Morgunblaðið - 13.04.2018, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. APRÍL 2018
✝ Steinunn Mar-inósdóttir
fæddist á Reyðar-
firði 16. júní 1948.
Hún lést á heimili
sínu í Garðabæ 5.
apríl 2018.
Steinunn var
dóttir hjónanna
Marinós Ó. Sigur-
björnssonar, versl-
unarstjóra og full-
trúa hjá Kaupfélagi
Héraðsbúa á Reyðarfirði, f. 3.
mars 1923 á Læknisstöðum á
Langanesi, d. 11. júlí 2012, og
Margrétar S. Einarsdóttur, hús-
freyju og starfsmanns leikskól-
ans á Reyðarfirði, f. 4. maí 1929
á Reyðarfirði. Systkini Stein-
unnar eru: Einar, f. 1951, d.
1983 og Birnu Guðlaugar
Björnsdóttur húsfreyju, f. 1923,
d. 1976. Börn Steinunnar og Sig-
urðar eru: 1) Þórir Marinó, f. 23.
apríl 1968, deildarstjóri hjá Ör-
yggismiðstöð Íslands, börn Þór-
is eru a) Brynja Lísa, f. 15.jan-
úar 1996, dóttir hennar er
Ísabella Sól Davíðsdóttir, f. 9.
desember 2016, og b) Sigurður
Ingvar, f. 12. ágúst 2009. 2) Ein-
ar Björn, f. 21. júní 1969, örygg-
isvörður hjá Öryggismiðstöð Ís-
lands.
Steinunn ólst upp á Reyðar-
firði og lauk sínum barnaskóla
þar. Hún lauk gagnfræðaprófi á
Akureyri, stundaði síðar nám í
kvöldskóla MH og á rekstrar-
námskeiðum við Háskólann á
Bifröst.
Steinunn vann ýmis störf,
lengst af hjá Flugfélagi Íslands
og Icelandair.
Útför Steinunnar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 13. apríl
2018, og hefst athöfnin klukkan
15.
2016, var kvæntur
Ólafíu Katrínu
Kristjánsdóttur;
Sigurbjörn, f. 1956,
kvæntur Sigríði S.
Ólafsdóttur; Mar-
inó Már, f. 1959,
sambýliskona hans
er Sigríður Lísa
Geirsdóttir; Guðný
Soffía, f. 1961, gift
Haraldi Kristófer
Haraldssyni; og
Gauti Arnar, f. 1967, kvæntur
Huldu Sverrisdóttur.
Steinunn giftist Sigurði Við-
ari Benjamínssyni rannsóknar-
lögreglumanni, f. 1945 á Reyð-
arfirði. Hann er sonur hjónanna
Benjamíns Hreiðars Jónssonar
rafvirkjameistara, f. 1918, d.
Gleði, dugnaður, hjálpsemi og
umhyggja eru orð sem eiga vel
við systur mína, hún var stóra
systir og elst í systkinahópnum.
Hún flutti ung frá Reyðarfirði
og var því tilhlökkunin mikil að
fá hana í heimsókn eða að heim-
sækja hana til borgarinnar. Þeg-
ar ég fór í framhaldsskóla bjó ég
hjá Sigga, Steinunni og strákun-
um þeirra í tvö ár og var það
mjög lærdómsríkur tími fyrir
mig að fá að eyða meiri tíma
með Steinunni og fjölskyldu
hennar en áður.
Þá kynntist ég vel þeim eigin-
leikum hennar að hugsa vel um
sína, leiðbeina og veita ást og
umhyggju.
Þegar kom að fyrstu skóla-
árshátíðinni vantaði stað fyrir
bekkinn minn til þess að hittast
og borða saman. Þá var Stein-
unn fljót að bjóða fram heimili
þeirra Sigga og sáu þau að
mestu um allan undirbúning.
Þannig var líf hennar allt
fram á síðasta dag að hún hafði
áhuga og bar umhyggju fyrir öll-
um. Þegar ég svo eignaðist mína
eigin fjölskyldu og börn var hún
strax stór hluti af lífi þeirra.
