Feykir - 06.06.2013, Síða 9

22/2013 Feykir 9
Guðný Axelsdóttir á Sauðárkróki
Get ekki farið í saumaklúbb með vinnufélögunum
Þegar vinnufélagar mínir sáu
að á mig hafði verið skorað
að rita pistil í Feyki fóru þeir
strax að fabúlera um hvað
ég ætti að skrifa. Ég sagðist
vera alveg hugmyndasnauð.
„Nú liggur það ekki alveg
ljóst fyrir?“ sagði einn
þeirra. „Ha, er það?“
svaraði ég alveg tóm. „Já
auðvitað skrifar þú um
hvernig það er að vera kona
á karlavinnustað.“ Meiningin
var auðvitað: „Þú skrifar
bara um okkur.“ Ég gat nú
ekki farið að valda þeim
vonbrigðum, þannig að hér
verða sögð nokkur orð um
hina úrræðagóðu Veitumenn.
Ég hef nú unnið hjá
Skagafjarðarveitum í rúmlega
fjögur ár. Þetta hefur verið
afskaplega skemmtilegur
tími þó að ég sakni þess
stundum að geta ekki
farið í saumaklúbb með
vinnufélögunum. Menn eru
ekkert að hittast skipulega
utan vinnutíma og þá
sjaldan það gerist, er bara
dottið hressilega í það á
verkstæðinu. Ekkert pjatt og
engir makar. Þetta á jú að
vera gaman. Ef ég hefði ekki
þekkt konurnar þeirra allra
áður, þá hefði ég haldið að
þeir væru allir óskaplega illa
giftir. (Fyrirgefiði strákar ef ég
kjafta frá einhverju). Þegar
ég byrjaði voru þeir eitthvað
feimnir og buðu mér að taka
hann Palla minn með á Litlu
jólin, en kannski vantaði þá
bara gítarleikara...
Þetta eru reyndar afar
skemmtilegar uppákomur og
best að vera undir það búin
að þær geti staðið lengi.
Kaffitímarnir eru kapítuli útaf
fyrir sig. Á vinnustaðnum
eru átta sérfræðingar í öllum
mögulegum málefnum. Þeir
hafa skoðun á öllu og öllum
og allir vita best. Mér finnst
með ólíkindum að ekki sé
leitað eftir kröftum þeirra
við að leysa landsmálin,
sveitarstjórnarmálin,
efnahagsmálin og öll hin
málin. Kannski veit fólk ekki
af þessum hæfileikum þeirra,
en því er þá komið á framfæri
hér með.
Svo er því auðvitað haldið
hátt á lofti hversu heppin ég
sé að vinna á karlavinnustað
og losna við stanslaust suðið
í þessum kellingum sem
allt þykjast vita. Kvenna-
vinnustaðir eru eins og allir
vita undirrót alls ills, því þar
sem tvær konur koma saman
þar er vesen. Og ég sem hafði
nánast eingöngu unnið á
kvennavinnustöðum fram að
þessu og kannaðist ekki við
nein vandræði, var snarlega
kveðin í kútinn. Ég veit reyndar
ekki til þess að nokkur þeirra
hafi unnið á kvennavinnustað
eða með konum yfirleitt, en
þeir eru jú sérfræðingarnir og
maður mótmælir þeim ekki
svo glatt.
En hvað um það, þetta er
afskaplega samheldinn
vinnustaður og kallarnir mínir
eru hver öðrum ljúfari. Þeir eru
afskaplega bóngóðir og fúsir
að gefa ráð við hverju sem á
bjátar.
Ég er heppin að eiga þá að.
- - - - - -
Ég skora á bróður minn
Þorstein Axelsson að taka við
áskorendapennanum.
ÁSKORENDAPENNINN
UMSJÓN kristin@feykir.is
INGIBERGUR GUÐMUNDSSONN SKRIFAR
Sýning Héléne Magnússon í Heimilisiðnarsafninu
Lesið í prjón
Á sunnudaginn var
sumarsýning Heimilisiðnaðar-
safnsins á Blönduósi, Lesið í
prjón, formlega opnuð, af
fulltrúa bandaríska sendi-
ráðsins á Íslandi, Jamilla
Attaoui. Elín S. Sigurðar-
dóttir, forstöðumaður
safnsins, ávarpaði gesti og
Ásdís Guðmundsdóttir söng
nokkur lög við undirleik Sorin
Lazar. Fjöldi gesta lagði leið
sína til að skoða sýninguna,
sem vakið hefur verðskuldaða
athygli.

Sýningin er í tengslum við
útgáfu bókar Héléne Magnus-
son, Icelandic Handknits,í
Bandaríkjunum. Á sýningunni
er að finna þær 25 flíkur sem
eru í bókinni. Annars vegar eru
þær endurgerðar í sömu mynd,
eftir flíkum sem til eru í
safninu og hins vegar flíkur
sem Héléne hefur hannað með
innblæstri frá gömlum flíkum.
Héléne segir innblásturinn
augljósan, enda hafi Elín
safnvörður strax séð hverjar
fyrirmyndirnar voru þegar hún
skoðaði verk Héléne. Með
bókinni segist hún vilja varpa
ljósi á ýmsar íslenskar prjóna-
hefðir, svo sem vettlingahefð og
sjalahefð. Einnig eru 10 matar-
uppskriftir ásamt almennum
fróðleik um íslenskar kindur og
íslenska ull í bókinni. Þannig er
hún í raun kynning á íslenskri
prjónahefð og íslenskri menn-
ingu. Elín S. Sigurðardóttir,
forstöðumaður Heimilis-
iðnaðarsafnsins, ritar formála
að bókinni og skrifar um sögu
safnsins, svo og bókarkafla um
Halldóru Bjarnadóttur.
Héléne segist hafa prjónað
nánast alla ævi, en þegar hún
var komin í Listaháskóla
Íslands hafi hún þurft að finna
sér rannsóknarefni og urðu
gamlir íleppar og gamalt
íslenskt prjón fyrir valinu. Í
kjölfarið skrifaði hún bókina
Rósaleppaprjón í nýju ljósi sem
kom út árið 2006 og síðan
þróuðust mál þannig að hún
hélt áfram að stunda og
rannsaka prjón. Það var áhugi
Héléne á landinu sem
upphaflega dró hana hingað í
frí. Nokkrum mánuðum seinna
flutti hún til landsins, eignaðist
íslenskan mann, Skúla
Magnússon, og eiga þau þrjár
dætur.
Frá 2009 hefur Héléne
unnið með prjón í ýmsu formi.
Hún heldur úti vefsíðunni
prjónakerling.com, sem er
fyrsta íslenska prjónavefritið.
Þar selur hún uppskriftir af
prjónaflíkum, ásamt nýju
prjónabandi, Love story, sem
hún er að þróa úr íslenskri ull í
sauðalitunum, og er mýkra og
fíngerðara en annað band sem
fáanlegt er úr íslenskri ull.
Bandið er framleitt erlendis þar
sem þær vélar sem eru til hér á
landi ráða ekki við fram-
leiðsluna. Þá stendur Héléne
fyrir gönguferðum í samstarfi
við íslenska fjalleiðsögumenn,
sem hún lýsir sem óviðjafn-
anlegu tækifæri til að kynnast
ólíkum prjónaaðferðum í hópi
fólks frá mismunandi löndum
þar sem prjónið verður
tungumálið, eins og fjallað var
um í Landanum á RÚV sl.
sunnudag. Ferðirnar eru
vinsælar og fer hún 6-7 ferðir á
sumri og segir áhuga Íslendinga
á ferðunum vera að aukast.
Héléne hefur mikið dálæti á
Heimilisiðnaðarsafninu á
Blönduósi og segir það eitt
besta safn af íslensku hand-
prjóni, þar sem munirnir eru
alltaf aðgengilegir og því varð
það fyrir valinu við gerð
bókarinnar. Ljósmyndir, sem
Héléne tók í fyrstu heimsókn
sinni á safnið fyrir rúmum tíu
árum, nýttust við útgáfu
bókarinnar, og gáfu henni
yfirsýn yfir muni safnsins.
Héléne hefur skrifað ýmsar
greinar um íslenska prjónahefð
og því hafði bandaríski
útgefandinn samband við hana
sem fulltrúa Íslands til að rita
þessa bók. Bókin sem er hluti af
ritröð um prjónahefð í ýmsum
löndum sem ber yfirskriftina
„Knitting around the world“.
Myndatökur fóru fram á Íslandi
í janúar í fyrra, en hún kom út í
Bandaríkjunum í lok mars.
Prentuð voru 10 þúsund eintök
sem nú eru uppseld en bókin
verður fáanleg í bóka- og
prjónabúðum vítt og breitt um
Evrópu. Frönsk útgáfa er
væntanleg í febrúar 2014 og
vonast Héléne til að íslensk
útgáfa verði fáanleg innan tíðar.
Sýning Héléne er sú tíunda í
röð árvissra sumarsýninga sem
hafa verið settar upp síðan
sýningarhúsnæðið var tekið í
notkun, og verður hún opin á
opnunartíma safnsins í allt
sumar. /KSE
Elín afhendir Héléne og Jamillu gjöf frá safninu.
Sýningargestir nutu veðurblíðunnar.