Morgunblaðið - 24.07.2018, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 24. JÚLÍ 2018
✝ Friðrik DaníelStefánsson var
fæddur á Akur-
eyri 7. nóvember
1932. Hann lést 15.
júlí 2018.
Foreldrar hans
voru: Stefán Ágúst
Kristjánsson, rit-
höfundur og for-
stjóri, f. 14. maí
1897, d. 1. maí
1988 og Sigríður
Friðriksdóttir, f. 10. febrúar
1912, d. 6. ágúst 1980.
Friðrik varð stúdent frá MA
1952 og lauk viðskiptafræði-
prófi frá HÍ 1959. Hann fór til
Spánar og stundaði tungu-
málanám við háskóla í Barce-
lona 1959–1960.
Hann hafði umsjón með út-
Hann var einn af stofn-
endum Íslensk-spánska félags-
ins 1968 og í stjórn þess í
nokkur ár. Hann var um tíma
stjórnarformaður Orlofsdvalar
(Félags Loftleiðastarfsmanna).
Hann var sæmdur heið-
ursmerki Stangaveiðifélags
Reykjavíkur 1985 og sat um
skeið í sóknarnefnd Bústaða-
kirkju.
Friðrik eignaðist son, Stein-
ar, f. 10. maí 1956. Hann er bú-
settur í Bandaríkjunum. Barns-
móðir Gerður Jóhannesdóttir.
Friðrik kvæntist fyrri konu
sinni, Þóru Kristínu Jóns-
dóttur, fv. kennara, 11. apríl
1965. Þau skildu 1973. Þau
eignuðust son, Stefán Jón, við-
skiptafræðing, f. 1968, starf-
andi hjá NIB í Helsinki. Hann
er kvæntur Auði Hafsteins-
dóttur fiðluleikara. Börn
þeirra eru: Hafsteinn Atli, f.
1996, Anna Katrín, f. 1998,
María Björk, f. 2003 og Lilja
Hrund, f. 2005.
Síðari kona Friðriks er
Ólafía Sveinsdóttir, fv. kennari
og deildarstjóri á Ferðaskrif-
stofunni Atlantik. Þau gengu í
hjónaband 31. des. 1977. Dæt-
ur þeirra eru: 1) Sigríður,
hjúkrunarfræðingur, f. 1980.
Maki: Snorri Gunnarsson, tölv-
unarfræðingur. Börn þeirra:
Daníel Tryggvi, f. 2008, Júlía
Katrín, f. 2011 og Ísabella
Helga, f. 2015. Þau eru búsett í
Bandaríkjunum og 2) Ester Al-
dís, hjúkrunarfræðingur, f.
1986. Maki: Sverrir Gauti Rík-
arðsson, sem er að ljúka sér-
fræðinámi í læknisfræði. Börn
þeirra: Aron Berg, f. 2012 og
Katla Maren, f. 2014. Þau eru
búsett í Svíþjóð.
Friðrik veiktist af park-
insons-sjúkdómnum fyrir all-
mörgum árum og dvaldist á
Hjúkrunarheimilinu Mörk síð-
asta árið. Þar naut hann frá-
bærrar umönnunar.
Útför Friðriks fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, þriðju-
daginn 24. júlí 2018, og hefst
athöfnin kl. 13.
gáfu Orkumála
hjá Raforku-
málaskrifstofunni
í Reykjavík hluta
úr ári 1959. Var
fulltrúi hjá Póst-
og símamálastjórn
frá 1960 þar til
hann hóf störf hjá
Loftleiðum 1962
við hagsýslu- og
rekstraráætl-
anagerð. Hann
vann hjá Loftleiðum þar til
hann hóf störf sem fram-
kvæmdastjóri Stangaveiði-
félags Reykjavíkur frá 1974 til
1990. Eftir það og fram á síð-
ustu ár vann hann sem um-
boðsmaður við sölu á veiðileyf-
um til erlendra
stangveiðimanna.
