Morgunblaðið - 20.07.2018, Qupperneq 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. JÚLÍ 2018
✝ Guðrún ErlaSigurðardóttir
hárgreiðslumeist-
ari fæddist á
Gránufélagsgötu
22, Akureyri, 27.
mars 1944. Hún lést
á Krabbameins-
lækningadeild
Landspítalans 14.
júlí 2018.
Foreldrar Erlu
voru Guðrún Tóm-
asdóttir húsfreyja, f. 21.1. 1926,
d. 20.10. 2016, og Sigurður
Hólm Þórðarson vélsmíðameist-
ari, f. 22.7. 1923, d. 31.7. 2014.
Systkini: Sóley, f. 17.2. 1954.
Árið 1967 eignaðist Erla dótt-
urina Ynju Sigrúnu Íseyju Páls-
dóttur, f. 13.8. 1967. Barnsfaðir
Páll Bragi Kristjónsson, fyrrv.
forstjóri, f. 7.2. 1944. Maki Ynju
er Ingi Pétur Ingimundarson, f.
2.2. 1965.
Þann 24. ágúst 1968 gekk
Erla að eiga Kolbein Þor-
steinsson garðyrkjufræðing, f.
9.2. 1932, d. 10.11. 2013 frá
Biskupstungum, son Þorsteins
Sigurðssonar, bónda á Vatns-
leysu, f. 2.12. 1893, d. 11.10.
1974 og Ágústu Jónsdóttir, hús-
móður á Vatnsleysu, f. 28.8.
1900, d. 25.9. 1986. Erla og Kol-
víkur þar sem hún bjó eftir-
leiðis. Erla lauk grunnskóla-
prófi í Réttarholtsskóla og fór
svo út á vinnumarkaðinn þar
sem hún vann m.a. í Plastverk-
smiðjunni Orra, Jónskjöri, fór á
vertíð, vann í fiski o.fl. Hún trú-
lofaðist sjómanninum Sigurði
Jónssyni 17 ára gömul og keypti
með honum íbúð en tæplega 3
árum síðar slitu þau samvistum.
Skráði hún sig þá í hárgreiðsl-
unám í Iðnskólanum í Reykjavík
og vann sem nemi hjá Hár-
greiðslustofunni Sólheimum 1
sem síðar fluttist á Hótel Sögu.
Starfaði Erla þar eftir útskrift,
þar sem hún fann ástina í blóma-
skreytingamanninum Kolbeini
en hann rak blómabúðina
Mímósu á Hótel Sögu.
Erla minnkaði síðar við sig
hárgreiðslustörfin og réð sig til
Bifreiða og landbúnaðarvéla.
Hún tók svo til starfa við skrif-
stofustörf hjá Vélsmiðju Sig-
urðar H. Þórðarsonar eftir að
hafa bætt við sig menntun til
þess. Vélsmiðjan sameinaðist
svo Marel á tíunda áratugnum
og vann hún þar við starfs-
mannahald og samsetningar.
Hún starfaði hjá Marel allt þar
til hún hætti að vinna 2005.
Bjó Erla í Asparfelli frá 1990
og allt til æviloka en hún sat í
stjórn húsfélags Asparfells 2–12
í á annan áratug þar sem hún
gegndi ritarastörfum.
Útför Erlu fer fram í dag,
föstudaginn 20. júlí, kl. 15 frá
Grafarvogskirkju í Reykjavík.
beinn slitu sam-
vistum árið 2000.
Þau eignuðust sam-
an börnin Ágústu
Hörpu, f. 14.3.
1969, maki Gísli
Friðrik Hauksson,
f. 8.3. 1965, Sigurð
Heimi, f. 12.5. 1974
og Þorstein Örn, f.
13.11. 1975, maki
Hallfríður G. Beck,
f. 3.10. 1981.
Ömmubörnin eru: Ottó Marinó
Ingason, f. 27.1. 1988, Harpa
Rún Helgadóttir, f. 6.6. 1990,
Sólon Kolbeinn Ingason, f. 15.3.
1995, Árni Elvar Árnason, f.
18.11. 1996, Jasmín Erla Inga-
dóttir, f. 12.8. 1998, Kristall
Máni Ingason, f. 18.1. 2002,
Díana Sól Sigurðardóttir, f.
