Morgunblaðið - 28.08.2018, Qupperneq 23

Hún var einstök perla.
Afar fágæt perla,
skreytt fegurstu gimsteinum
sem glitraði á
og gerðu líf samferðamanna hennar
innihaldsríkara og fegurra.
Fáar perlur eru svo ríkulega búnar,
gæddar svo mörgum af dýrmætustu
gjöfum Guðs.
Hún hafði ásjónu engils
sem frá stafaði ilmur
umhyggju og vináttu,
ástar og kærleika.
Hún var farvegur kærleika Guðs,
kærleika sem ekki krafðist
endurgjalds.
Hún var vitnisburður
um bestu gjafir Guðs,
trúna, vonina, kærleikann og lífið.
Blessuð sé minning einstakrar perlu.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Lífið kemur okkur sífellt á
óvart. Að missa kæra vinkonu
langt fyrir aldur fram er okkur
mikið áfall sem erfitt er að
vinna úr. Hún greindist með
heilaæxli í lok maí sem í upp-
hafi var talið læknanlegt en
annað kom á daginn. Þó að
henni hrakaði mjög hratt var
Hrafnhildur alltaf svo ótrúlega
æðrulaus og sterk í veikindum
sínum.
Hrafnhildur var mikill fag-
urkeri og vildi hafa fallegt og
flott í kringum sig og lét það
eftir sér og naut þess. Hún var
líka ótrúlega framsækin á
tæknisviðinu og var alltaf með
nýjasta appið í símanum og
tölvunni sinni og var langt á
undan okkur hinum á því svið-
inu.
Erum búin að þekkja hana í
rúm 40 ár sem öll hafa verið
dásamleg.
Við höfum ferðast saman
fjögur og fleiri vinir saman til
Prag, Tyrklands og í bændaferð
um Evrópu. Við áttum eftir og
ætluðum að gera svo margt
skemmtilegt saman.
Hrafnhildur var alltaf hrókur
alls fagnaðar og hafði gaman af
því að hafa fólk í kringum sig.
Hún var upphafsmanneskja að
hinum árlegu þorrablótum okk-
ar vinahópsins sem var að vinna
saman í Gunnarsholti á árum
áður. Fyrsta þorrablótið var
haldið 1983. Byrjuðum sex sam-
an og enduðum 14. Þau eru nú
orðin 36 talsins og klikka aldrei.
Súpuklúbburinn okkar var líka
hennar uppástunga. Skemmti-
legur hittingur allan veturinn
með góðum vinum til að rækta
sambandið og hittast reglulega
einu sinni í mánuði.
Bæði súpuklúbburinn og
næsta þorrablót eiga að vera
hjá okkur og það verður ekki
auðvelt að hittast án Hrafnhild-
ar. Hennar verður mjög sárt
saknað og við munum heiðra
minningu hennar með því að
klikka ekki á súpunni og þorra-
blótinu. Annars „sætum við í
súpunni“ eins og hún hefði orð-
að það.
Orðheppin og hnyttin í til-
svörum var hún svo að oft var
grátið úr hlátri í vinahópnum. Í
Teigsholti við Gíslholtsvatn er
annað heimili þeirra samstilltu
hjóna og þangað hefur verið
yndislegt að koma og dvelja
með þeim Hrafnhildi og Palla.
Þar „eigum“ við Stjáni þessa
líka flottu svítu hjá þeim. Við
eigum eftir að koma þar oft og
njóta með Palla og hugsa með
hlýhug og söknuði til hennar
Hrafnhildar okkar.
Við kveðjum með mottóinu
hennar: Lífið er núna, njótum!
Elsku Palli, Árni Björn, Fann-
ar, Hlynur og tengdadætur.
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Þínir vinir,
Sigrún Birna Dagbjarts-
dóttir, Kristján Þór
Guðmundsson.
