Femina - 01.11.1946, Blaðsíða 12

44
Juanita
„Það hef ég ekki hugmynd um!“
„Þér hafið leitað alsstaðar hérna, ef eitthvað væri til,
sem gefið gæti vísbendingu um málið?“
„Svo sannarlega rannsakað hvern þumlung!“
„Þessi dularfulli maður“, hélt Kent áfram, hleypti brún-
um og talaði hægt, „gæti hann ekki, til dæmis, verið fað-
ir yðar?“
„Ef til vill“, samsinnti Juanita.
„Hm!“ tautaði Kent, óánægður. Hann þagði stundar-
korn og rótaði í blaðabunkanum og tók upp eintak af
vikublaðinu Argonaut. Hann fletti því og benti svo Juan-
itu á auglýsingadálkinn. „Sjáið þér þetta hérna?“ spurði
hann.
Hún las það upphátt:
„Einkaritara vantar. Þarf að vera skyldurækinn, skrifa
greinilega hönd og tala spænsku. Góð staða fyrir rétta
persónu. Umsóknir sendist í pósthólf 91, San Mateo, Kali-
forníu“.
„Ég sá þetta“, sagði Juanita, þegar hún hafði lesið það.
„En ég veit eiginlega ekki, hvaða starf einkaritari hefur
með höndum. Mundi það vera í skrifstofu?"
„Þetta er dálítið öðruvísi", sagði Kent alvarlega. „Einka-
ritari fyrir konu er ung stúlka, sem svarar í síma, skrifar
bréf og minnisgreinar, er þægileg í viðmóti og verður fyr-
ir barðinu á húsmóðurinni, þegar hún er í slæmu skapi,
og fær um sjötíu dollara í kaup á mánuði“.
„En það er ekki“, sagði Juanita efagjörn, „það er ekki
getið um það, að þetta sé kona. Hafa karlmenn ekki einka-
ritara?“