„Frænka“ eins og börnin mín
kölluðu hana var alltaf tilbúin að
hjálpa til og sjá um þau. Margt
var brallað, bakstur, sláturgerð,
sumarbústaðaferðir og ferð til
Kaupmannahafnar í jólatívolí.
Stundum var bara farið á rúnt-
inn eins og í gamla daga, mann-
lífið skoðað, spjallað og hlegið.
Símtöl nær daglega þar sem
hún spurði alltaf um börnin mín
því hún vildi fylgjast með þeim
og var jafn stolt af þeim eins og
við foreldrarnir. Ég verð ævin-
lega þakklát fyrir hjálp hennar
og stuðning í gegnum tíðina og
ég tala nú ekki um þá hluti sem
ég lærði í samskiptum við hana.
Ég gleymi því aldrei þegar vant-
aði aðstoð á Rey Cup þá komu
Steinunn og Siggi og gengu í
þau verk sem þurfti að vinna og
seinna spurði samstarfsfólk mitt
oft hvort ég ætti ekki fleiri ætt-
ingja eins og þau, slík var hjálp-
semin og dugnaðurinn sem þau
sýndu. Steinunn sá ekki sólina
fyrir barnabörnum sínum,
Brynju Lísu og Sigurði Ingvari
og ekki var gleðin minni að
verða langamma þegar Ísabella
fæddist.
Þegar Steinunn veiktist stóð
hún sig eins og hetja og sýndi
mikið æðruleysi er hún barðist
fram á síðasta dag gegn þessum
illvíga sjúkdómi. Ég fékk að
vera mikið með systur minni síð-
ustu vikurnar í hennar lífi, fylgj-
ast með hugrekki hennar og
bjartsýni og þeirri miklu baráttu
sem hún háði.
Aldrei var langt í húmorinn
og gat hún séð spaugilegar hlið-
ar á lífinu þrátt fyrir erfiða tíma.
Það er undarlegt til þess að
hugsa að tvö elstu systkinin séu
farin frá okkur á svo stuttum
tíma. Systir mín var ótrúleg
manneskja og hennar verður
sárt saknað.
Takk fyrir allar samveru-
stundirnar elsku systir, ég trúi
að þú sért nú í góðum fé-
lagsskap með pabba og Einari
bróður.
Elsku Siggi og fjölskylda,
missir ykkar er mikill. Hugur
okkar Offa og fjölskyldu okkar
er hjá ykkur á þessum erfiðu
tímum og í sameiningu munum
við takast á við sorgina og halda
minningu elsku Steinunnar á
lofti.
Kveðja,
Guðný Soffía.
Í dag kveðjum við elskulega
systur og mágkonu Steinunni
Marinósdóttur, eða Steinu eins
og hún var svo oft kölluð. Það er
mikil sorg innra með okkur á
þessari stundu en um leið mikið
þakklæti fyrir allan þann góða
tíma sem við áttum saman.
Ómetanlegar minningar sem
safnast hafa saman í gegnum
tíðina eru dýrmætar og verða
ekki teknar frá okkur.
Steinunn, sem var elst okkar
systkina, var alveg einstök
manneskja. Hún var sífellt að
hugsa um ættingjana og velferð
annarra, alltaf boðin og búin til
að rétta öðrum hjálparhönd.
Réttlætiskennd hennar var mikil
og væntumþykja í garð annarra
óendanleg og gleymdi hún þá
gjarnan sjálfri sér.
Eftir að hún flutti suður til
Reykjavíkur frá æskuslóðunum
á Reyðarfirði áttum við fjöl-
skyldan alltaf öruggt skjól hjá
henni og Sigga þegar við áttum
leið til höfuðborgarinnar til
skemmri eða lengri tíma.