Fallin er frá langt um aldur
fram æskuvinkona mín og jafn-
aldra, Hrafnhildur Árnadóttir
frá Teigi. Við þau tímamót
staldrar maður við og rifjar upp
það sem liðið er. Okkar vinátta
og samvera hófst þegar við
byrjuðum í skóla, þá um sjö ára
gamlar. Upp úr því áttum við
tíðar ferðir milli bæja, hvor til
annarrar til að leika okkur sam-
an. Ekki var nú ýkja langt milli
bæja, þó yfir Kelduna, sem er
djúpt gil, og Grjótána að fara
en það settum við nú ekki fyrir
okkur. Þetta voru skemmtilegir
tímar og margt brallað. Það var
alltaf líf og fjör í kringum
Hrafnhildi, hún var létt og kát,
kannski pínu uppátækjasöm og
hvatvís. Ég sé hana ljóslifandi
fyrir mér á þessum árum, með
geislandi brosið og dökka fal-
lega síða hárið sem ég öfundaði
hana alltaf svolítið af. Ekki er
hægt að rifja þennan tíma upp
nema minnast á Bjössa bróður
hennar, sem var oftar en ekki
að skottast með okkur, enda
voru þau samrýnd systkini.
Aldrei man ég til þess að neinn
skugga bæri á í leikjum okkar,
bara gleði og gaman. Ég minn-
ist þess, hvað Hrafnhildur var
spretthörð, henni var alltaf teflt
á móti þeim hraðasta í stráka-
liðinu þegar boðhlaup voru iðk-
uð í frímínútum í skólanum.
Hún var einstaklega hláturmild
og gamansöm. Svo upp úr ung-
lingsaldrinum urðu samskipti
okkar minni og strjálli, hún fór
í annan skóla og fluttist síðan
burt úr sveitinni, var svo lán-
söm að kynnast honum Palla
sínum og stofnuðu þau sitt
heimili í Reykjavík. Þar eign-
uðust þau synina sína þrjá.
En svo kom nú að því að við
tókum upp þráðinn aftur fyrir
um það bil 20 árum. Það var
mér mikils virði og ég held það
hafi verið gagnkvæmt. Ég mun
seint gleyma heimsókn minni til
hennar og Palla í bústaðinn
þeirra, Teigsholt, fyrir um ári.
Það var mikið notaleg stund og
enn dýrmætari núna. Við
gleymdum okkur alveg í að rifja
upp gamlar stundir og nýjar.
Gaman var að sjá hvað þau voru
búin að koma sér vel og fallega
fyrir þarna og nutu þess svo
sannarlega að vera í sveitinni.
Allt svo vandað og vel gert,
snyrtimennskan í fyrirrúmi.
Sárt er til þess að hugsa að
Hrafnhildur fái ekki að njóta
þess lengur og margs annars.
Ég er þakklát fyrir símtalið
okkar í júní, þá var hún ótrú-
lega hress og bjartsýn á að allt
færi vel, við töluðum um það
sem var vont og sárt, við töl-
uðum líka um það góða, hún
sagði mér frá sonum sínum,
sem hún var svo stolt af og
mátti svo sannarlega vera það.
En ekki fer allt eins og mað-
ur vill, leiðin lá hratt niður á
við. Ég er endalaust þakklát
fyrir að hafa getað hitt þig og
kvatt viku fyrir andlátið, elsku
Hrafnhildur mín.
Að lokum vil ég votta Palla,
sonum þeirra og tengdadætrum
og Bjössa og fjölskyldu mína
dýpstu samúð. Missir ykkar er
mikill og sár.
Hvíl í friði elsku vinkona.
Ásta Þorbjörnsdóttir.
„Síst vil ég tala um svefn við
þig“ orti Jónas Hallgrímsson
um vin sinn austur í Fljótshlíð,
Tómas Sæmundsson. Þessi ljóð-
lína kemur mér í hug þegar vin-
kona okkar, Hrafnhildur frá
Teigi, hefur fallið frá um miðjan
ævidag með skömmum fyrir-
vara.