Eftirmæli eftir dáinn mann,
eftirleikinn í sorginni það vann.
Á dánarstundu drottinn meðtók
hann,
dýrðin almættis ástvini hans fann.
(ÓFM)
Friðrik Daníel Stefánsson,
móðurbróðir minn, er látinn.
Hann var fæddur 7. nóvember
árið 1932 og lést hinn 15. júlí
2018, 85 ára að aldri.
Hann var alnafni móðurafa
síns, Friðriks Daníels Guð-
mundssonar frá Teigi. Við Frið-
rik vorum samferða í lífinu frá
því að ég var klukkustundar-
gamall, árið 1952, þar til hann
lést, en ég yfirgaf dánarbeð hans
klukkustundu fyrir andlátið.
Friðrik lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri, ár-
ið 1952 og kandídatsprófi í við-
skiptafræði frá Háskóla Íslands
árið 1960. Á þessum árum dreif
margt á daga hans. Hann stund-
aði m.a. sjómennsku á Ný-
fundnalandsmiðum, þar sem
margir íslenskir sjómenn fórust
á sjötta áratugnum. Hann fór í
háskólanám til Spánar, dvaldi
tíðum í Barcelona og varð fyrir
miklum áhrifum af spænskri
menningu, tónlist, sögu og
tungu, en hann talaði spænsku
reiprennandi. Þegar Friðrik
söng spænsk lög og lék undir á
gítar leið öllum vel. Og ekki sak-
aði, að hann var glæsimenni, há-
vaxinn, grannur, hnarreistur og
fríður sýnum. Í mínum augum
var hann alltaf víðförull heims-
borgari, listamaður og fagurkeri.
Á sjöunda áratugnum vann
Friðrik hjá Loftleiðum með þeim
ágætum að Sigurður Helgason,
eldri, skrifaði um hann einstakt
meðmælabréf fyrir vel unnin
störf. Árið 1974 var hann ráðinn
framkvæmdastjóri Stangaveiði-
félags Reykjavíkur, að undirlagi
föður míns og formanns félags-
ins, Magnúsar Ólafssonar lækn-
is. Óhætt er að fullyrða að saman
hafi þeir forðað félaginu frá
gjaldþroti og lagt mikið undir.
Samvinna Friðriks og föður míns
var alla tíð náin, allt þar til faðir
minn lést árið 1990, og skömmu
síðar var Friðriki fyrirvaralaust
sagt upp störfum hjá Stanga-
veiðifélaginu. Hvers vegna veit
enginn, en svo mikið var víst að
þetta var óverðskuldað og hefði
bugað margan meðalmanninn.
En Friðrik var enginn með-
almaður, heldur sjálfstæður
dugnaðarforkur sem aldrei lét
bugast. Hann sá vel fyrir sér
með sjálfstæðri starfsemi,
tengdri veiðimálum, fram yfir
áttrætt. Parkinsonssjúkdómur-
inn, sem herjaði á hann síðustu
æviárin, bugaði hann ekki held-
ur, fyrr en síðasta æviárið, en þá
þurfti hann að dvelja á hjúkr-
unarheimili.
Nú, þegar Friðrik heldur í
sína hinstu för, kveð ég hann
með Ferðabæn eftir móður-
ömmu hans, Önnu Guðmunds-
dóttur frá Ásláksstöðum.
Gáttu jafnan gæfustig
guðs á vegi sönnum,
uns að bera englar þig
upp að dýrðar rönnum.
Nú byrja jeg reisu mín
í Jesú nafni þín.
Höndin þín helg mig leiði
frá hættu allri jeg sneiði.
Jesú mér fylgi í friði,
með fögru englaliði.
Ólafur F. Magnússon.