Unga fólkið í fjölskyldunni
hafði sérstakt dálæti á Steinu
frænku, eins og þau gjarnan
kölluðu hana, enda snerist hún
eins og skopparakringla í kring-
um þau og lét allt eftir þeim í
góðmennsku sinni og gjafmildi.
Þrátt fyrir að langt væri á
milli okkar landfræðilega og
heimsóknirnar færri en við hefð-
um viljað á þessari stundu voru
símtölin mörg og skemmtileg.
Við erum mjög þakklát fyrir það
að hafa hitt Steinu núna fyrir
nokkrum dögum, glaða og gam-
ansama þrátt fyrir þessi miklu
og erfiðu veikindi sem hún
glímdi við síðustu mánuði og vit-
andi að hverju stefndi.
Það var svo líkt henni þegar
við kvöddumst í síðasta skipti að
hún hafði áhyggjur af hinum og
þessum og við þyrftum að hlúa
vel að þeim þegar hennar nyti
ekki lengur við.
Með fráfalli Steinunnar hefur
myndast skarð sem skilur eftir
sig mikið tómarúm og söknuð
hjá öllum ættingjum og vinum.
Elsku Siggi, Þórir Marinó,
Einar Björn, móðir, systkini og
allir aðrir ættingjar.
Innilegar samúðarkveðjur.
Sigríður og Sigurbjörn.
Of fljótt er dagur að kvöldi
kominn. Þannig líður mér þessa
stundina þegar ég kveð Stein-
unni systur mína.
Það var skammt á milli stórra
högga en við misstum Einar,
ástkæran bróður okkar, fyrir
rúmu ári síðan og núna kveðjum
við Steinunni.
Mig langar að minnast Stein-
unnar með þakklæti fyrir allar
þær góðu stundir sem við áttum
saman.
Það má segja að hennar við-
horf til lífsins hafi ávallt verið að
líta björtum augum á lífið og
gera alltaf gott úr öllu.
Þegar ég kveð hana þá
streyma fram minningar. Minn-
ingar bæði úr æsku og til dags-
ins í dag.
Steinunn var yndisleg systir
og vildi allt fyrir okkur að gera
og var alltaf boðin og búin að
hjálpa öðrum. Greiðvikin í alla
staði.
Það var mikið ævintýri fyrir
ungan dreng að koma til
Reykjavíkur í fyrsta sinn og
gista heima hjá Steinu og Sigga
vestur á Hjarðarhaga og fara í
alla leiðangrana um borgina.
Þannig var það svo áfram þegar
þau bjuggu síðar í Unufelli og í
Hvassaleiti þar sem ég átti alltaf
samastað þegar ég kom suður.
Steinunni var alltaf kát og
glöð en gat verið föst fyrir þó
svo að stutt væri í léttleikann.
Síðustu dagarnir sem ég átti
með Steinu verða mér mjög dýr-
mætir. Það var gott að geta
spjallað saman í ró og næði um
stórfjölskylduna og framtíðina
þó svo að hún gerði sér grein
fyrir stöðunni þá stundina en
henni var mjög umhugað um að
öllum gengi vel í lífsins amstri.
Þannig var Steinunn.
Á þessari kveðjustund þökk-
um við þér, elsku Steinunn, fyrir
allt sem þú gafst okkur. Við
verðum þér ávallt þakklát fyrir
alla þá umhyggju sem þú ætíð
sýndir okkur og þær mörgu
gleðistundir sem þú færðir okk-
ur.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þessum fátæklegu orðum skal
lokið með innilegu þakklæti fyrir
samferðina og við Lísa og börn
sendum Sigga, Þóri Marinó,
Einari Birni, barnabörnum og
elsku mömmu okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Marinó Már.
Í dag fylgi ég föðursystur
minni síðasta spölinn. Skrefin
eru þung þó svo að ég reyni að
halda í það góða sem lífið gaf
mér. Þegar ég heimsótti Steinu
nokkrum dögum fyrir andlát
sagði hún við mig að taka það
ekki nærri mér þótt hún færi,
hún yrði eins og vitleysingur í
kringum mig. Þetta var henni
líkt. Ávallt að hugsa um aðra en
hafði minni áhyggjur af sjálfri
sér. Þó svo að það eina sem við
vitum fyrir víst í þessu lífi er að
við sleppum ekki lifandi frá því,
þá er höggið þungt þegar þeir
sem við elskum kveðja.
