Morgunblaðið - 05.01.2018, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. JANÚAR 2018
✝ HalldóraKristín Þor-
láksdóttir fæddist
á Ísafirði 12.
september 1936.
Hún lést 27. des-
ember 2017 á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund í Reykja-
vík.
Foreldrar Hall-
dóru voru Ágústa
Ebenezardóttir, f. 1915, d.
1992, og Þorlákur Guðjónsson,
f. 1914, d. 1982. Alsystkini
hennar eru Sigurður Brynjar,
Guðmundína Salóme, Þorlák-
ur, Jón Kristján og Gísley Að-
björgu Magnúsdóttur og eiga
þau fjögur börn og sex barna-
börn. 2) Guðjón, f. 1957,
kvæntur Guðrúnu S. Péturs-
dóttur og eiga þau fjögur
börn og sjö barnabörn. 3)
Hjálmfríður, f. 1962, gift Sæv-
ari B. Ólafssyni og eiga þau
tvo syni og eitt barnabarn. 4)
Bryndís Björk, f. 1965, gift
Gunnari Þ. Gunnarssyni og
eiga þau tvær dætur og eitt
barnabarn. 5) Anna Dröfn, f.
1975, hún á tvær dætur.
Doddý ólst upp og bjó á Ísa-
firði fram til ársins 1970 þeg-
ar fjölskyldan fluttist til
Skagastrandar. Hún vann ým-
is störf, m.a. í verslun, bakaríi
og á netaverkstæði, en hús-
móðurhlutverkið var henni
ávallt mikilvægt.
Útför Halldóru fer fram frá
Lindakirkju í dag, 5. janúar
2018, og hefst athöfnin klukk-
an 15.
alsteina. Samfeðra
eru Brandur og
Gunnlaug Björk.
Eiginmaður
hennar til 60 ára
var Guðjón Gísli
Ebbi Sigtryggs-
son, f. 22. septem-
ber 1935, d. 16.
júlí 2017. For-
eldrar hans voru
Hjálmfríður S.
Guðmundsdóttir. f.
1914, d. 2006. og Sigtryggur
Jörundsson. f. 1909, d. 2004.
Ebbi og Doddý, eins og þau
voru ávallt kölluð, eignuðust
fimm börn og þau eru: 1)
Gylfi, f. 1955, kvæntur Þor-
Amma mín, Halldóra Kristín,
lést aðfaranótt 27. desember
síðastliðins eftir erfiða glímu
við krabbamein. Þrátt fyrir að
bera þetta fallega nafn var
amma alltaf kölluð Doddý.
Doddýjarnafnið kom frá henni
sjálfri og er afbökun á Halldór-
unafninu, sem henni fannst erf-
itt að segja þegar hún var lítil.
Mér hefur alltaf þótt bæði
nöfnin hæfa ömmu vel. Þegar
ég hugsa um Halldóru Kristínu
sé ég fyrir mér glæsilegu kon-
una ömmu en þegar ég hugsa
um Doddý sé ég fyrir mér ljúfu
og góðu ömmuna sem átti
endalaust af hlýju, og kannski
góðgæti í eldhúsinu, fyrir okk-
ur barnabörnin.
Ég man ekki eftir því að
amma hafi nokkurn tímann
skammað mig eða eitthvert af
frændsystkinum mínum. Ekki
einu sinni þegar við lokuðum
okkur af í ysta herbergi til að
spila Hæ gosi. Eins og allir
sem hafa spilað Hæ gosi vita
býður það upp á ágreining,
jafnvel öskur og grát. Kannski
hefur slegið einhverjum rós-
rauðum bjarma yfir þessar
æskuminningar frá Hólabraut
20 en ég held samt ekki.
Amma var ákveðin og hafði
skoðanir á hlutunum. Stundum
lét hún þær í ljós, stundum
ekki. Þá átti hún það til að
segja þveröfugt við það sem
henni fannst. Einkennilegur
siður sem við í fjölskyldunni
höfðum pínu gaman af. „En
hvað þetta er fallegt málverk,“
sagði hún kannski með sérstak-
an blæ á röddinni. Þá vissi
maður að ömmu þætti málverk-
ið ljótt. Mér er líka minnisstæð
ítrekuð umræða um að það
væri alltaf leyndarmál hvaða
flokk amma kysi. Hún sagði svo
seinna að það væri alls ekkert
leyndarmál, það hefði bara
aldrei neinn spurt.
