Alþýðublaðið - 24.12.1924, Qupperneq 3

AL*¥&t7BÍ.A&I£>
JÖL A SÆ
Sjóli dags að Ægishöllu ekur
yzt í vestri huldri logareið.
Álfa Ijóssins óttinn burtu hrekur,
eftir röðli skunda beina leið.
Fyrr en varir flýja birtan tekur;
falla gfir myrkrin djúp og breið
Hríðarnornum vonir kvöldið vekur;
vex þeim megin storms við rammaseið.
Rökkurálfar renna svartagöndum,
rýna og skima yfir fold og lá;
ótt og títt þeir ota skuggabröndum,
aldurtila hverjum geisla spá.
Æðstu ráðum yfir hugarlöndum
ár og síð þeir vilja fegnir ná, —
Ijósþrá hverja binda myrkurböndum,
byrgja' í tima sérhvern andans skjá.
Skerja miíli flaust er úti’ á flóa.
Fyrðar kvíða nótt og œstum ver.
Háskar margir báða standa’ á bóga,
bíða þess, er hinzta skíma fer.
Himinglœva1) hyggur gnoð að króa,
hrekja út í röst við Feigðarsker.
Þaðan engir rekkar burtu róa;
raula oft þar náljóð Kári og Hlér.
©
Seglið ekki lofðar2) vilja lœgja,
láta œða fley um sílabóF).
Boðaföll þó bráðum laka að œgja;
blóðuyhadda’y um feigð og dauða gól.
Ægir reiður aldreí kann að vœgja;
úti’ á milli boða’ er hvergi skjól.
Hver mun ógnum burtu megna að bœgja,
bjarga fari, — upp er renna jól?
Skýjatröll á dimmu lofti drottna
draugsleg öll og svartaéljum spá,
Ijósi meðan þróttur er að þrotna,
þeysa vindajóunF) til og frá,
hlakka iil að horfa á vaska flotna«/ ■"*"
hrekjast út á myrkum, tryltum sjá,
fleyið loks í brekum'1) háum brotna,
brimsins handtök feigum mönnum á.
Hrannir þegar háar yfir skefla,
heyrast tekur brak í veikri gnoð.
Fljótum mundum fyrðar reyna’ að hefla,
fella síðan alveg rifna voð.
Ljóst er nú um líf og davða að tefla,
láta stjórann. — Hvar er lið og sloð?
Hœttur trú á huliðsmögnin efla. —
Hver fer nú til guðs með skilaboð?
Vpp til hœða eldheit bœnin svífur;
ógnir stormsins henni veita þrótt.
Líkt og engill Ijóss hún myrkrin klýfur,
leitar guðs og áheyrn hlýtur skjótt.
Ægitöfra óltans brátl hún rýfur;
ítum flestum verður þegar rótt. —
Beimar finna: bœn úr dauða hrífur,
beðin sem er helga jólanótt.
Skyndilega skýja milli rofar,
skín þar sljarna gegnum úrvánsgöng8).
Gramur veðra, öllum myrkrum ofar,
ofan kallar: *Verið hvergi ströng!
Slíðrið hneitay! Lýður drottin lofar;
lýsir friði heilög englaþröng.
Fyllast mildi og kœrleik hallir, koiar,
kveða við af helgum jólasöng*.
Rökkurálfum, römmum skýjatröllum
rennur móður, hýrnar yglibrún.
Skyndir10) gœgist upp af austurfjöllum,
Ýmisdreyran) markar geislarún.
Storminn lœgir; fatast boðaföllum;
fer nú hœgur byrr um reyðartún.
Dáð og vonir drengjum magnast öllum,—
draga stjóra, vinda segl að hún.
Fram hjá hœttum fley að sandi skríður;
feginsómar heyrast úti’ Við lá;
þar sem vinaþröng í fjöru bíður,
þorna tekur hjúfurdöggX2) af brá. —
Helgi nœtur hugum yfir líður;
huliðsljómi stafar jörðu á.
Jólin hefir blessað drottinn bliður:
bjargráð hans til yztu vasta ná,
e
skýjagöng. 9) sverð. 10) þ. e. tungl. 11) þ. e. sjóinn.
12) þ. e. tár.
1) báruheiti. 2) menn. 3) sjór. 4) báruheiti. ,5) þ. e.
vindahestum. 6) sjómenn. 7) þ. e. boöum. 8) ^þ. e.