Stjarnan - 01.05.1922, Blaðsíða 11

STJARNAN
75
Rás viðburðanna í Guðs hendi.
Eftir William A. Spicer.
IV.
Vitnisburður til Alexanders mikla.
Sem sönnun fyrir því, hvernig spá-
dómarnir vitnuðu fyxir konungum og
sigurveguriun í fornöld, ti|lfærum vér
atburS nokkurn, sem Josephus sagn-
ritari s'kýrir frá.
• Nýtt tímabil var ah renna upp í sögu
heimsins. Alt til þessa tíma hafði
Austurálfan haft yfirráSin í heiminum,
en nú var Noröurálfan í þann veginn
að taka stjórnartaumana. Spádómarn-
ir höfðu sagt þetta fyrir hundruSum
ára áöur. Á síðasta ári hins babý-
olniska ríkis, sá Daníel í sýn tvíhyrnd-
an hrút, sem stangaSi móti vestri, og
kjarnhafur, sem kom aS vestan og
haföi kjarnhafur sá stórt horn milli
augnanna. Spámaöurinn sá þenna
léttfæra kjarnhafur frá vestri stanga
hrútinn, fleygja honum. til jarSar og
troða hann undir. Engillinn gaf
honum ljósa skýringu á .táknmyndum
þessum:
“Hrúturinn, sem þú sást, merkir
konunga i Medialandi og Persalandi,
Hinn lohni kjarnhafur er Grikklands-
konungur, og stóra hornið milli augna
hans er hinn fyrsti konungur.” Dan. 8:
20,21.
Sýn þessa fékk Daníel spámaöur
hér um bil 538 fyrir Krist og frásag-
an um sýnina var rituö á skinnbækur.
200 árum seinna var Alexander frá
Makedoníu, hinn fyrsti konungur yfir
öllu Grikkjaveldi, á leiíS aö vestan til
aS kollvarpa yfirráöum Persa. Hann
haföi þegar unniö sigur í bardaganum
við Grannikus og Issus. Mótstööu-
afl Persa var hrotiö. Hinn voldugi
sigurvegari var á leiö til Jerúsalem og
hafði fast ákveöið, að hegna borginni
fyrir það, að innbúar ihennar höfðu
svo lengi hikað við að bregða trúnaði
við Persa og snúast í lið með honum.
En Jósefus segir, að, þegar hann nálg-
aðist borgina, hafi hliðin verið opnuð
og fjöldi fólks með prestana í farar-
broddi hafi gengið út til að mæta hon-
um. Prestarnir höfðu með sér spá-
dómsbók Daníels. Hann lýsir fundi
þeirra á þenna hátt:
“Það var fögur skrúðganga, ólík
allra annara þjóða. Þeir komu til
staðar þess„ er á grísku nefnist Safa,
“Útsjón”’, því þaðan sást bæði Jerú-
salem og musterið; en þótt Föniku-
menn og Kaldear, sem voru með Al-
exander væntu þess, að fá leyfi til að
ræna borgina og pína ‘iprestana, .efitir
því, sem þeir höfðu heyrt konungi far-
ast orS, þá fór alt á annan veg, því
þegar Alexander sá mannfjöldann í
fjarlægS í hvítum klæðum, prestana í
broddi fylkingar í línklæðum og æðsta
prestinn í purpura og skarlati, með
prestahúfuna á höfði og gullspöngina
með árituöu nafni drottins, þá nálgaðist
hann með lotningu, heiðraði nafnið og
heilsaði æðsta prestinum. Allir GyS-
ingarnir söfnuðust kringum konung og
hyltu hann með einum munni; en
S!ýrlandskonungur og allur herinn voru
svo hissa á framkomu Alexanders, að