Dagblaðið Vísir - DV - 18.03.2016, Side 27

Helgarblað 18.–21. mars 2016 Fólk Viðtal 23
„Stundum verð
ég rosakvíðin“
annars á fiðlu og píanó, sem og söng.
Þá tók hún þátt í öllum leiksýningum
sem settar voru upp. „Fyrsta hlut-
verkið mitt var óbreyttur þorpsbúi
í Kardimommubænum með Litla
leikklúbbnum þegar ég var níu ára.
Það var alveg æðislegt og þá var ekki
aftur snúið. Ég hafði alltaf horft öf-
undaraugum til Reykjavíkur þar sem
verið var að setja upp sýningar á
borð við Bugsy Malone eða Söngva-
seið. Í þessum sýningum voru börn
á sviði í atvinnuleikhúsunum og það
hafði mig langað svo mikið til að
gera,“ segir hún einlæg.
En Þórunn dó ekki ráðalaus. Hún
stofnaði sinn eigin leikklúbb fyrir
vestan ásamt vinkonum sínum og
þær settu upp fjölda sýninga fyrir
vini og ættingja. Hún segir metnað-
inn hjá þeim stöllum hafa verið mik-
inn og telur sig hafa haft gott af því að
gera hlutina sjálf með þessum hætti.
„Ég þurfti ekkert að vera barn í sviðs-
ljósinu í Reykjavík til að blómstra.
Fyrir mér var Ísafjörður nafli al-
heimsins. Mér fannst æðislegt að
búa þarna. Fjöllin, fólkið og orkan.
Ég er mjög þakklát fyrir þessi fyrstu
tuttugu ár.“
En tvítug hélt Þórunn suður til
Reykjavíkur til að mennta sig í listinni
sem hafði gjörsamlega heltekið
hana. Síðan þá hefur hún reyndar
verið mjög dugleg að heimsækja Ísa-
fjörð, enda búa foreldrar hennar fyrir
vestan. Á því er hins vegar að verða
breyting, því þau stefna á flutning í
borgina í haust. „Ég er örlítið kvíð-
in fyrir því, en á sama tíma er ég of-
boðslega þakklát fyrir að þau skuli
vera að koma í bæinn. Koma nær
mér. Það er samt erfitt að horfa á eftir
æskuheimilinu og eiga ekki lengur
þennan örugga stað fyrir vestan.
En þetta eru breytingar sem maður
verður bara að sætta sig við og verða
eflaust af hinu góða.“
Sjö ár í Listaháskólanum
Þegar Þórunn kom til borgarinnar á
sínum tíma sótti hún bæði um söng-
og leiklistarnám í Listaháskólanum
en komst ekki inn í leiklistarnámið.
Hún hóf því nám í klassískum söng,
en draumurinn um að verða leik-
kona var alltaf til staðar. Hún reyndi í
annað sinn að komast inn í leiklistar-
námið, án árangurs, og svo það
þriðja þegar söngnáminu var að
ljúka, og hafði þá erindi sem erfiði.
„Í dag er ég svo þakklát fyrir að
hafa ekki komist fyrr inn. Þetta átti að
fara svona. Ég var búin að fá tvisvar
höfnun og sú síðari var sérstaklega
erfið því þá hafði ég komst í loka-
hóp. Það var hrikalega erfitt að kom-
ast næstum því inn. Það tók mig smá
tíma að finna hugrekkið til að sækja
um einu sinni enn. Þegar ég sótti um
í þriðja sinn fór ég með opnari huga
en áður, ég var búin að ákveða að
hvað sem yrði þá ætlaði ég ekki að
gefa þennan draum upp á bátinn,
enda væri skólinn hér heima ekki
eini möguleikinn.“
Þórunn segist að sjálfsögðu
ekkert hafa gefið eftir þegar hún fór
í prufurnar í þriðja skiptið. Það skipti
hana ekki lengur öllu máli hvort
hún kæmist inn í þennan skóla,
hún myndi komast inn í einhvern
skóla. „Þessi hugsanabreyting gerði
kannski gæfumuninn. Þegar ég var
í lokahópnum árið áður þá ætlaði
ég mér svo mikið inn að það var það
eina sem komst að. Ég átti líklega
bara að komast inn á þessum tíma,“
segir Þórunn sem eyddi því samtals
sjö árum í Listaháskólanum.
