Breiðfirðingur - 01.04.1992, Blaðsíða 123

KRUMMI ER ALLTAF KRUMMI
121
Lömbin skoppa hátt með hopp
hugar sloppin meinum.
Bera snoppu að blómsturtopp
blöðin kroppa af greinum.
Gamall húsgangur
Fleira gat grandað litlu lömbunum en veðrið. Tófan var
oft skæð að bíta lamb. Flún var ekki lengi að hrifsa það og
færa til sinna heimkynna. Þar biðu soltin afkvæmi hennar.
Svona getur lífið og baráttan verið miskunnarlaus. Ærin,
sem svift hafði verið afkvæmi sínu og augnayndi stóð eftir
óttaslegin og harmi lostin. Hún gat ekki einu sinni jarmað.
Ærnar, sem þannig höfðu tapað lömbum sínum í refinn,
jörmuðu ekki. Þær hlupu um þegjandi í leit að lambinu sínu.
Það gat verið átakanlegt að sjá. Erfitt gat verið að venja
undir þær ær lömb frá öðrum ám eins og oft var gert. Öðru
máli gegndi um kindur sem misstu lömb sín ofan í jarðföll
eða skurði. Þá jörmuðu þær sárt og hlupu um á staðnum þar
sem þær vissu af lambi sínu. Ánægjulegt var að geta fært
þeim lambið þeirra lifandi aftur. Það var sönn móðurást sem
þá ljómaði í augum sauðkindarinnar. Ekki fór alltaf svo vel.
Það lék á ýmsu, sorg og gleði skiptust á eins og oft vill verða
í heimi hér. Sagan sem hér fer á eftir gerðist er ég var tólf ára
gömul.
Það var sunnudagur. Ég vaknaði kl. sex. Það stóð mikið
til. Ég hafði leitað tveggja kinda daginn áður án árangurs.
Nú varð ég að finna þær í dag, hvað sem það kostaði. Ég
hafði andvara á mér og þess vegna var ég svona snemma á
ferli. Ég ætlaði að laumast út úr bænum áður en fólkið vakn-
aði. Bræður mínir sátu um að fá að fara með mér í smala-
ferðir, en ég var alltaf á ferðinni að gæta ánna sem voru að
bera um þessar mundir. Steini bróðir var með mér í einni
slíkri ferð kvöldið áður og svaf nú svefni hinna réttlátu.
Raggi litli sem alltaf var morgunglaður var kominn á kreik.
Hafði hann orðið var við fótaferð mína. Smeygði hann sér
hljóðlega út úr baðstofunni og út á eftir mér. Hann vildi