Svava - 01.08.1897, Blaðsíða 28

76
IIILDIBRANDK.
álanum. Það eru til ágæt skip í Palermó, og því vel
líklegt að Lúdóvicó sendi eitthvert þeirra til að elta oss/
’En það mundi eigi geta náð oss, við erura fyrir
löngu komin úr landsýn.’
’Jú,‘ mælti Hildibrandr og brosti að einfoldnis bugs-
un mærinnar, ’það er löng leið sem við eigum fyrir hönd-
um; enda þótt ég óttist enga hættu. Skip rnitt or enn
traust og ég reiði mig á traustleik þess.‘
Hann gékk síðan frá Angelu og fór að segja fyrir
verkum á skipinu. Angela var stundarkorn að virða fyrir
sér skipshöfuina, en fór síðan ofan í lyftinguna. Hún
hafði enga hugmynd um að hætta gæti vofað yfir, því
lnín hafði ótakmarkað traust á þessum manni, er komið
hafði henni til hjálpar þegar henni hafði mest legið á,
og svo, þar sem hún var nú á leiðinni tii frænda sinna,
er breiða myndu faðminn út á móti henni er hún kæmi.
Hún hugsaði líka til þess, hvað það væri inndælt að eiga
von á Erankis á eftir sér, sem gerði henni lífið enn þá
ánægjulegra.
Dagrinn leið. Næstu nótt kom stinnr andvari á sunn-
an og við það létti töluvert af Hildibrandi. Hann var
maðr sem eigi var vanr að bera kvíðboga fyrir hverjú einu,
en hann gat vel ímyndað sér, að ílótti Angelu mundi
gera kardínálaun rasandi vondan, og að hann mundi líka