Hjúkrunarkvennablaðið - 01.07.1950, Blaðsíða 9

HJÚKRUNARKVENNABLAÐIÐ
7
sínum allan daginn, þó að þeir mæli að
rökum með leikskólavist til handa börn-
um innan skólaskyldualdurs.
Kappkosta þarf að gera sem flestum
mæðrum kleift að hafa böm sín hjá sér,
sem mestan hluta sólarhringsins, svo
framarlega sem þær eru vitsmunalega og
siðferðilega hæfar til að gegna móður-
hlutverkinu.
Því yngri sem börnin eru, því síðm-
mega þau við þvi að fara á mis við at-
læti og umhyggju móðurinnar.
Erlendis, þar sem fjárhagsvandamál
heimilanna hafa víða verið leyst með því,
að senda börn á dagheimili og ungbörn á
vöggustofur, svo að mæðurnar gætu unnið
fyrir þeim, hafa þessar ráðstafanir ekki
gefið góða raun, skoðað frá uppeldis-
legu sjónarmiði. Alvarlegastar afleið-
ingar hefur það að skilja ungbarnið frá
móður sinni. Enskar rannsóknir hafa t.d.
leitt í ljós, að börn á fyrirmyndarstofn-
unum standa öreigabörnum að baki um
andlegan þroska á siðari hluta fyrsta árs.
Auk þess er hætt við að móðir, sem þarf
að láta barn sitt frá sér á unga aldri,
varpi smám saman af sér allri ábyrgðinni
á uppeldi þess — og er þá illa farið.
Það var þvi ekki að ástæðulausu, að
fóstrur og forstöðukonur, sem héldu nor-
rænt mót í Danmörku sumarið 1947,
samþykktu meðal annars svohljóðandi á-
skorun til í’íkisstjórna á Norðurlöndum:
„Að áliti voru ber að veita börnum inn-
an tveggja ára aldurs, uppeldi að öllu
leyti á heimilinu, en ekki á dagheimilum
eða öðnun stofnunum. Þess vegna skor-
um við á hlutaðeigandi yfirvöld að taka
rækilega til athugunar, hvort ekki er unnt
að veita mæðrum barna á þessum aldri
svo mikla fjárhagslega aðstoð, að þær geti
sjálfar stundað börn sín og heimili.’1
Á þessa leið er skoðun þeirra, er mesta
reynslu hafa af barnaheimilum á Norður-
löndum. Barnaheimili og vöggustofur eru
enn of fáar í Rvík, svo að hjá okkur gæt-
ir sízt öfga á þá sveifina, en ekki er ráð
nema i tíma sé tekið, og það er ævinlega
tími kominn til að leita bezta ráðsins.
Það er augljóst, að mæðumar, sem einar
vinna fyrir barni sínu eða börnum, og
barnmörgu og fátæku foreldrarnir þurfa
á aðstoð að halda. En grundvallarspum-
ingin er: Hvers konar aðstoð er æskileg-
ust frá uppeldisfræðilegu sjónarmiði og
líklegust til heilla börnunum sjálfum, for-
eldrum þeirra og þjóðfélaginu? Leysa dag-
heimilin bezt úr þessum vandamálum eða
verður farsælla að styrkja einkaheimilin ?
Þetta skiptir svo miklu máli, að ekki verð-
m* hjá því komizt að þrauthugsa, hverj-
ar leiðir muni vænlegastar að marki. Hér
mun það þó ekki rætt frekar.
öruggasta og haldbezta barnaverndin
hlýtur að vera sú, að varðveita heilbrigði
þeirra barna, sem fæðast í þennan heim
heil á líkama og sál. Við þau hljótum
við fyrst og fremst að binda framtíðar-
vonir okkar, og að þeim hlýtur starfsemi
Barnaverndarfél. Rvk. einnig að beinast.
^utnathúMÍ
Meðal hjúkrunarkvenna hefur verið
efnt til samskota til kaupa á lóð siiniar-
hússins, sem er leigulóð. Þegar hafa safn-
azt 2600,00 kr.; en betur má ef duga skal,
því að lóðin kostar 10.000,00 kr.
Hér með er skorað á þær hjúkrunar-
koniu’, sem ekki hafa þegar látið eitthvað
af hendi rakna að styðja samskotin og
gefa helzt um 50,00 kr. hver.
Frk. Katrín Gisladóttir hjúkrunarkona
á Landsspítalanum veitir samskotunum
viðtöku.