Það var í Barcelona í apríl
1960 sem ég hitti Friðrik fyrst
en Orri hafði kynnst honum
gegnum sameiginlegan spánskan
vin þeirra sem var við íslensku-
nám hér. Friðrik minntist oft á
þegar þeir fóru á rauðum Austin,
sem Orri hafði gert upp, til
Siglufjarðar í síldarvinnu. Eftir
það taldist öruggt að á honum
mætti ferðast til Evrópu, skelltu
þeir sér 1958 með Gullfossi yfir
hafið og til London. Hann sagði
að þetta hefði verið hættuferð,
voru eltir af lögreglunni, sem
héldu þetta væru þjófar, póstbíll,
merkingar horfnar. Orri pollró-
legur en Friðrik hríðskjálfandi,
þannig sagði hann mér frá
þessu.
Þá voru gjaldeyrishöft svo
þeir keyptu 3 kg af dúni og fóru
ekki í neina sjoppu til að selja
hann, Harrods var það. Kurteis-
lega var þeim bent á réttan stað
með hann, fengu þeir nokkur
góð pund og áttu fyrir ferð til
Brussel á heimssýninguna. Nú
voru þeir komnir á bragðið,
keyptu í Woolworth fullt af smá-
skrauti, varadekkið fyllt og þetta
selt í Reykjavík sem var vel þeg-
ið
Það var gaman með Ólafíu og
Friðrik á Spáni. Friðrik var í
sambandi við efnaða Spánverja
sem veiddu lax á Íslandi. Margir
af þeim voru í góðu sambandi við
hann. Við nutum þess t.d. þegar
einn vinur hans bauð honum að
nota íbúð sína við strönd. Eitt
sinn vorum við hjá dóttur okkar
á Spáni um páska. Friðrik
skrapp yfir götuna og keypti sér
„Veiðimanninn“. Í blaðinu var
viðtal við hann og myndir, á svip-
stundu varð hann hetja á svæð-
inu þetta skírdagskvöld. Keypti
hann fimm lítra Cava til skála
fyrir utan heimilið hennar.
Morguninn eftir fór hann með
rútu til Barcelona, þótti það
skondið að sjá hann aleinan í rút-
unni, sögðu heimamenn að eng-
inn Spánverji ferðaðist í rútu á
föstudaginn langa.
Eftir að hann greindist með
parkinson var hann lengi hress,
ætlaði að berjast gegn sjúk-
dómnum. Fyrst hjóluðu vinirnir,
fóru í fjallgöngur, en fyrst og
fremst var sundið stundað og
þar sem hann var nú ekki maður
sem sat kyrr voru engin grið
gefin, venjulega hringdi hann
eða sendi tölvubréf sem ég mót-
tók, minnti á að mæta í sund,
„Nú er ekki til setunnar boðið,“
var mottóið hans, en þannig
minnast börnin okkar hans: Kom
með gusti inn, settist kannski við
píanóið, snerist síðast snöggt að
gítarnum, þotið upp og drukkinn
kaffisopi og sagðir brandarar
eða spurt og svarað. Síðan kvatt
og hann horfinn á augabragði.
Að lokum ágerðust veikindin,
átti orðið erfitt með sund. Einn
daginn þá kom hann inn í kaffi
eftir sundið og fannst okkur hon-
um vera brugðið, hann bar sig
samt vel og kvaddi með orðunum
„kem á morgun“, en daginn eftir
hringdi hann og sagðist hafa ver-
ið stöðvaður og mætti ekki einu
sinni borða. Hann fékk aðstoð
hjúkrunarfólks fyrst um sinn.
Fyrir rúmlega einu ári fékk
hann pláss á Mörkinni og var
það honum erfitt, með tárin í
augunum sagði hann „mér leiðist
svo“. Þar var hann einnig á fart-
inni, gleymdi oftast að nota
göngugrind, lá mikið á. Vonandi
koma fljótt góð lyf við þessum
sjúkdómi. Hann átti góða ævi,
eignaðist þrjú mannvænleg
börn. Kletturinn hans var Ólafía.
