Víkurfréttir - 11.09.2003, Blaðsíða 15

Elsku besti pabbi minn.
Ég sit hérna og hugsa með mér
hvernig sé eiginlega best að
minnast þín. Mér finnst svo stutt
síðan að við vorum öll að ganga í
gegnum þetta sama og við erum
að gera núna. Munurinn er sá að
núna ert þú bara hinumegin við
borðið og við hin sitjum eftir og
skiljum bara alls ekki af hverju
þú af öllum varst tekinn frá okk-
ur líka.
Þegar ég hugsa til baka dettur
mér fyrst í hug sundferðirnar
okkar upp í gömlu sundlaug. Þú
varst svo duglegur að kenna mér
að synda og svo alltaf þegar við
komum heim þá sagðir þú öllum
að ég hefði staðið mig svo vel og
ég væri sko þvílík sunddrottning!
Þú varst alltaf að kenna mér eitt-
hvað nýtt.
Svo er ekki laust við að hugurinn
leiti upp í Skorradal. Þar áttum
við öll svo ótrúlega góðar stundir.
Þú varst alltaf að finna eitthvað
handa okkur að gera. Við fórum í
óteljandi fjallgöngur, ferðir út á
bát, berjatínsluferðir inn dalinn, í
fótbolta niðri á velli og að gefa
hestunum brauð. Við munum öll
alltaf eftir sögunum um Brún og
brauðið. Þessum sögum og öllum
ævintýrunum hefur þú síðan
haldið á líf i og núna eru það
barnabörnin þín sem að hlusta og
segja öðrum frá. Til dæmis bíða
allir spenntir eftir að keyra fram-
hjá rebbahúsinu á leiðinni inn
dalinn.
Ég er búin að hugsa mikið um
hvernig þú hefur alltaf staðið við
bakið á mér. Ég hef ekkert alltaf
farið réttar leiðir í lífinu eins og
við vitum, en þú stóðst samt sem
áður alltaf við bakið á mér. Þú og
mamma, klettarnir mínir. Ég hef
í raun og veru aldrei fengið tæki-
færi til að þakka þér fyrir það.
Eins og þegar litla Vilborg veikt-
ist og þú og mamma komuð inn
á spítala um hánótt og þú stapp-
aðir í okkur stálinu þó svo að þú
hafir verið alveg jafn hræddur
um hana og við. Það máttu eiga
elsku pabbi minn að þú varst
alltaf snillingur í að láta mér líða
betur.
Ég mun aldrei koma til með að
skilja hvernig þú varst tekinn frá
okkur. En eins og þú sagðir svo
oft eftir að Villi bróðir fór, okkur
er ekkert ætlað að skilja svona.
Við ráðum engu um það hvenær
eða hvernig við förum. Ég trúi
því að ævi manns sé ráðin daginn
sem maður fæðist. Manni er ætl-
að sitt hlutverk visst lengi og svo
er það undir manni sjálfum kom-
ið hvernig maður kýs að leysa
þetta hlutverk af hendi.
Þú leystir þitt betur en nokkur
annar og í mínum augum verður
þú alltaf hetja. Hetjan okkar allra.
Núna er aftur komið myrkur hjá
hjá okkur fjölskyldunni því að
eitt skærasta ljósið í okkar lífi er
farið. Við grátum þig öll, elsku
pabbi, en þó enginn eins og öll
litlu barnabörnin þín. Sem betur
fer hafa þau ekki öll vit á því
hvað er að gerast, en ég skal lofa
þér því að þau eiga öll eftir að
muna eftir Villa afa. Besta afa í
heimi.
Núna er komið að okkur að
standa eins og klettar við bakið á
mömmu og við bakið á hvert
öðru. Vera dugleg og hjálpa hvort
öðru í gegnum þessa erfiðu tíma.
