Morgunblaðið - 16.02.2017, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. FEBRÚAR 2017
✝ ErlingurBrynjólfsson
fæddist á Selfossi
17. desember
1952. Hann lést 5.
febrúar 2017 á
Landspítalanum í
Reykjavík.
Foreldrar:
Brynjólfur Guð-
mundsson, f. 7.7.
1926, d. 15.5.
2015, og Arndís
Erlingsdóttir, f. 2.7. 1932,
bændur í Kolsholtshelli í Vill-
ingaholtshreppi og síðar á
Galtastöðum í Gaulverjabæjar-
hreppi. Bróðir Erlings er
Ragnar Geir, tölvunarfræð-
börnin Hilmi Snorra, Egil
Kára og Iðunni Emblu.
Erlingur vann við sveita-
störf og sem háseti á síðutog-
urum um sumur á mennta-
skólaárunum en hóf kennslu-
störf að loknu stúdentsprófi
og kenndi við grunnskólana í
Vestmannaeyjum og á Hólma-
vík. Að loknu háskólanámi hóf
hann kennslu í sögu við Fram-
haldsskóla Norðurlands vestra
á Sauðárkróki. Árið 1985 flutti
hann til Selfoss og kenndi
sögu við Fjölbrautaskóla Suð-
urlands á Selfossi þangað til
hann lét af störfum við skól-
ann vegna heilsubrests árið
2014. Erlingur vann einnig
sem ráðgjafi skólaþróunar-
starfs framhaldsskóla í And-
orra á árunum 1993-1995.
Útför Erlings fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 16. febr-
úar 2017, kl. 13. Jarðsett verð-
ur í Villingaholtskirkjugarði.
ingur og fram-
haldsskólakennari,
f. 1961.
Erlingur lauk
stúdentsprófi frá
máladeild MR
1974 og cand.
mag.- prófi í sagn-
fræði frá HÍ 1983.
Hann var í sambúð
með Sigureyju
Finnbogadóttur, f.
1955, frá Patreks-
firði og eignuðust þau synina
Brynjólf, tölvunarfræðing, f.
1977, og Andra, f. 1984. Þau
slitu samvistum. Brynjólfur
kvæntist Kristínu Rannveigu
Snorradóttur 2004 og eiga þau
Minningar frá æskuárunum
hafa sótt mig heim síðustu daga:
Erlingur að koma heim úr skól-
anum, Erlingur að lesa inni í
stofu. Ég og Erlingur að ganga
út að Syðra-Velli að heimsækja
afasystkini okkar og fá lánaðar
bækur Guðmundar móðurbróð-
ur, sem var farinn til Bandaríkj-
anna. Erlingur var eldri og
kenndi mér að beygja út af veg-
inum og inn á gamla flóðgarðinn
til að stytta leiðina. Til Vallar-
systkinanna var gott að koma. Í
herbergi Guðmundar var flest
ósnert en við Erlingur gátum
fengið bækurnar hans lánaðar
að vild, og það var mikið lesið.
Ég man þegar hann fékk
plötuspilarann í fermingargjöf
og skyndilega voru Elvis Pres-
ley, Louis Armstrong og MA-
kvartettinn orðnir heimilisvinir.
Gömlu plöturnar frá Júlíu
frænku voru líka spilaðar. Ég
man líka þegar hann fékk botn-
langabólguna og læknaðist á
ótrúlegan hátt.
Ég minnist votabandshey-
skapar á Miklavatnsmýri, ferðar
í hellirigningu í heygrind fullri af
blautu heyi á leiðinni heim mold-
argötu í myrkri og rigningu.
Annað óþurrkasumar var hann
líka heima. Þá var beðið lengi
eftir þurrki. Hann reykti pípu og
við hlustuðum á plöturnar hans í
norðurherberginu uppi á lofti og
tefldum á meðan rigningin buldi
á þakinu og plöturnar fóru hring
eftir hring á spilaranum. Svo var
lesið meira.
Mörgu heyhlassinu mokuðum
við í heyblásarann saman. Ef
tíminn leyfði var hægt að moka
beint úr heyvagninum sem var
auðvelt, sérstaklega eftir að
færibandavagninn kom, en
stundum lá mikið á því rigningin
var að koma. Þá var hlassinu
sturtað af til að hægt væri að
sækja meira. Við kepptumst við
að vera búnir að moka hlassinu
áður en komið var með nýtt
hlass. Þá var þægilegt að kasta
sér á jörðina og horfa upp í ljós-
an síðsumarskvöldhimininn og
liggja kyrr eins lengi og hægt
var og finna þreytuna líða hægt
á braut á meðan beðið var eftir
næsta vagni.