Hvíl í friði kæri vinur.
Heba og Orri.
Við Friðrik erum jafnaldrar
og báðir aldir upp á Ytri-Brekk-
unni á Akureyri. Það voru aðeins
örfá hús á milli húsa foreldra
okkar og við vorum heimagangar
hvor hjá öðrum. Ég treysti mér
ekki til að fullyrða hvenær við
kynntumst og fórum að leika
okkur saman en ég er viss um að
það var áður en við byrjuðum í
Barnaskóla Akureyrar vorið
1938. Ég minnist þess frá þess-
um árum að einu sinni gaf ég
Friðriki vini mínum vasahníf í
afmælisgjöf. Þá sagði Sigríður
móðir hans okkur að eggjárn,
þótt gefin væru af góðum hug,
gætu skorið á vináttuböndin á
milli okkar og hún borgaði mér
fimm aura fyrir hnífinn. Vinátta
okkar hefur ekki rofnað þessi
tæp 80 ár sem síðan eru liðin.
Við vorum saman í bekk öll
árin í barnaskólanum. Fyrst við
strangan aga hjá „fröken“ Arn-
finnu Björnsdóttur, síðan hóg-
værð hjá Eiríki Stefánssyni og
síðasta veturinn hjá Kristjáni
Sigurðssyni. Þessi ár voru tengsl
okkar sterkust og tómstundun-
um eyddum við oftast saman í
leiki og prakkarastrik eins og
flestra stráka var háttur á þess-
um aldri.
Vorið 1946 tókum við inntöku-
próf í Menntaskólann á Akur-
eyri. Alla gagnfræðadeildina
vorum við saman í bekk en í
menntadeild skólans skildi leiðir.
Friðrik fór í máladeild en ég í
stærðfræðideild. Stúdentspróf
tókum við báðir vorið 1952.
Friðrik lagði stund á við-
skiptafræði við Háskóla Íslands
og lauk þaðan prófi árið 1959.
Árin 1953-1955 bjuggum við báð-
ir á Gamla-Garði. Þar bjó á sama
tíma Spánverji, José Romero,
sem hafði hlotið styrk til náms í
íslenskum fræðum. Friðrik og
José kynntust og urðu góðir vin-
ir. Þetta vakti áhuga Friðriks á
Spáni svo að loknu viðskipta-
fræðináminu fór hann í spænsk-
unám við háskólann í Barselóna.
Þegar hér var komið sögu vor-
um við báðir búnir að ljúka námi
og farnir að starfa, ég var kom-
inn með fjölskyldu og Friðrik
með fjölskyldu örfáum árum
seinna. Það var því um margt
annað að hugsa heldur en um
vinina. Við hittumst sjaldan og
tengsl okkar voru því mjög til-
viljanakennd, en eftir starfslok
beggja jukust þau nokkuð.
Það var okkur Nínu mikið
hryggðarefni að Friðrik veiktist
af þeim sjúkdómi sem hann
barðist við síðan. En ef til vill
dýpkaði það vináttu okkar. Við
héldum áfram að hittast.
Síðast heimsótti ég Friðrik á
Mörkina 4. júlí sl. Hann sat í
setustofunni á 2. hæð af því að
það var verið að gera við gólfið í
herberginu hans. Hann bauð
mér í kaffi og við sátum þarna
saman, drukkum kaffið og borð-
uðum vínarbrauð. Síðan fylgdi
hann mér niður og við kvödd-
umst.
Við Nína sendum Ólafíu og
niðjum Friðriks innilegustu sam-
úðarkveðjur. Við söknum hans.
Gunnar Baldvinsson.
Elsku vinur minn Friðrik D.
Stefánsson er fallinn frá.
Friðrik var einstakur maður,
víðlesinn, fróður, áhugasamur
um menningu og listir og hafði
ferðast um allan heim frá unga
aldri. Friðrik var vinur vina
sinna, maður orða sinna, rétt-
sýnn og sanngjarn. Hann var
líka þrjóskur og mikill húmoristi.