Ég hélt framan af að það
væri ekkert mál að hugsa um
heimili, eiga nýbakað bakkelsi
inni í skáp og vera alltaf í ný-
straujuðum fötum. Amma er
ein af ástæðunum fyrir þessum
misskilningi. Einhvern veginn
tókst henni alltaf, að því er
virtist fyrirhafnarlaust, að baka
fullkomnar smákökur, sem
voru allar jafn stórar (og auð-
vitað góðar). Svo rétt strauk
hún yfir hreina þvottinn og þá
varð hann samanbrotinn og
sléttur. Hjá ömmu var allt
hreint og beint. Ég áttaði mig
fljótlega á því þegar ég komst á
fullorðinsár að þessir hlutir eru
ekki sjálfsagðir og taka sinn
tíma.
Amma tók gagnfræðapróf en
hana langaði alltaf til að læra
meira. Hún hafði því miður
ekki tök á því. Hún hefði
kannski orðið eitthvað allt ann-
að ef hún hefði fæðst á tíma
þegar menntun er á allra færi.
En kannski ekki. Síðustu ár
hefur amma margoft sagt mér
hversu gaman hún hafi af börn-
um og hún viti nú ýmislegt um
uppeldi. Ég hef aldrei efast um
þetta, enda átti amma fimm
börn og uppskar barnabörn (og
barnabarnabörn) eftir því.
Reynslan kennir manni ýmis-
legt.
Síðustu árin glímdi amma við
Alzheimer. Það er erfitt að
horfa á persónu sinna nánustu
hverfa smátt og smátt. Undan-
farna mánuði finnst mér amma
samt hafa verið líkari sér sjálfri
en áður og við áttum nokkur
góð samtöl um lífið og til-
veruna. Í okkar síðasta samtali
hugsaði amma mun rökréttar
en ég, huggaði mig og studdi,
þótt það hefði frekar átt að
vera öfugt. Svoleiðis var hún.
Takk fyrir allt, elsku amma
mín.
Tinna Björk Gunnarsdóttir.
Þær eru margar minningarn-
ar sem flæða fram á kveðju-
stund. Það sem helst situr þó
eftir er þessi hlýja góða tilfinn-
ing sem streymdi frá ömmu,
væntumþykjan var svo augljós
og hrein. Hún var stolt af okk-
ur og mér leið alltaf aðeins bet-
ur með lífið og sjálfa mig eftir
að hafa verið með ömmu.
Henni þótti ekki síður vænt
um langömmubörnin sín og það
sást langar leiðir þegar hún
horfði á þau, faðmaði og kyssti.
Hún kenndi mér einnig
margt. Þeim sem þekktu ömmu
kemur líklega ekki á óvart að
þar ofarlega á lista sé þvottur
og meðferð hans, en amma var
mikill áhugamaður um þvott,
bletti og það að strauja. Hún
laumaði því oft að manni ýms-
um góðum ráðum og orð henn-
ar hljóma því reglulega um
huga mér þegar ég sinni þess-
um störfum. Ég viðurkenni þó
að þau eru unnin af töluvert
minni áhuga og sjálfsagt væri
hún ekki alltaf stolt af mér í
þeim efnum.
Amma eldaði dásamlega góð-
an mat og ekki voru kökurnar
síðri. Að sjálfsögðu laumaði
hún einnig að manni ráð á
þessu sviði, en gætti þess þó að
við ætluðum okkur ekki um of.
Ég man þegar ég var einu sinni
hjá þeim afa í mat og fékk af-
skaplega gott lasagna. Þetta
hefur verið þegar ég var í
skóla, rétt rúmlega tvítug. Hún
var ánægð með að mér þótti
maturinn góður og sagðist gefa
mér uppskriftina þegar ég væri
hætt í skóla og hefði efni á að
kaupa allt hráefnið. Þangað til
yrði ég að gera einfaldari og
ódýrari útgáfur af lasagna.
En amma hafði ekki bara
áhuga á húsverkum og elda-
mennsku. Hún sagði mér líka
oft og reglulega frá því hve
mikið hana hefði langað að
ganga menntaveginn þegar hún
var ung, en peningaskortur
hefði komið í veg fyrir það.
Sem barn naut ég þess að
geta rölt í heimsókn til ömmu,
og afa þegar hann var í landi.
Það voru góðar heimsóknir og
ef ég loka augunum get ég
horfið aftur á Hólabrautina, inn
í eldhús og í sjónvarpssófann.
Ég hef gert það oft undanfarna
daga og mun gera það og njóta
heimsóknanna til ömmu ásamt
því að varðveita minninguna
um síðasta knúsið.
Við allt viljum þakka amma mín,
indælu og blíðu faðmlög þín,
þú vafðir oss vina armi.
Hjá vanga þínum var frið að fá
þá féllu tárin af votri brá,
við brostum hjá þínum barmi.
Við kveðjum þig elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
(Halldór Jónsson frá Gili)
Þín
Bergþóra.
Athvarf hlýtt við áttum hjá þér
ástrík skildir bros og tár.
Í samleik björt, sem sólskinsdagur
samfylgd þín um horfin ár.
Fyrir allt sem okkur varstu
ástarþakkir færum þér.
Gæði og tryggð er gafstu
í verki góðri konu vitni ber.
Aðalsmerkið: elska og fórna
yfir þínum sporum skín.
Hlý og björt í hugum okkar
hjartkær lifir minning þín.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Við sendum aðstandendum
öllum, börnum, barnabörnum
og öðrum innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum góðan Guð
að leiða ykkur áfram í sorginni.
Með þökk fyrir allt á liðnum
árum, elsku Doddý, minning
þín er okkur sem dýrmæt
perla.
Sigurður Brynjar
Þorláksson og Elísabet
Guðbjartsdóttir.
Við kveðjum hér elskulega
systur og mágkonu, Halldóru
Kristínu Þorláksdóttur eða
Doddý eins og hún var oftast
kölluð. Aðeins er tæplega hálft
ár síðan við kvöddum Ebba,
eiginmann hennar, og er því
stutt á milli þeirra hjóna eins
og ávallt var í lífinu því þau
voru einstaklega samhent hjón
alla tíð.
Doddý var elst sinna systk-
ina og reyndist góður leiðtogi
þeirra. Fjölskylda þeirra Dod-
dýjar og Ebba var stór, fimm
börn og Ebbi langtímum saman
úti á sjó þannig að í mörg horn
var að líta hjá húsmóðurinni. Í
gegnum þetta allt fór Doddý á
sínu rólega geði og var hún ein-
staklega hjartahlý og hreinlynd
manneskja. Því höfum við sem
stöndum henni næst fengið að
kynnast.
Við minnumst allrar hjálp-
semi og góðvildar sem hún
sýndi okkur á lífsleiðinni, kom
til okkar og sá um heimilið þeg-
ar veikindi steðjuðu að og börn-
in okkar voru lítil, hafði þau hjá
sér þegar við fórum til útlanda
og við vorum ávallt velkomin á
hennar heimili.
Heimilið var einstaklega
notalegt og fallegt án nokkurs
íburðar enda var það ekki í
hennar stíl. Allt stílhreint og
fallegt og aldrei sást kusk á
nokkrum hlut. Þannig vildi hún
hafa það.
Síðustu æviár Doddýjar voru
henni erfið þegar veikindin
ágerðust en alltaf hélt hún
reisn sinni, var ætíð vel tilhöfð
um hárið og vel klædd. Hún
hafði góðan fatasmekk og þeg-
ar við heimsóttum hana á
Grund í nóvember og hún orðin
mjög veik þá talaði hún um fal-
leg föt og skó, það var gróið í
hennar hugarfar. Það var Gillu
systur hennar mikils virði að fá
að sitja hjá henni og halda í
hönd Doddýjar á síðustu dög-
um hennar hér í heimi. Að
leiðarlokum þökkum við og fjöl-
skylda okkar einstaka samleið í
lífinu og biðjum góðan Guð að
vaka yfir börnum Doddýjar og
fjölskyldunni allri.
Gísley Þorláksdóttir,
Kristinn Örn Jónsson.
Nú þegar skammdegið hefur
náð hámarki sínu og sólin stíg-
ur ögn hærra upp á himinhvolf-
ið með degi hverjum kveður
ástkær mágkona okkar þennan
heim. Doddý, eins og hún var
alltaf kölluð, giftist Ebba elsta
bróður okkar um miðjan sjötta
áratug síðustu aldar. Þau
bjuggu sér fyrst heimili hjá for-
eldrum okkar í Silfurgötu á
Ísafirði en síðar ofar á eyrinni.
Í lok sjöunda áratugarins fluttu
þau til Skagastrandar, þar sem
Ebbi stýrði skipum Skags-
trendings í áratugi. Síðustu ár-
in bjuggu þau í Reykjavík og í
Kópavogi.
Það var ævintýri fyrir okkur
yngri systkinin að koma til
Skagastrandar enda voru börn-
in á heimilinu á aldur við okk-
ur. Doddý og Ebbi voru meira
eins og foreldrar okkar en
bróðir og mágkona.
