Morgunblaðið - 18.06.2018, Blaðsíða 19

Guðjón sambýlismaður hennar
síðustu árin þurfti nánast að venja
hana af því að vera alltaf að snúast
í kringum hann, hann gæti þetta
alveg sjálfur. Það var henni, hon-
um og okkur öllum mikil gæfa að
þau kynntust, þau voru eins og
ástfangnir unglingar og það skein
af þeim hamingjan. Þau höfðu
bæði misst maka sinn en fundu
aftur ástina, það var dásamlegt að
sjá.
Hvíl í friði og ró, elsku amma
mín, þín verður sárt saknað.
Sigurást Heiða
Sigurðardóttir.
Elsku yndislega og besta amma
Heiða okkar. Hjartahlýja, um-
hyggjusama og dásamlega amma.
Það er ósanngjarnt að hugsa til
þess að við höfum ekki lengri tíma
með þér en sá tími sem við höfðum
er okkur minnisstæður og við
munum halda í þær minningar í
hjörtum okkar alla tíð.
Þú varst alltaf til staðar fyrir
okkur og minningarnar sem við
geymum eru ótal margar. Það var
ekkert betra en að koma í heim-
sókn til þín og alltaf var svarið já
þegar grislingarnir vildu gista hjá
ömmu og afa, þótt það væri hverja
helgi. Þar var okkur tekið fagn-
andi og dekrað við okkur enda-
laust. Þú varst alltaf reiðubúin
með spil á hendi og það var ekkert
skemmtilegra en að spila við þig
og notast við þínar reglur, þar sem
við barnabörnin fengum oftast að
vinna. Allur tíminn saman í ferða-
lögum, í Þverárhlíð í sumarbú-
staðnum eða bara hvar sem er,
það var alltaf svo notalegt að vera í
kringum þig. Nærvera þín skap-
aði svo mikið öryggi og okkur leið
alltaf svo vel hjá þér, þú tókst okk-
ur alltaf opnum örmum og gafst
okkur alla þína athygli.
Það sem við erum einna helst
þakklát fyrir er fyrst og fremst
allt knúsið sem við fengum frá þér,
alltaf varstu svo glöð að sjá okkur
og síðar meir litlu englana þína
Söru Björk og Óliver Aron. Þá
ljómaðir þú öll við að sjá litlu gull-
in þín og við munum passa að þau
fái að heyra fullt af Búbbulínusög-
um. Við erum þakklát fyrir þol-
inmæðina og ástina sem þú gafst
okkur allar stundir, þrátt fyrir að
deilur gætu átt sér stað hjá okkur
systkinunum, eða hjá Snuðru og
Tuðru. Við erum þakklát fyrir all-
ar stundirnar með þér, afa og
Guðjóni og erum þakklát fyrir að
þér líði betur núna. Vonandi eruð
þið afi komin með spilastokkinn í
hendurnar þar sem þið eruð
ábyggilega bæði farin að svindla.
Við söknum þín svo mikið,
elsku amma, og elskum þig.
Ingvar Örn og Birna Marín.
Heiða var alltaf kletturinn. Hún
var stóra systirin í Hausthúsum,
mamman og amman með enda-
laust hús- og hjartarými, vinkon-
an og stéttvísa fiskverkunarkonan
á Sandi, síðustu áratugina uppal-
andi og kennari unglinga og barna
sem þurftu á sérstökum kletti að
halda til að ná tökum á tilverunni.