Við Friðrik urðum mjög góðir
vinir frá fyrstu kynnum. Sameig-
inleg ást okkar á Spáni var upp-
spretta endalausra samtala um
land, þjóð og upplifun af ferðum
okkar þangað.
Friðrik var sá sem kynnti
Spánverjum laxveiði á Íslandi og
flutti til landsins ótal veiðimenn
og fylgifólk. Ég aðstoðaði við
skipulagningu ferðanna frá því
við kynntumst og hann lagði
mikið upp úr því að allir fengju
toppþjónustu og allar ferðir voru
vel skipulagðar frá upphafi til
enda. Það var augljóst alveg
fram á hans síðasta dag að hon-
um var annt um viðskiptavini
sína og að sama skapi var hann
virtur og vel liðinn af öllum
Spánverjunum. Á ferðum mínum
um Spán er ég iðulega spurð
frétta af Friðriki og allir hæla
honum í hástert.
Samskipti okkar Friðriks voru
alltaf bráðskemmtileg. Fyrir-
spurnum um smávægileg atriði
fylgdu oftar en ekki fréttir af
konungsfjölskyldunni, falleg
ljóð, vangaveltur um lífið og til-
veruna og jafnvel frumsamin
kvæði.
Friðrik fylgdi mér öll mín full-
orðinsár og ég veit að honum
þótti raunverulega vænt um okk-
ur fjölskylduna og okkur öllum
um hann.
Elsku Ólafía, innilegar sam-
úðarkveðjur til þín, afkomenda
og allrar fjölskyldunnar. Friðrik
var yndislegur maður sem gerði
heiminn betri og litríkari. Megi
hann hvíla í friði og lifa í minn-
ingu okkar.
Harpa Hlín Þórðardóttir.
Friðrik Daníel
Stefánsson
Erla frænka.
Hún var frænkan í Reykjavík
sem við gistum oftast hjá.
Í þá dagana var það ekkert
vandamál fyrir fjögurra manna
fjölskyldu að norðan að gista
inn á sex manna fjölskyldu í
blokk í Breiðholtinu þar sem
hjónaherbergið var svefnsófi í
stofunni. Þar var líf og fjör,
stundum létt geggjað, næstum
rafmagnað. Dásemdarstaður
fyrir stelpur að norðan að upp-
lifa hraða höfuðborgarinnar. Og
dæturnar, skvísur á svipuðum
aldri og við systur sem auðvitað
urðu vinkonur okkar, þær voru
sko með allt skvísulegt á
hreinu. Yngri bræðurnir það
fjörugir að við vorum hálffegnar
að eiga enga slíka!
Guðrún Erla
Sigurðardóttir
✝ Guðrún ErlaSigurðardóttir
hárgreiðslumeist-
ari fæddist 27.
mars 1944. Hún lést
14. júlí 2018.
Útför Erlu fór
fram 20. júlí frá
Grafarvogskirkju í
Reykjavík.
Erla var dásam-
leg. Fjörug. Há-
vær. Lá ekki á
skoðunum sínum.
Rösk og dugleg.
Hafði einstakt lag
á að gera umhverf-
ið lifandi og spenn-
andi, passlega ófor-
skömmuð. Ósjaldan
glampaði nett
stríðnisblik í kisu-
augunum. Var seg-
ull á krakka. Kannski af því að
hún tapaði aldrei barnslegri
lífsgleðinni, þrátt fyrir að fá
sinn skerf af lífsins leiðindum.
Alltaf til í að leika og gantast.