„Nú er tími til að njóta,“
sagði hún oft í Teigsholti, sum-
arbústaðnum þeirra við Gísl-
holtsvatn í Holtum. Þar hafa
þau hjónin haft af því mikla
ánægju að búa í haginn fyrir
framtíðina og höfum við Magga
notið gestrisni þeirra á þeim
góða stað. Það er leitt til þess
að hugsa að Hrafnhildur fékk
ekki lengri tíma til þess að
njóta þar tilverunnar. En þeim
mun verðmætari eru þær góðu
stundir sem að baki eru.
Hrafnhildur var sérstaklega
líflegur persónuleiki eins og
hún á ætt til. Eins og hún færi
um lífið á svífandi tölti og skipti
þá engu hvort reiðleiðin væri
greiðfær eða torfær. Hún gat
verið fljót til og ýmislegt dottið
upp úr henni sem hún hló að
jafnt og hinir. Nálgun hennar á
lífið og tilveruna gat verið mjög
frumleg og skemmtileg og bauð
upp á ný sjónarhorn. Holl nær-
ing og heilbrigði voru henni
jafnan ofarlega í huga og hag-
aði hún lífi sínu samkvæmt því.
Af henni var margt hægt að
læra í þeim efnum. Hún var
mikil fjölskyldukona og stolt af
drengjunum sínum sem full
ástæða er til.
Ég kynntist henni fyrst í
Stuttgart í Þýskalandi á náms-
árum mínum og þá sem systur
hans Bjössa sem kom og heim-
sótti bróður sinn ásamt Palla
sínum. Þá var ekki leiðinlegt að
vera til og þau hjónin glaðleg
og fjörug eins og jafnan. Svo
hafa þau eflaust verið send
heim með flugi frá Lúxemborg
ásamt einhverju dóti sem Bjössi
var að redda fyrir sveitunga
þeirra, oftast hnakkur eða bíla-
varahlutur. Við hin sem vorum
á svæðinu á þeim árum tókum
iðulega það sama að okkur þeg-
ar flogið var heim. Seinna átt-
um við Magga eftir að vera í
talsverðu sambandi við þau
hjónin og við minnumst margra
ánægjustunda með þeim sem
oftast voru tengdar hesta-
mennskunni. Við Hrafnhildur
áttum það sameiginlegt að vera
þar heldur á hliðarlínunni. Með-
al annarra stunda er minnis-
stæður kvöldverður í tjaldbúð-
um á Vindheimamelum á
lokakvöldi landsmóts hesta-
manna árið 2006. Þar sátum við
mörg saman í litlu tjaldi í úr-
hellisrigningu og gæddum okk-
ur á grilluðu lambakjöti. Árni í
Teigi sat við borðsendann á
ónýtum útilegukolli, Hrafnhild-
ur skammtaði kartöflusalat á
plastdiska, Palli stóð við kolag-
rillið með regnhlíf og við Bjössi
létum alls kyns vitleysu vaða.
Þá hlógu þeir mágar hátt með
þindarstuðningi.
Við erum þakklát fyrir þær
stundir sem við höfum átt með
Hrafnhildi og hennar fólki. Við
sendum Palla, Hlyni, Fannari,
Árna Birni, Bjössa og Hlín og
þeirra fólki öllu innilegar sam-
úðarkveðjur á þessari kveðju-
stund.
„Nú er tími til að njóta.“
Þessi orð Hrafnhildar skulum
við hafa í huga því eitt er víst
að allt á sér afmarkaðan tíma
sem enginn veit hvað verður
langur.
Arinbjörn Vilhjálmsson.
Það er gæfa hvers manns að
eiga góða og trausta vini. Nú
við andlát Hrafnhildur vinkonu
okkar koma upp í hugann fal-
legar minningar um lífsgleði,
kærleika og hlátur.
