Femina - 01.11.1946, Blaðsíða 6

J 0 H N R. P H I L I P S:
minRnnH
Pabbi karlinn fór ekki með mér á
fiskiveiðar þann sunnudaginn, og þær
mamma og Natalía systir mín lögðu
sig heldur ekki eftir nratinn, eins og
þær voru vanar. Ó, nei! Pabbi
æddi um allt húsið eins og ljón í búri.
Mamnra og Natalía sópuðu og fáguðu
húsið frá kjallara og upp á háaloft
og stauluðust loks dauðþreyttar inn
í herbergin síir kl. hálfsex. Fjörutíu
mínútum síðar konru þær niður aftur
og voru þá búnar að þvo sér og snur-
funsa sig tí 1.
Pabbi tautaði við sjálfair sig:
— Hveririg í ósköpununr talar mað-
ur axrnars við guðfræðistúdent?
—Nei, komið þér sælir, hr. Sælairds.
Ég voira, að yður megi geðjast vel
að okkar látlausa heimili. . .
— O, fj. . . . hafi það!, lrætti hairir
síðair við með vairþóknuir.
Guðfræðistúdentinn var orsök alls
þessa óskapagangs. Natalía systir nrín
hafði eignazt aðdáanda — úr guð-
fræðideild lráskólans. Hann lrét Há-
kon Elías Snælands, mamnra hafði
boðið honum til kvöldverðar oq; beð-
ið pablya að liaga sér nú eins og mað-
ur.
Þessi bón virtist í fljótu bragði af-
ar einföld. En pabbi karlinn átti sitt
livað í pokahorninu. Hairn var lág-
vaximr nraður og þrekinn, en ægilega
bráðúr, stundum engli líkur, eir
stundum sjálfum fjaxrdanum. Og
endilega þurfti að lrittast þannig á,
að hann fékk eitt kastið einnritt
þetta kvöld. . . . — Jæja, Hákon Elías
Sirælairds konr nú, eins og ráð var
fyrir gert. Haxnr var langur, mjór og
dökkhærður, ekki fallegur, en ekki
sérstaklega Ijótur heldur. Hann fór
með mér út á hlað og sparkaði fót-
boltanum nríirum því nær lreila vall-
arléngd, og sagði nrér svo, að lrann
hefði verið í bakvörzlu í fótboltaliði,
áður eir hairn fór í guðfræðideildina.
Geðugur strákur!
Eir öifögin láta ekki að sér hæða
— öflögin brugðu sér í þetta skipti
í líki gönrlu rjómaköirnunnar hemrar
nrömmu.
Pabbi lrafði lagt fæð á þessa könnu
frá fyrstu tíð. Handarhaldið á hemri
var svo lítið, að hann giopraði hexrni
ær iirlega úr stuttum og digrum fixrgr-
ununr, þegar hainr sirerti á heinri. —
Jæja, borðlraldið gekk nú slysalaust,
þar til pabbi gerði talsverða tilraun
til þess að rétta hr. Sirælaxrds rjónra.
Þá duirdu ósköpin yfir. Kamrair ramr
* úr heirdi gamla mannsins, skall harka-
lega niður á borðið, svo að iiririhald-
ið skvettist í allar áttir — mest af því
framair í hr. Sirælands. — Þetta hefði
nú'svo senr ekki verið mikið, ef Dabbi
hefði ekki alveg gleymt stað og
stuirdu. Hainr rauk á fætuf, eldrauð-
ur í framan og æpti, eflaust í hundr-
aðasta skipti: ,,Ég skyldi fleygja þess-

um kömrufjairda út unr gluggairn fyr-
ir eina litla 25 aura. Það segi ég satt,
María!“
Og mamnra gleymdi sér líka. Hún
hljóp fram og kom aftur imr með 2
spegilfagra 25-eyringa og lagði þá hjá
disk pabba: — „Ég mana þig!“ sagði
hún. — „Ég ragmana þig!“
Pabbi raxrkaði við sér og settist.
Hann leit vandræðalega á hr. Snæ-
lairds og neyddi upp úr sér dálitla
hlátursskríkju, senr líktist nrest óðustu
kvölum deyjatrdi grágæsar: — „Skap-
nrikil ljölskylda hérna megiir, hr. Snæ-
lands“.
„Ég get ímyndað nrér það“, svar-
aði guðfræðiirgurixrn lilvonandi!
Hann tafði ekki leirgi að loknunr
kvöldverði, og þegar lramr var farinn,
byrjaði Natalía að oi'ga. Húir sagðist
elska hann, en nú kænri hairn líklega
aklrei framar, af því að hairn hefði
séð, að pabbi væri ruddi og manrnra
skass. Hún las þeinr aldeilis pistilinn,
gömlu hjónuirum. Pabbi var afar
hnugginn og lofaði bót og betrun
— vegna Natalru.
Upp frá þeinr degi var pabbi allur
amrar maður. Hann varð eins hægur
og kyrrlátur og rjómi í trogi. Hamr
6
FEMIN A