Maður man eftir löngum
Moore-sígarettum. Hárspreyi,
permanentrúllum og strípuhett-
um á hárgreiðslustofunni í
minnsta herberginu. Höttum og
skærum litum. Háhæluðu tré-
töfflunum sem okkur var fyr-
irmunað að skilja hvernig hún
gat tiplað á allan daginn og
unnið öll sín verk. Skrautmun-
um og málverkum í gylltum
römmum sem höfðu verið máluð
í útlöndum. Sólarlagi eins og
maður hafði aldrei séð það fyrr
af svölunum í Dúfnahólunum,
gott ef ekki nagandi grillaðar
lambakótelettur í fyrsta sinn.
Þegar við þóttumst það full-
orðnar að við gætum sjálfar
skroppið suður stóð heimili
Erlu okkur áfram opið, þangað
var alltaf gaman að koma.
Frænkuskvísurnar héldu áfram
að uppfræða landsbyggðartútt-
urnar, nú um kærasta, nýjustu
sporin úr djassballettinum og
Villta tryllta Villa.
Þó sambandið hafi dofnað í
seinni tíð náði önnur okkar
fundi með Erlu á heimili hennar
í lok maí. Hún var orðin mjög
veik. Hún talaði opinskátt um
veikindi sín en hvergi var bil-
bug á henni að finna, glettnin á
sínum stað sem og hennar
ákveðnu skoðanir. Andinn var
sterkari sem aldrei fyrr, hún
var sátt við sitt og hlakkaði til
að kynnast sumarlandinu af eig-
in raun. Á kveðjustundu hafði
hún fyrir því að fiska rauða,
hjartalaga gasblöðru upp úr
fórum sínum og gefa gesti sín-
um að skilnaði, á henni stóð: „I
love you.“ Erla perla – engri
lík!
Erla var stolt af sínum. Hafði
alveg efni á því. Hún skilur eftir
sig kraftmikinn hóp niðja sem
bera mömmu sinni, ömmu og
langömmu fagurt vitni. Elsku
frænkur og frændur, megi
minning einstakrar konu lifa!
Lilja og Inga
Vala Jónsdætur.
Blik er á vatni,
blágresi vex í skóg.
Sæl er á steini
sumarsins hljóða ró.
Blítt, er á brott ég geng,
berst lag frá silfurstreng.
(Ágústa Ósk Jónsdóttir)
Mér komu þessi orð móður
Ragnar
Sigurðsson
✝ Ragnar Sig-urðsson fædd-
ist 28. nóvember
1926. Hann lést 8.
júlí síðastliðinn.
Útför Ragnars
fór fram frá Kálfa-
fellsstaðarkirkju
14. júlí 2018.
minnar í hug í dag
þegar Suðursveitin
skartaði sínu feg-
ursta og kvaddi
kæran vin svo fal-
lega, það verður
tómlegt að koma í
Suðursveitina og
Ragnar ekki til
staðar. Um það var
fólk á einu máli og
það er hverju orði
sannara að það er
skrítið að hugsa til þess að við
munum ekki fara oftar að
Gamla-Garði. Það var einhver
sjarmi yfir því að heimsækja
Ragnar, hann var fróður, víð-
lesinn og hafði gaman af að
ræða málin, það var sama hvað
bar á góma, aldrei kom maður
að tómum kofanum. Að eiga
þennan geðprúða, glettna mann
fyrir vin var gott. Ragnar hefur
lokið lífsgöngu sinni í hárri elli.
Eins og við sjáum í árafjöld-
anum þá hefur hann kynnst
tímunum tvennum, séð margt,
bæði gott og slæmt, og fengið
að reyna á eigin skinni. Jafn-
aðargeðið og góðmennska hans
hefur gert honum lífið bærilegt,
sem og allir vinirnir stórir sem
smáir.
Með þessum orðum langar
okkur að þakka fyrir samfylgd-
ina, trausta vináttu, hjálpsemi
og alla velvild í okkar garð.
Samúðarkveðjur til allra ætt-
ingja og vina, megi góður Guð
blessa minningu Ragnars í
Gamla-Garði.
Sælín Sigurjónsdóttir,
Björn, Sigríður og Jón,
Brunnavöllum.