Morgunblaðið - 05.02.2018, Qupperneq 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 5. FEBRÚAR 2018
Ástkær bróðir okkar,
JÓN ÁGÚSTSSON
kennari,
Skúlagötu 20,
andaðist á líknardeild Landspítalans
sunnudaginn 28. janúar.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 7. febrúar klukkan 13.
Ágúst Ágústsson
Þorlákur Ari Ágústsson
Þuríður Jana Ágústsdóttir
✝ Ólöf Hjálm-arsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 23.
mars 1913 og lést á
Hrafnistu, Boða-
þingi, 25. janúar
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Hjálmar
Þorsteinsson, f.
1886, d. 1972, og
Margrét Egils-
dóttir, f. 1878, d.
1924.
Bræður hennar voru Egill, f.
8.10. 1910, d. 6.6. 1990, Þor-
steinn, f. 20.9. 1911, d. 10.12.
1984 og Haraldur, f. 10.8. 1914,
d. 18.12. 1967. Hálfsystkini
hennar samfeðra voru Ingi-
björg, f. 26.7. 1925, d. 20.2. 2001,
Halldór, f. 14.5. 1927, d. 19.6.
2010, Guðrún, f. 18.11. 1928, d.
19.11. 2011, Hörður, f. 16.2.
1932, d. 7.8. 1993, Kristín Helga,
f. 12.4. 1934, d. 10.4. 2010, og
Margrét, f. 27.5. 1938.
Ólöf giftist 1. október 1932
Lofti Halldórssyni skipstjóra, f.
31.10. 1901, d. 28.12. 1968. Ólöf
rún Elíasdóttir og Haukur Örn.
2. Hjálmar, f. 2.11. 1936,
kvæntur Elsu Heiðdal Hjörleifs-
dóttur, f. 21.1. 1940. Synir
þeirra eru Hjörleifur, Loftur og
Hjálmar, sambýliskona hans er
Mist Hálfdánardóttir, sonur
þeirra er Hrafnkell.
3. Ingibjörg, f. 18.2. 1939, eig-
inmaður hennar var Halldór
Sigmundsson, f. 28.6. 1931, d.
15.1.2016. Börn þeirra eru Sig-
mundur, giftur Eileen Chua
Yao, og Anna Guðrún, gift
Gunnari Biering Agnarssyni.
Börn Önnu með fyrrverandi
eiginmanni, Halldóri Hreins-
syni, eru Hjörtur, í sambúð með
Berglindi Einarsdóttur, Sigrún
og Halldór.
Ólöf ólst upp í Reykjavík. Hún
réð sig ung að árum í vist á
Akranesi þar sem þau Loftur
stofnuðu síðar sitt fyrsta heim-
ili. Þar bjuggu þau til ársins
1965 er þau fluttu til Reykjavík-
ur. Þau bjuggu lengst af í
Hamrahlíð 25. Þegar Ólöf var
um nírætt flutti hún í þjónustu-
íbúð við Norðurbrún 1 og bjó
þar þangað til hún fluttist á
hjúkrunarheimilið í Boðaþingi,
Kópavogi í nóvember síðast-
liðnum.
Útför hennar fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 5. febr-
úar 2018, klukkan 15.
og Loftur eign-
uðust þrjú börn.
1. Margréti, f.
20.11. 1933, d. 7.8.
2011, gift Leifi
Ólafssyni, f. 29.1.
1931, d. 6.1. 2001.
Börn þeirra eru a)
Ólöf, gift Atla
Bragasyni, börn
þeirra eru Margrét
Anna, gift Björg-
vini Jóhanni Jóns-
syni, þeirra börn eru Þorvaldur
Atli og Ólafur Nói. Leifur, sam-
býliskona hans er Elsa Ófeigs-
dóttir. Ásgeir kvæntur Margréti
Sesselju Kristjánsdóttur. b)
Loftur Ólafur, kvæntur Júlíönu
Hauksdóttur, börn þeirra eru
Brynjar, sambýliskona hans er
Kristrún Kristjánsdóttir, Mar-
grét og Ólöf Ylfa, kærasti henn-
ar er Bjarni Berg Björgvinsson.
c) Ingibjörg, gift Halldóri Theo-
dórssyni, börn þeirra eru Erna
Rún, sambýlismaður hennar er
Jakob Hólm, dóttir þeirra er
Harpa Rakel. Helgi Rúnar, sam-
býliskona hans er Sigríður Guð-
Nú er hún amma Lolla búin að
kveðja okkur, komin vel á hundr-
aðasta og fimmta árið. Hún var
hvíldinni eflaust fegin eftir langt
og gott líf enda voru lífsgæði
hennar orðin verulega skert síð-
ustu árin sökum heyrnar- og sjón-
leysis.
