Stjarnan - 01.05.1922, Side 8

72
STJARNAN
’Þaö var önnur vinstúlka, frá hinum
áhyggjujlitlu mentaskóladögum, sem
einnig þurfti aS fá a‘ð vita um trúlof-
un hennar og hiS mikla trúboSsverk,
sem hún var íbúin aS ásetja sér aö
fram'kvæma í lífinu. Nancy gekk þess
vegna einn morgun í október mánuði,
eftir að hún var komin aftur til Brad-
ford, yfir brúna, sem lá yfir Merrimac-
fljótiS til Haverhill, upp brekkuna og
yfir torgiS, aS heimili Jiarriet At-
woods. Harriet var einmitt seytján
ára gömul og Nancy var tuttugu of
eins árs í desember mánuSi. ViS sína
litlu vinstúlku talaði Nancy um þá vor
sína, að giftast kristniboða, sem ætlaði
til Indlands. í hinum stóru brúnu aug-
um Harriets mátti lesa hæði undrun og
meðaumkun. I dagbók sína skrifaöi
hún sama kveldið í hér um bil sama
stíl og Nancy var vön að rita:
“Hve hræðist ekki hjarta mitt við
þessa frétt! Ef hún er fús til aö gjöra
svo mikið fyrir sinn himneska föður, á
eg þá aö neita að veita því íandi dá-
litla hjálp, sem þegar er umkringt af
hinu bjarta ljósi Guðs orðs? Eg hefi í
dag haft meiri áhuga á frelsun heiðingj-
anna, en eg nokkurn tíma á æfinni hefi
haft....... Hvað get eg eiginlega gjört
til þess að ljós fagnaðarerindisins geti
lýst þeim? Þeir líða undir lok af þekk-
ingarskorti, meðan eg nýt hinna dýrð-
légu forréttinda kristilegs lands. Hinn
góði Guð leiði mig; æ, að hann vildi
hjálpa mér á einn eða annan veg, að
verða þessum formyrkvuðu mönnum til
blessunar.”
Ekki leið mánuður, þangað til eftir-
fylgjandi linur fundust i þessari sömu
dagbók:
“Svefninn víkur frá mér, og sál mín
er umkringd af þoku áhyggjunnar; æ,
að Guð vildi leiðbeina mér; ó, að hann
vildi sýna mér stig skyldunnar og
hjálpa mér til að víkja ekki af honum.”
Á hinu stutta millibili var Harriet
og hið unga kristniboðsefni, Samuel