27.8. 2002, Sigurður Eysteinn
Sigurðarson, f. 26.11. 2009 og
Elín Perla Sigurðardóttir, f.
24.6. 2011. Langömmubörnin
eru: Kristófer Jón Ægisson, f.
22.7. 2010, Marinó Leví Ott-
ósson, f. 23.4. 2011, Fannar
Breki Ægisson, f. 21.5. 2015 og
Rafael Ingi Ottósson, f. 5.12.
2017.
Erla ólst upp á Akureyri
fyrstu ár ævi sinnar og flutti svo
með foreldrum sínum til Reykja-
Við erum stödd í Byko fyrir
örfáum misserum, þar sem
mamma bað mig um að keyra sig
þangað, í sínu heilsuleysi. Mark-
miðið: að kaupa örfáar jólagjafir.
Niðurstaðan: troðfull kerra af
englum! Öll börnin og barna-
börnin áttu auðvitað að fá eintak,
enda harðbannað að gera upp á
milli afsprengjanna í hennar
bókum. Auðvitað voru þessir
englar líka engar hefðbundnar
styttur, heldur gerðar úr gegn-
sæju plasti og batterídrifnar,
þannig að þegar kveikt var á
þeim glitraði innan í þeim, svona
álíka og með glersnjókúlur sem
maður hristir og það fer að snjóa
innan í þeim. Voðalega hátíðlegt
og notalegt.
Svona var mamma, gjafmild
og gefin fyrir glingur. Hún gaf
iðulega mjög mikið af gjöfum og
oft fleiri pakka en einn til hvers
aðila. Hún gaf meira að segja
litla frænda konunnar minnar,
sem hún sá að ég held bara einu
sinni, en kom og gisti hjá okkur
hjúunum af og til. Ekki mátti
skilja neinn útundan, þrátt fyrir
litla fjármuni. Enda voru gjaf-
irnar oftast nær frekar ódýrar
og svo ég segi það nú bara (fyr-
irgefðu mamma), stundum ótta-
legt drasl. Haha. Ekki englarnir
þó. Þeir voru æðislegir!
Já, mamma var sannkallaður
stuðbolti og gleðipinni. Hún og
pabbi æfðu dans á sínum tíma og
tóku þátt í fjölmörgum dans-
keppnum. Þau hvöttu okkur
börnin einnig til að hreyfa okkur
og þá sérstaklega dans auðvitað,
þó svo að mömmu hafi nú ekki
tekist að koma okkur bræðrun-
um í annan dans en breikdans
(sem reyndist svo bara vera jazz-
ballett í dulargervi, haha).
Mamma var okkur börnunum
gríðarlega mikil fyrirmynd. Hún
var með stórt heimili og alls ekki
í einhverjum hálaunastörfum og
þurfti því að vinna jafnvel 2-3
vinnur til að ná saman endum
svo vel væri. Alger nagli og gríð-
arlegt hraustmenni sem kvartaði
ekki eða kveinkaði sér, þrátt fyr-
ir mikið álag. Að sama skapi var
ekki mikill tími eftir til að mæta
á íþróttakappleiki eða danssýn-
ingar okkar barnanna. Eftir að
ég komst til vits og ára sjálfur
fór ég svo að sinna tónleikahaldi
æ meira, þar sem ég var að bjóða
upp á erlendar þungarokks-
hljómsveitir. Ekki beint tónlist
sem var mömmu að skapi á
nokkurn hátt, en þó lét hún sig
hafa það að mæta á þungarokks-
tónleika hjá mér. E.t.v. ekki mik-
ið í frásögur færandi, en hafði
gríðarleg áhrif á mig, því það var
í fyrsta sinn sem hún mætti á
einhvern viðburð sem ég stóð
fyrir og það þegar hún var kom-
inn á gamalsaldur. Gott ef ég
vöknaði ekki alveg duglega um
augun þá af gleði. Takk mamma!
Það voru svo líklega síðustu 3
mánuðir lífs hennar sem voru
hvað minnisstæðastir. Hún
veiktist alvarlega og var mátt-
farin og þurfti mikla hjúkrun.