Fallega litla amma okkar með
hvíta hárið og mjúku húðina.
Nú þegar hún er farin rifjast
upp margar góðar minningar.
Fyrstu minningar okkar eru
frá ferðunum upp á Akranes þar
sem við dvöldum löngum stund-
um. Annaðhvort fórum við með
mömmu og pabba upp á Skaga
eða þá að við vorum send með
Akraborginni í umsjá Gunnars
frænda, skipstjóra eða einhvers
annars sem við þekktum. Það var
ávallt vel hugsað um okkur á leið-
inni og fengum við meira að segja
stundum að stýra Akraborginni
sem þótti sko engin smá upphefð.
Móttökurnar voru ekki af verri
endanum þegar við komum upp
eftir. Þar var okkur gert hátt und-
ir höfði og dekrað við okkur á all-
an hátt. Við fengum að sækja
mjólk á brúsa, sem var mikil upp-
lifun fyrir okkur því í bænum
keyptum við mjólk í hyrnum.
Þetta voru góð ár á Skaganum, í
raun algjör sælureitur fyrir okkur
og höfum við systkinin ávallt haft
sterkar taugar til Akraness síðan.
Amma og afi fluttu síðan í
Hamrahlíðina en áttu þar aðeins
stuttan tíma saman. Í Hamrahlíð-
inni fengum við ekki síðri mót-
tökur en á Skaganum.
Amma hafði einstaklega gott
lag á börnum og það voru hennar
bestu stundir þegar hún fékk
börnin og barnabörnin okkar í
heimsókn.
Hún bjó lengst af í Hamrahlíð-
inni en flutti rétt eftir níræðis-
aldurinn í Norðurbrúnina.
Alltaf fylgdist hún vel með öllu
sem gerðist í lífi okkar og vildi
taka þátt í því. Hún fylgdist líka
með öllu sem var að gerast í heim-
inum alveg fram á síðasta dag og
hafði miklar og sterkar skoðanir á
málum fram í andlátið.
Hún var helsta fréttaveita fjöl-
skyldunnar í mörg ár. Svo vel
fylgdist hún með að undrum sætti
og kom hún okkur líka sífellt á
óvart hvað hún mundi langt aftur í
tímann, jafnvel allt til Kötlugoss-
ins 1918 og annarra merkra at-
burða.
Amma var mjög ættfróð og
vissi allt um alla og gat rakið fjöl-
skyldutengsl vítt og breitt. Amma
trúði á líf eftir dauðann og virtist
hafa einhver sambönd hinum
megin. Gott dæmi um þessi mál er
það að hún vissi oft á undan öllum
öðrum að von var á nýjum börn-
um í fjölskylduna. Við vissum það
jafnvel ekki sjálf að við vorum að
verða foreldrar. Einhvern tíma
spurði hún hvort von væri á tví-
burum og þverneituðum við
systkinin því alveg en þá kom
bara í ljós það voru tveir strákar á
leiðinni með nokkurra daga milli-
bili hjá okkur.
Amma gegndi alltaf stóru hlut-
verki í lífi okkar systkina.
Hvíl í friði, elsku amma Lolla.
Ólöf (Lóló), Loftur
og Ingibjörg.
Afasystir mín, Ólöf Hjálmars-
dóttir, eða Lolla eins og hún var
alltaf kölluð, fæddist á páskadag
23. mars 1913. Lífsganga hennar
var því orðin ansi löng þegar hún
kvaddi, eða tæp 105 ár. En þótt
ótrúlegt væri lék þessi langa öld
Lollu ekki grátt þegar kom að út-
liti og minni. Eins og englarnir á
myndunum sem hægt er að kaupa
í búðum var hún ætíð björt yfir
andlit og hár og með fullkomna
þétta og ávala vanga allt til hins
síðasta. Yfir húð hennar (sem hún
þvoði jafnan samviskusamlega
með Lux-sápu) var ólýsanlegur
ljómi og þegar maður settist hjá
henni á spjall tók við þetta ein-
staka og ofurmannlega minni sem
brást henni aldrei. Án þess að
hika rakti hún mönnum sögur
bæði af sínu fólki og annarra í
áhugaverðum og eftirminnilegum
fléttum sem hún ein kunni og
mundi. Alltaf fylgdu þessum frá-
sögnum bæði skírnar- og föður-
nöfn allra og ég man ekki til þess
að þar hafi henni nokkru sinni fip-
ast. Þegar kom að því að muna
fólk og hluti stóð enginn þessari
konu á sporði.