Við vinirnir frá
Gunnarsholtsárunum höfum átt
margar gleðistundir saman í yf-
ir 40 ár. Sumrin sem við vin-
irnir vorum að vinna hjá Land-
græðslunni í Gunnarsholti var
nokkrum þúsundum tonna af
áburði og fræjum dreift um
landið til uppgræðslu með flug-
vélinni Páli Sveinssyni. Við vor-
um ungir og sprækir strákar
sem unnum við að lyfta 50 kg
áburðarpokum og blanda
fræinu, fjögur tonn fyrir hverja
flugferð. Það var gefin smá
pása til að fara á sveitaböll á
laugardagskvöldum og fram til
kl. 10 á sunnudagsmorgnum. Á
þessum árum kynntist Palli
henni Hrafnhildi, fallegu og
brosmildu heimasætunni úr
Fljótshlíðinni. Allar götur síðan
hafa þau staðið saman og eign-
uðust sína þrjá góðu drengi.
Skyndilega í blóma lífsins er
ferðalagi Hrafnhildar í þessari
jarðvist lokið. Enn og aftur er-
um við minnt á að lífsþráðurinn
er viðkvæmur og hversu dýr-
mætur hver dagur er. Vinahóp-
urinn, Gunnarsholtsgengið, hef-
ur í 36 ár haldið þorrablót. Það
hafa alltaf verðið miklir fagn-
aðarfundir. Hrafnhildur var
alltaf búin að taka saman
skemmtisögur og brandara.
Fallega brosið hennar og dill-
andi hlátur var smitandi. And-
litið ljómaði þegar hún sagði
skemmtisögurnar og gleðin
kom frá hjartanu.
Hrafnhildur starfaði um ára-
bil í heimahjúkrun Reykjavík-
urborgar. Skjólstæðingarnir
voru heppnir að fá að njóta
hjálpsemi hennar og jákvæðni.
Hún lagði alltaf gott til og hlúði
að öllum sem voru henni nærri.
Drengirnir hafa alla tíð notið
öryggis og kærleika foreldr-
anna. Missir þeirra og söknuð-
ur er mikill en huggun í sorg-
inni eru minningarnar frá öllum
góðu gleðistundunum. Hrafn-
hildur mun lifa áfram í hjörtum
okkar sem hana þekktu. Við
minnumst hennar með virðingu
og þakklæti fyrir hennar lífs-
viðhorf, heiðarleika og gleði.
Kæri vinur, Páll Theódórs,
synir og fjölskylda, við Sigur-
borg vottum ykkur dýpstu sam-
úð. Við þökkum Hrafnhildi fyrir
allar gleðistundirnar og biðjum
þess að minning hennar og lífs-
viðhorf megi lifa. Ljós hennar
lýsi ykkur til gleði og gæfu um
ókomin ár.
Þorvaldur Ingi Jónsson.
Við viljum minnast okkar
kæru vinkonu, Hrafnhildar,
sem var okkur svo mikils virði.
Við kynntumst á leiðtog-
anámskeiði kvenna í apríl 2010
og héldum áfram að hittast og
höfum gert það reglulega til
dagsins í dag. Við skírðum
klúbbinn okkar Hugkraft og
kynntum áhugamál okkar hver
fyrri annarri sem voru oft
tengd heilsueflingu, andlegum
málefnum og öllu mögulegu
öðru.
Við fórum saman í fallega bú-
staðinn þeirra hjóna og þar
galdraði Hrafnhildur ætíð fram
holla og góða rétti af sinni ein-
skæru snilld. Fastur punktur
var jólafundur Hugkrafts-
kvenna. Þar skiptumst við á
pökkum og jólahugleiðingum
yfir ilmandi jólaglöggi og bakk-
elsi.
Hrafnhildur var alltaf létt í
lund og naut þess að segja sög-
ur og alltaf var mikið stuð í
kringum hana. Hún hélt mjög
upp á söngkonuna Adele, sem
ómaði oft í hátalaranum þegar
við hittumst heima hjá henni.
Hrafnhildur var dugleg að
hóa okkur saman og var límið í
hópnum. Ef okkur vantaði góða
uppskrif þá var gott að leita til
hennar, hún gat alltaf fundið þá
réttu. Hún var mjög tæknilega
sinnuð og kenndi okkur margt
gagnlegt. Hrafnhildur deildi
öllu mögulegu til okkar, var at-
hugul og úrræðagóð.