Móttökurnar voru alltaf inni-
legar og höfðinglegar hvort
heldur við vorum á ferðalagi að
sumri til eða við mættum í
fermingar eða aðrar athafnir
fjölskyldurnar.
Doddý var einstaklega vönd-
uð manneskja á allan hátt. Sem
sjómannskona stýrði hún heim-
ilinu af mikilli reisn og hafði
fjölskylduna ávallt í fyrirrúmi.
Samhentari hjón var vart að
finna.
Þau voru samstíga í einu og
öllu á langri vegferð. Það var
heldur ekki langur tími á milli
þeirra, en Ebbi lést í júlí
síðastliðnum.
Elsku Gylfi, Jonni, Fríða,
Bryndís og Anna Dröfn. Hugur
okkar dvelur hjá ykkur á þess-
um erfiðu tímum. Það er stutt
stórra högga á milli í fjölskyld-
unni.
Við kveðjum móður ykkar
með virðingu og þakklæti í
hjarta.
Blessuð sé minning Doddýj-
ar mágkonu okkar.
Fyrir hönd systkinanna,
Hreiðar Sigtryggsson.
Góð vinkona mín og frænka
er fallin frá. Við Doddý fylgd-
umst að í gegnum súrt og sætt
allt lífið, við áttum börn á svip-
uðu reki og mennirnir okkar
urðu einnig góðir vinir. Dætur
okkar eru mjög góðar vinkonur
og þótti okkur það yndislegt.
Doddý frænka bjó í langan
tíma úti á landi, bæði á Ísafirði
og á Skagaströnd, áður en hún
flutti alkomin til Reykjavíkur
en það hefti ekki vinskap okk-
ar, regluleg símtöl og heim-
sóknir voru tíðar á báða vegu.
Hún kom oft í bæinn og stopp-
aði í mislangan tíma og þótti
okkur gaman að sitja saman yf-
ir kaffibolla og tala saman um
allt milli himins og jarðar. Þau
Ebbi studdu okkur vel og voru
okkur góðir vinir þegar við
Gulli misstum yngsta son okkar
og mátum við það mikils.
Aðeins rúmir fimm mánuðir
eru síðan Doddý missti Ebba
sinn og er það huggun að vita
af þeim saman nú.
Elsku Gylfi, Jonni, Fríða,
Bryndís og Anna Dröfn og fjöl-
skyldur, ég sendi ykkur inni-
legar samúðarkveðjur, Guð
blessi ykkur öll.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þorbjörg Einarsdóttir
(Dodda).
Í dag kveðjum við Halldóru
Þorláksdóttur. Doddý, eins og
hún var alltaf kölluð, var föð-
ursystir mín en skipaði þó lengi
vel stærra hlutverk í lífi mínu,
sér í lagi þegar við bjuggum
nær hvor annarri úti á landi.
Seinna meir þegar við höfðum
báðar flutt suður kom hún og
vann sem matráður hjá mér á
Felli, það voru góðar, fræðandi
og skemmtilegar stundir sem
við áttum þar.
Hún Doddý var vel liðin og
dáð af starfsfólki en ekki síður
af vistmönnum, þar sem hún
átti alltaf lausa stund fyrir alla,
var alltaf brosandi, vel tilhöfð
og tilbúin að hjálpa ef þess
þurfti. Hún var þekkt fyrir dá-
semdar grauta og lét það ekki
eftir sér að græja nýjan graut
daglega. Hann Ebbi var ekki
síður vel liðinn, þar sem hann
gaf sér einnig alltaf tíma fyrir
vistmennina, hann bæði spjall-
aði við þá og man ég vel eftir
að hann hafi skutlað nokkrum
einstaka sinnum og ekki talið
það eftir sér. En þannig voru
Doddý og Ebbi, alltaf tilbúin að
gera allt fyrir alla.
Ég er svo þakklát fyrir að
hafa drifið mig suður með
pabba, mömmu og Mundu
frænku og kvatt hana frænku
mína fyrir sitt síðasta ferðalag.
Við vorum svo heppin að hún
átti góða daga þá og gat bæði
talað og hlegið með okkur.
Elsku Doddý, ég er viss um
að þú ert búin að finna hann
Ebba þinn og er viss um að
hann hafi tekið vel á móti þér.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Gylfi, Jonni, Fríða, Bryndís
og Anna Dröfn, ég sendi ykkur
og fjölskyldum ykkar innilegar
samúðarkveðjur og vona að
Guð gefi ykkur styrk í gegnum
sorgina.