Já, hún Lolla frænka var eng-
um lík. Sjálfstæð kona og glögg og
svo skemmtilega hreinskilin. Nei,
við amma þín vorum aldrei bestu
vinkonur sagði hún við mig eitt
sinn, en við áttum samt alltaf hvor
aðra að ef eitthvað bjátaði á. Þetta
vissi ég að var rétt. Þær mágkon-
urnar hringdu gjarnan hvor í aðra
og ræddu þau veikindi eða vanda-
mál sem upp komu í fjölskyldunni.
Og þótt þær væru ekki heimsins
bestu vinkonur voru þær hvor
annarri mikilvægur stuðningur í
tilverunni.
Þegar ég var rétt innan við tví-
tugt heimsótti ég Lollu eitt sinn í
Hamrahlíðina. Við spjölluðum
saman og ég sagði henni draum
sem mig hafði dreymt. Sem ég
gleymdi svo fullkomlega. Eða
þangað til Lolla sagði (þá orðin tí-
ræð) alveg upp úr þurru dag einn
þegar ég var í heimsókn hjá henni
í Norðurbrúninni: Veistu, Mar-
grét, ég held að bláu skautarnir
sem þig dreymdi þarna um árið
hafi verið fyrir því að frumburður
þinn yrði drengur. Með hjálp
Lollu rifjaðist þessi gamli draum-
ur upp fyrir undirritaðri svo við
gátum aðeins skrafað um það okk-
ar á milli hvort draumurinn hefði
haft einhverja merkingu. Þetta
dæmi er auðvitað alveg makalaust
en sýnir svo skemmtilega hvernig
Lolla var og hvernig hún geymdi
sér í minni hluti sem öðrum fannst
síður en svo bera brýna þörf til að
muna, hvað þá í marga áratugi.
Lolla fylgdist alltaf vel með öllu
og öllum og bar með sóma þann
titil að vera aðalfréttaveita fjöl-
skyldunnar. Hún vissi alltaf mest
og best hvað var að gerast hjá
fólki og í raun gerðist ekkert í fjöl-
skyldunni án þess að Lolla væri
með kjarna þess á hreinu. Ja,
þetta hlýtur að vera svona, hún
Lolla sagði það, sagði móðir mín
oft. Þá vissi maður að ekki var um
að ræða óljósar línur eða útúr-
dúra. Lolla fór aldrei með fleipur
og það sem hún sagði átti alltaf við
rök að styðjast.
Það er með miklum söknuði
sem ég kveð þessa minnugu og
skýru afasystur mína með fallega
englaútlitið. Eftir heila öld og gott
betur var kominn tími til að leysa
festar og fara guðdómsins háu
leiðir himinljósa. Guð blessi elsku
Lollu og minningu hennar.
Margrét Grétarsdóttir.
Ólöf
Hjálmarsdóttir
✝ Hallbjörg Jó-hannsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 10. október
1945. Hallbjörg
varð bráðkvödd á
heimili sínu
Krummahólum 1
þann 27. janúar
2018. Hallbjörg
var annað barn
hjónanna Jóhanns
Sigurðssonar, hár-
skera og farandkennara, f. 28.
júní 1897, og Kristjönu Ein-
arsdóttur, verka- og athafna-
konu, f. 28. júlí 1905. Bróðir
Hallbjargar er Gunnar Jó-
hannsson trésmiður, f. 15.
október 1940, maki Helga Ei-
ríksdóttir, f. 5. september
1941.