Við kveðjum með kærleik í
hjarta þessa yndislegu konu og
erum þakklátar fyrir að hafa
átt dýrmæta samverustund með
henni nú síðast í byrjun júní.
Nú komið er að kveðjustund
elsku kæra vina.
Minningin um mætan vin,
í hjörtum okkar geymist.
Þú gafst frá þér ljós og lit
á öllum okkar stundum.
Við kerti tendrum,
heiðrum þig
á okkar Hugkraftsfundum.
Við sendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur til Palla
og sona. Megi almættið styrkja
fjölskylduna alla. Hvíldu í friði,
kæra vinkona.
Hugkraftskonur,
Áróra Bryndís Ásgeirs-
dóttir, Guðrún Indriða-
dóttir, Klara Stefánsdóttir,
Sandra Björgvinsdóttir.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. ÁGÚST 2018
Guðmundur
Konráðsson
✝ Guð-mundur
Konráðsson
fæddist á Sel-
tjarnanesi 24.
ágúst 1944.
Hann lést 12.
nóvember árið
2015 á hjúkrunarheimilinu Ísa-
fold.
Foreldrar hans eru þau Guð-
rún Svava Guðmundsdóttir
fædd í Reykjavík og Konráð
Gíslason fæddur í Hafnarfirði.
Hann átti tvær systur, þær
Málfríði og Guðlaugu, og tvö
hálf systkini, þau Bertu og Al-
bert. Guðmundur ólst upp á
Seltjarnanesi og gekk þar í
barna- og gagnfræðaskóla. Í
níu sumur var hann í sveit á
Þambárvöllum á Ströndum,
þar undi hann sér einstaklega
vel. Um 16 ára aldur fór hann
til sjós, bæði á varðskipum og
farskipum, undi hann hag sín-
um vel þar næstu árin. Hann
hóf nám við Stýrimannaskól-
ann í Reykjavík 19 ára gamall
og lauk þar farmannaprófi árið
1966, þá tæplega 22 ára gam-
all.
Að útskrift lokinni réð hann
sig sem stýrimaður hjá
Landhelgisgæslunni þar sem
hann starfaði í tvö ár og var
farsæll og framtíðin björt hjá
ungum stýrimanninum. En þá
gripu örlögin inn í sem hafði
afgerandi áhrif á líf hans
næstu 20 árin.
Árið 1968 gerðist hann
kompásviðgerðar- og leiðrétt-
ingamaður áttavita í skipum er
faðir hans veiktist, en faðir
hans starfrækti kompás-
viðgerðir og leiðréttingar.
Guðmundur giftist eiginkonu
sinni, Guðmundu Andr-
ésdóttur, fæddri á jólum í
Vestmannaeyjum árið 1945,
hinn 22. júlí 1967 en þau höfðu
kynnst nokkrum árum áður.
Guðmunda lést 23. febrúar
2018. Þau eignuðust fjögur
börn, þau Konráð járnsmið,
Bryndísi handverkskonu, Svav-
ar sjávarútvegsfræðing, og
Guðlaugu þjónustufulltrúa. Aft-
ur gripu örlögin inn í líf Guð-
mundar með grimmilegum
hætti í desember 1987 sem
lamaði allt starfsþrek hans allt
til æviloka.
Útför Guðmundar var gerð
frá Garðakirkju 19. nóvember
2015.
Meira: mbl.is/minningar
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför ástkærs
eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
SIGURÐAR TÓMASSONAR,
Sólheimatungu.
Rita Larsen
Helle Larsen Júlíus Árni Rafnsson
Kristín Sigríður Sigurðardóttir
og afabörn
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd skal
senda hana með æviágripi í innsendikerfinu. Hafi æviágrip þegar verið
sent er ráðlegt að senda myndina á netfangið minning@mbl.is og láta
umsjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar