman kominn sam-
heldinn hópur manna og eig-
inkvenna. Sigurður var í þess-
um hópi og var ávallt léttur í
lund, brosmildur og kátur þeg-
ar við hittumst. Það var gott að
starfa með Sigurði að þeim
málum sem félagsstarfinu
fylgdi.
Í svona félagsstarfi koma
alltaf til skemmtileg atvik sem
skilja eftir sig góðar minningar.
Ekki er hægt að telja þær
allar upp hér, en við sem vorum
í þessum hópi eigum þær og
enginn tekur þær frá okkur.
Eitt verður þó að koma fram,
allir í þessum hópi fengu sín
viðurnefni; Sigurður fékk við-
urnefnið „gullkúlan“ fyrir
frammistöðu sína í billjard, sem
stundaður var af eldmóð í kjall-
aranum í Framheimilinu.
Við Gurrý þökkum samferð-
ina og minningin um góðan
dreng mun lifa í huga okkar.
Við vottum Kötu, börnum og
öðrum aðstandendum innilega
samúð.
Kristbjörn og
Guðríður Ásta.
Kveðja frá Knattspyrnu-
félaginu Fram
Við fráfall Sigurðar J. Svav-
arssonar, heiðursfélaga Knatt-
spyrnufélagsins Fram, sjá
Framarar á eftir einum af sín-
um traustasta og öflugasta fé-
lagsmanni.
Siggi Svavars, eins og hann
var kallaður í Safamýrinni,
lagði margvísleg störf af mörk-
um til Fram og verður það
seint þakkað.
Sigurður lék á yngri árum
knattspyrnu með Fram, en
lagði skóna á hilluna ungur
vegna mikillar vinnu hjá Raf-
magnsveitunni.
Það má með sanni segja að
Siggi hafi síðan mætt „raf-
magnaður“ til leiks á nýjan leik
1979 er hann og vinnufélagi
hans Halldór B. Jónsson tóku
að sér umsjón með getrauna-
starfi Fram og lyftu grettistaki
í getraunasölu og félagslífi.
Þeir félagar unnu gríðarlega
öflugt starf og voru fljótlega
kallaðir til enn frekari starfa.
Halldór varð formaður
knattspyrnudeildar og Sigurð-
ur fyrsti framkvæmdastjóri
deildarinnar 1982, en gerðist
síðan stjórnarmaður deildar-
innar í fjölmörg ár. Gulltímabil
deildarinnar rann upp, sem er
nefnt: Gullár Ásgeirs Elíasson-
ar.
Sigurður var hrókur alls
fagnaðar – glaðlyndur, glettinn
og fljótur að sjá broslegu hlið-
arnar – og þá var stutt í spaug-
ið.
Þær eru óteljandi skemmti-
legu stundirnar við billiard-
borðið í gamla félagsheimilinu í
Safamýrinni, þar sem skemmti-
legar sögur voru rifjaðar upp –
og hlegið, jafnframt því sem fé-
lagsmenn sýndu listir sínar
með kjuðann við græna borðið.
Sigurður lék þá oft við hvern
sinn fingur og hló dátt þegar
hann fékk viðurnefnið „Gullkúl-
an“.
Siggi var alla tíð mjög
„Framrækinn“ – einn af þeim
félagsmönnum sem sagði aldrei
nei. Mönnum sem félög eiga
aldrei nóg af – mönnum sem
hugsa:
Hvað get ég gert fyrir félag-
ið mitt, en ekki hvað getur fé-
lagið gert fyrir mig?
Sigurður hugsaði alltaf um
Fram með jákvæðu hugarfari
og sýndi ræktarsemi sína og
góðan hug til félagsins með
ýmsu móti – átti persónulega
vináttu fjölmargra Framara.
Hann var alltaf mættur þegar
Framarar komu saman í Safa-
mýrinni og víða. Var með fast
sæti við háborðið í getrauna-
kaffi á laugardagsmorgnum.
Þar er hans sárt saknað. Hann
lét sig aldrei vanta á heimaleiki
Fram á Laugardalsvellinum og
í Úlfarsárdalnum.
Þó að stundum hafi á móti
blásið hjá Fram sá Sigurður
alltaf björtu hliðarnar – hafði
ætíð jákvætt hugarfar og gafst
aldrei upp.
Sigurður var gerður að heið-
ursfélaga Fram á 100 ára af-
mælishátíð félagsins árið 2008
– ásamt Halldóri. Hann var
sæmdur gullmerki Knatt-
spyrnusambands Íslands, KSÍ,
árið 2003.
Aðalstjórn Fram kveður góð-
an félaga, Sigurð J. Svavars-
son, með söknuði og þakkar
honum mikil og vel unnin störf
í þágu félagsins. Eiginkonu
hans Katrínu L. Irvin, börnum
þeirra Ingibjörgu, Einari, Gróu
Margréti og öðrum ástvinum,
eru sendar hugheilar samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd aðalstjórnar,
Sigmundur Steinarsson.
Sigurður J.
Svavarsson
✝ Margrét S.Guðmundsdótt-
ir fæddist á Ísafirði
15. apríl 1921. Hún
lést 14. janúar 2016
á Grund.
Foreldrar henn-
ar voru Guðmund-
ur Árnason, f. 20.
október 1883, d. 13.
desember 1986, og
Una Magnúsdóttir,
f. 12. ágúst 1895, d.
11. júní 1975. Systkini Mar-
grétar eru Hulda, hjúkrunar-
kona, f. 3. nóvember 1913, d. 26.
mars 1997, eiginmaður hennar
Hjálmar Guðmundsson, f. 14.
janúar 1914, d. 16. maí 2003.
Magnús, flugstjóri, f. 9. ágúst
1916, d. 27. apríl 2014, eigin-
kona hans er Agnete Simson, f.
9. september 1923. Gunnlaugur,
f. 25. júní 1923, d. 14. ágúst
2010, eiginkona hans Jónína
Nielsen, f. 1. febrúar 1929. Guð-
ríður, bankastarfsmaður, f. 6.
desember 1929.
Hinn 27. september 1944 gift-
ist Margrét Lofti Júlíussyni,
skipstjóra, f. 18. ágúst 1919, d. 9.
nóvember 1974. Foreldrar hans
voru Júlíus Ólafsson, f. 4. júlí
1891, d. 30. maí 1983, og Elín-
borg Kristjánsdóttir, f. 30. sept-
ember 1887, d. 6. nóvember
1965. Börn Margrétar og Lofts:
1) Snorri, flugstjóri, f. 30. nóv-
ember 1945, kvæntur Sólveigu
Stefánsdóttur, f.
15. febrúar 1952,
börn þeirra eru
Stefán, f. 17. des-
ember 1975, Styrm-
ir, f. 26. febrúar
1982, kvæntur
Veroniku Hölzli, og
Snorri, f. 22. maí
1985, kvæntur Lo-
uise Groth-Peder-
sen. 2) Edda,
bankastarfsmaður,
f. 29. júlí 1947, d. 26. febrúar
2004, gift Ingvari Ólafssyni, f.
18. janúar 1950. Sonur Eddu er
Loftur Gunnarsson, f. 25. apríl
1965, kvæntur Sigurborgu
Sverrisdóttur, f. 1. maí 1964,
börn Lofts eru Júlíus Þór, f. 2.
febrúar 1992, sambýliskona Júl-
ía Sólemann Ólafsdóttir, f. 1. júlí
1991, dóttir þeirra er Edda Sól-
ey, f. 21. október 2013, Ragn-
hildur Oddný, f. 19. júlí 1996.
Margrét gekk í grunnskóla
Ísafjarðar, síðan í Hjúkrunar-
skóla Íslands, hún útskrifaðist
þaðan sem hjúkrunarkona 30.
september 1944. Margrét vann
við hjúkrun þar til hún lauk
starfsferli sínum, fyrst á Ísa-
firði, síðan á Landspítalanum í
Reykjavík, Hvítabandinu og
Krabbameinsfélaginu.
Útför Margrétar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, 19. janúar
2016, og hefst athöfnin klukkan
15.
