Morgunblaðið - 27.04.2017, Side 85

MINNINGAR 85
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. APRÍL 2017
✝ Guðrún Ein-arsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 22.
janúar 1937. Hún
lést í Reykjavík 15.
apríl 2017.
Foreldrar henn-
ar voru Einar
Bjarnason, f. 1907,
d. 1982, og kona
hans Kristjana
Margrét Jens-
dóttir, f. 1912, d.
1995. Bróðir Guðrúnar er Krist-
ján Einarsson, f. 1939. Þann 8.
júní 1960 giftist Guðrún Stein-
grími Gauti Kristjánssyni, f. 7.
september 1937, d. 7. desember
2016. Foreldrar hans voru
(Kristine) Gunda Imsland Stein-
grímsson, f. 1914, d. 1964, og
stundaði nám við Mennta-
skólann í Reykjavík og lauk
stúdentsprófi árið 1957, kenn-
araprófi árið 1963, prófi í upp-
eldis- og kennslufræðum frá
Kennaraháskóla Íslands árið
1982, B.A.-prófi í dönsku og
uppeldisfræði frá Háskóla Ís-
lands árið 1983. Leiðsögu-
mannaréttindi, Ferðamannaráð
Íslands, árið 1986. Guðrún vann
á skrifstofu tollstjóra frá 1960-
1962. Starfaði sem kennari í
Vogaskóla í Reykjavík 1963-
1969, Lækjarskóla í Hafnarfirði
1986-1972, og Flensborgarskóla
1973-2007. Í allmörg ár vann
hún sem fararstjóri og leið-
sögumaður sérstaklega á sumr-
in og fyrir danska ferðamenn.
Hún lét til sín taka í ýmsum
samfélagsmálum svo sem kven-
réttinda- og starfstéttar-
störfum. Hún spilaði bridge í
áratugi.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, 27. apríl
2017, klukkan 15.
Kristján Pétur
Steingrímsson
sýslumaður, f.
1909, d. 1972. Syn-
ir Guðrúnar og
Steingríms eru: 1)
Einar Gautur, f. 16.
júlí 1960, lögmaður
í Reykjavík, giftist
Auðbjörgu Reyn-
isdóttur hjúkrunar-
fræðingi, þau
skildu. Synir
þeirra: Sindri Gautur, f. 1997,
og Jóel Gautur, f. 1999, d. 2001.
2) Ragnar Gautur, f. 22. desem-
ber 1966, rannsóknarprófessor,
búsettur í Bandaríkjunum, tölv-
unarfræðingur og doktor í
Cognitive Science. Guðrún ólst
upp í Vesturbæ Reykjavíkur,
Það fer ekki hjá því, þegar
menn eldast, að farið sé að velta
fyrir sér eðli og eigindum hug-
taka og fyrirbæra sem manni
hafa mætt á lífsleiðinni. Ekki
leiða slíkar bollaleggingar alltaf
til merkilegrar niðurstöðu, að
„hlutanna vísdómlega niðurskip-
an“ ljúkist upp fyrir manni. Sumt
er ómögulegt annað en upplifa
sem tilviljun; annað myndu sum-
ir flokka undir guðlega forsjón.
Fáir eða engir munu ganga
vinalausir í gegnum lífið. Maður
kynnist fólki um lengri eða
skemmri tíma og oftar en ekki
verður það til að gera lífið ríkara
eða bærilegra. Vináttan er þann-
ig ríkur þáttur í samskiptum
manna.
Lærðir menn og vitrir hafa
velt fyrir sér í hverju vináttan sé
eða geti verið fólgin, Aristóteles,
Ciceró, Goethe. Í Siðfræði Niko-
makkosar telur Aristóteles þá
vináttu til æðstra dyggða, þegar
hvorugur aðilinn ætlar sér neina
hagsbót af, hvorki samfélagslega
né persónulega, utan ánægjuna
eina.
Þarna verður til hugtak eins
og góðleiki. Og það er fallegt
hugtak. Veistu ef þú vin átt og
svo framvegis stendur í Háva-
málum: far og finn oft.
Við Þóra áttum því láni að
fagna að eiga þau Guðrúnu Ein-
arsdóttur og Steingrím Gaut,
mann hennar, að vinum í yfir
hálfa öld. Stundum var farið að
finna oft, stundum vík milli vina
og þræðirnir þoldu það vel.
Guðrún var býsna sterkur
persónuleiki og fór ekki alltaf þá
leiðina sem auðveldust var. Hún
bjó við góðar gáfur, eins og hún
átti kyn til, og valdi sér fræð-
arastarfið. Hún hefur ugglaust
verið góður kennari, að minnsta
kosti þótti okkur hjónum hún
kenna okkur margt gott til lífs-
auka. Iðulega fara saman með
vináttunni viðlíka áhugamál og
þar var af mörgu að taka, sem að
minnsta kosti hefur til skamms
tíma þótt teljast til íslenskra
dyggða: gestrisni og góður mat-
ur, ræktun hvers konar góðra
jurta og trjáa, forvitni um menn
og málefni nútíðar og fortíðar,
þannig að þau hjón voru einstak-
lega skemmtilegir ferðafélagar –
síðast fórum við saman í Baska-
land – lestur góðra bóka, sem
síðan þurfti að ræða í kjölinn.
Meira að segja bar pólitíska inn-
viði okkar litla samfélags ærið
oft á góma. Lengi mætti halda
áfram með þessa þulu.
En mig langar að dveljast við
síðustu ár þessarar kjarnakonu,
sem voru henni erfið eins og
mörgum, í baráttu við illvígan
sjúkdóm. Sagt er að kötturinn
hafi níu líf; Guðrún átti þau
langtum mörg fleiri. Svo þegar
alvarlegur sjúkdómur Stein-
gríms bættist við hina daglegu
glímu var eins og henni yxi enn
ásmegin. Hún stóð fyrir veglegri
útför manns síns, hélt upp á sitt
eigið áttræðisafmæli með reisn
og bauð til þess fjörutíu konum
og nokkrum körlum, lagðist síð-
an banaleguna og gekk Guði á
vald; jörðuð í dag.
Við Þóra þökkum fyrir sam-
fylgdina – og vináttuna.
Sveinn Einarsson.
Fyrir hartnær 40 árum lágu
leiðir okkar þriggja og Guðrúnar
saman í Flensborgarskólanum í
Hafnarfirði. Við vorum þá allar
kennarar við skólann. Í kennn-
araliðinu ríkti góð spila- og skák-
menning sem hafði áhrif á okkur
og varð til þess að við stofnuðum
spilaklúbb sem hefur starfað
óslitið síðan. Í klúbbnum var
einnig fyrstu árin samkennari
okkar Sigríður Friðriksdóttir.
Við höfum spilað saman hálfs-
mánaðarlega og einnig sótt nám-
skeið til að bæta kunnáttuna.
Þetta varð upphafið að langri
vináttu okkar og fjölskyldna okk-
ar við Guðrúnu og Steingrím
Gaut. Mörg áhugamál voru sam-
eiginleg í hópnum, s.s. skógrækt,
útivist og ferðalög innanlands og
utan. Guðrún var einstakur gest-
gjafi og þau Steingrímur voru
höfðingjar heim að sækja. Guð-
rún gat galdrað fram stórar
veislur með litlum sem engum
fyrirvara. Ógleymanlegt er
hvernig hún, þá orðin mjög veik,
hélt upp á áttræðisafmæli sitt
með miklum myndarbrag í jan-
úar síðastliðnum.
Um mitt ár 2010 kom í ljós að
Guðrún var með illkynja mein
sem hún háði baráttu við alla tíð
síðan. Hún sýndi ótrúlegan styrk
og æðruleysi í veikindum sínum.
Hún tók þá stefnu að láta veik-
indin ekki hindra sig í að njóta
lífsins og gekk jafnvel oft nærri
sjálfri sér, að okkur vinkonum
hennar fannst.
Það var mikið áfall þegar
Steingrímur veiktist alvarlega
haustið 2015. Þá strax varð ljóst
að hann átti ekki mjög langt eft-
ir. Guðrún studdi mann sinn af
mikilli ósérhlífni, sjálf mjög veik.
Einnig var þeim báðum mikill
stuðningur að því að sonarsonur
þeirra, Sindri Gautur, bjó hjá
þeim síðustu árin. Þegar Stein-
grímur lést í desember síðast-
liðnum var eins og drægi úr lífs-
vilja Guðrúnar.
Fyrir tæpum tveimur mánuð-
um kom Guðrún í síðasta skipti í
spilaklúbb. Eins og svo oft fékk
hún góð spil og sýndi sína al-
kunnu spilafærni en tíu dögum
síðar var hún lögð inn á Land-
spítalann. Þaðan átti hún ekki
afturkvæmt.
Það er mikil eftirsjá að þess-
um góðu vinum okkar, Guðrúnu
og Steingrími Gauti.
Ingibjörg Briem,
María Þ. Gunnlaugsdóttir,
Sigurbjörg Gísladóttir.
Guðrún Einarsdóttir hóf störf
við Flensborgarskólann haustið
1973 og starfaði sem dönsku-
kennari þar uns hún lét af störf-
um fyrir aldurs sakir vorið 2005.
Guðrún var ein þeirra sem tók
þátt í þeim miklu umskiptum
sem urðu þegar stofnuð var
menntadeild við skólann svo ekki
sé minnst á þegar áfangakerfið
var tekið upp árið 1976.
Guðrún var skemmtileg og
mjög fagleg samstarfskona. Það
gat gustað af henni þó svo oftar
væri styttra í glettni. Segja má
að hún hafi lifað tímana tvenna í
skólastarfi því starfsumhverfi
kennara breyttist með byltingar-
kenndum hætti á starfstíma
hennar við skólann.
Hún var víðlesin og tók á líf-
legan hátt þátt í umræðum um
menningu og stjórnmál. Það lá
því beint við að hún yrði mik-
ilvægur félagi í lestrarklúbbi
nokkurra fyrrverandi og núver-
andi kennslukvenna skólans. Er
hermt að þar séu mörg bók-
menntaverk krufin sem og mik-
ilvæg þjóðfélagsmál.
Við sem störfum við Flens-
borgarskólann sendum fjöl-
skyldu Guðrúnar hlýjar samúð-
arkveðjur. Framlag hennar til
skólans var mikið og er vel metið.
Blessuð sé minning hennar.
Magnús Þorkelsson, skóla-
meistari Flensborgarskólans.
Guðrún Einarsdóttir var mikil
sómakona, mátti ekki vamm sitt
vita og var þekkt fyrir gestrisni
og örlæti. Svo eldaði hún svo
góðan mat að undrum sætti.
Jafnvel í gönguferðum á fjöllum
gat Guðrún töfrað fram fínustu
rétti þegar heim var komið um
kvöldið og prímusinn kominn í
gang.
Við kynntumst þá ég kom suð-
ur til Reykjavíkur að nema verk-
fræði og Ásthildur, síðar konan
mín, reyndist eiga Guðrúnu sem
æskuvinkonu. Þá var oft glatt á
hjalla á Garðböllum og víðar og
ekki skemmdi það fyrir þegar
Guðrún skrapp til Parísar á vit
franskrar menningar og mennta
og kom til baka með mannsefni
sem reyndist vera Steingrímur
Gautur, bekkjarbróðir minn úr
Menntaskólanum á Akureyri.
Þau stofnuðu bú í kjallaraíbúð
hjá föður Guðrúnar sem var Ein-
ar Bjarnason, en hann má kalla
föður vísindalegrar ættfræði á
Íslandi. Þeim búnaðist vel og
eignuðust fljótlega soninn Einar.
Guðrún var vel metinn kenn-
ari með dönsku sem aðalfag og
lagði því gjarnan leið sína til
Danmerkur, en þar býr stór
sameiginlegur kunningjahópur
sem notaði tækifærið til að hitt-
ast í heimsóknum hennar. Ég
minnist þessara gleðistunda,
heima hjá okkur og öðrum í
kunningjahópnum, í Kaup-
mannahöfn, Norður-Sjálandi og
Suður-Svíþjóð. Danir eru léttir í
lund og þarna fuku brandarar út
um allt.
Þá var lífið líka skemmtilegt
þegar við bjuggum öll í Reykja-
vík og kunningjahópurinn hittist
í gönguferðum, rútuferðum og
svo bara heima hver hjá öðrum.
Að eiga góða vini, það er lífið. Og
Guðrún var sannarlega góð heim
að sækja, hún gat breytt vega-
vinnutjaldi í veisluhöll eins og
hendi væri veifað.
Þegar Drekinn mikli sem engu
eirir valdi Guðrúnu sem sitt fórn-
arlamb hefur hann áreiðanlega
haldið að hér væri auðveld bráð,
Guðrún var ekki sterkbyggð
kona. En í þetta sinn skjátlaðist
honum hrapallega því hún tók
svo hraustlega á móti að árum
saman reyndist hún drekanum
sterkari. Það stefndi í það að hún
ynni þá baráttu og drekinn legði
niður skottið.
Enginn veit sína ævina fyrr en
öll er. Drekinn vann á Steingrími
Gauti manni hennar rétt fyrir
síðustu jól eftir stutta atlögu.