Haustið 1958 kom 17 ára sveita-
stelpan á mölina. Vinna beið henn-
ar í glænýjum söluturninum við
Hálogaland – Teitssjoppu. Hún
bjó hjá okkur foreldrum mínum í
Álfheimunum og um vorið tók hún
mig með sér í sveitina. Ég varð sjö
ára um sumarið, sem var hið
fyrsta af mörgum í Hausthúsum,
þar sem ég eignaðist mitt annað
heimili. Heiða var miðpunkturinn,
hún stjórnaði okkur yngra fólkinu
af röggsemi með frumkvæðið og
hlutina á hreinu. Hún hélt því allt-
af fram að þátttaka hennar í upp-
eldi okkar Öldu, yngstu systurinn-
ar, hefði skipt sköpum fyrir
velgengni okkar síðar á lífsleið-
inni. Heiða stjórnaði dansæfing-
um á eldhúsgólfinu þegar útvarpið
bauð upp á réttu tónlistina. Hún
kenndi tjúttið og kunni öll helstu
dægurlögin og textana. Það var
fjör í kringum Heiðu. Hún fór í
húsmæðraskóla og allt í einu birt-
ist svo töffari frá Sandi og hrein-
lega stal Heiðu frá okkur. Þau
Friðgeir giftu sig heima í Haust-
húsum á níu ára afmælisdaginn
minn, það var ógleymanlegur
afmælisdagur. Í september fædd-
ist Auðbjörg og Heiða var flutt út
á Sand, sem virtist óralangt í
burtu á þessum árum.
Heiða og Friðgeir fluttu til
Reykjavíkur árið 1984. Nokkrum
árum síðar var starf húsmóður í
Einholtsskóla laust. Ég fékk þá
frábæru hugmynd að Heiða væri
rétta manneskjan í starfið. Eigin-
leikar hennar áttu eftir að njóta
sín í starfi með unglingunum, sem
þurftu fyrst og fremst öryggi,
traust og virðingu. Hún hafði ein-
stakt lag á að setja mörk og leið-
beina krökkunum á uppbyggileg-
an hátt. Sem húsmóðir skólans
stjórnaði hún því að allir tækju
þátt í að halda umhverfinu hreinu
og snyrtilegu og allir fengju góðan
og næringarríkan hádegismat.
Borðhaldið sem hófst með síðasta
laginu fyrir fréttir skipti miklu
máli. Unglingarnir voru fljótir að
tileinka sér góða borðsiði undir
leiðsögn Heiðu. Heiða kenndi ung-
lingunum heimilisfræði. Að
morgni settust tveir nemendur
niður með henni og skipulögðu há-
degismatinn. Síðan var farið í búð-
ina og keypt inn, eldað, lagt á borð
og heimilisfræðimorgni lauk þeg-
ar búið var að ganga frá eftir mat-
inn. Þetta voru vinsælir morgnar
hjá unglingunum. Eldhúsið var
góður staður, þar var pláss fyrir
tilfinningar, spjall og spila-
mennsku.
Heiða var einstaklega hrein og
bein og hún lá ekki á skoðunum
sínum ef henni fannst þær eiga er-
indi. Hún gat leyst úr erfiðum
málum með unglingunum og sam-
starfsmönnum án þess að hafa
mörg orð um hlutina.
Minningin um sterka og góða
konu mun lifa með okkur sem
þótti vænt um hana. Það var ómet-
anlegt að fá að hitta Heiðu og Guð-
jón, sambýlismann hennar, á fal-
legu heimili þeirra 17. maí sl.
Innilegar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldunnar frá mér og börnum
mínum.
Guðlaug Teitsdóttir.
„Þar skeit músin sem ekkert
hafði rassgatið.“
Þessum fleyga frasa skaut hún
Heiða okkar út í loftið (og á fólk)
við hin ýmsu tækifæri í samstarfi
okkar í Einholts- og/eða Brúar-
skóla yfir margra ára tímabil.
Heiða var heimilisfræðikennari
skólanna og matráður. Hún var
einnig lofuð „kaffikona“ því betra
meðlæti var ekki hægt að óska sér
á löngum og ströngum kennara-
fundum (sem hún bæði sat og
veitti). Heiða hafði einstakt lag á
nemendunum og þá sérstaklega
unglingunum, sem dýrkuðu hana,
hlýddu henni og lærðu óteljandi
verk í hennar umsjón. Þeir lærðu
að gera pítsur, pasta, baka kræs-
ingar og að „hlusta“ á köku til að
athuga hvort hún væri tilbúin.
Heiða kenndi þeim líka margt
annað, eins og til dæmis að spila
Ólsen og hlæja saman, en fyrst og
fremst kenndi hún þeim manna-
siði, þá ekki upp úr bók heldur
með brjóstvitið og innsæið að leið-
arljósi. Nemendur spurðu oft okk-
ur hina kennarana „hvað meinar
hún eiginlega“ þegar hún skaut á
þá áður nefndum frasa.
