Femina - 01.11.1946, Blaðsíða 16

48
Juanita
„Ég skil. Mig tekur þetta sárt“, sagði Kent auðmjúkur.
„Ég svaf í heyinu og fór svo snemma af stað, að ég von-
aði, þangað til nú að enginn hefði tekið eftir mér“.
„Eg sá yður fara, á mótorhjóli“, sagði Juanita og tók
eftir því, að hann varð alvarlega undrandi á svip.
„Þá hafið þér séð —byrjaði hann.
„Konuna með slæðuna? Já, en þér“
„Bílinn sá ég vitanlega. En sáuð þér ekki framan í hana?“
spurði Kent eftir andartaks þögn.
„Nei“, viðurkenndi Juanita. „Ég vaknaði við samtal
hennar við mönnum. Eða öllu heldur skröltið í bílnum.
En ég sá hana ekki nema snöggvast og aldrei framan í hana.
Þetta var rétt í dögun, og mér hafði liðið illa um nóttina.
Ég hafði séð yður um kvöldið”, bætti hún við ásakandi.
„Jæja“, sagði Kent eftir stutta þögn, „ég get ekki sagt
annað, en að mér þykir fyrir þessu. Ég mundi ekki — það
vitið þér — vilja gera yður hrædda, hvað sem í boði væri“.
„Mamma mundi hafa orðið hrædd,“ sagði Juanita. Svo
gengu þau áfram þegjandi um stundi. „Hve langt fylgduð
þér eftir konunni?“ spurði hún svo.
„Ég stanzaði á veitingastað við þjóðveginn til að borða
og sá bílinn ekki eftir það. En hvað sagði móðir yðar —
hvaða skýringu gaf hún?“ spurði hann sem von var.
„Ekki neitt!“ svaraði Juanita brosandi. „Ég hugsa, að
þetta hafi verið gömul vinkona, ef til vill í vandræðum.
Mamma sagði mér aldrei sumt, hvernig ég væri hingað
komin, hver hefði látið hana hafa mig, hverjir foreldrar
minir væru og hvað ég héti. Ég veit ekkert um þetta“.
Framhald með næsta blaði.