Hún vildi vera heimavið, frekar
en á sjúkrastofnun og við systk-
inin eyddum miklum tíma með
henni. Þetta var erfiður en jafn-
framt mjög gefandi tími og hef
ég líklega sjaldan fundið fyrir
eins mikilli nánd við mömmu og
þá. Og talandi um hraustmenni
og fyrirmynd: Mitt í veikindum
hennar voru sveitarstjórnar-
kosningar og þá kom ekki annað
til greina en að mæta á kjörstað,
öll stríluð upp og í sínu fínasta
pússi.
Vertu sæl, elsku mamma mín,
og takk fyrir allar minningarnar
og lexíurnar.
Þorsteinn.
Mamma, þú ert hetjan mín,
þú fegrar og þú fræðir,
þú gefur mér og græðir.
Er finn ég þessa ást,
þá þurrkar þú tárin sem meg’ ekki
sjást.
Mamma, ég sakna þín.
Mamma, þú ert hetjan mín,
þú elskar og þú nærir,
þú kyssir mig og klæðir.
Ef brotin er ég, þú gerir allt.
Með brosi þú sorg minni bægir
á brott.
Mamma, ég sakna þín.
(Ingibjörg Gunnarsdóttir)
Elsku mamma, nú ertu farin á
vit feðranna í sumarlandinu. Ég
þykist vita að þú liggir í blóma-
brekkunni og njótir enda varstu
mikill náttúruunnandi. Það var
alltaf sama tilhlökkunin að fara
um verslunarmannahelgina í
Galtalækjarskóg sem krakki eða
fullorðin, alltaf voru smá fiðrildi í
maganum. Enda var þetta fimm
daga veisla í misgóðu veðri en
það skipti engu máli þar sem
hústjaldið þitt var alltaf hlýtt og
notalegt. Öllu var til tjaldað til að
allir nytu sín í útilegunni og allir
voru velkomnir, þannig varst þú.
Eins þegar ég fékk heilablóðfall-
ið forðum og Harpa Rún mín var
einungis sex mánaða á fullri
brjóstagjöf, þá tókst þú til þinna
ráða ásamt systkinum mínum og
öllu var reddað þessa tvo mánuði
sem ég lá á Borgarspítalanum.
Sama staða kom aftur upp að
kvöldi 13. apríl síðastliðins þegar
ég fann þig í baðkarinu heima
hjá þér þar sem þú varst búin að
vera í heilan sólarhring vegna
vanmáttar til að komast upp úr.
En hress varstu að vanda, enda
einstaklega mikill nagli (stund-
um aðeins of mikill) og vel skapi
farin. Þarna tók ég völdin og
hringdi í Steina bróður og saman
hjálpuðum við þér upp úr og
hringdum á sjúkrabíl þrátt fyrir
að þú vildir það ekki. Þarna lögð-
umst við systkinin öll fjögur á
eitt til að gera lokasprettinn þinn
hér á jörð sem ánægjulegastan.
Yndið mitt, þú varst orðin svo
veik en tókst öllu með æðruleysi
og hugrekki. Mamma, þú ert ein-
stök. Takk fyrir allt og skilaðu
kveðju til pabba og ég veit að
saman munuð þið stíga dans-
sporin aftur og svífa um sumar-
landið eins og ykkur einum var
lagið. Góða ferð og sjáumst síðar
hinum megin. Ást.
Flogin er á vit feðranna
móðir mín kær,
laus úr ánauð verkjanna,
móðir mín sæl.
Ágústa.
Sjálfstæðishetjan og lýðveld-
isbarnið sem fæddist á því herr-
ans ári 1944, Erla móðir mín, er
nú flogin með sínum vernd-
arenglum.
Við mamma vorum meira eins
og systur en mæðgur, kannski
vegna þess að hún varðveitti
krakkann í sér en ég fæddist
sem gömul. Svona getur lífið ver-
ið öfugsnúið. Erla Sigurðardóttir
var eitthvað svo stórfengleg og
mikil í hverju sem hún tók sér
fyrir hendur. Dansaði mikið, tal-
aði mikið, vann mikið, hló mikið,
elskaði mikið og grét mikið yfir
bíómyndum en svaf lítið. Hún
hafði engan tíma til þess því lífs-
gleðin var í hverri frumu og sér-
staklega þegar tónlistin var spil-
uð í botni og dillingur í hverju
spori á meðan hún vann sín verk.