Heiða var í senn trúnaðarmað-
ur (bæði nemenda og starfsfólks),
amma, stuðningsfulltrúi og upp-
alandi nemenda sinna fyrir utan
að sinna hefðbundinni kennslu.
Hún sá alltaf bestu hliðar á öllum
málum og var ekkert að flækja
hlutina.
Hún var mannþekkjari mikill
og fljót að sjá kjarnann í fólki.
Heiða var afskaplega jákvæð og
glaðlynd, með húmorinn á réttum
stað og gat hlegið að sjálfri sér og
öðrum. Heimurinn væri betri ef til
væru fleiri Heiður.
Það voru mikil forréttindi að fá
að kynnast Heiðu, henni gleymir
maður aldrei.
Vottum fjölskyldu og aðstand-
endum Heiðu dýpstu samúð.
Ásta, Bella og Eiríkur.
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 18. JÚNÍ 2018
✝ Ástbjörg Ög-mundsdóttir
fæddist í Tungu á
Vatnsnesi 4. maí
1932. Hún lést á
Heilbrigðis-
stofnuninni á
Hvammstanga 9.
júní sl.
Foreldrar henn-
ar voru Ögmundur
Kristinn Sigur-
geirsson bóndi og
verkamaður f. 3.6. 1901, d. 11.4
1969 og Anna Gunnlaugsdóttir
húsmóðir f. 31.6 1900, d. 13.12.
1993. Systkini Ástbjargar eru
tvíburar, annar dó í fæðingu,
hinn var Sigurgeir Jóhannes f.
30.6. 1939, d. 16.12. 1991, og
Þuríður Bergþóra f. 30.4. 1941.
Ástbjörg giftist 20.12. 1953
Jóni Sigurðssyni f. 20.12. 1930,
d. 27.3. 2008. Foreldrar hans
voru Sigurður Davíðsson kaup-
maður á Hvammstanga, f. 13.9.
1896, d. 27.3. 1978 og Ósk Jóns-
dóttir, húsmóðir, f. 10.7. 1893,
d. 21.2.1964. Börn Ástbjargar
og Jóns eru þrjú: 1) Sigurður
Birgir, f. 11.8. 1953, búsettur á
Hvammstanga. Birgir kvæntist
Ernu Ingibjörgu Helgadóttur,
f. 15.12. 1951, þau slitu sam-
vistum. Börn þeirra eru a) Erla
Birna, f. 1976, gift Magnúsi
Erni Jóhannssyni, f. 1975, börn
Reykjavík, gift Magnúsi Smára
Kristinssyni, f. 24.6. 1959. Börn
þeirra eru a) Elmar, f. 1984, bú-
settur í Hafnarfirði. b) Ernir, f.
1993, sambýliskona hans er
Helga Rúnarsdóttir, f. 1993,
búsett í Mosfellsbæ c) Salka
Arney, f. 1997. d) Kolka Máney,
f. 1997. Búa í foreldrahúsum.
Ásta fæddist í Tungu á
Vatnsnesi 4. maí 1932. Flutti 6
ára gömul að Geitafelli, og til
Hvammstanga vorið 1946. Fjöl-
skyldan settist að í húsinu
Bjarmalandi. Ásta bjó í for-
eldrahúsum þar til hún flutti í
eigið húsnæði, Hlíðargerði,
sem síðar varð Lækjargata 4.
Þangað flutti hún með eig-
inmanni sínum Jóni Sigurðs-
syni og tveimur börnum árið
1956. Skólaganga Ástu var
hefðbundin farskólaganga eins
og tíðkaðist til sveita. 1951 fór
hún í Kvennaskólann á Blöndu-
ósi þar sem hún naut sín vel.