Hallbjörg bjó frá fæðingu á
Langholtsveginum ásamt for-
jánsson, f. 26. febrúar 1966;
Pétur Smári Tafjord, f. 3.
mars 1979, maki Þórey Svana
Þórisdóttir, f. 14. mars 1984,
og dóttir Petters, Sigurrós
Petra Tafjord, f. 21. janúar
1961, maki Ármann Þór Bald-
ursson, f. 2. júní 1956. Barna-
börnin eru 17 talsins og
barnabarnabörnin 19.
Lengst af bjuggu þau hjónin
ásamt börnum í Ytri-Njarðvík
eða til ársins 1975 þegar þau
fluttu aftur til Reykjavíkur.
Frá árinu 1981-1995 bjuggu
Hallbjörg og fjölskylda í
Breiðholtinu og svo aftur frá
árinu 2003 til ársins 2018.
Hallbjörg starfaði á Hótel
Holti frá árinu 1981 til ársins
1991 en það sama ár hóf hún
störf í Hagkaupum þar sem
hún starfaði til loka starfsfer-
ils síns árið 2006. Á árunum
1986-1990 stundaði hún nám á
nýmálabraut við öldungadeild
Fjölbrautaskólans í Breiðholti
samhliða vinnu.
Útför Hallbjargar fer fram
frá Fella- og Hólakirkju í dag,
5. janúar 2018, klukkan 13.
eldrum sínum og
bróður og gekk í
Vogaskóla og
Langholtsskóla.
Þegar hún var á
17. aldursári
kynntist hún Pet-
ter Amandus Taf-
jord, f. 25. júlí
1942, og hófu þau
búskap skömmu
síðar. Þann 26.
október árið 1963
fór svo gifting þeirra fram á
fyrsta degi vetrar. Börn
þeirra hjóna eru Jóhann Árni
Tafjord, f. 6. janúar 1964,
maki Elín Svana Jónbjörns-
dóttir, f. 17. apríl 1971; Krist-
ján Helgi Tafjord, f. 28. jan-
úar 1966, maki Jarþrúður
Bjarnadóttir, f. 6. október
1960; Birna Tafjord, f. 3. júní
1967, maki Birgir Krist-
Nú þegar sorgin og söknuður-
inn er öllu yfirsterkari er erfitt að
velja milli augnablika, minninga
og þeirra vísdómsorða sem þú
lést mér í té. Þú sagðir eitt sinn
að foreldrar ættu aldrei börnin
sín, þeir fengju þau aðeins að
láni; í mínum huga gildir einnig
hið gagnstæða. Lán mitt er
mikið.
Orka hverfur aldrei eða deyr,
hún breytir aðeins um form. Við
sameinumst síðar, elsku mamma,
fyrir mér varst þú mest allra
mæðra. Takk fyrir allt.
Eitt orð, eitt ljóð, eitt kvein frá kvaldri
sál
er kveðja mín. Ég veit þú fyrirgefur.
En seinna gef ég minningunum mál,
á meðan allt á himni og jörðu sefur.
Þá flýg ég yfir djúpin draumablá,
í dimmum skógum sál mín spor þín
rekur.
Þú gafst mér alla gleði sem ég á.
Þú gafst mér sorg, sem enginn frá
mér tekur.
(Davíð Stefánsson)
Pétur Smári Tafjord.
Takk fyrir allt, elsku tengda-
mamma. Við sjáumst síðar og
höldum þá áfram að skrafa um
bækur.
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festing færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson)
Þín tengdadóttir,
Þórey Svana.
Elsku amma.
Hvað brölluðum við nú ekki
saman? Frægu utanlandsferðirn-
ar til Spánar, þar sem eftirminni-
lega kapphlaupið fór fram og átt-
um við bræður fullt í fangi með að
halda í við þig þar. Þetta er líka í
fyrsta og eina skiptið sem við höf-
um séð þig undir stýri á bíl, sem
var heldur betur skrautlegt.
Svíþjóðarferðin þegar þú
fékkst gælunafnið „lestarræn-
ingjabaninn“ eftir að hafa spark-
að lestarræningja öfugum út úr
lestinni í Stokkhólmi, sem gerði
okkur bræður stolta og mjög
skelkaða á sama tíma yfir brögð-
um ömmu okkar.
Svo vídeókvöldin með öllum
ævintýra- og spennumyndunum.
Og bíóferðirnar sem voru fastur
liður og þá sérstaklega á allar
Harry Potter- og Lord of the
Rings-myndirnar.
