Dagsbrún - 01.10.1896, Síða 1

IV. Winnipeg, Man. Nr. io.
Á dauðnr maður nokkurn rétt á sér ?
Það eru farin að korna þau tilfelli meðal landa vorra, sem gefa
tilefni til þessarar spurningar. Þau hafa í seinni tíð komið fyrir
hvað eftir annað, en einkum skulum vér þó nefna þrjú, sem helzt
hafa vakið eftirtekt vora.
Hið fyrsta er dæmi Gests sál. Pálssonar, skáldsins okkar nafn-
fræga. Allir, sem þektu Gest sál., vissu það vel, að hann var eng-
inn trúmaður; hann var búinn að kasta allri trú á kenningar hinnar
lúþersku kyrkju, allri trú á Krist sem guð, sem frelsara og endur-
lausnara. En undir eins og hann er látinn, þá hremmir “rétttrúaða”
kvrkjan hann, læsir um liann klóm sínum og heldur honum í hel-
greipum, þar til liann er búinn að ganga í gegn um hreinsunareld
hinna lúþersku klerka. Vér munum allir eftir þeirri fregn, þegar
það barst út um bygðir íslendinga. Það var eins og steypt væri
yfir mann ísköldu baði, svo ónotalegt og leiðinlegt var það, að vita
til þess, að Gestur sál. skyldi hafa verið dreginn dauður inn í kyrkj-
una. Iívað átti liann að gera í liendur klerka ? Hann trúði engu
af kenningum þeirra, en áleit þær bull eitt og endileysu. Hvar voru
þá vinir og félagar Gests sáluga ? Að láta sér annað eins til hugar
koma, eins og að leyfa lúþerskri kyrkju og lúþerskum klerkum að
hafa hendur í hári hins látna! Hví voru þeir að gjöra honum slíka
smán og svívirðingu ? Átti líkið, átti minning Gests sáluga engan
rétt á sér ?
Svo er dæmið um Björn sáluga Pétursson. Hver hefði trúað
því, að hann hefði viljað láta lúþerskan prest lesa yfir sér ? Mann