Ásta starfaði sem tal-
símavörður þar til slíkt starf
var aflagt á Hvammstanga, þá
vann hún á pósthúsinu til
starfsloka. Ekki skal vanmeta
húsmóðurstörf sem hún ann-
aðist af natni. Hún hafði gaman
af að ferðast um landið og fóru
þau hjón margar ferðir innan-
lands og tóku þá oft barnabörn
með, voru Húsafellsferðir mjög
vinsælar um tíma. Á síðari ár-
um tóku Kanaríferðir við, og
þar var hennar paradís í hit-
anum og sólinni.
Útför Ástu fer fram frá
Hvammstangakirkju mánudag-
inn 18. júní 2018, kl. 14.
þeirra eru Jóhann
Örn, f. 1998, Arn-
rún Ósk, f. 2005,
Ásdís Birna, f.
2008, Birgir Örn, f.
2012. Búsett í Mos-
fellsbæ. b) Jón
Helgi, f.1981,
kvæntur Dönu Jó-
hannsdóttur, f.
1983, börn þeirra
eru Sebastian
Daníel, f. 1999,
Tara Líf, f. 2004, Tiffany Lind,
f. 2005 og Steinunn Lily, f.
2011. Búsett í Svíþjóð. c) Ást-
mar Yngvi, f. 1989. Búsettur í
Reykjavík. Eiginkona Birgis er
Jónína Ögn Jóhannesdóttir, f.
1950. 2) Anna Kristín, f. 5.3.
1956. Búsett í Noregi, giftist
Arne Braaten, f. 27.11. 1954, d.
2014. Synir þeirra eru a) Reid-
ar Freyr, f. 1979. Kvæntur
Hege Braaten, f. 1979, börn
þeirra eru Ymer, f. 2003 og
Tinna, f. 2009. þau eru búsett í
Noregi b) Ásgeir, f. 1981, sam-
býliskona Camilla Slangsvold, f
.1990 þeirra börn eru Vilje, f.
2011 og Vegard, f. 2014. Búsett
í Noregi c) Jón Sindre, f. 1986,
sambýliskona Hilde A. Bjørke-
voll, börn þeirra eru Kasander
f. 2008, Martine f. 2010 og Sig-
urd, f. 2012. Búsett í Noregi. 3)
Ósk, f. 16.3. 1959, búsett í
Í dag ert þú, elsku mamma
mín, lögð til hinstu hvíldar eftir
stutta en snarpa viðureign við
manninn með ljáinn. Mikið hefði
ég viljað hafa þig lengur hjá okk-
ur það var svo margt sem við átt-
um eftir að gera saman og tala
um, en okkur er úthlutað ákveðnu
verkefni hér á jörðu og þú hefur
verið búin með þín. Það eru ekki
allir svo heppnir að ná að verða 86
ára eins og þú varðst og ekkert
sjálfgefið í þeim efnum. Það getur
engin tekið góðu minningarnar
frá okkur og hinum sópum við
bara undir teppið. Að leiðarlokum
þakka ég þér fyrir að vera
mamma mín og amma barnanna
minna sem sjá á eftir ömmu sinni
allt of fljótt.
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Ósk.
Amma var ekki bara amma,
hún var einstök persóna sem
kenndi mér svo ótal margt sem ég
mun aldrei gleyma, hún á stóran
part í því hvernig persónuleikinn
minn mótaðist til dagsins í dag.
Amma var alltaf til staðar og elsk-
aði hún að passa mig og tvíbura-
systur mína þegar við vorum litl-
ar þrátt fyrir hversu miklir
prakkarar við vorum. Amma stóð
alltaf við eldhúsgluggann og beið
eftir því að við kæmum í heim-
sókn svo þegar við fórum stóð hún
alltaf og vinkaði okkur þar til við
hurfum alveg úr augnsýn. Það er
svo mikið af svona litlum augna-
blikum sem eru svo einstök. Ég er
svo þakklát fyrir allan þann tíma
sem ég fékk með þér, elsku amma
mín, þótt hann hafi verið allt of
stuttur. Þú áttir allt gott skilið og
stóðst þig eins og hetja.
Takk fyrir að vera amma mín.
Ég kveð þig hér með bæn sem
þú kenndir mér og fórst með fyrir
mig öll kvöld þegar ég var lítil.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson
frá Prestshólum)
Kolka.