Elva Sigurðardóttir.
Halldóra Kristín
Þorláksdóttir
Í dag hefði
Hólmar vinur minn
orðið 65 ára og af
því tilefni langar
mig að minnast hans í nokkrum
orðum. Leiðir okkar Hólmars
lágu fyrst saman fyrir bráðum
sjö árum þegar ég hóf störf í
Mörk, þar sem hann var til
heimilis síðustu árin.
Með okkur tókst fljótt mikill
vinskapur sem óx og dafnaði í
vinnustofunni í Mörk. Þangað
mætti Hólmar alla morgna með
bók undir handleggnum, drakk
kaffi eftir klukku, spilaði á
harmónikku og spjallaði við
fólk. Þetta fyrsta sumar tók
hann upp vatnslitamálun og
málaði íslensk fjöll, eitt á dag,
Hólmar Henrysson
✝ Hólmar Hen-rysson fæddist
5. janúar 1953.
Hann lést 8. mars
2017.
Útför Hólmars
fór fram 28. mars
2017.
sumarlangt. Tók
svo þátt í samsýn-
ingu á verkum
íbúa og starfs-
manna í Mörk og
gaf mér mynd af
uppáhaldsfjallinu
mínu. Við tókum
upp þann sið að
fara saman að
borða hamborgara
í hádeginu í hverj-
um mánuði og
hélst sú venja lengi eftir að ég
var hætt að vinna í Mörk.
Þegar ég var í burtu sendi ég
Hólmari kort og tölvupóst og
hann svaraði mér í símskeyta-
stíl: „Ég var að spila með
Markarbandinu. Ég vona að þú
hafir það gott. Við förum út að
borða þegar þú kemur til lands-
ins. Þinn vinur Hólmar.“
Hólmar hafði gaman af að
tefla skák og horfa á gamla
vestra.
Hann talaði áberandi fallegt
mál og hefði leikandi getað
drukkið síðustu kaffidreggjar
heimsins. Hann spilaði á harm-
ónikku og hlustaði á harmón-
ikkutónlist, stundum hærra en
sambýlingar kunnu að meta.
Oftast var þó hægt að ná sam-
komulagi varðandi hljóðstyrk-
inn, enda var Hólmari annt um
fólk og hann bar virðingu fyrir
öðrum.
Rík réttlætiskennd var einn
þeirra eiginleika sem ein-
kenndu Hólmar. Einu sinni
lýsti hann því yfir að hann væri
alveg að gefast upp á tiltekinni
þjóð sem þá stóð í stríðsrekstri
úti í heimi. „Ég er friðarsinni,“
útskýrði hann, og var mikið
niðri fyrir.
Einhverju sinni kom ég til
Hólmars eftir nokkuð langan
aðskilnað. Ég var sakbitin yfir
að hafa ekki sinnt vini mínum
og ætlaði að fara að afsaka mig
en Hólmar greip fram í fyrir
mér: „Þetta er allt í lagi Eyrún
mín. Ég er besti vinur þinn og
ég skil þig.“ Þessi orð lýsa
Hólmari vel, hann var tryggur
vinur, einlægur og umhyggju-
samur.
Alltaf fagnaði hann mér jafn
innilega þegar ég bankaði upp
á, aldrei sá ég eftir að líta inn
til Hólmars þótt stundum hafi
liðið langt á milli heimsókna.
Með tímanum urðu samveru-
stundirnar færri. Hamborgara-
ferðirnar féllu alveg niður en
við létum okkur nægja að fara
niður í Boggubúð og drekka
saman kók. Þótt yfirbragð sam-
fundanna væri lágstemmdara
var ekki síður gaman að hittast
og Hólmar þakkaði mér alltaf
jafn innilega fyrir komuna.
„Verðum við ekki vinir svo
lengi sem við lifum?“ spurði
hann mig í hvert skipti og alltaf
svaraði ég játandi: „Svo lengi
sem við lifum.“
Ekki óraði mig fyrir því við
fyrstu kynni að Hólmar ætti
eftir að verða slíkur gleðigjafi í
mínu lífi sem raun bar vitni, en
það var hann og fyrir það er ég
þakklát.
Það var því ekki tregalaust
sem ég kvaddi vin minn hinstu
kveðju í fyrra. Í dag, á afmælis-
degi hans, sendi ég aðstand-
endum Hólmars hlýjar kveðjur.
Minningin um góðan dreng
lifir.
Takk fyrir samfylgdina, kæri
Hólmar. Þín vinkona,
Eyrún Ólöf Sigurðardóttir.