Ég veit að við erum ekki þau
einu sem að eigum um sárt að
binda. Við huggum okkur við
það að núna ertu kominn til
beggja drengjanna þinna, Villa
og Ásgeirs, mömmu þinnar og
ömmu og afa og við vitum að
þau hafa öll tekið vel á móti þér.
Elsku pabbi minn, fyrir mína
hönd og hönd fjölskyldu minnar
að þá kveð ég þig með mikinn
trega í hjarta, ég var alls ekki til-
búin að sjá á eftir þér. Ég, Nonni,
Rúnar og sérstaklega Vilborg eig-
um eftir að sakna þess mikið að
fá þig ekki í heimsókn rétt fyrir
klukkan átta á kvöldin til þess
eins að gera hana pínulítið
óþekka áður en hún færi að sofa.
Ég bið góðan Guð að vaka yfir
þér pabbi minn og ég þakka fyrir
þann tíma sem við fengum að
eiga saman. Minningin um besta
og yndislegasta pabba í heimi
mun lifa að eilífu í hjörtum okk-
ar.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Þín dóttir,
Vala Rún
Elsku pabbi.
Það er ferskt í minni mínu samtal
okkar sem við áttum á laugar-
daginn. Þá eins og svo oft áður
voru barnabörnin hjá afa sínum
þar sem þeim þótti svo gott að
vera. En heimur minn hreinlega
hrundi síðar um kvöldið þegar
mamma hringdi og tilkynnti mér
að þú værir dáinn. Hvernig getur
það verið, fullfrískur maður á
besta aldri? Þetta sýnir mér að
við eigum okkur öll merktan dag
og þegar hann rennur upp er
hvorki spurt um stað né stund.
Öll skólagangan í skólanum hjá
þér var frábær og sérréttindi að fá
að eiga pabba sem skólastjóra.
Þegar þú varst bæjarstjóri hótaði
ég að reka mann og annan úr
bænum ef þeir voru eitthvað að
plaga mig. Þvílíkt var álitið á þér
að ég taldi þig allsráðandi.
Skorradalsferðirnar eru mér sér-
staklega minnisstæðar og sögurn-
ar sem sagðar voru alla leiðina
voru einstakar. Var sérstaklega
gaman að upplifa þær aftur með
barnabörnum.
Þegar ég var á sjónum hafðir þú
allaf brennandi áhuga að vita
hvernig gekk og ef við vorum
ekki símasambandi fylgdist þú
með í gegnum tilkynningarskyld-
una.
Mér er sérstaklega minnisstætt
einn dag í ágúst árið 1997 er ég
kom heim ofan af jökli þar sem
ég vann. Þá varst þú búinn að
fylla út og senda fyrir mig um-
sókn um skólavist í Ameríku,
sem hafði verið að blunda í mér í
talsverðan tíma, og sagðir að ef
ég kynni ekki við mig gæti ég
bara hætt og komið heim. Í dag á
ég þessu námi sem að þú ýttir
mér útí það að þakka að ég á
yndislega konu og litla dóttur.
Þau eru mér líka í fersku minni
skiptin sem þið mamma komuð í
heimsókn til okkar í Manchester
og við fórum í leikhús draum-
anna, Old Trafford. Þótt þú værir
harður Leedsari, skemmtum við
okkur konunglega vel.
Allar þær yndislegu minningar
sem fljóta um í huga mínum eru
mér mjög dýrmætar en það sem
syrgir mig meira en nokkuð ann-
að er að Svava Ósk dóttir mín fái
ekki að kynnast afa sínum í eigin
persónu. Eins og mamma hennar
segir, þá hefur hún aldrei kynnst
yndislegri manni en þér. Það hef
ég ekki heldur gert og mun aldrei
gera.
Ég veit það pabbi minn að fríður
flokkur hefur tekið á móti þér
handan móðunnar miklu með
bræður mína Villa og Ásgeir
fremsta í flokki ásamt ömmu.
