Hjúkrunarkvennablaðið - 01.07.1950, Blaðsíða 10

8
HJÚKRUNARKVENNABLAÐIf)
Penicillíii, innspÝtingar og gjaldskrá.
Á síðustn árum licfur mikið farið í vöxt
að gefa penicillín- og vítamininnspýting-
ar í heimahúsum. Þetta hefir aftur haft
í för með sér, að mjög hefur aukizt eftir-
spurri á hjúkrunarliði til þessa starfa.
Heimilishjúkrunarkonur Líknar hafa ekkí
nema að litlu leyti getað bætt á sig þess-
ari grein sjúkraaðgerða, og hafa því
hjúkrunarkonur tekið þessi störf að sér
fyrir eigin reikning. Sagt er, að sumir
læknar hafi einnig kennt einhverjum
heimilismanna að dæla þessum lyfjum i
sjúklinga sína, og afleiðingin mun m.a.
hafa orðið sú, að nokkrar stúlkur, sem
ekki kunna annars til sjúkrahjúkrunar,
hafa gert sér þessi störf að einhverju levti
að atvinnu.
Síðastliðið haust samþykkti F. I. H. á
fundi sínum nýja gjaldskrá fyrir þær
hjúkrunarkonur, sem starfa í einkahjúkr-
un og launalögin ná elcki til. Sú gjaldskrá
var miðuð við 8 klst. dag- eða nætur-
vaktir og einstakar vitjanir. Er þar tekið
fram, að hámarksgjald fyrir sjúkravitjun
sé 15 kr., fari hún ekki fram úr einni
klst. 1 sambandi við gjaldskrána voru ein-
mitt umræddar penicillín-innspýtingar
teknar (il meðferðar og þótti meðlimum
gott, að hafa eitthvert fast verðlag að
fara eftir, en mörgum þótti af hátt reikn-
að, ef vitjun, þar sem eina sjúkraaðgerðin
væri að dæla lyfi í sjúkling, og tæki að-
eins skamma stund, yrði greidd með kr.
15. Var þá skýrt tekið fram, að auðvitað
væri ]fað hjúkrunarkonunni í sjálfsvald
sett, að taka minna, ef vitjunin næði t.d.
ekki einni klst., eða þar sem fjárhags-
ástæður væru ekki góðar.
Undanfarna mánuði hafa mér bæði frá
einstökum læknum og fjölda einstaklinga
borizt kvartanir um, hversu dýrseldar
hjúkrunarkonurnar væru á innspýtingar
sínar. Er mér tjáð, að venjulega sé taxt-
inn 20 kr. og sé á því gefin sú skýring, að
innspýtingin kosti 15 kr. og 5 kr. séu
fyrir bílfari. Ég hefi gert ítrekaðar til-
raunir til þess að fá nöfn þeirra kvenna,
sem slika okurstarfsemi reka, en tekizt
illa, þvi fólki er venjuleg þannig farið, að
það er óspart á umkvartanir, en rennur
svo af hólmi, ef taka á málið til meðferð-
ar og leiðréttingar. Þó hefi ég í einstökum
tilfellum komizt að því, að ekki hefur
verið um lærðar hjúkrunarkonur að ræða,
þótt fólk, sem aðstoðarinnar hefir notið,
hafi haldi að svo væri. Þarna hafa ólærð-
ar stúlkur verið að verki, sennilega með
fullu samþykki þeirra lækna, sem fyrir-
skipa innspýtinguna. Dylgjur fólks um
okurverð í þessum efnum, er að verða
hjúkrunarkvennastéttinni til mikils álits-
hnekkis, og má því ekki við svo búið
standa. Það er auðvitað fjarstæða, að
krefja fólk um aukagjald fyrir bilfari,
þegar um slíka þjónustu er að ræða, enda
þekkist það mér vitanlega ekki í öðrum
sjúkravitjunum. Einnig tel ég það vera
varhugavert, ef læknar leyfa ólærðum
stúlkum að sinna slikum störfum úti um
bæinn, þótt skiljanlegt sé, að i einstaka
tilfellum sé heimilismanni, þar sem þrifn-
aðiu- er í góðu lagi, og læknir tekur ábyrgð
á, leyft að meðhöndla lyfjadælu innan vé-
banda heimilisins. Verði hjúkrunar-
kvennastéttin síðan fyrir aðdróttunum
um okurstarfsemi, vegna annarra kvenna,
sem annað hvort þykjast vera lærðar
hjúkrunarkonur — eða láta almenning
vera í þeirri trú, að þær séu það, —
fer málið að verða svo alvarlegt, að ganga
verður að því með fullri einurð að reyna
að leysa það í samráði við læknastéttina.
Sigríður Eiríksdóttir.