Dagsbrún - 01.06.1896, Blaðsíða 7

— 87 —
ar tvær, Siduri og Sabifcu. Litu þær óhýrum augum á komumann
þcnna, með merki guðsins á líkama sínum og læstu dyrum fyrir
honum.
Nú stóð Izdubar á ströndu dauðans vatna. Eru vötn þessi bæði
breið og djúp og skilja land hinna lifendu frá bústöðum hinna sælu
og ódauðlegu. Þar hittir hann ferjumanninn Urubel og skýrir hon-
um frá högum sínum og talar mikið um vin sinn, er hann hafi elsk-
að en orðið að sjá á bak. Lætur Urubel hann fara út á skip sitt.
Sigldu jþeir í einn mánuð og fimtán daga á jþessu dauðans haíi, uns
þeir lcomu að hinu fjarlæga landi við ó-a vatuanna. Þar hittir
Izdubar loksins hinn fræga forföður sinn og biður hann um hjálp og
ráðlegging. En verður þá undir eins forvitinn að fá að vita, hvern-
ig því hafi verið varið, að hann skyldi hafa verið fluttur lifandi af
jörðunni í félag guðanna.
Hasisadra svarar öllum spurningum ættmanns sins og scgir
honum svo hvernig hann skuli losast við bölvun þá, scm guðimir
höfðu lagt á hann. Síðan snýr Hasisadra sér að Urubel og segir :
“Urubel, maður sá, sem þú hefir hingað flutt, er kaunum þakinn og
sjúkdómur hans hefir tekið frá honum styrk hans. Tak þú hann
með þér Urubel og hreinsa hann í vötnunum svo að sjúkdómur hans
snúist í fegurð, svo að hann geti varpað af sér sjúkdómnum og vötn-
in geti flutt hann burtu,svo að hold Iians verði hraust og hárið komi
aftur á liöfuð honum og liðist í lokkum niður um klæði hans, svo að
liann megi fara og snúa aftur heim til sín.
Þegar alt þetta var gert sem Hasisadra skipaði fyrir, fékk Iz-
dubai heilsuna aftur og flutti Urubel hann aftur til lands hinna lif-
endu og fylgdi honum alla leið heifu til Ereach. En er þeir nálg-
uðust borgina, tóku tárin að renna af hvörmum hetjunnar af sorg
yfii' vini sínum látnum og tók liann þá að syrígja um hann sorgar-
Ijóð og hætti ekki fyrri en guðinn Ea sá aumur á honum og sendi
son sinn. Mendug, til þess að flytja sálu Eabani úr heimi skugg'anna
inn á land hinna sælu, að hann rnætti lifa þar að eilífu ásamt hinum
fornu köppurn, hvílast á skrautlegum legubekkjum og drekka tært
vatn úr hinum eilifu lindum.
Þetta þykja nú máske orðalengingar, en seinna mun það sýnt
verða, að það var nauðsynlegt að sleppa ekki úr sögu þessari.
Eu nú kemur aðalatriðið, sagan um syndaflóðið, sagan sem
Hasisadra sagði ættmanni sínum er þeir fundust, sagan sem Bero-
sus Kaldeuprestur segir um Xisuthros, sagan sem sögð er í fyrstu
þók Mósesar, sagan sem trúfræðingarnir hafa ekki skilið en tekið