Feykir - 21.05.2015, Qupperneq 10

10 19/2015
Jóhanna Herdís frá Borðeyri er stödd í Kathmandu
Jóhanna Herdís Sævarsdóttir
frá Borðeyri er stödd í
Kathmandu í Nepal þar sem
jarðskjálfti reið yfir landið
þann 26. apríl sl. Í síðustu
blöðum höfum við birt
frásagnir Jóhönnu af dvöl
hennar þar ytra, fyrst af
skjálftanum en svo af daglegu
lífi hennar og barnanna sem
hún annast á heimili fyrir
munaðarlaus börn, áður en
skjálftinn átti sér stað, frá því
hún kom til landsins í
ársbyrjun 2015. Hér verður
birt framhald af frásögn
hennar.

Börnin eru mjög sjálfstæð
og eru dugleg að hjálpa hvert
öðru, mikil ábyrgð er á eldri
krökkunum að sjá um þau yngri
og hjálpa til við heimilisstörfin.
Það þarf nú ekki mikið til þess
að gleðja þessi börn en ég tók
fljótt eftir að mörg þeirra áttu
ekki heila sokka svo ég setti af
stað smá söfnun á facebook og
safnaði pening fyrir heimilið
og hvað börnin glöddust yfir
þessu eina sokkapari. Stuttu
seinna fengum við svo sendan
pakka út með fleiri sokkum
frá Heddý frænku og þau vildu
öll fá mynd af sér með nýju
fótboltasokkunum sínum.
Allir á heimilinu eru mjög
trúaðir og eru kristnir en aðeins
5% Nepala eru kristnir. Það
eru tvær bænastundir alla daga
og eru þær í ½ -1 klst. svo fara
þau í kirkju alla laugardaga sem
getur staðið í allt að fjóra tíma.
Kirkja í Nepal er allt annað en
það sem við eigum að venjast á
Íslandi, salur utan frá séð í mjög
illa hirtu húsi. Hljómsveit er upp
á sviði sem spilar mun hressari
lög en kirkjusálmana okkar. Við
sátum á gólfinu og allir biðja
upphátt og sumir af svo mikilli
innlifun að þeir eru nánast farnir
að öskra. Mjög sérstök upplifun
en krakkarnir eru alltaf mjög
spenntir fyrir þessu og segja við
mig alla laugardags morgana:
„Today we are going to church“
og brosa svo út að eyrum.
Ég fer ekki alltaf með þeim
í kirkju svo eitt skiptið ákvað
ég að skera niður ávexti fyrir
„Ekki dagleg sjón í Nepal
að sjá hvíta stelpu í fótbolta“
krakkana meðan þau voru í
kirkju en þau fá ávexti einu
sinni til tvisvar í mánuði ef þau
eru heppin, krakkarnir voru
voðalega ánægðir og smjöttuðu
skælbrosandi á ávöxtunum.
Þrisvar til fjórum sinnum í
viku fórum við svo á leikvöllinn,
þar var fastur liður að ég og eldri
strákarnir spiluðum fótbolta
á meðan yngri krakkarnir og
stelpurnar spiluðu fótbolta eða
léku sér. Völlurinn er nú ekki
upp á marga fiska, við spiluðum
boltann á hellulögðum velli
sem náði því ekki að vera 20x20
metrar. Þarna gátum við nú
samt spilað tímunum saman
og engu máli skipti hvaða
ástandi boltinn var í eða hvaða
Farartækin eru ýmis konar og þær voru ekki lengi að komast á áfangastað á þessu
hjóli MYND: ÚR EINKASAFNI
Baðferð undir berum himni.
Jóhanna og Karla umkringdar börnum.
ástand var á skónum, sandalar,
strigaskór, fótboltaskór, engir
skór, einn skór, alltaf var spilað á
fullum krafti og af mikilli gleði.
Fyrst fannst þeim alveg ótrúlegt
að stelpa gæti eitthvað í fótbolta
en þau vöndust því nú fljótt.
Fólk sem labbaði fram hjá starði
samt alltaf jafn mikið en það er
nú líka ekki dagleg sjón í Nepal
að sjá hvíta stelpu í fótbolta, eða
bara hvítt fólk yfir höfuð. Þegar
ég labba um göturnar er mikið
starað og bent og ekkert verið að
leyna því en á sama tíma heilsa
mér líka margir og spjalla við
mig og vilja kynnast mér. Mér
fannst þetta mjög óþægilegt til
að byrja með en núna er þetta
bara vinalegt og maður bara
brosir og heilsar á móti.
Krakkarnir mjög örlátir
á knúsin sín
Síðan ég kom hingað út held
ég að ég hafi aldrei labbað neitt
með krökkunum án þess að
vera leidd, engu máli skiptir
hvort krakkarnir eru fjögurra
eða átján ára, stelpa eða strákur,
öll eru þau tilbúin að leiða
mig. Menningin hérna er mjög
ólík menningunni heima með
þetta en þegar karlmenn leiðast
er það tákn um vináttu en ef
unglingar af sitthvoru kyninu
leiðast er það talin móðgun,
svo mun líklegra er að sjá
fertuga karlmenn leiðast en
unglingspar. Krakkarnir eru líka
mjög örlátir á knúsin sín sem
er alveg yndislegt, það klikkar
ekki að maður fái allavega tvö til
þrjú knús á dag sem getur gert
daginn svo mikið betri og lætur
alla heimþrá hverfa um leið.
Ég var líka svo heppin að
annar sjálfboðaliði kom í
verkefnið mitt þegar einn og
hálfur mánuður var liðinn,
Katla Einarsdóttir heitir hún
og er úr Fellabæ og verður tvo
mánuði hérna. Það var mjög
gott að fá hana inn, það eru oft
dauðir tímar þegar krakkarnir
eru í skólanum og þá er mjög
gott að hafa einhvern til að eyða
tímanum með, svo er líka gott
að geta talað íslensku og hafa
einhvern í sömu stöðu og ég.
Ég fékk svo að upplifa
flutninga í Nepal en heimilið
ákvað að flytja á stað þar sem
aðstæður eru betri, en það var
meðal annars mögulegt vegna
fjárhagsaðstoðar frá Íslandi en
ég og Katla héldum smá söfnun
á facebook og létu vinir og
ættingjar ekki standa á sér.

Hægt er að skoða og styrkja heimilið inn á
vefnum horac.org og á Facebook-síðunni
HORAC Nepal.
Það tókst að safna nægum pening til að flytja heimilið, þannig að nú er heimilið í
Taudaha sem er líti þorp alveg í útjaðri Kathmandu.
Jóhanna og Katla í Nepal. MYND: ÚR EINKASAFNI
UMSJÓN
Berglind Þorsteinsdóttir