Stjarnan - 01.03.1924, Page 16

SIÐASTA JÓLAGJÖFIN.
Síöastliðinn desember var eg um
tíma í borginni Port Arthur, Ontario.
Dag einn meöan eg var úti og 'heim-
sótti nokkra af hinum mörgu kunn-
ingjum mínum, frétti eg aö á almenna-
spítalanum lægi norskur unglmgur,
se'm egki kunni stakt orö í ensku og
væri aö öllu leyti vinalaus. Eg lofaði
aö fara að heimsækja hann næsta dag.
Þegar eg kom inn í herbergiö hans
leit hann stórum augum á mig, eins og
hann mundi segja: “Hvaöa maöur
er þetta Ætli hann tali norskuna?”
Eg gekk yfir aö rúmi hans og heilsaöi
honum kunnuglega á móðurmáli hans.
Hvaða áhrif höfðu ekki þau fáu orí
á hann? Hér kom þá loksins maöur,
sem gat talað við hann. Eg sagði
honum hver eg væri og hvernig eg
heföi fengið að vi’ta, aö hann væri á
spitalanum og spurði hvað eg gæti
gjört fyrir hann.
Hann sagði mér þá sorgarsögu sina.
Fyrir níu mánuöum var hann komi'nn
aleinn til þessa lands og hafði fengið
vinnu viöl járnbrautina. Alt gekk vel
til að byrja með. En svo var hann
meö öðrum mönnum sendur út til að
gjöra við brú. Hún var ei'ginlega fyr-
ir utan mannabygð, svo þeir uröu aö
vera i tjöldum á meöan verið var að
vinna við hana. Svo kom dagurinn,
þegar búiö var að ljúka verkinu. Þeir
höföu haft hesta og vagna með, en
engin vöruflutningslest var á ' ferð-
inni, svo verkstjórinn ákvaö að láta
hestana hafa þaö og fara af stað um
kveldiS og halda áfram alla nóttina, til
þess að komast til mannabygða næsta
morgun., Ekki fyr voru þeir lagðir af
staö, en hræðilegt veður skall á, norö-
anstormur og húðarrigning, og með
dagsbrún fór að'frjósa. Þessi piltur
haföi enga régnkápu, og þar varö
hann aö sitja i þessari bleytu alla
nóttina og varð innkulsa; en hann
vildi ekki gefast upp og hélt áfram
aö vinna, þangaö til að hi'tasóttin yf-
irbugaði hann. Hann vár fluttur á
spitala og þar hafði hann legið ein-
mana og mállaus síðan. Hann haföi
í vinnunni verið með Norðurlanda-
mönnum, svo hann hafði ekkert lært
í enskunni. Og hve ljúft var það
honum ekki, aö heyra einhvern tala
það mál, sem hann lærði á knjám
móður sinnar.
Aumi’ngja pilturinn! Hvað eg kendi
í brjósti um hann. Svo ungur og
myndarlegur og þó svona á sig kom-
inn. Hann skildi ekki hvað það var
sem aði sér gengi. Læknirinn haföi
tekið hálskirtla hans, en hann hafði
ekki skilið stakt orð af því, sem lækn-
irinn og hjúkrunarkonurnar höfðu
reynt að segja honum. Hann skildi
ekki, aö dauðinn var að taka hann
heljartökum. Eg reyndi að hughreysta
og tala vingjarnlega við hann, til þess
að kveikja vonarneista í sál hans. Eg
lofaði að senda honum ' jólagjöf og
kvaddi hann svo með mörgum óskum
um góðan bata.
En þegar eg kom aftur til Winni-
peg, efndi eg loforð mitt og fór svo
heim til að taka þátt í fögnuði barn-
anna og var hér um bfl búinn að
gleyma Eyvindi (svo hét pilturinn),
be'gar eg dag nokkurn fékk símskeyti
frá Toronto, að Eyvindur lægi fyrir
dauðanum. Eg skrifaði undir eins
spítalanum til að vita, hvort það væri
nokkuð, sem eg gætí gjört fyrir hann.
Eftir fáeina daga fékk eg bréf aftur,
að Eyvindur hefði dáiö úr tæringu.
það eina, sem hann hafði haft meS sér,
þegar hann var fluttur frá Port Art-
hur, var jólagjöfin, sem eg sendi hon-
um. Á henni var nafn mitt og utan-
áskrift. Hefði það ekki veriö fyrir
hana, mundu foreld)far hans aldret'
hafa fengið að vita, hvað um hann
hefði oröið. En nú fór eg til norska
konsúlsins með bréfið, og hann ritaði
svo til Noregs og kunngjörði foreldr-
um hans, að Eyvindur mundi aldrei
_koma aftur til að sjá hinn fagra dal
uppi á Þelamörk,* þar sem hann
var fæddur og upp alinn. — Góð-
ur Guð þerri tárin af augum
þeirra og helli oliu í svíö'andi sárin.—
Eg vona, að litla jólagjöfin, sem hann
ekki vildi sleppa fyr en dauðinn tók
hana úr höndum hans, hafi verið til
þess að opna augu hans fyrir þvi
fagra ríki, þar sem synd, dauði og
sorg muni a'ldrei fá inngöngu; þvi
læknirinn mikli, lífgjafinn, mun verða
konungur. D. G.