Svava - 01.08.1897, Blaðsíða 26

74
HILDIBRANDR.
’Ó lieílagi Pétr/ tautaöi liami fyrir munni sér Oj
krosslngöi hendurnar, ’þaö var ímyndun ein. — Líkr
— það er alt.
Kardímílinn reyndi að lmgsa eins og liann talaði, en
efinn og óttinn skeiu af útliti lians.
Y. KAPITUXI.
Tæld heim.
Á víkr nú sögunni til Hildibrandar. Þegar dagr rann
næsta morgun, var hann korninn langt undan Sikil-
ey, en vindr mjög hægr, og fyrir það hafði honum skilað
undra lítið áíiam urn nóttina. Hefði hann liaft þægileg-
an hyr um nóttina, er líklegt að hann hefði verið horfinn
úr landsýn í dögun, en nú var eyjan að sjá sem dökkf
skýjahakki í fjarlægð er sólin kom upp.
Skip Hildihrandar var yel út húið eftir því sem þá
var venja á þeim tímum. Sex fallstykki voru á skipinu.
Hásetar hans allir djarfir og hugrakkir menn og þeim
vel stjórnað.
Sólin var að koma upp þegar Donna Angela lét sjá
sig á þilfarinu. Hún kom upp þangað til að njóta hins
svala morgunlofts. Ilún leit miklu ánægjulegri út en við
hefði mátt búast eftir kringumstæðunum. Sjólífið var nýj-
ung fyrir hana að reyna og var að sjá sem hún uadi sér
mæta vel.