Feykir - 11.10.2012, Blaðsíða 7

38/2012 Feykir 7
tíðkast og voru menn ekki lengi
að búa sig til ferðar. Haldið
var af stað frá Sauðárkróki
eins og leið lá, um Varmahlíð
og Öxnadalsheiði, í gegn um
Akureyrarbæ, yfir Vaðlaheiði,
um Ljósavatnsskarð og áfram
í Mývatnssveit. Eitthvað hafði
ferðin gengið hægar en gert
var ráð fyrir og þegar komið
var að Reykjahlíð var orðið
kvöldsett og urðu menn ásáttir
um að leita eftir gistingu
um nóttina og leggja síðan
af stað aftur árla morguns.
Í ljós kom að nýverið hafði
hiti verið tekinn af þáverandi
hóteli, það búið undir vetur
og húsið orðið í raun óhæft til
gistingar. Voru nú góð ráð dýr,
en Pétur bóndi og hóteleigandi
sá aumur á ferðalöngunum
og bauð þeim upp á að sofa
í stofunni á heimili sínu.
Þáðu ferðalangarnir það með
þökkum og bjuggust til náða.
Árla morguns á sunnudeginum
héldu þeir svo áfram ferðinni
austur yfir Námaskarð og
um Mývatnsöræfi allt austur
að Hrossaborg þar sem
vegamót eru og leiðin inn
í Herðubreiðarlindir liggur
til suðurs meðfram Jökulsá
á Fjöllum lengst af. Einhver
snjór hafði komið og gekk
ferðin því hægar en menn
hefðu vonast til. Ferðalangarnir
höfðu nokkurn beyg af ánum
á leiðinni sem fara þarf yfir,
Grafarlandaá og Lindaá og
reyndist sú síðarnefnda nokkur
farartálmi, en hana hafði ekki
lagt, enda lindarvatn í henni
eins og nafnið bendir til og
áhrifa uppsprettanna gætir í
þeim mæli á vaðinu, að ána
leggur ekki nema í aftökum.
Voru því skarir að henni og
gekk seigt og fast að komast
fram af skörinni að norðan og
ekki síður upp að sunnanverðu.
Allt gekk þetta þó um síðir og
óku menn suður eyrarnar upp
að hrauninu, sunnan lindanna.
Gerðist nú vegurinn seinfarinn,
sem hann er reyndar enn þótt
mikið hafi hann verið lagaður
síðan. Ekki er ferðalöngunum
neitt sérstaklega minnisstætt
frá þessum hluta leiðarinnar
nema að þegar suður á vikrana
kom, var færið talsvert farið að
þyngjast. Einnig var veðurútlit
orðið frekar ískyggilegt og
byrjað að slíta snjó úr lofti.
Eftir allt sitt baks má nærri geta
að þeir urðu undrandi þegar
á vegi þeirra varð Moskovitsj
fólksbifreið frá Akranesi á
sumardekkjum, enda þekktust
vetrardekk lítt eða ekki á
þessum tíma og ekki hafði
bifreiðarstjórinn keðjur með
hvað þá önnur hjálpartæki.
Klæðnaður hans var þesslegri
að hann væri á leiðinni á
dansleik í þéttbýli, dansskór,
svört föt, hvít skyrta og bindi.
Okkar menn losuðu fólksbílinn
úr þeirri festu, sem hann var í
og héldu síðan áfram með góð
orð um að verða þeim að liði
síðar ef með þyrfti. Það þyngdi
stöðugt í lofti, snjókoman
varð að hríðarveðri og það
fór að blása af norðri og skafa.
Skagfirðingunum tókst þó að
komast að hrauntungunni,
sem næst var leiðinni og
staðnæmdust þar. Einhver
deili þóttust þeir sjá að fleiri
ferðalangar væru staddir innar
og nær eldstöðvunum, m.a.
voru þarna mannlausir bílar.
Hraunið valt þarna fram með
hægum en jöfnum hraða
og mældist þeim framskrið
þess um einn metri á mínútu
hverri. Sérkennilegur dynur
eða drunur fylgdu framskriði
hraunsins og í stálinu glitti í
rautt. Óþægilega heitt var þegar
nær var komið og lagði hitann
alllangt frá hraunstraumnum.
Hraunstraumurinn var samt
nægilega hraður til þess að
snjórinn náði ekki að bráðna
áður en hraunið lagðist yfir
hann. Hraunið var þegar
búið að loka vegarslóðanum,
og þar sem sögumenn okkar
voru ekki kunnugir á þessum
slóðum, það dimmdi hratt
og skyggnið var orðið lélegt,
afréðu þeir að lengra yrði ekki
haldið að sinni, þótt freistandi
hafi verið að reyna að komast
lengra og að eldstöðinni. Vegna
ókunnugleika síns gátu þeir
ekki tekið áhættuna af því að
aka utan slóða áfram innar
eftir, því miklar líkur voru á að
þeir myndu lokast inni og ekki
komast lönd né strönd. Eftir
að hafa tekið myndir og reynt
að átta sig á aðstæðum, tóku
þeir ákvörðun um að snúa við
og halda aftur heim, því þeir
höfðu þó séð hraunið renna og
það var í sjálfu sér næg upplifun
og í raun ógleymanleg. Í
bakaleiðinni hittu þeir aftur á
Moskovitsjinn og áhöfn hans
og hjálpuðu þeim áleiðis til
byggða. Veðrið skánaði þegar
nær dró þjóðveginum og
heimferðin varð tíðindalítil.
Heim á Sauðárkrók komu þeir
svo aðfararnótt mánudagsins,
að sönnu nokkuð þreyttir
og slæptir en ánægðir með
upplifunina.
Því er svo við að bæta,
að nokkrum dögum síðar
átti einn úr þessum hópi,
Sigurður R. Antonsson,
þess kost að komast með í
flugvél Tryggva Helgasonar
frá Akureyri ásamt Inga
Sveinssyni, vélsmið og Hákoni
Pálssyni, þá rafstöðvarstjóra í
Gönguskarðsárvirkjun, í björtu
og fögru veðri að gosstöðv-
unum. Var sú ferð ógleymanleg
með öllu og ekki síst sá hluti
ferðarinnar þegar Tryggvi flaug
lágflug yfir Tröllaskagann í
björtu og fögru vetrarveðri og
farþegarnir gátu virt fyrir sér úr
návígi hið fjölbreytta landslag
hans.
Þeir ferðalanganna, sem eftir
lifa, komu saman á heimili eins
þeirra fyrir nokkru og rifjuðu
upp ferðalagið. Framanritað var
skráð eftir frásögnum þeirra af
þeim Ágústi Guðmundssyni og
Þorkeli Guðbrandssyni.
Glóandi hraunið var ógleymanleg sjón.
Framskrið hraunsins mátu ferðalangar um einn meter á mínútu.
Hér hefur Stefán Pedersen komið sér fyrir í stað Vals Ingólfs.
Jeppinn sem ferðalangar fóru í á gosstöðvarnar er ólíkur þeim torfærutröllum sem nú þeysa um
hálendið. Hér er hann á öðrum slóðum en sagt er frá hér.
Þrautagóður jeppi og talstöðin á sínum stað.