Femina - 01.11.1946, Blaðsíða 15

Kathleen Norris
47
Þetta fannst henni svo lítilþæg bón, að hún varð undr-
andi og særð, þegar han leit á hana hissa og efablandinn
á svip. Hún hugsaði sem svo, að hann væri nógu frakkur
að bjóða góð boð, en vilja svo ekkert á sig leggja til að
koma þeim fram.
„Það væri betra, að ég kæmi þar hvergi nærri“, sagði
hann tómlega.
„Gott og vel“, sagði hún stolt. Henni fannst hún hata
hann, það var eins og hann teldi bón hennar óviðeigandi
og frekjulega.
„Segið bara, að þér hafið séð auglýsinguna í blaðinu,
og þetta mun allt ganga ágætlega. Og setjið nú upp hatt-
inn, ungfrú Juanita, og komið út að ganga!“
Hún óskaði sér að hafa þrek til að segja nei, en hún
hafði ekki verið mikið úti undanfarið, og sólin skein inn
um gluggann.
Það var svalt úti, og loftið var tært og lygnt, þegar þau
höfðu gengið spölkorn, mundi hún allt í einu eftir nokkru
og sagði:
„Hvers vegna sögðuð þér mér ekki um kvöldið, þegar
stormurinn var, að þér hefðuð orðið tepptur á hjarðsetr-
inu?“
Það varð þögn, og hún vissi alveg, hversu undrandi og
skömmustulegur hann var með sjálfum sér, áður en hann
svaraði.
„Ég bið yður afsökunar; ég ætlaði ekki að hræða yður,
og ég hafði ekki hugmynd um, að þér vissuð, að ég var hér“.
„Það mundi aldrei hafa hrætt mig“, sagði hún rólega.
„Við erum ekki hrædd við gesti hérna“.