Steina frænka var Reykjavík-
ur mamma mín og góð vinkona.
Frá því að ég var lítil þá var
heimili Steinu og Sigga okkar
fasti punktur í höfuðborginni.
Við systur bjuggum svo í
Hvassaleitinu hjá Steinu og fjöl-
skyldu þegar við héldum til
náms í borginni fyrst fyrir rúm-
um 20 árum síðan. Þar var vel
hugsað um okkur og þar leið
mér vel. Steina gerði oft grín að
mér og spurði hvort ég væri á
skemmtanabraut því ég var
mjög upptekin af því að gera
flest annað en að lesa bækur.
Þegar ég varð svo eldri og kom í
bæjarferðir þá var gott að koma
í Ásbúðina til Steinu og Sigga og
var það nú vanalega mitt fyrsta
stopp eftir lendingu. Hjá þeim
var minn gististaður og skjól.
Alltaf voru þau boðin og búin að
taka á móti mér og mínum, al-
veg sama hvað. Seinna, þegar ég
var búsett í í bænum, þá renndi
ég gjarnan við í kaffi og spjall,
sjónvarpsgláp, hraut í sófanum
og lét mér líða vel.
Synir mínir hændust að
Steinu fræknu og báðu oftar en
ekki um að fá að kíkja til hennar
og helst að vera þar eftir þegar
kom að heimferð. Það er nú
reyndar ekkert undarlegt því
Steina elskaði börn og stjanaði
við þau eins og konungborin þau
væru. Reyndar var hún þannig
við alla sem komu á heimilið.
Krásirnar tættar fram og helst
tíu tegundir af öllu því sem sett
var á borðið. Gjafmild, gestrisin,
hjarthlý, fórnfús og traust eru
örfá orð af mörgum sem lýsa
Steinu sem best.
Söknuðurinn minn er mikill
en í sorginni er gott er að ylja
sér við góðar minningar og
þakka fyrir liðnar stundir.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég kæra frænku og vin-
konu sem gaf mér og mínum svo
gríðarlega mikið. Sendi hlýjar
kveðjur til allra minna í Sum-
arlandinu.
Allt hið liðna er ljúft að geyma,
– láta sig í vöku dreyma.
Sólskinsdögum síst má gleyma,
– segðu engum manni hitt!
Vorið kemur heimur hlýnar,
hjartað mitt!
(Jóhannes úr Kötlum)
Alma Sigurbjörnsdóttir.
Á örskotsstund hefur tilveran
breyst. Aftur hefur dauðinn bar-
ið á dyrnar hjá fjölskyldu okkar.
Annar farinn til Sumarlandsins.
Nú var það Steinunn mágkona
mín, systir Einars míns, sem var
kallaður til Sumarlandsins fyrir
ekki svo löngu og við erum enn
döpur. Margrét tengdamóðir
mín sér nú á eftir öðru barni
sínu. Það er þung byrði.
Steinunn var frænka
barnanna minna og barnabarna,
frænka allra barna í þessari fjöl-
mennu, líflegu, skemmtilegu
fjölskyldu sem hefur alltaf haft
gaman af því að vera saman,
borða saman, skemmta sér sam-
an. Allir saman, börn og barna-
börn líka. Steinunn var Frænka
með stóru F-i. Hún elskaði börn
og þau hændust að henni. En
Steinunn var fyrst og fremst
móðir tveggja sona, amma
tveggja barna og langamma litlu
Ísabellu. Hún dekraði við barna-
börn sín og langömmubarnið
veitti henni ómælda gleði.
Steinunni var gestrisni í blóð
borin og heimili þeirra Sigga
stóð öllum opið. Flest systkina
hennar, fimm talsins, bjuggu hjá
þeim á einhverjum tímapunkti
þegar þau fóru að tínast suður í
nám. Ættingjar að austan sem
áttu leið í bæinn komu við hjá
Steinunni og Sigga, alltaf voru
heimabakaðar kökur á borðum,
matur fyrir alla og vel það.
Steinunn var glaðlynd og
hjálpleg, hún vildi allt fyrir alla
gera og rétti öllum hjálparhönd.
Við munum öll sakna Stein-
unnar. Heimurinn er fátækari
án hennar og tilveran tómlegri,
lífið er fátækara án góðvildar
hennar, við erum ráðþrota án
hjálpsemi hennar, þögnin er
þrúgandi án hláturs hennar. Allt
er dapurt án jákvæðni hennar.
Hún hafði sigurviljann og
bjartsýnina að vopni en það
dugði ekki til.
Elsku Siggi, Þórir, Einar,
Brynja Lísa, Sigurður Ingvar og
litla Ísabella, og Margrét sem
nú sér á eftir dóttur sinni, ég
treysti því að þið finnið styrk til
að yfirvinna þá miklu sorg sem
fyllir hjörtu ykkar.
„Sorgin er nú djúp minning sem aldr-
ei hverfur og við viljum ekki láta af
hendi. Hún er hluti af okkur, því hún,
ásamt huggun, mun fylla skarð þess
sem við misstum. Við erum líka það
sem við glötum“
„Og ef tárin taka að streyma brýst
fram sól á bláum himni – og býr til
regnboga.“
(Gunnar Hersveinn)
Hjartans þakkir fyrir sam-
fylgdina, þín mágkona,
Ólafía Katrín.
Elsku frænka er látin. Mikið
skarð er höggvið í fjölskylduna,
aftur á stuttum tíma. Við erum
því miður reynslunni ríkari en
það gerir þetta sannarlega ekki
auðveldara. Eftir situr stórfjöl-
skylda sem reynir að átta sig á
lífinu.
Elsku amma. Eiginmaður,
synir, barnabörnin og langömm-
ustelpan. Fjögur systkini Stein-
unnar sem fyrir svo stuttu síðan
voru sex. Afkomendurnir eru
margir og því erum við mörg
sem grátum Steinunni, eða
Frænku eins og hún var alltaf
kölluð af öllum börnum í fjöl-
skyldunni. Steinunn varð frænka
mín þegar ég var orðin nokkuð
stálpuð. Það lýsir henni vel að
þegar ég var eitt sinn í pössun
hjá Guðnýju systur hennar þeg-
ar foreldrar mínir voru á ferða-
lagi þá settist hún niður hjá mér
um 10 ára gamalli og lét mig
læra símanúmerið sitt. Þegar ég
gat þulið það upp þá sagði hún
mér að gleyma því aldrei og að
alveg saman hvað gengi á hjá
mér þá gæti ég alltaf hringt í
hana. Ég man númerið ennþá.
Það er erfitt að átta sig á líf-
inu þegar fólki sem maður elsk-
ar er kippt út úr því. Allt í einu
verður tilveran tómleg og heim-
urinn ósanngjarn. Það er auðvelt
að reiðast og það tekur á að
halda áfram og sættast við stað-
reyndir. Þá er svo gott að eiga
dásamlegar minningar og þær
vantar nú ekki í þessari fjöl-
skyldu.
Þegar ég hugsa um Steinunni
þá heyri ég hláturinn hennar, ég
sé hana fyrir mér brosandi út að
eyrum. Ég finn bragðið af jóla-
kökunum hennar. Ég heyri í
henni býsnast yfir lögunum í Jú-
róvisjón en þær horfðum við
alltaf á saman ásamt stórfjöl-
skyldunni. Ég verð þakklát, æv-
inlega þakklát fyrir hana. Þakk-
lát henni fyrir að hafa verið
frænka mín.
Hvíldu í friði, elsku Steinunn.
