Femina - 01.11.1946, Blaðsíða 5

Þið lialdið máske, að galdrakarlar
lieyri fortíðinni til, en í Hollywood
eru þó menn, sem geta framleitt full-
þroskuð bláber um miðjan vetur, lát-
ið blóm vaxa á eyðimörku o. s. frv.
— Af þessum nrönnum heimta kvik-
myndaframleiðendurnir hina ótrú-
legustu hluti. — og oftast tekst þeim
að leysa úr vandanum. Þarna geta
þeir látið máf setjast aftur og aftur
á hatt einhvers leikarans, þar til
myndatökumaðurinn er búinn að fá
þá stellingu, sem honum líkar. Ekki
verður þeim mikið f\TÍr því að láta
Galdrakarlarnir
an kvikmyndavélina, drap mýflugu
og klóraði sér í gi'íð og ergi.
Öll kvikmyndafélögin eiga geysi-
stóra skála troðfulla af hvers kyns
leiksviðsútbúnaði. Fox-félagið metur
sinn útbúnað á 2 milíj. dollara o. s.
frv. í þessum skálum eru samankomn-
ir næstum því allir hugsanlegir hlut-
ir milli himins og jarðar. — Þar eru
kínverskar kerrur, bogar og örvar,
beinagrindur og útstoppaðir pakettir,
eldgamlir bílar og sléttuvagnar, o. s.
frv., o. s. frv. — Þessa hluti ieigja fé-
lögin liverjum, semm hafa vilja, fyrir
einn tíunda hluta af matsverði — á
dag —. og matsverðið ákveða þeir
sjálfir!
— Oft getur þessi leiga orðið geysi-
há — ekki sízt ef sjúkdómar eða aðr-
í Hollywood
heila slaghörpu íijúga út um glugga,
og farartæki úr grárri forneskju fram-
leiða þeir á ótrúlega stuttum tíma. —
,,Galdrakarl‘' Paramounfélagsins út-
vegaði t. d. eitt sinn eimreið frá dög-
unt þrælastríðsins. Auðvitað tók tölu-
verðan tíma að koma vélarræflinum í
gang, en síðan þetta var, hefur félagið
leigt eimreiðina aftur og aftur til ann-
arra fyrirtækja fyrir 400 dollara á dag!
Hin félögin eiga sem sé engan slíkan
kostagrip. —
— Þessir galdrakarlar eru á Holly-
woodmáli nefndir „propmen". Leik-
sviðsstjóra mætti ef til vill kalla þá
á íslenzku, þar sem þeir eiga að sjá
um allan útbúnað fyrir sviðið. Og
sannleikurinn er sá, að ekki er lítið
undir hugkvæmni þeirra komið,
hvernig kvikmyndin heppnast. —
Metro-Goldwyn-Mayer-félagið var eitt
sinn að taka kvikmynd í janúarmán-
uði og þurfti þá nauðsynlega á mý-
flugum að halda. — Nú var hringt á
i'annsóknarstofur allra háskóla, því
að þar eru vandlega geymdir hópar
af mýflugum til vísindalegra rann-
sókna. Jú, nóg höfðu þeir af mýflug-
l*m, — en ekki þá tegund, sem átti
að sjást í kvikmyndinni. Þar átti að-
eins að jást venjulegt bitmý. sem
við þekkjum öll, en blessaðir prófes-
sorarnir höfðu einungis þær tegund-
lr, sem bera malaríu og gulu manna
á milli. 1 Minnesota höfðu þeir reynd-
ar ekkert á móti því að selja dálítinn
hóp af flugum, þ. e. a. s. ef heilbrigð-
isyfirvöldin í Kaliforniu leyfðu það.
En nefnd yfirvöld kærðu sig ekki um
að mýflugur fi'á Minnesota fengju að
,,grassera“ í Kaliforniu, — og svo var
það mál útrætt. — Nú voru góð ráð
dýr. — Leiksviðsstjórinn hugsaði mál-
ið og andvarpaði, þegar hann minnt-
ist bitvargsins, sem var næstum því
búinn að éta hann upp til agna sum-
arið áður við Salton-vatnið. — Loks
kom honum ráð í hug. Hann lagði
land undir fót og hélt til liéraðsins
við Salton-vatnið. Þar fann hann
nokkra stöðupolla, sem voru stútfull-
ir af mýflugnalirfum. Hann tók
nokkra potta af vatni — og lirfum —
heiin með sér, — og kom þar upp
mýflugnaklakstöð. Tín dögum síðar
stóð Robert Montgomery fyrir fram-
ar liindranir tefja myndatökuna. —
Eitt sinn heimtaði leikstjóri nokkur
spánska slaghörpu af leiksviðsstjóran-
um. Leiksviðsstjórinn þefaði loks upp
eitt slíkt hljóðfæri, sem eigandinn —
kona — \ildi leigja fyrir 50 dollara
á dag. — En þegar til átti að taka,
komst slagharpan ekki út um dyrnar.
Hvernig hafði hún komizt inn? — Jú,
í gegnnm geysistóran glugga í næstu
íbúð, en nú var búið að setja járn-
rimla fyrir þann glugga! — Leiksviðs-
stjórinn útvegaði menn til þess að
fjarlægja járnstengurnar og lofaði að
borga tjónið, sem af þessu hlytizt.
Slagliarpan var nú tekin út um glugg-
ann. Viku síðar var henni skilað aft-
ur, stangirnar settar fyrir gluggann og
gert við múrbrúnirnar, sem brotnað
höfðu í flutningnum! En þá var leik-
stjórinn óánægður með þættina sem
slagharpan var í, og krafðist þess, að
þeir kaflar væru myndaðir á nýjan
leik. — En í þetta skipti heimtaði kon-
an 75 dollara á dag fyrir lánið, og þá
fékk litin líka — í tíu daga! —
Leiksviðsstjórinn spyr einskis og
rökræðir aldrei. Hann gerir það, sem
honum er sagt, án þess að malda í
móinn. Hann þarf lieldur ekki að
horfa í kostnaðinn við að útvega það
sem með þarf. í kvikmyndinni Gas-
Framhald á bls. 14.
FEMIN A
5