Veiðiferðir á vorkvöldum
koma í hugann. Ferðir í Prest-
poll, Nautavað og Djúpakrók.
Fuglasöngur, flotholt og regnúði
á lygnum straumi, setið í þögn
og beðið. Spáð í veiðistaði, hegð-
un fisksins í vatninu og beitu.
Ég minnist ljósmyndaáhugans
þegar við framkölluðum filmur í
myrkvuðu herbergi og spenn-
unnar þegar ljósmyndirnar
komu loksins í ljós hægt og
hægt í framköllunarvökvanum
við gult skin framköllunarper-
unnar. Ég minnist einnig þegar
ég skrifaði menntaskólaritgerð
um útgerð á Loftsstaðasandi og
Erlingur var mér innan handar
um heimildir, þegar ég heimsótti
hann á Sauðárkróki og bíltúrs
um Skagafjörð, Sinclair spectr-
um-tölvunnar sem hann var
nýbúinn að kaupa þá og skák-
forritsins.
Einnig minnist ég óveðurs um
jól, rafmagnsleysis og mjalta í
myrkri. Foreldrar mínir tóku
jólamatinn og við ókum upp að
Selfossi til Erlings, Sigureyjar,
Brynjólfs og Andra og borðuð-
um jólamatinn þar. Ég minnist
þess einnig að þegar ég kom
heim eftir námið þá fór Erlingur
með mér heim til Þórs Vigfús-
sonar, kynnti okkur og spurði
hvort ég gæti gert eitthvað í
FSu.
Þessar og fleiri minningar eru
mér mjög dýrmætar. Ég mun
því ævinlega minnast bróður
míns með hlýhug og þakklæti.
Ragnar Geir Brynjólfsson.
Í minningunni leikur gjarnan
nokkuð ljóðrænn andblær yfir
æskuárunum, sérstaklega eftir
að gráum haustfölva slær á koll-
inn uns hann hvítnar eins og
fjallshlíð að vetri og aldrei að
vita, hvort menn nái angan
næsta vors. Af ástæðum sem
þarflaust er að rekja hér, kynnt-
ist ég, óstýrilátur nemandi í 1.
bekk í skóla lífsins, nokkrum
hæfilega staðföstum jafnöldrum
mínum úr Menntaskólanum í
Reykjavík. Þetta var árið 1970
eða þar um bil. Skáldskapur var
mörgum okkar ofarlega í huga
og svo auðvitað ungæðingslegur
draumur um betri heim. Þetta
var áður en jafnvel æskulýður-
inn tók að tengja slíka drauma
við hagvöxt, nema þá hinn eina
sanna hagvöxt sálarinnar. Sam-
komustaður þessa hóps var oftar
en ekki kvistherbergi í húsi við
Tjarnargötu 10. Þar réð ríkjum
bóndasonur austan úr Flóa, nán-
ar tiltekið frá Galtastöðum í
Gaulverjabæjarhreppi. Sá
hreppur ber nú sjálfsagt eitt-
hvert annað heiti í hagræðing-
arskyni. Bóndasonur þessi orti í
laumi, en gekk skjótt til ann-
arrar iðju. Síðar trúði hann mér
fyrir því, að hann hygðist ein-
beita sér að skáldskapnum, þeg-
ar hann væri kominn á eftirlaun.
Nú er það orðið um seinan og
aldrei að vita, hvern skaða ís-
lensk ljóðagerð hefur beðið af
þessum búhyggindum Flóa-
mannsins.
Og hér skal hann kvaddur,
minn gamli vinur og sam-
draumsmaður um fagurt mann-
líf, Erlingur Brynjólfsson. Eins
og gengur og gerist sigldi hvor
okkar í sína áttina eftir því hvað-
an vindar blésu í seglin, stund-
um af nokkrum krafti. Aldrei
rofnaði þó vinátta okkar og svo
fór að lokum, að við fundum báð-
ir lygnan sjó á Suðurlandi, hann
á Selfossi, ekki langt frá
bernskuslóðum sínum, ég undir
Kömbunum, þar sem Hvera-
gerði blundar og hallar sér í
værð upp að Reykjafjalli. Og
urðu þá samfundir okkar Er-
lings tíðari en verið hafði um
skeið.
Erlingur Brynjólfsson var
ekki allra, til þess var maðurinn
of sérstæður og stór í sniðum.