Margrét móðursystir mín lést í
hárri elli 14. janúar á Grund. Milli
hennar og móður minnar ríkti
óendanlega fallegur og djúpstæð-
ur systrakærleikur og ekki leið
sá dagur sem þær ekki töluðu
saman, stundum tvisvar á dag.
Magga sagði enda oft við mig að
þegar móðir mín lést hafi hluti af
henni sjálfri dáið. Móðir mín var
8 árum eldri, flutti 16 ára að
heiman frá Ísafirði til Reykjavík-
ur og seinna flutti Magga til
hennar og bjó hjá henni um tíma.
Móðir mín hafði lokið hjúkrunar-
námi og hvatti systur sína til að
fara í það nám sem hún og gerði.
Það var því svo margt líkt með
þeim systrum, urðu báðar hjúkr-
unarkonur, giftust báðar sjó-
mönnum, voru báðar frábærar
húsmæður og lifðu síðustu árin í
heimi Alzheimersjúkdómsins.
Magga var ákaflega lagleg
kona og allt í kringum hana svo
fallegt. Heimilið einkenndist af
smekkvísi og einstakri snyrti-
mennsku og allur viðurgjörning-
ur góður og fallega framreiddur.
Í minningunni stendur upp úr
hversu ósparir eiginmenn þeirra
systra voru á að hrósa þeim fyrir
gott kaffi og flottar, gómsætar
kökur. Magga, eins og flestar eig-
inkonur sjómanna, þurfti að læra
að treysta á sjálfa sig, enda kom
það í hennar hlut að hugsa um
heimili og börn þegar eiginmað-
urinn var á sjó. Seinna réði Loft-
ur maðurinn hennar sig á bresk-
an skuttogara sem þá var algjör
nýjung. Hann var þá í burtu í
þrjá mánuði í senn og þá reyndi á
styrk og sjálfstæði Möggu.
Seinna ákvað hún að fara út á
vinnumarkaðinn og vann til
fjölda ára á Leitarstöð Krabba-
meinsfélagsins þar sem ég veit að
hún þótti hvers manns hugljúfi
og frábær starfskraftur.
Magga varð ekkja aðeins 53
ára gömul og varð síðar fyrir
þeirri sorg að missa dóttur sína
langt um aldur fram fyrir 12 ár-
um. Þá „tók ég hana að mér“ þar
sem sonur hennar og tengdadótt-
ir eru búsett erlendis. Við tengd-
umst enn sterkari böndum og
fannst mér svolítið eins og ég
hefði eignast aðra móður og
henni fannst hún hafa aftur eign-
ast dóttur. Okkur þótti gaman að
fara saman í gönguferðir, kíkja í
búðir og kaffihús en ósjaldan sát-
um við saman heima hjá henni á
Aflagrandanum yfir kaffibolla og
þá var borðstofuborðið alltaf
dúklagt og betra stellið notað.
Fast að níræðu sá Magga alveg
um sig sjálf, sá um öll innkaup og
bankamál og þegar ég bað hana
um að fá að aðstoða hana við
þetta sagði hún ætíð að hún vildi
eiga það inni hjá mér. Fyrir
nokkrum árum greindist Magga
mín með Alzheimersjúkdóm og
þurfti þá meira á aðstoð minni að
halda. Hún var ekki spör á þakk-
lætisorðin og ég naut þess til hins
ýtrasta að hlúa að henni. Síðustu
tvö og hálft árið dvaldist Magga á
Grund. Ég veit nánast ekki með
hvaða orðum ég á að lýsa frá-
bærri aðhlynningu starfsfólksins
og elskulegu viðmóti. Þakkir
mínar til allra þeirra sem komu
að aðhlynningu Möggu frænku
minnar og megi Guð vaka yfir
starfi þeirra og stofnuninni.
Nú hef ég sleppt faðmlagi
mínu af elsku frænku minni og ég
veit að margir opnir faðmar hafa
tekið á móti henni. Ég þakka
samleiðina og bið minningu henn-
ar blessunar.
Sjöfn.
Margrét S.
Guðmundsdóttir