Allt síðasta ár var Guðrúnu erf-
itt. Með sorg í hjarta fylgdist
maður með baráttu þeirra
beggja þar sem Guðrún hlífði sér
hvergi, ef til vill fannst Guðrúnu
erindi sínu lokið þegar Stein-
grímur lést þó hún berðist áfram
eins og ljón. Hún meira að segja
hélt fjölmenna afmælisveislu
ekki löngu fyrir sína hinstu för á
spítalann.
Með Guðrúnu er látin heiður-
skona með glaðværð í huga og
hreint hjarta. Hennar verður
lengi minnst. Ég votta fjölskyldu
hennar, einkum feðgunum Einari
og Sindra, og öllum þeim sem
studdu hana með ráðum og dáð,
mína dýpstu samúð.
Jónas Elíasson.
Mig langar að kveðja með
nokkrum orðum Guðrúnu Ein-
arsdóttur, góðan vin og tryggan
fjölskylduvin.
Leiðir Guðrúnar og foreldra
minna lágu saman á unglingsár-
um og allt frá því að ég man eftir
mér voru Guðrún og Steingrímur
heitinn Gautur, eiginmaður
hennar, tíðir gestir á heimili okk-
ur eða við á heimili þeirra, sem
var lengi vel við Hringbrautina í
Hafnarfirði.
Það var alltaf tilhlökkunarefni
að hitta Guðrúnu og fjölskyldu.
Sem barni fannst mér gaman að
hamast í garðinum hennar, sem
birtist í minningunni sem stór og
gamalgróinn, með mörgum
trjám af öllum stærðum og gerð-
um og gjörsamlega laus við óbar-
nvæn blómabeð og annan við-
kvæman gróður. Innandyra ríkti
sama frjálsræðið. Á þessum tíma
þótti góður siður að börn sætu
kyrrlát og hljóð en slíkum
reglum var ekki til að dreifa
heima hjá Guðrúnu. Þar fengu
allir að njóta sín. Bara gaman.
Þegar ég komst til vits og ára
kynntist ég henni sem þeirri
skemmtilegu konu sem hún var
og ræða mátti við um allt sem í
brjósti brann. Enda þótt Guðrún
lægi ekki á skoðunum sínum, bar
hún virðingu fyrir skoðunum
annarra og kunni þannig þá hár-
fínu list að „debatera“ hlutina og
gaman var að ræða, kryfja og
spjalla við Guðrúnu um allt á
milli himins og jarðar. Mikið sem
mér, unglingnum, þótti það gam-
an að vera tekin alvarlega. Þá
hafði hún ekki síður áhuga á að
vita hvað mér fyndist. Segðu
mér, hvað finnst þér? Sterkri sýn
hennar sem jafnréttis- og jafn-
ræðissinna er þar vel lýst.
Eftir því sem árin liðu fór
þeim skiptum fækkandi sem ég
hitti Guðrúnu, eins og gengur um
vini foreldranna. Guðrún hélt þó
alltaf tengslunum og naut ég sem
dæmi þeirra forréttinda að vera
boðið í kvennaboðin hennar, sem
ég held að hafi verið alræmd fyr-
ir „femíníska intelligensíu“.
Fannst mér mikil upphefð falin í
því að vera boðið.
Við fráfall Ásthildar Erlings-
dóttur, móður minnar, árið 1993
reyndist Guðrún mér og fjöl-
skyldu minni afar vel. Fyrir það
verð ég henni ævinlega þakklát.
Ég veit að handan móðunnar
miklu hefur móðir mín tekið
fagnandi sínum góða og trausta
vini og sitja þær eflaust nú gömlu
dönskukennararnir og „hygge
sig“.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Einarsdóttur.
Ástvinum Guðrúnar færi ég
einlægar samúðarkveðjur.
Helga Guðrún Jónasdóttir
og fjölskylda.
Guðrún
Einarsdóttir
✝ Gíslína ErnaEinarsdóttir
fæddist í Reykjavík
23. september
1928. Hún lést á
Vífilsstaðaspítala
18. apríl 2017.
Foreldrar henn-
ar voru Einar
Bjarnason, verka-
maður frá Minni-
Bæ í Grímsnesi, f.
7. desember 1895,
d. 7. apríl 1937, og María Gísla-
dóttir verkakona, f. 8. maí 1898
á Árbæ í Ölfusi, d. 15. janúar
1993. Systkini Gíslínu voru:
Margrét, f. 17. júlí 1917, d. 28.
janúar 1985, Aldís, f. 5. nóv-
ember 1918, d. 8. desember
1919, Eyjólfur, f. 19. desember
1919, d. 11. mars 2004, Bjarni, f.
