Femina - 01.11.1946, Blaðsíða 11

Kathleen Norris
43
á milli. Hún sagði, að hann mundi vita um þetta, og ég
yrði að finna hann“.
„Hver er hann og hvar?“ spurði Kent blátt áfram.
„Hún talaði um þetta sem Ieyndarmál“, svaraði Juanita
efablandin. „Finnst yður ég ætti að segja yður frá þv?“
„Nú, ég efast um, að þér finnið hann án þess að segja
einhverjum nafn hans“, sagði Kent skynsamlega. „Vitið
þér, hvar hann er?“
„Ég veit ekkert um hann nema nafnið, og þar eð hann
Var vinur senorunnar, er hann sennilega nokkuð roskinn“,
viðurkenndi Juanita. „Ég hef verið að blaða í bókum
gömlu trúboðakirkjunnar, en ekki orðið neins vísari. En
Lola og Lolita eru vissar um það— og eru þær þó ekki
vissar um margt — að ég hafi verið flutt frá San Francisco
sem ungabarn. Svo þér sjáið —
Hún benti með tvíræðu brosi á stóran stafla af dagblöð-
um, sem lágu á gólfinu.
„Ég er að svipast um eftir stöðu“, sagði hún. „Ég hef
sent umsóknir um nokkrar af þessum stöðum, en veit
þó varla, hvort þær eru við mitt hæfi. Mér virðist, að ef
ég fer til San Francisoc, þá geti ég byrjað leitina þar. Ekki
Svo að skilja, að ég vænti mikils af þessum manni. Ég
reyni að telja mér trú um, að hann sé gamall fjölskyldu-
vinur, og konan hans mundi ef til vill bjóða mér að
borða tvisvar á ári. En hann veit eitthvað, og mamma
vildi, að ég fyndi hann“.
„Þér heitið þó Juanita Espinosa, geri ég ráð fyrir?“
spurði Kent í von um að fá einhvern botn í þessa flækju.