Af minningum er gnægt, en
orðin fá. Sú minning er ég vil deila
er af síðustu skiptum er ég hitti
þig. Ég átti leið norður á Mývatn,
á leiðinni norður stoppaði ég hjá
þér, við spjölluðum um allt milli
himins og jarðar, þetta var dýr-
mæt stund, auðvelt var að
gleyma hve líkaminn var orðin
lúinn því hugurinn virðist ekki
eldast þó gloppóttur sé orðinn.
Ég lofaði að koma við á leiðinni til
baka. Nú líður helgin og ég legg
af stað suður, renni inn á
Hvammstanga rúmlega 21.30,
þótti fullseinn á ferðinni en loforð
hafði ég gefið og hélt rakleiðis á
þinn fund, þessu mundir þú svo
sannarlega eftir, það var eins og
þú myndir og vissir allt það var
svo gaman. Þú sagðir öllum sem
hlusta vildu að von væri á gestum
þó svo að því hefðu ekki allir trú-
að. Um þessa helgina prjónað-
irðu tvö pör af sokkum til að gefa
mér. Síðan ég man eftir mér hef-
ur þú haft áhyggjur af því að okk-
ur barnabörnunum yrði kalt á
tánum. Aldrei skildi ég þessar
áhyggjur fyrr en nú, því nú er
kalt, nístir inn að beini.
Elmar Magnússon.
Nú hefur elsku Ásta amma
mín kvatt okkur.
Ég var fyrsta barnabarn
ömmu og afa og eina stelpan í 21
ár og þar til Jón bróðir fæddist,
þegar ég var 5 ára, þá bjó ég ein
að þeim. Ég og bræður mínir alla
tíð þannig séð, þar sem hin
barnabörnin bjuggu því miður í
Reykjavík og Noregi.
Ég bjó fyrstu 6 mánuði ævi
minnar með foreldrum mínum á
háaloftinu hjá ömmu og afa. Ég
hef heyrt því fleygt að Jón afi
hafi ekki heyrt mig gráta fyrstu
mánuðina, því ef heyrðist í ung-
barninu þá hefði amma verið rok-
in til til að hugga, en hvort það er
satt eða logið veit ég ekki, en sag-
an er góð.
Amma kallaði mig „lambið
sitt“ og guð hvað mér fannst hall-
ærislegt að vera kölluð lamb, en
síðustu ár hef ég hugsað til þessa
með væntumþykju.
Amma mín var talsímavörður
hjá Landssímanum á Hvamms-
tanga og ég man hversu merki-
legt mér fannst það að hún
tengdi saman fólk og kunni á all-
ar þessar snúrur og það havarí
sem þessu fylgdi. Eitt sinn
spurði ég hana hvort hún hefði
aldrei hlerað símtöl. Svipurinn
sem ég fékk var þannig að mér
kom aldrei til hugar að spyrja
hana aftur.
Jón afi og amma byggðu sér
hús í Lækjargötu 4 og var það
málað í tveimur fjólubláum litum.
Liturinn fór misvel í fólk og í
grein í Lesbók Morgunblaðsins
þann 8. júní 1975 var húsið kallað
„hús hryllingsins hroðalega“ og
var grein þessari svarað í les-
andabréfi frá bæjarbúa nokkrum
dögum síðar. Mér fannst húsið
alltaf ótrúlega flott og þess má
geta að afgangurinn af málning-
unni endaði á gólfinu í húsinu sem
ég er alin upp í.
Ég byrjaði ung að fara með
ömmu og afa í bústað í Húsafelli á
sumrin. Minningarnar þaðan eru
margar og ást mín á Húsafelli
mikil og vann ég þar í 3 sumur og
margt rifjaðist upp á þeim tíma.
Að ferðast með þeim var einka-
landafræðitími og minnist ég þess
brosandi þegar búið var að troð-
fylla Fíatinn og toppgrindina líka
og lagt var af stað. Amma átti allt-
af rjómakúlur og Dracula í
hanskahólfinu og setti þvotta-
klemmu á öryggisbeltið við öxl
svo það þrengdi ekki að henni.