„Ég hélt að ég gæti allt“
Hún hefur heldur betur haft nóg að
gera frá því hún útskrifaðist og hefur
ekki einu sinni tölu yfir fjölda þeirra
sýninga sem hún hefur tekið þátt
í hjá leikhúsunum. Yfirleitt hefur
hún verið með mörg járn í eldinum
á sama tíma, en hefur fundist hún
hálf aðgerðarlaus þegar hún er bara
í einu verkefni. Þetta er þó aðeins að
breytast. „Mér finnst betra núna að
geta einbeitt mér að fáum verkefnum
í einu og gera þau vel, ekki vera í
stresskasti og alltaf að biðja leikstjóra
um leyfi til að hlaupa af æfingum í
önnur verkefni. Það tætir mann svo-
lítið. Ég er búin að læra það á þess-
um sex árum frá útskrift að maður
þarf ekki að gleypa allan heiminn í
einu. Þegar maður er nýútskrifað-
ur þá langar mann svo í alla bitana,
í stærstu hlutverkin og allt það. En
það er mjög gott að þetta komi ekki
allt til manns á færibandi. Að þurfa
að hafa fyrir hlutunum. Það er líka
gott að geta sagst ekki hafa tíma. Ég
var ekki mjög góð í því fyrstu árin.
Ég hélt að ég gæti allt,“ segir Þórunn
hreinskilin. En hún átti sér á þessum
tíma ekkert líf fyrir utan leikhúsið.
Það var hvort tveggja vinnustaður
hennar og heimili.
„Vinnan tók allan tímann minn,
en svo eignast maður barn og þá
stækkar heimurinn rosalega mikið,“
segir hún og ljómar öll þegar talið
berst að dótturinni. Í sömu andrá
rekur maðurinn hennar, Vignir Rafn
Valþórsson, nefið inn í stofuna: „Eru
þið að tala um mig?“ spyr hann kím-
inn, en er farinn aftur áður en hann
fær svarið. Vignir er líka leikari, og
leikstjóri, og þau Þórunn hafa ver-
ið saman um árabil. „Þetta getur því
orðið ansi skrautlegt þegar við erum
bæði í törn,“ segir hún og vísar þar
til vinnunnar, sem telst líklega ekki
mjög fjölskylduvæn.
Með dótturina sex
vikna á æfingum
Á meðan Þórunn var ólétt fannst
henni hún ekki vera að gera neitt,
en þegar hún hugsar til baka, um öll
verkefnin sem hún sinnti á þessum
tíma, þá sér hún að það var ekki al-
veg rétt. Hún var bara ennþá svo föst
í því að þurfa að vera í öllu og alls
staðar. „Lífið fór í svo mikla pásu,
en samt var ég að æfa sýningar og
fór til útlanda með sýningu og gerði
alveg heilmargt. En af því að ég var
ekki í 200 prósent vinnu þá fannst
mér þetta eitthvað lítið. Ég öfund-
aði kollega mína sem voru á fullu.
Ég naut þess alveg að vera ólétt en
mér fannst erfitt að þurfa að stoppa.
Í leikhúsinu er heldur aldrei réttur
tími til að verða ólétt. Þegar það ger-
ist þá þarf maður bara að takast á
við það. Það er svo oft eitthvað sem
maður sér í hillingum, eða eitthvað
sem maður gæti kannski verið að
fara að gera. Þetta var samt dásam-
legur tími en ég þurfti aðeins að læra
að slaka á.“
Miðað við hve illa Þórunni gekk að
gíra sig aðeins niður á meðgöngunni
kann eflaust engan að undra að hún
tók ekki langt fæðingarorlof. Dóttir
hennar var aðeins sex vikna þegar
hún var komin aftur upp í leikhús
á æfingar. „Ég sé samt alls ekki eft-
ir því að hafa ekki tekið lengra or-
lof. Ég náði að vera afskaplega mikið
með barninu mínu, þrátt fyrir þetta.“
Þórunn æfði sýninguna Litla prins-
inn alveg fram að fæðingu dóttur-
innar, fór í upprifjun og rennsli
þegar dóttir hennar var sex vikna og
svo var verkið frumsýnt þegar hún
var tveggja mánaða. Þórunn ætlaði
reyndar að taka sér mánaðarhvíld
eftir að æfingum lauk og fram að
fæðingu dótturinnar en hún var ekki
á sama máli og kom í heiminn tæpri
viku eftir að Þórunn hætti að vinna.