Það er með mikilli sorg og mikl-
um söknuði sem ég kveð þig í
hinsta sinn elsku besti pabbi
minn
Þinn sonur,
Svanur
Myrkur á Ljósanótt. Regnið
lemur rúðurnar. Aksturinn á
milli Keflavíkur og Reykjavíkur
tekur lengri tíma vitandi það að
þú ert dáinn. Minningarnar
hrannast upp í huganum.
Lítill 2 ára strákur stendur í
glugganum í íbúð á jarðhæð í
Skipholtinu í Reykjavík. Fyrir
utan gluggann eru ein umferðar-
þyngstu gatnamót Reykjavíkur á
þeim tíma. Spurningum rignir
inn í íbúðina. Hvað heitir þessi
bíll? Hvað heitir þessi bíll?
Pabbi er kominn um leið og svar-
ar hverri spurningu samvisku-
samlega. Þetta voru Cortina,
Mustang, Mercury, Moscvitch,
Skoda, Comet og hvað nöfnum
tjáir að nefna. Ekki er hætt fyrr
en búið er að fylla viskubrunninn
á hverjum degi.
Fjölskyldan flutti aftur til Kefla-
víkur og þótti drengurinn þar á
þessum árum nánast gangandi al-
fræðiorðabók um bílategundir og
vinir og starfsfélagar pabbans
gerðu það til gamans að benda á
bíla og spyrja hvers tegundar
væri. Verðlaunin fyrir réttu svörin
voru gjarnan amerískt sælgæti
eða gos í dósum, sem fékkst ekki
annars staðar en á Keflavíkur-
flugvelli á þessum árum. Það var
gulls ígildi. Til að svala hinum
mikla bílaáhuga drengsins var
farið í Leikhólma, annan hvern
föstudag og keyptur einn Match-
box bíll. Úr varð meira safn bíla
en þekktist á flestum heimilum.
Skömmu áður en skólavist hófst,
fékk fjölskyldan þau gleðitíðindi
að pabbi hefði verið ráðinn
skólastjóri, aðeins 28 ára að aldri.
Að eiga skólastjóra sem pabba
hafði bæði sína kosti og galla.
Aðallega þó kosti. Pabba farnað-
ist vel í starf i. Upplýsingar
komu oft um það frá krökkum
sem send höfðu verið í tiltal til
skólastjórans að þetta væri skrýt-
inn pabbi. Það að vera boðið
uppá Floridana og kex, þegar bú-
ist var við hinum verstu skömm-
um, þótti í meira lagi skrýtið.
Á þessum árum var knattspyrna
íþróttin. Pabbi hafði þjálfað eldri
pilta áður með góðum árangri.
Það var því mikið gleðiefni að
hann skyldi þjálfa 5. flokk ÍBK
þetta sumarið. Liðið komst tap-
laust í úrslitakeppni sem leikinn
var á Akureyri. Fyrir liðið var
þetta sem heimsmeistarakeppni.
Það kom þeim sem þekktu pabba
ekki á óvart að hann barðist með
sínum mönnum alla leið. Einn
dómari fékk að kenna á því og
skólastjórinn var settur í bann í
síðasta leik í riðlakeppninni. Eitt
jafntefli og liðið missti af úrslita-
leik á markatölu. Einhver hafði á
orði um hann að það væri ótrú-
legt hvað knattspyrna gæti breytt
slíku ljúfmenni.
Á þessu ári var lífslexían kennd.
Í kringum knattspyrnuleik.
Maddi minn, maður á ekki bara
hugsa um sjálfan sig. Allar rós-
irnar í garðinum þurfa að fá að
blómstra. Garður með einu fal-
legu blómi er ekki fallegur garð-
ur. Hjálpaðu rósunum í kringum
þig að blómstra.
