Þróttur - 22.04.1920, Síða 2

38
Þróttur
er full ástæða til að óttast hann, því
maður getur verið vel undirbúinn að
öllu leyti og haft öll líkindi með sér til
sigurs. En fái maður sting, er ósigurinn
næstum ætíð óumflýjanlegur. Og í hlaupi
eins og víðavangshlaupi í. R., þar sem
ekki er nema um það eina hlaup að
gera alt árið, er það þó tíu sinnum sár-
grætilegra að fá sting, en t. d. í víða-
vangshlaupum utanlands; því ef ekki
gengur að óskum í einu, er alt af hægt
að fá nóg ný tækifæri til uppreisnar,
en hér er engin uppreisn. Þetta gerir
hlaupið miklu kvíðvænlegra en annars,
fyrir þann sem ekki stendur alveg á
sama um leikslokin, — en stælir auðvitað
einnig vilja manns, um leið, til að gera
sitt bezta. —
Eg var einna fyrstur í viðbragðinu,
hljóp þó ekki hratt til að byrja með.
Tók eiginlega ekki til fótanna fyr en
upp kom á Laufásveginn. Eg var aftar-
lega, er við komum þangað, en hljóp
þá fram og »lagði« mig næst fremst.
Einn hafði þá hlaupið svo hart, að hann
var kominn löluvert á undan (líkl. 60—
80 stikur) og lengdi bilið með hverju
skrefi. Eg sá að ekki mátti »svo til
ganga«, og herti ferðina svo, að hann
vann ekki meira á. Hlupum við svo
þannig áfram og bilið breyttist lítið, því
eg áleit nógan tíma til að stytta það
síðar.
Eg og einn kunningi minn, sem var
með í hlaupinu höfðum talað um það
skömmu fyrir hlaupið, livar bezt að-
»slaðan« væri í hlaupinu. Kom okkur
saman um að bezt væri að halda sér
aftan við þann, sem mest líkindi hefði
til sigurs. Og nú heiðraði hann mig með
því að látast vera skugginn minn. Eg
man ekki hvort eg fann mikið til þessa
heiðurs þá, en nú finn eg hann — og
þakka. Samt skildi eg strax til hvers
refarnir voru skornir, því eg mintist
samtalsins. Um hina sem á eftir voru
get eg því miður ekkert sagt. Suður
allan Laufásveginn hélzt þessi röð, með
liku bili milli mín og þess fremsta, ma
þó vera að bilið hafi styst svolítið. En
»skugginn« var þétt aftan og sólarmeg-
ín við mig. Nú beygðum við yfir Skóla-
vörðustiginn og yfir á túnin. Regar eg
kom að fyrstu girðingunni, sá eg að
neðri vírnum hafði verið lyft upp a
kafla, eg hafði aldrei tekið eftir þessu
áður, og alt af skoðað það sem sjálf-
sagt, að stökkva yfir hana, var þó i
vafa um, hvorn kostinn eg ætti heldur
að taka, er þetta tækifæri var lagt upp
í höndurnar á mér, — girðingin hafði
auðsjáanlega verið »löguð« af einhverj-
um. En eg kunni afleitlega við að hugsa
til þess að beyja mig undir það sem
mér fanst skylda mín að stökkva yfi*'>
mér fanst það ekki alveg »fair play«.
Eg stökk því. En við þetta hik hafði
eg tapað ferðinni og kom því niður i
skurðinn, — samt á góðum stað, — og
var ekki lengi að stökkva upp úr.
Fyrsti maðurinn var nú kominn að
næstu girðingu. Eg áleit að nú væri
mál til komið að fara að reyna fyrir
alvöru að stytta bilið milli mín og hans,
og herti skrefin og varð þess þá fljótt
vísari, að saman dró, og örar en eg
hafði búist við, því þegar eg kom að
veginum, sem liggur um þver túnin,
munaði ekki meiru en því, að við vor-
um báðir í einu á girðingunum, sinn
hvoru megin vegarins. Eftir það dro
óðum saman með okkur. En það er af
»skugganum« að segja, að hann féli
alveg úr »sögunni«, eftir að við kom-
um á túnin, og síðast heyrði eg álengd-
ar skrölta í honum, er hann fór yfir
vírgirðingarnar við veginn. Rétt áður
en við komumst af túnunum, náði eg
»forustusauðnum«, og varð eg fyrstur
út á Laugaveginn. Margir halda nú ef
til vill, að þá hafi »björninn verið unn-
inn«. En því fór fjarri. Nú ætlaði hann
að eins að lofa mér að ráða ferðinni
um stund. Eg tók við »embæltinu« og