Nánar mæðgur í dag
„Þetta hljómar kannski illa, að ég
hafi farið að vinna þegar hún var sex
vikna, en ég fór alls ekki á fullt. Hún
var með mér á æfingum og maðurinn
minn eða ættingjar tóku hana, fóru í
göngutúra og komu svo aftur með
hana og hún fékk brjóst. Allir sem
að sýningunni komu hugsuðu svo
vel um okkur mæðgurnar, svo sagan
er falleg og boðskapurinn. Mér leið
svo vel með barnið, að vinna í þessu
verki. Ég veit ekki hvort ég hefði ver-
ið til í að fara út í ofbeldi, dramatík
eða einhvern ljótleika, en þetta var
einmitt rétta verkið og rétta fólkið,“
segir Þórunn einlæg, en Litli prins-
inn var sýndur í nokkra mánuði og
svo var hún komin í sumarfrí. Hún
fór því ekki aftur í fulla vinnu fyrr en
um haustið, þegar dóttirin var orðin
sjö mánaða. „Þá fór ég í að æfa leik-
rit, taka upp bíómynd og sjónvarps-
þætti á sama tíma og það var smá
geðveiki. Með hana á brjósti líka,“
segir hún hlæjandi.
En fólkið í kringum Þórunni þekk-
ir hana vel og veit að hún unir sér
best þegar hún hefur nóg fyrir stafni.
Maðurinn hennar og fjölskylda lögð-
ust því öll á eitt til að þetta gæti geng-
ið upp. „Annars var eiginlega alveg
dásamlegt að vera með barn á brjósti
í svona mikilli vinnu, því þá hafði ég
afsökun fyrir því að hitta hana oft yfir
daginn. En nú er hún orðin tveggja
ára og þegar ég horfi á hana þá hugsa
ég ekki að ég hafi þurft að gefa henni
meiri tíma. Því þegar ég var ekki að
vinna þá gaf ég henni allan tímann
minn. Við erum ofboðslega nán-
ar í dag, en auðvitað verður hún
stundum sár út í mig þegar ég er
mikið í burtu og refsar mér pínu fyrir
það, en ég næ henni alltaf til baka
á endanum.“ Þórunn viðurkennir
að þetta geti orðið ansi erfitt í þeirri
miklu vinnutörn sem framundan er í
Mamma mia!. „Ég er ekki alveg búin
að ákveða hvernig ég ætla að
„Ég held
að ef
ég væri ekki í
svona skap-
andi vinnu þá
væri ég allt
öðruvísi mann-
eskja í dag
Mátulegur Abba-aðdándi
Þórunn er ekki forfallinn
aðdáandi hljómsveitarinnar
Abba, en textarnir höfða vel til
hennar. MyNdir ÞorMAr VigNir guNNArSSoN
Nóg að gera Þórunn vill hafa nóg að gera og fannst erfitt að þurfa að hægja aðeins á sér á
meðgöngunni. Hún var komin með dótturina á æfingar þegar hún var sex vikna.
Er skipulagið í lagi...?
Lausnir fyrir heimili og fyrirtæki
Brettarekkar
Gey
mslu
- og
dekk
jahi
llur
Mikil burðargeta
Einfalt í uppsetningu
KÍKTU VIÐ Á WWW.ISOLD.IS OPIÐ 08:00 - 17:00
Nethyl 3-3a - 110 Reykjavík
Sími 53 53 600 - Fax 567 3609