Lífið með henni var oft á tíðum
eins og sjokkstöðin. Til dæmis
datt henni það snjallræði í hug,
þá á sjötugsaldri, að dobla ná-
granna sinn sem bjó beint fyrir
ofan hana á áttundu hæð til að
binda á sig kaðal og láta sig síga
frá svölunum hans niður á sínar
svalir sem voru á sjöundu hæð,
þar sem skvísan hafði læst sig
úti.
Það var töfrum líkast að vera
með mömmu og pabba því að það
skipti ekki máli hvort þau voru
gift eða fráskilin. Þau kepptu í
samkvæmisdönsum og auðvitað
vann mútta einstaklingsdans-
keppni á Gran Canary, eini Ís-
lendingurinn í keppninni.
Erla var einstaklega hjálpsöm
við náungann og fór hún ófáar
ferðir til vina og vandamanna í
vanda, hlustaði, huggaði og gaf
ráð þegar einhverjum leið illa en
aldrei man ég eftir að hún tæki
það neitt inná sig. Hún bar í
brjósti sér alltaf svo mikla sam-
hygð og fannst alveg sjálfsagt að
bregðast við hvaða símtali sem
barst. Hún fyrirleit aumingja-
skap og var sú allra besta í að
stappa stálinu í þá sem henni
þótti vænt. Ég gæti best trúað
því að vinalínan í þá daga hafi
verið símanúmerið heima hjá
okkur. Mamma lagði mikið upp-
úr því að lifa með Jesú í hjarta
og var mjög trúuð. Hún hafði
ung að árum kynnst þremur góð-
um konum hjá Hjálpræðishern-
um á Akureyri sem komu henni
oft til bjargar þegar hún lagði
leið sína ein á báti um bæinn.
Það var þá sem hún fékk við-
urnefnið Erlaperla. Á þriðja ári
spásseraði litla vinan eins og
ekkert væri eðlilegra og fann
vinnustað föður síns. Gekk þar
inn og sagði „Er Siggi við?“
Ég á henni svo margt að
þakka. Hún er frelsishetjan mín
og kenndi mér að trúa á almætt-
ið og mig sjálfa í einu og öllu.
„Ekki lifa í myrkri, lifðu í ljósi“
sagði hún og rétti mér vasaljós
að gjöf.
Vá, hvað ég á eftir að sakna
þín, elsku mamma mín, en ég lof-
aði að eyða ekki miklum tíma í
það heldur njóta lífsins enda eins
og þú hefur oft sagt þá er lífið
fyndið þegar öllu er á botninn
hvolft, bara að komast í gegnum
áskoranirnar. Það gerðir þú ætíð
og í þínum veikindum sem höfðu
varað miklu lengur en nokkurn
grunaði. Það er Guðsgjöf að eiga
móður og vinkonu að sem græt-
ur og fagnar með manni eða
sparkar í rassinn þegar þarf.
Hjartans þakkir fyrir umhyggju,
bænir, ást og stuð. Ég er svo
endalaust stolt af dugnaði og
æðruleysinu sem þú bjóst yfir og
sáðir í kringum þig. Elska þig
mest. Sjáumst heilar, fagra
heilladís.
Þín dóttir,
Ynja Sigrún Ísey.
Kæra Erla.
Þú sagðir mér oft að þú værir
búin að fá nóg og værir tilbúin að
halda áfram yfir í sumarlandið.
Hugmyndir okkar um hvað bíður
okkar þegar jarðvist okkar lýkur
eru eins misjafnar og við erum
mörg en flest höllumst við lík-
lega að því að eftir okkur bíði
ýmislegt spennandi, skemmti-
legt, ljúft og/eða rólegt, hvar svo
sem það er. Ég er glöð fyrir þína
hönd að þessum erfiða kafla sé
lokið, en tár mín bera vott um
hversu mikið ég mun sakna þín.