Hann þekkti ekki yfirborðs-
mennsku af neinu tagi, var stað-
fastur og heill til hinstu stundar.
Erlingur átti tvo syni og
fylgdi sá yngri þeirra, Andri,
föður sínum frá því skömmu eft-
ir skilnað foreldra sinna og allt
þar til Erlingur hafði vistaskipti
í alverunni. Þeir voru samrýmd-
ir, feðgarnir og var Andri föður
sínum ómetanleg stoð í langvar-
andi veikindum hans. Verður
það ekki til fulls metið. Honum
og Brynjólfi bróður hans send-
um við hjónin innilegar samúð-
arkveðjur. Um leið þakka ég Er-
lingi það að hafa fengið að líta
með honum mannlífsins kráku-
stíga út um kvistherbergisglugg-
ann við Tjarnargötu forðum tíð
og deilt með honum góðum
stundum síðar á lífsleiðinni.
Pjetur Hafstein Lárusson.
Erlingur Brynjólfsson kom til
starfa við Fjölbrautaskóla Suð-
urlands haustið 1985. Hann hafði
þá þegar kennt í Vestmannaeyj-
um og á Sauðárkróki en var nú
kominn heim í Flóann. Skólinn
naut starfskrafta Erlings næstu
29 árin, meðan heilsan leyfði.
Erlingur var fróður og víðles-
inn, vel að sér í sagnfræðinni,
þýddi kennslubækur og skrifaði
sögu Kaupfélags Árnesinga.
Hann fylgdist einnig með hvers
kyns nýjungum og þróun í
kennslufræði og tók jafnvel þátt
í námskrárgerð fyrir erlent ríki
á tímabili. Einnig var hann fljót-
ur að tileinka sér netið í kennsl-
unni og miðlaði samstarfsmönn-
um af þekkingu sinni á
upplýsingatækni alla tíð. Þegar
snjallsímarnir komu til sögunnar
keypti Erlingur sér einn með
innbyggðum skjávarpa. En hann
tók ekki upp nýjungar nýjung-
anna vegna heldur aðeins þegar
hann var sannfærður um að þær
nýttust til betra náms.
Erlingur hafði gaman af að
slá fram fullyrðingum sem gerðu
viðstadda kjaftstopp. Hann sagði
stundum að lykillinn að menntun
væri að láta nemendur í friði.
Þetta voru ekki orðin tóm hjá
honum því hann lagði sig fram
um að efla sjálfstæð vinnubrögð
og gagnrýna hugsun án þess að
vera sjálfur í aðalhlutverki í því
ferli eins og sumum kennurum
hættir kannski til. Þetta er að-
ferð sem honum sjálfum hefði
líklega fallið vel sem nemanda,
því hvers kyns afskipti og tilætl-
unarsemi voru eitur í hans bein-
um. Aftur á móti var hann ávallt
tilbúinn að miðla af þekkingu
sinni og reynslu þegar eftir því
var leitað.
Erlingur var hrjúfur á yfir-
borðinu og stundum óþægilega
hreinskilinn. Þegar honum of-
bauð málflutningur samstarfs-
manna sinna lét hann okkur
gjarnan heyra það. Einn sam-
kennarinn sagði að Erlingur
hefði virkað sem góður bull-
skynjari á vinnustaðnum. En þó
hann væri nokkuð sérsinna og
virtist einrænn var hann manna
viljugastur að halda nýstárleg
námskeið á Kátum dögum í skól-
anum og einn veturinn lék hann
í uppfærslu Leikfélags Selfoss á
Kambsráninu, sjálfum sér og
öðrum til ánægju. Kunnu margir
nemendur hans líka vel að meta
hann og margir þeirra fylgdust
reglulega með virkni hans á
samfélagsmiðlunum þar sem
hann lét snemma að sér kveða.
En þó að Erlingur væri mót-
tækilegur fyrir nýjungum í
starfinu átti það ekki við um ým-
islegt annað. Hann var til dæmis
alls ósnortinn af heilsubylgjum
sem sífellt ná fleiri eyrum. Þeg-
ar reykingar voru gerðar útlæg-
ar úr skólahúsunum stóð hann
við innganginn og svældi, og
þegar tóbakið var bannað á
skólalóðinni varð hann öllum
sýnilegur handan við lóðamörkin
í reglulegum reykingalotum sín-
um, léttklæddur hvernig sem
viðraði eins og fyrrverandi tog-
arajaxli sæmdi. En hvort sem
það var af skorti á heilsurækt
eða öðrum ástæðum, þá brást
heilsan Erlingi fyrir nokkrum
árum. Vorið 2013 fór hann í veik-
indaleyfi, kenndi aftur skólaárið
2013-14 en þurfti eftir það að
láta af störfum vegna heilsu-
brests sem nú hefur dregið hann
til dauða.