Sigríður Björk Einarsdóttir.
Ótal minningar á ég um ynd-
islega frænku mína sem nú hef-
ur kvatt þennan heim. Minning-
ar um frænku sem alla tíð sýndi
mér ómælda ást og athygli.
Frænku sem alltaf var til staðar
og allir velkomnir á hlýja heim-
ilið hennar hvort sem í Ásbúð
eða í Hvassaleiti. Ég mun sakna
þess að heimsækja hana óvænt
með mömmu, við mættum bara í
kaffi og vorum aldrei að trufla
og okkar biðu endalausar kræs-
ingar í hvert einasta skipti og
alltaf stóð hún í dyrunum og
kvaddi þegar við fórum. Þegar
ég var barn var hún alltaf til
staðar og hún var einn af föstu
punktunum í lífinu. Hún hringdi
alltaf heim og það skipti ekki
máli hver svaraði því hún vildi
heyra í fjölskyldunni og spurði
mann spjörunum úr. Hún var
svo mikil fjölskyldukona og átti
mikla ást til að gefa. Hún pass-
aði Ólíver fyrir mig alltaf ef ég
þurfti og ef henni fannst langt
síðan ég kom í heimsókn sagði
hún „Elfur, þú veist hvar ég á
heima“. Með því minnti hún mig
á að koma. Gjafmild var hún
alltaf og gaf mér skemmtilega
hluti, skrítinn upptakara, lista-
glös, mohijto-prik og múmín-
bolla, allt hluti sem hafa alltaf
minnt mig á hana og munu gera
enn meira núna. Þessi góða,
brosmilda og mér ástkæra kona
mun alltaf vera í minningunni og
ég sendi henni þakklæti og ást
fyrir allt sem hún gaf af sér, til
mín og annarra.
Kveðja
Elfur.
Þegar ég hugsa um frænku
koma ótal minningar upp í hug-
ann. Frænka var alveg einstök,
frænka með stóru F-i hjá allri
fjölskyldunni.
Hún var alltaf svo áhugasöm
um öll frænkubörnin sín og
fylgdist vel með því hvernig
gengi og hvað við værum að
gera.
Síðustu ár þegar ég og mín
fjölskylda bjuggum erlendis og
komum í stuttar heimsóknir til
Íslands, þá var frænka alltaf
mætt um leið að knúsa okkur.
Ég man vel eftir því þegar við
vorum yngri og fjölskyldan ætl-
aði í smá bíltúr. Þá krossaði
maður fingur og vonaði að leiðin
lægi til frænku og Sigga í
Hvassaleitið.
Það var líka mikið sport að
heimsækja frænku í vinnunna á
flugvöllinn og ósjaldan fórum við
systur í Kolaportið eða á kaffi-
hús með mömmu og frænku,
sem var alger toppur.
Frænka var alltaf svo jákvæð,
kát og hjálpsöm og voru allir
velkomnir til hennar og Sigga
hvort sem það var í kaffi eða til
lengri dvalar. Alltaf tók hún á
móti fólki opnum örmum.
Frænka var mikill húmoristi og
ég sé hana alveg fyrir mér segja
skellihlæjandi söguna af Guð-
mundi. Þessi Guðmundur var ég
lítil, þegar Siggi fór með mig í
klippingu og kom með mig til
baka með vel klipptan drengja-
koll af því ég hafði aðspurð sagt
rakaranum að ég héti Guðmund-
ur. Frænka sagði þessa sögu oft
og hló jafn innilega í hvert
skipti.
Steinunn
Marinósdóttir
Okkar ástkæri,
VÍFILL BÚASON
bóndi, Ferstiklu 1,
lést mánudaginn 9. apríl. Útför hans fer
fram frá Hallgrímskirkju í Saurbæ
mánudaginn 16. april klukkan 14.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeim sem vilja
minnast hans er bent á Höfða, hjúkrunar- og dvalarheimili.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðbjörg Dúfa Stefánsdóttir