Það er erfitt að sætta sig við að
þú sérst farinn frá okkur langt
fyrir aldur fram. Þú áttir alltaf
nóg til að gefa af þér. Nú voru
það barnabörnin sem mest fengu
að njóta, enda vildu þau öll helst
búa hjá ykkur mömmu á Háholt-
inu. Góðar minningar munu
fylgja okkur alla tíð. Hvíldu í
friði elsku pabbi minn. Takk fyrir
allt.
Þinn Margeir
Það var sunnudagur, það var
september og árið var 2000. Við
Margeir fórum í bíltúr og var
ferðinni heitið suður með sjó.
Fyrsta stopp var Bláa lónið, það-
an keyrðum við í Hafnirnar og
sýndi Margeir mér m.a. Brautar-
hól þar sem langamma hans
hafði búið. Því næst var keyrt til
Sandgerðis og Leiruleiðina til
Keflavíkur. Áður en ég vissi af
vorum við stopp fyrir utan Há-
holt 19. Margeir drap á bílnum
og steig út. Ég hinsvegar haggað-
ist ekki. Komdu inn, sagði hann
við mig, það er kominn tími til
og svo gekk hann inn. Ég sat enn
í bílnum og hugsaði með mér að
ég gæti nú ekki hitt foreldra hans
í fyrsta skipti eins og ég var til
fara, í íþróttagalla og ómáluð.
Hann minntist ekkert á að við
færum hingað hugsaði ég, annars
hefði ég sett upp andlit og farið í
betri föt.
Við Margeir höfðum þekkst í
fimm ár og verið mjög góðir vin-
ir síðustu tvö. Ég vissi hver
Garðar og Svanur voru, hafði séð
þá öðru hverju á golfvellinum,
Villa yngri hafði ég hins vegar
þekkt mun betur. Hann vann með
okkur við golfþing sem GR hélt
árið 1999 og einnig var ég svo
lánsöm að kynnast honum enn
betur á Landsmótinu í golfi sem
haldið var á Akureyri í ágúst árið
2000. Í dag er sá tími ómetanleg-
ur, ekki bara fyrir mig heldur
Margeir líka. Völu systur hafði
ég ekki hitt. Ekki gat ég setið út í
bíl svo inn fór ég á eftir Margeiri.
Frá þessum degi hef ég ekki þurft
að hika við að fara út úr bílnum
þegar við höfum rennt suður.
Mér var strax vel tekið og Vil-
hjálmur og Sigrún létu mig finna
það alveg frá upphafi að á Há-
holtið væri ég alltaf velkomin.
Betri tengdaforeldra er ekki hægt
að hugsa sér.
Villi, eins og hann var alltaf kall-
aður, hafði alla tíð stundað íþrótt-
ir og ég hugsaði það oft þegar ég
hitti hann hvað það væri mikill
munur að sjá fimmtugan mann
svona vel á sig kominn. Þegar
við Margeir fluttum í Hamravík-
ina tók Villi ekki annað í mál en
að fá að leggja parketið og flís-
arnar og mætti hann eftir vinnu
til okkar og parket og flísar var
lagt á mettíma. Aðra eins barna-
gælu hafði ég heldur ekki hitt.
Það leið varla sú helgi að Viktor
bæði ekki um að fara til Kefla-
víkur að hitta afa Villa, hann vildi
helst búa í Keflavík.
Barnabörnin voru stór þáttur í lífi
Villa og hann fann alltaf tíma
fyrir þau. Síðustu 8 mánuði hafa
þrjú barnabörn fæðst og það hef-
ur verið unun að fylgjast með
þeim í fangi Villa. Hann hafði
sérstakt lag á að ná athygli þeirra,
nokkuð sem ég hef aldrei fyrr
séð og mun aldrei sjá aftur. Dag-
ur minn var ekki gamall þegar
Villa tókst að fá hann til að brosa
og aldrei hef ég heyrt lítið barn
hlæja jafn dátt í fangi nokkurs
manns og hjá afa Villa. Ásgeir,
Brynjar, Katla og Viktor hafa
16
f
VF 37. tbl. minning 9/10/03 14:42 Page 16