Um leið og við vottum sonum
Erlings og öðrum aðstandendum
samúð okkar þökkum við Erlingi
samfylgdina og eftirminnileg
kynni.
F.h. samstarfsmanna í FSu,
Gísli Skúlason.
Þá er hann allur Erlingur
Brynjólfsson, sem ég hef þekkt
lengi og verið hluti af tilveru
minni. Erlingur var frá Galta-
stöðum í Gaulverjabæjarhreppi
og nam þegar menntaskólaferli
lauk sagnfræði við Háskóla Ís-
lands. Þar skrifaði hann BA-rit-
gerð sína um áveiturnar miklu á
Flóa og Skeið auk kafla um
áveituna sem allir voru búnir að
gleyma, áveituna á Miklavatns-
mýri í Gaulverjabæjarhreppi.
Miklu síðar skrifaði hann svo
sögu Kaupfélags Árnesinga,
vandað sagnfræðirit þar sem rit-
stíll Erlings naut sín. En
kennsla varð aðalatvinna Erlings
Brynjólfssonar.
Hann kenndi mér sögu í
Fjölbrautaskóla Suðurlands og
var snjall að færa fortíðina lif-
andi til nemenda sinna. Það var
húmor yfir sögunni hans Er-
lings. Ég naut mín í tímum hjá
honum og lærði m.a. allt um
kalda stríðið sem var í raun ekki
stríð heldur pólitískur hrásk-
innaleikur tveggja stórvelda þar
sem fælingarmáttur hafði mest
að segja.
Síðar fékk ég góð ráð hjá Er-
lingi þegar ég vann að BA-rit-
gerð minni í sagnfræði og rit-
gerð um verslun Árnesinga í
upphafi 20. aldar varð betri en
ella.
Þá fór ég í kennsluréttinda-
nám og féllst Erlingur á að ger-
ast leiðbeinandi minn í æfinga-
kennslu.
Þar kynntist ég hversu góð
tök Erlingur hafði á sögukennsl-
unni og verður að segjast eins og
er að ekki reyndist mér mögu-
legt að gerast sporgöngumaður
hans í kennslustíl.
Ég fetaði minn eigin stíl síðar
en kennaraferill minn varð stutt-
ur því ég var ráðinn að Byggða-
safni Árnesinga vorið 1992 og
hef ég lúmskan grun um að Er-
lingur hafi meðal annarra bent á
mig sem mögulegan safnvörð
þegar verið var að ráðslaga um
starfsmannamál safnsins.
Og áfram hélt lífið, hann
stundaði sína kennslu við Fjöl-
brautaskóla Suðurlands og ég
undi vel mínum hag við byggða-
safnið. Við hittumst reglulega og
bárum saman bækur okkar.
Hann gaukaði stundum góðum
gripum að safninu. En á einum
tímapunkti kom að því að mig
vantaði starfskraft til gæslu-
starfa og þróuðust hlutirnir
þannig að Erlingur tók í tvö
sumur að sér gæslu við safnið.
Þar naut hann sín vel og kom
sagnfræðilegum fróðleik um
Húsið á Eyrarbakka vel til skila.
Vorið 2002 fékk ég Erling til að
setja upp sýningu á uppáhalds-
gripum sínum við safnið og
nefndist sú sýning því frumlega
nafni „Start me up“. Hann var
áratug síðar fenginn til að vera í
vinnuhóp um framtíðarnotkun
Kirkjubæjar á Eyrarbakka fyrir
Byggðasafn Árnesinga og kom
sínum sjónarmiðum sem sögu-
kennari vel á framfæri.
Samskipti okkar undanfarið
hafa fyrst og fremst verið gegn-
um vinnu Andra, sonar hans, við
safnið. Ég kom stundum við í
Miðtúninu og átti við Erling
stutt spjall í leiðinni. Undanfarin
ár hafði hann glímt við veikindi
sem hann tók með æðruleysi,
var hættur að kenna og sestur í
helgan stein.
Lát Erlings bar brátt að en
kom samt ekki á óvart. Hann er
núna farinn frá okkur til æðri
heima og eftir situr minningin
um merka og eftirminnilega per-
sónu sem átti svo auðvelt með að
koma með sposka sýn á fortíð-
ina.