Þú náðir alltaf að gera svo
flottar afmælistertur fyrir okkur
bræðurna, sem voru það stór-
glæsilegar að enginn þorði að
snerta þær. Annar fékk líka þetta
risastóra sjóræningjaskip með
marsípankrókódílum í kring og
hinn uppáhaldsteiknimyndaper-
sónuna sína, hann Bart Simpson
á hjólabrettinu sínu. Að ógleymd-
um öllum hinum listaverkunum
sem þú bakaðir og útbjóst fyrir
okkur og aðra.
Ekki áttum við nú von á því að
þurfa kveðja þig svo snemma. En
í dag kveðjum við þig, en minn-
ingarnar munu ávallt fylgja okk-
ur og þú munt vera með okkur í
hjarta alla ævi.
Þínir dóttursynir,
Birgir Steinar og Hallur.
Hallbjörg
Jóhannsdóttir
Kveðja frá
Lionsfélögum
Fallinn er nú frá
góður félagi okkar í Lionsklúbbn-
um Skyggni í Rangárvallasýslu,
Þorsteinn Ragnarsson. Steini,
eins hann var yfirleitt kallaður,
var félagi í Skyggni í 35 ár eða frá
Þorsteinn Ragnarsson
✝ ÞorsteinnRagnarsson
fæddist 1. mars
1948. Hann lést 4.
desember 2017.
Útför Þorsteins
fór fram 16. des-
ember 2017.
1982. Hann var einn
af okkar bestu og
ötulustu félögum
um langt árabil og
allt fram á síðasta
dag. Steina voru fal-
in fjölmörg trúnað-
arstörf á vegum
klúbbsins og sat
meðal annars sem
formaður, gjaldkeri
og ritari með hléum
um árabil. Starfsár-
ið 2004-2005 var hann svæðis-
stjóri á svæði 3 sem nær frá Hellu
til Hornafjarðar, þar sem störf-
uðu allt að sex Lionsklúbbar um
skeið. Árið 2010 var Steini sæmd-
ur æðstu viðurkenningu Lions-
hreyfingarinnar, Melvin Jones,
fyrir störf sín fyrir hreyfinguna.
Lionsklúbburinn Skyggnir hefur
um árabil stundað skógrækt og
önnur landgræðslustörf á Rang-
árvöllum. Steini og eiginkona
hans, Sigríður Hannesdóttir, voru
ávallt með í för þegar farið var í
landgræðsluferðir eða á einhvers
konar viðburði aðra á vegum
Skyggnis. Góðs Skyggnisfélaga
verður sárt saknað og við fé-
lagarnir sendum Siggu og allri
fjölskyldunni innilegar samúðar-
kveðjur.
F.h. Lionskl. Skyggnis,
Óli Már Aronsson.
Ingvar Stefánsson
✝ Ingvar Stef-ánsson fæddist
19. mars 1958.
Hann lést 2. janúar
2018.
Útför Ingvars
fór fram 12. janúar
2018.
áttu við krabba-
mein. Foreldrar
okkar þekktust vel
en kynni okkar
nafnanna sem full-
orðnir menn síðast-
liðin fimmtán ár af
núum. Ingvar og
Áslaug höfðu gam-
an af ferðalögum
innanlands sem og
við Margrét. Hann
útbjó þeim hjónum
bíl sem gerði þeim kleift að
dvelja hvar þau fýsti. Njóta
náttúrufegurðarinnar og renna
Ingvar mágur
minn hefði haldið
upp á sextugsaf-
mæli sitt nú í mars
næstkomandi. Meðvitund hans
hvarf á braut í upphafi annars
dags á nýju ári eftir snarpa bar-
fyrir silung. Hann var einn af
þessu klettum sem láta lítið á
sjá sama á hverju gengur. Ekki
kvartaði hann þó kvalinn væri
síðustu mánuðina og með mikla
vanlíðan. Er við töluðum saman
í síma og er við hittumst tveir
sagði hann mér þó frá líðan
sinni, ef ég spurði, hispurslaust.
Húmor og gleði hafði hann og
jafnan stutt í brosið. Maður
kynnist ekki mörgum svona
klettum á lífsleiðinni, traustum
og dagfarsprúðum. Ingvars er
saknað úr núi mínu og skilur
eftir sig ekkert nema góðar
minningar einstaks manns.
Samúðarkveðjur til allra ætt-
ingja og vina.
Ingvar.