Ég man vel eftir Önnu lang-
ömmu, en sterkasta minningin
tengist því hversu mjúk handar-
bökin hennar voru. Við sátum hjá
þér þegar þú varst að skilja við og
ég ákvað að halda ekki í höndina á
þér, heldur sat ég og strauk upp-
handlegginn á þér og hélt um oln-
bogabótina, þar var þinn mjúki
staður og þar ætla ég að halda í
minninguna. Minningin um þessa
stund mun fylgja mér og þykir
mér undurvænt um hana.
Ég vona að þér líði vel, hvar
sem þú ert, og þú sért búin að
finna fólkið þitt og afa Jón.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Takk fyrir mig, bið að heilsa.
Þar til við sjáumst aftur,
Erla Birna.
Mér þykir það mjög sárt að
kveðja þig, amma, mín en ég veit
að þú ert komin á betri stað núna,
ég vildi bara þakka þér fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman
og fyrir að vera yndisleg amma.
Ég man eftir góðu stundunum
þegar við röltum í sund og góða
matnum sem þú varst svo flink að
elda, alltaf þegar við komum í
heimsókn gafstu okkur smurt
brauð með gúrku, tómötum og
eggjum. Hjá þér fékk ég alltaf
hlýtt knús. Ég minnist þín á
hverjum degi með bæninni sem
þú kenndir okkur systrunum og
fer ég með hana á hverju kvöldi
þegar ég leggst í rekkju. Þú verð-
ur ávallt með okkur í anda og lifir
ennþá í hjörtum okkar.
Salka.
Ástbjörg
Ögmundsdóttir
Við systkinin
höfum átt því láni
að fagna í lífinu að
eiga góða frændur
og frænkur. Einn
þeirra er Ólafur Ásbjörn Jóns-
son, bróður mömmu okkar, eða
Óli frændi eins og við kölluðum
hann alltaf. Þegar hann nú hef-
ur kvatt þetta líf, eftir stutt
veikindi, streyma minningarnar
fram í hugann. Allt góðar minn-
ingar tengdar samverustundum
liðinna ára.
Óli frændi ólst upp í barn-
margri fjölskyldu, þar sem svo
sannarlega þurfti að hafa fyrir
hlutunum. Alla tíð voru „Bubbu
börn“ eins og þau systkinin
voru jafnan nefnd í Keflavík,
samrýnd og samheldin. Dugn-
aður, glaðværð, heiðarleiki og
fjölskyldurækni hefur ávallt
verið aðalsmerki þeirra systk-
ina.
Samgangur fjölskyldu okkar
hefur ætíð verið mikill við Óla
frænda, Emmu og börnin þeirra
Ólafur Ásbjörn
Jónsson
✝ Ólafur ÁsbjörnJónsson fædd-
ist 4. janúar 1937.
Hann lést 9. maí
2018.
Útför Ólafs fór
fram 22. maí 2018.
þau Einar, Ólafíu
og Jón. Einstök
vinátta sem hefur
haldist í gegnum
árin hjá okkur
systkinabörnunum.
Alltaf var gott að
koma á Baugholtið
og tekið á móti
manni með flottum
veitingum, enda Óli
frændi annálaður
sælkeri og lumaði
alltaf á gosi og sætindum.
Óli frændi sem við kveðjum
nú var mikill áhugamaður um
íþróttir og gaman var að þrasa
við hann um þær, sérstaklega
þegar ekki voru allir sem héldu
með sama liðinu. En Óli frændi
var mikill Keflvíkingur, Man.
Utd-maður og ekki síst einstak-
ur fjölskyldumaður sem hélt vel
utan um sína. Eftir að faðir
okkar féll frá stóð Óli frændi,
ásamt Emmu, þétt við bakið á
móður okkar og fáum við það
aldrei fullþakkað.
Missir ykkar er mikill, kæra
Emma, Einar, Ólafía, Jón og
fjölskyldur, hugur okkar er hjá
ykkur.
Minningin um góðan frænda
lifir í hjörtum okkar.
Vigdís, Stefán og
Ólafur Thordersen.