Ég var kannski ekki með þér
síðustu stundirnar en hugur
minn var hjá þér og ég held fast í
allar góðu minningarnar sem ég
á um þig. Mér fannst það alltaf
svolítið skondið þegar þú hringd-
ir til okkar til að benda okkur á
eitthvað sniðugt sem var að
byrja í sjónvarpinu. Eða samtöl
okkar, sem gjarnan snérust um
hluti eins og fjölskylduna, pólitík
eða raunar hvað sem var. Þú
varst sannarlega alltaf með putt-
ann á púlsinum og lést skoðanir
þínar í ljós án þess að hika. Við
vorum kannski ekki alltaf sam-
mála en það kom ekki í veg fyrir
að við gætum rætt saman um allt
og ekkert. Ég held ég þekki
enga aðra persónu með sterkari
skoðanir. Kannski finnst ein-
hverjum það undarlegt, en mér
datt oft í hug lagið „Ég á gamla
frænku“ þegar ég var með þér
einhvers staðar. Þú með allar
fínu slæðurnar, hattana og vesk-
in sem þú barst í þeim sam-
kvæmum, verslunarferðum og
bíltúrum sem við hittumst í.
Glæsilega, skrautlega Erla.
Glæsileiki þinn þegar þú hafðir
þig til var ólýsanlegur. Þú varst
svo sannarlega einstök. Nú hef
ég fengið þann heiður að fá að
bera einn af þínum svo yndislegu
og frábæru höttum sem þú barst
með stæl.
Nú geng ég út í rigninguna í
átt að vinnu með lag Bítlavina-
félagsins „ég er frjáls“, „húsið og
ég“ með Grafík og „það styttir
alltaf upp“ með Ragga Bjarna í
endurtekningu, hækkað í botn í
eyrunum. Það verður lagalistinn
minn í dag.
Hvíldu í friði.
Þín tengdadóttir,
Hallfríður Beck.
Elsku hjartans amma mín.
Það var engin eins og þú. Það
var alltaf gaman að koma til þín,
sem lítið barn man ég alltaf eftir
því hvað það var gaman að fá að
gista hjá þér því með þér fékk
maður að vaka fram eftir og svo
þegar maður vaknaði daginn eft-
ir þá varst þú löngu vöknuð og
horfðir á barnatímann með
manni. Þegar ég eignaðist svo
sjálf börn þá báðu þeir um að fá
að fara til þín því þú elskaðir allt
dót með hljóði og látum og hjá
þér mátti sko allt. Æpandi há-
vaði úr öllum áttum úr öllu
dótinu sem þú varst búin að
sanka að þér. Þeir elskuðu að
koma til þín, elsku amma, svo
yndisleg og hlý.
Þú varst mesta hörkutól sem
ég þekki og þú kvartaðir aldrei,
enda hafðir þú ekki farið til
læknis í um 10 ár þegar það kom
upp atvik þar sem þú fékkst
engu ráðið. Krabbinn hafði hel-
tekið þig og þú sagðist reyndar
hafa vitað það fyrir löngu en
ekkert verið að segja frá því, því
þú vildir enga vorkunn og síst af
öllu vildir þú einhverskonar með-
ferð við krabbanum, það væri nú
bara eigingirni að fara að þiggja
það og láta fjölskylduna þurfa að
hugsa um þig í veikindum lengur
en við þyrftum. Þú varst einstök,
það verður ekki af þér tekið.
Alltaf svo fín og flott með hatta
og eyrnalokka í stíl við dressin.
Ég var vön að fá símtöl frá
þér mjög reglulega og undir lok-
in töluðum við saman eða hitt-
umst á hverjum degi, mikið sem
ég á eftir að sakna þess að heyra
röddina þína og spjalla við þig
um daginn og veginn og um allt
sem var að gerast í sjónvarpinu
hjá þér og heiminum öllum þann
daginn, þú varst með allt á
hreinu, alltaf.
Ég er svo þakklát fyrir allar
góðu stundirnar okkar í gegnum
árin og þá sérstaklega síðustu 3
mánuði þegar við vissum að þú
ættir stutt eftir, þvílíkt æðru-
leysi hef ég aldrei séð, þegar þér
var boðið að fara á líknardeild
stuttu eftir að þú greindist, ég
vissi ekki hvert þú ætlaðir, þú
varst sko ekki á leiðinni þangað
strax því fyrst þyrftirðu að
kenna okkur hinum á dauðann
og að vera ekki hrædd við hann.
