Feykir - 09.10.2014, Blaðsíða 9

38/2014 9

Heilir og sælir lesendur góðir.
Hallmundur Guðmundsson mun hafa verið
staddur á Kili er hann orti svo.
Í dag gátu fjöllin mig fangað
á ferð minni um sorfna storð.
Sú víðátt´um veg minn þangað
varla fæst bundin í orð.
Ingólfur Ómar Ármannsson er höfundur að
næstu vísu.
Vísa slungin léttir lund
leiðum drunga eyðir.
Gleði þrungin hringa hrund
hali unga seyðir.
Fleiri vísur koma hér eftir Ingólf.
Auðgar gleði anda míns
að eiga mátt í ljóði.
Hlúðu að gulli hjarta þíns
heillavinur góði.
Vekur grín og gaman mál
gleði mín þá ljómar.
Þegar vínið vermir sál
og vísan fína hljómar.
Alltaf finnst mér gaman og vonandi ykkur
líka lesendur góðir að rifja upp vísur eftir
snillinginn Valdimar K. Benónýsson áður
bónda á Ægissíðu. Hér koma næst þrjár
vandaðar hringhendur eftir hann.
Litlum tekjum upp ég ók
orðs að reka af ströndum.
Fánýt sprek af fjöru tók
fátt mér lék í höndum.
Fornra kynna ekrum á
oft ég finn að vonum,
yl, sem grynnir gaddinn frá
gömlu minningunum.
Léttir skeiða læt ég völl
loga seiðinn brennda.
Gnitaheiði og Hindarfjöll
hratt að leiðarenda.
Minnir að tilefni næstu vísu hafi verið að
aldrað fólk var að rifja upp sitt fyrra útlit og
ungdómsár. Lét þá ein frúin það út úr sér,
kannski í ógáti, að þær væru nú með fölnaðan
ljóma og lærin væru orðin rýr. Af því tilefni
mun þessi vísa hafa orðið til, man því miður
ekki fyrir víst um höfund.
Þið skuluð ekki angrast hót
yfir polli á læri.
Það gefst oft afli í gamla nót
og gloppótt veiðarfæri.
Gaman að skoða næsta þessa mögnuðu
haustmyrkurs vísu sem er hringhenda og með
orðum sem við núlifandi fólk skiljum varla.
Höfundur er Sigurjón Friðriksson frá Litlu-
Laugum í Reykjadal.
Fækkar skjólum, nötrar ná
nöpur gjóla tefur,
lækkar sólin, unnarál
armi í njóla vefur.
Vísnaþáttur 627 Minnir að það hafi verið upp úr 1980 sem deilur hófust um þá svokallaða Blönduvirkj-un. Einn af þeim sem gerði sér það fóður að
yrkisefni var Vilhjálmur Hallgrímsson. Held
örugglega að þessar vísur séu eftir hann.
Uppi á Auðkúluheiði
var allmiklum fénaði beitt.
Þar var allt vafið í grasi
„vatn“ fannst þar ekki neitt.
Heiðin var hálfilla hönnuð
ég hugðist ráða á því bót.
Á eftir tímanum orðin var hún
og eiginlega ljót.
Nú byggjum við stíflu við Blöndu
og búum til stærðarlón.
Við hengjum bóndann á Höllustöðum
svo hann ekki geri okkur tjón.
Uppi á Auðkúluheiði
er örfáum skjátum beitt.
Þær eru nú óræktarmóar
en Apavatn langt og breitt.
Það mun hafa verið Árni J. Haraldsson á
Akureyri sem orti svo er hann varð 60 ára.
Ævin líður, óðum nær
enda færist dægur.
Eins og þýður, öllum kær
aftan blærinn hægur.
Minnir endilega að þessi fallega vorvísa sé eftir
Árna.
Heyrði ég áðan söng og sá
sólskríkju í runni.
Veturinn er fallinn frá
fyrir vorblíðunni.
Sá ágæti hagyrðingur Gísli Jónsson, áður
bóndi í Saurbæ í Vatnsdal, flutti til Reykja-
víkur á efri árum. Vel getum við, að minnsta
kosti sveitafólkið, skilið hugarangur hans
á ákveðnum degi ársins, eins og vel kemur
fram á þessari vísu.
Ellin leggur á mig kvöð
ekki hún er vægin.
Lætur mig nú bera út blöð
á blessaðan réttardaginn.
Fleiri vísur koma hér eftir Gísla.
Þögn er talin gulls í gildi.
Gasprið er þó fleirum tamt.
Athugað er ei sem skyldi
oft er betra að þegja samt.
Þó er gott að tala í tíma
traust ef máli fylgja gögn.
En við lífsins gátur glíma
gengur oftast best í þögn.
Gott að enda með þessari ágætu hringhendu
Gísla.
Sumri hallar, sólarglit
sést nú varla að kveldi.
Blöðin falla, breyta lit,
boða mjallar veldi.
Verið þar með
sæl að sinni.
/ Guðmundur
Valtýsson
Eiríksstöðum,
541 Blönduósi
Sími 452 7154
( GUÐMUNDUR VALTÝSSON ) kristin@feykir.is
Unglingadeildin Glaumur
Áheitaganga frá Hofs-
ósi að Hlíðarenda
Unglingadeild Björgunar-
sveitarinnar Grettis á Hofsós,
sem kallast Glaumur, hefur að
undanförnu verið að safna
áheitum og ætla unglingarnir
að ganga frá Hofsósi heim að
bænum Hlíðarenda í
Óslandshlíð, með börur og
verður einn þeirra í börunum
hverju sinni.
Peningarnir sem safnast
verða notaðir í ferðir og fleira
sem kemur deildinni til góða.
Gangan fer fram næstkomandi
föstudag, milli kl. 13 og 16.
Í tilkynningu frá deildinni
eru bílstjórar beðnir um að aka
ofurvarlega á þessum slóðum á
umræddum tíma, „með fyrir-
fram þökk fyrir tillitssemina.“
/KSE
Tekið á æfingu fyrir gönguna. MYND: SILVÍA MAGNÚSDÓTTIR
Litið inn á sýningu Minjahússins á Sauðárkróki
Sítarinn hans Ísleifs
( HITT OG ÞETTA ÚR SAFNINU ) berglind@feykir.is
Ísleifur Gíslason (1873 – 1960) kaup-
maður á Sauðárkróki átti þennan grip og
var hann alltaf kallaður sítarinn hans
Ísleifs. Óvíst er hvort það var spaug eða af
öðrum ástæðum en þetta hljóðfæri kallast
upp á ensku Mandolin Harp en telst þó,
merkilegt nokk, hvorki mandólín né harpa.
Mandólín harpan tilheyrir hinsvegar þeim
flokki strengjahljóðfæra sem kallast sítar.
Sítar er fjölstrengja hljóðfæri sem oft saman-
stendur af flötum kassa eða hljómbotni sem
strengirnir liggja á en fjölmargar mismunandi teg-
undir sítara eru þó til. Sítarinn er að uppruna mjög
fornt hljóðfæri en útgáfan sem hér um ræðir telst
þó varla ýkja forn. Framleiðsla Mandolin Harp
(stundum kölluð Amerísk mandólín harpa) hófst á
seinni hluta 19. aldar og náði fram á fyrstu ár
þeirra 20. Mandólín harpan var af þeirri gerð sítars
sem var án þverbanda á gripbretti eða hljómbotni
og því var aðeins hægt að leika eina nótu á hvern
streng. Til gamans má geta að íslenska langspilið
telst einnig til sítarfjölskyldunnar. /KSE