Sonum, barnabörnum, bróður
og móður votta ég innilega sam-
úð. Blessuð sé minning Erlings
Brynjólfssonar.
Lýður Pálsson.
Erlingur
Brynjólfsson
Elsku systir okkar og mágkona,
KRISTÍN ÞÓRARINSDÓTTIR,
Lindargötu 27,
lést á líknardeild Landspítalans 9. febrúar.
Útför hennar fer fram frá Fossvogskapellu
fimmtudaginn 23. febrúar klukkan 15.
Edda Þórarinsdóttir Gísli Gestsson
Freyr Þórarinsson Kristín Geirsdóttir
Bjarki Þórarinsson Helga Þórarinsdóttir
Nanna Þórarinsdóttir
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og kær vinkona,
ODDBJÖRG INGIMARSDÓTTIR,
lést á Heilbrigðisstofnun Vesturlands á
Akranesi þriðjudaginn 7. febrúar. Útförin
hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Aðstandendur vilja koma á framfæri þakklæti til dvalar-
heimilisins Höfða, Akranesi, og starfsfólks á A-deild
Heilbrigðisstofnunar Vesturlands.
Grétar Einarsson
Sigurður Einarsson Áslaug Rafnsdóttir
Einar Karel Sigurðsson
Hilmar Sigurðsson Rosemary Ify
Lísbet Sigurðardóttir Andri Már Jóhannsson
Hjörtur Grétarsson
Salka Cécile Kalmon Hilmarsdóttir
Ísabella Andradóttir
Valdís Ragnheiður Jakobsdóttir
Þá hefur hún
Stella „okkar“ kvatt
þennan heim. Við
unnum lengi saman
og það var sko ekki leiðinlegt á
vöktunum með henni. Hún hafði
svo skemmtilegan húmor og gat
verið með afbrigðum orðheppin.
Við lágum stundum í hlátursköst-
um þegar henni tókst sem best
upp, sem var ekki sjaldan. Hún
var litrík persóna, alltaf vel tilhöfð
og af mikilli smekkvísi.
Eitt sinn sem oftar fórum við
saman á félagsfund. Á heimleið
festum við bílinn í forarpytti.
Stella fór út að ýta, í sínu fínasta
pússi og á hælaháum skóm. Þetta
var svo hlægilegt. Við hlógum svo
mikið að ekkert gekk. Við höfðum
farið af stað á tveimur bílum og
þær sem voru í fyrri bílnum voru
farnar að leita að okkur. Þetta var
fyrir tíma farsímanna en allt gekk
þó vel að lokum.
Á tímabili vorum við í spila-
klúbb. Þá gall við í Stellu: „Stelp-
ur, ég bara get ekki sagt heila. Þá
fer ég á taugum.“ Hún var alltaf
Steinunn
Þorsteinsdóttir
✝ Steinunn Þor-steinsdóttir
fæddist 9. febrúar
1936. Hún lést 25.
janúar 2017.
Útför hennar fór
fram 1. febrúar
2017.
svo skemmtileg, ein-
læg og hrekklaus.
Okkur leiddist aldrei
í návist hennar.́
Öll handavinna lék
í höndum hennar eins
og verkin hennar
bera vitni um enda
mikill fagurkeri.
Þannig minnumst
við Stellu. Hún var
sannarlega gleðigjafi
og lífgaði allt í kring-
um sig með góðlátlegri og
græskulausri kímni, sem létti okk-
ur öllum lífið í erli dagsins.
Stella gegndi um árabil ákaf-
lega þýðingarmiklu hlutverki á
Fjórðungssjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað sem skurðhjúkrunar-
kona. Ekki var alltaf auðvelt að
vera eina sérmenntaða skurð-
stofuhjúkrunarkonan á staðnum,
á bakvakt allan sólarhringinn, all-
an ársins hring. Í því hlutverki
sýndi Stella einstaka þrautseigju
og staðfestu. Þar kom vel fram
hve heilsteyptur persónuleiki hún
var. Hún var mikil fagmanneskja,
vandvirk, róleg og örugg þó að
mikið væri stundum um að vera.
Við þökkum Stellu allar
ógleymanlegu stundirnar og vott-
um Þórði og öllum aðstandendum
innilega samúð vegna fráfalls
hennar.
Sigrún Guðjónsdóttir,
Ruth Guðbjartsdóttir.