Takk fyrir að hugsa alltaf um
okkur hin fyrst, amma, og takk
fyrir að bíða eftir mér eins og þú
sagðist ætla að gera þegar ég
sagðist vera að spá í hvort ég
ætti að vera að fara í utanlands-
ferðina sem ég átti pantaða, „jú
þú ferð, ég ætla að lifa af heims-
meistaramótið,“ sagðir þú og þér
tókst það næstum, amma,
Frakkar urðu heimsmeistarar ég
var búin að lofa að láta þig vita.
Sem betur fer, þökk sé
tækninni í dag, gat ég talað við
þig og séð þig meðan ég var úti
og notið svo síðustu daganna
þinna með þér eftir að ég kom
heim. Augnablikið sem við áttum
saman uppi á spítala mun ylja
mér um hjartað alla tíð.
Það er svo sárt að sjá á eftir
þér og ég sakna þín strax svo
mikið, ég hefði viljað hafa þig hjá
mér svo miklu lengur en þú vast
tilbúin að fara fyrir löngu og það
huggar mig. Nú finnurðu ekki til
lengur, elsku amma, takk fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir mig
og mína og takk fyrir alla gleðina
og hláturinn sem þú færðir inn í
líf okkar, þú verður alltaf geymd
í hjörtum okkar.
Elska þig alltaf.
Harpa Rún Helgadóttir.
Elsku amma, Erla Perla eins
og þú sjálf kaust að kalla þig,
sem passaði svo vel við þig því
þú varst einstök perla. Litríkari
manneskju hef ég ekki kynnst,
þú varst bæði litrík að innan sem
utan. Þrjóskupúki og gleðipinni á
sama tíma, þú varst gull að konu.
Ég sakna þess sárt að geta ekki
komið til þín þar sem þú sýnir
mér nýja dótið sem þú varst að
kaupa sem blikkar í allskonar lit-
um, talandi dótahund eða jafnvel
músina sem þú veiddir inni hjá
þér. Ég man þegar ég var yngri
þá fannst mér ekkert skemmti-
legra en að koma í heimsókn til
þín og fara í hárgreiðsluleik og
borða nóg af sætindum. Jóla-
pakkarnir frá þér voru líka alltaf
í miklu uppáhaldi, maður fékk
alltaf mikið af allskonar dóti sem
var auðvitað með blikkandi litum
eða eitthvað álíka sniðugt. Ég er
endalaust þakklát fyrir þær
stundir sem ég fékk með þér.
Það eru sannkölluð forréttindi
og heiður að heita í höfuðið á
drottningu eins og þér. Ég elska
og sakna þín elsku amma mín.
Hún var einstök perla.
Afar fágæt perla,
skreytt fegurstu gimsteinum
sem glitraði á
og gerðu líf samferðamanna hennar
innihaldsríkara og fegurra.
Fáar perlur eru svo ríkulega búnar,
gæddar svo mörgum af dýrmætustu
gjöfum Guðs.
Hún hafði ásjónu engils
sem frá stafaði ilmur
umhyggju og vináttu,
ástar og kærleika.
Hún var farvegur kærleika Guðs,
kærleika sem ekki krafðist
endurgjalds.
Hún var vitnisburður
um bestu gjafir Guðs,
trúna, vonina, kærleikann og lífið.
Blessuð sé minning einstakrar perlu.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Jasmín Erla Ingadóttir.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Elsku besta langamma okkar,
mikið sem við eigum eftir að
sakna þín, það var svo gaman að
koma til þín og leika með allt
dótið með ljósunum og hávað-
anum sem þú vast búin að kaupa
fyrir okkur. Þú varst alltaf tilbú-
in að leika og hafa gaman.
Við elskum þig.
Þínir langömmustrákar,
Kristófer Jón,
Marinó Leví,
Fannar Breki og
Rafael Ingi.
Guðrún Erla
Sigurðardóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku amma mín, þrátt
fyrir óteljandi ógleyman-
legar minningar þá sitja
lexíur þínar efstar í huga
mínum. Þú sameinaðir á
einstakan hátt ósvikinn
kærleika, hræðsluleysi og
hreinskilni sem ég mun
ávallt reyna að hafa að leið-
arljósi, þökk sé þér. Þú ert
stjarnan og fyrirmyndin
mín.
Sólon Kolbeinn Ingason.