2. mars 1932, d. 14. desember
2016. Hinn 4. mars 1949 giftist
Gíslína eiginmanni sínum Gunn-
ari Hauki Eiríkssyni en Gunnar
lést 13. október 2004. Foreldrar
Gunnars voru Hall-
dóra Árnadóttir og
Eiríkur Sveinsson.
Gíslína og Gunnar
eignuðust níu börn
sem eru: 1) Ragnar
Georg, maki Guð-
ríður Sigurjóns-
dóttir, 2) Eiríkur,
maki Bára Jens-
dóttir, 3) Már, maki
Erna Sigurð-
ardóttir, 4) Einar,
maki Matthildur Sigurðardóttir,
5) Gunnar, látinn, 6) Sveinn,
maki Jóna Birna Guðmanns-
dóttir, 7) Aldís, maki Hafsteinn
Örn Guðmundsson, 8) Hulda, 9)
Örn, sambýliskona Sólveig
Franklínsdóttir. Afkomendur
Gíslínu og Gunnars eru: barna-
börn 16 talsins og barna-
barnabörn 29.
Útför Gíslínu fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 27. apr-
íl 2017, og hefst athöfnin klukk-
an 13.
Ég þarf ekki mörg orð til að
kveðja tengdamóður mína hinstu
kveðju, en hún var þannig gerð
að fólk laðaðist auðveldlega að
persónu hennar.
Alltaf var gott að koma í
Flétturimann og hún var ánægð-
ust ef hún hafði nóg af fólki í
kringum sig.
Ég kveð þig með miklum sökn-
uði, Gilla mín, en ég veit að þú ert
komin á góðan stað.
Hverfur margt
huganum förlast sýn
þó er bjart
þegar ég minnist þín.
Allt er geymt
allt er á vísum stað
engu gleymt,
ekkert er fullþakkað.
(Oddný Kristjánsdóttir.)
Kveðja,
Jóna Birna Guðmannsdóttir.
Elsku amma Gilla, loksins
fékkstu að hitta afa eins og þig
hefur svo lengi langað til. Það
voru fáir jafn skilningsríkir og þú
og man ég vel hvað það var gott
að tala við þig ef eitthvað bjátaði
á. Þetta sýndi sig best í því hvað
börn hópuðust að þér. Betri kokk
og bakara hef ég ekki kynnst, þar
varst þú hinn mesti sælkeri og
man ég það vel þegar við systk-
inin gistum hjá þér og afa uppi á
Laugavegi og þú gafst okkur syk-
ur yfir sykurhúðað morgunkorn.
Daginn eftir ætlaði ég að endur-
taka það heima og áður en
mamma og pabbi gátu stoppað
mig af þá sagði ég „amma leyfir
þetta“ og þá fékk ég það í gegn.
Ég mun alltaf muna eftir þér
sem brosmildri og gefandi per-
sónu. Ótrúlegur baráttuandi ein-
kenndi þig.
Hvíl í friði, elsku amma, og við
biðjum að heilsa afa.
Gunnar Örn Ragnarsson.
Gíslína Erna
Einarsdóttir
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir, afi, langafi og bróðir,
MARTIN KRISTINN OLESEN,
Arahólum 2, Reykjavík,
lést þriðjudaginn 11. apríl á hjúkrunar-
heimilinu Ísafold í Garðabæ.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Ísfoldar fyrir góða umönnun.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á að láta MS-félagið njóta
þess, reikningsnúmer 0115-26-102713, kt. 520279-0169.
Erna Jónsdóttir
Helga Kristín Martinsdóttir Hrafn Sverrisson
Svava María Martinsdóttir Kristján Þór Bernótusson
barnabörn, barnabarnabörn
Halldór Friðrik Olesen og fjölskylda
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ERLU REBEKKU GUÐMUNDSDÓTTUR
frá Þorsteinsstöðum,
Svarfaðardal.
Guðmundur Gunnlaugsson, Margrét Berglind Gunnarsd.
Steinunn Ingibjörg Gunnlaugsdóttir, Jón Páll Sigurjónsson
Iðunn Brynja Gunnlaugsdóttir, Helgi Már Eggertsson
Halldór Tryggvi Gunnlaugsson, Luzia Elizangela
Helga Björk Gunnlaugsdóttir
Vilborg Elva Gunnlaugsdóttir, Ingvar Kristinsson
Guðmunda Gunnlaugsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn