Stjarnan - 01.11.1926, Side 10

170
STJARNAN
Ashley, Rodk Hall, Maryland, Ameríku,
sendi Gíhbons ’kardínála viSvíkjandi
sömu spurningu, skrifaði ritari kardín-
álans þaS sem hér fer á eftir:
“ASseturstaSur kaddínálans, Baltimore,
Md. 25. febr. 1892.
Hr. lohn R. Ashley:
Herra minn! Sem svar við fyrstu
spurningu yðar vil eg segja:
1. Hver breytti’ hvUdardeginuni f
Svar: Hin heilaga kaþólska kirkja.
2. Hvot fylgja mótmælendur Biblí-
unni eða hinni heilögu kirkju,, þegar þeir
halda helgan sunnudaginnf
Svars Mótmœlendur fylgja þeirri
venju, sem er innleidd af hinni heilögu
kaþólsku kirkju.
3. Mótmælendurnir eru í mótsögn við
sjálfa sig með því að halda helgan sunnu-
daginn, þegar þeir samtímis halda því
fram að þeir fari einungis eftir fyrirskip-
unum Biblíunnar.
Eg er framvegis ySar — C. P. Tomas,
ritari.
H]n fyrstu sunnudagslög voru gefin út
af Konstantíusi keisara áriö 321 e. Kr.
og hljóöa þannig:
“Á hinum heiðursverða degi sólarinn-
ar skulu yfirvöldin og fólk sem býr í
borgunum hvílast, og öUum verksmiðj-
um skal loka. En til sveita geta þeir, sem
yrkja akurlendi starfað frjálst og óhindr-
aðir af lögunum; því að oft á það sér stað
að næsti dagur er ekki eins heppilegur til
að sá korni eða planta vtnvlð, og gæti
maður þannig, með því að láta hjá líða að
nota heppilegasta tímann, farið á mis við
þær nægtir, sem himininn veitir.”
Tilgangur Konstantínusar me'ð fyrir-
skipun þessari, var aö sameina betur
kristnina viö heiöindóminn. Á þessum
tíma var hann enn ekki skíröur. Vi'Ö-
víkjandi sunnudagslögum Konstantinusar
lesum vér eftirfarandi tilvitnun til “Kirk-
ans Historia af Ragnar Thomæus.”
Stookholm, hls. 163:
Sunnudagurinn var gerður að hátíðis-
og hvíldardegi í öllu ríkinu (Róm.), og á
þessum degi varð alt starf — að undan-
skildu hinum allra nauðsynlegustu verk-
um l sveitum — að hœtta, og ekki er hægt
að neita þvi, að tilganur hans (Konstan-
tinusar) með þessu var sá, að sameina
betur kristnina og heiðindóminn með því
að helga sunudaginn sem dag sólarinn-
ar og heiðra þannig sólguðinn, er gæti á-
litist sameiginlegur guðdómur kristinna
manna og heiðingja.”
Sumir spyrja á þá leið, hvort Guð geti
haft nokkuð á móti þvi aÖ vér höldum
þann dag helgan, sem Kristur reis upp
frá dauÖum á. Ættum vér ekki, segja
þeir, aö minnast upprisunnar, sem hins
mesta kraftavehks, er ske<5 hefir á jörðu
þessari? Jú, vissulega. Vér ættum ekki
aðeins að gjöra það, heldur er þaö fyrir-
skipun til vor, en þó ekki á þann hátt að
vér ibrjótum eitt af boðoröum Drottins,
sem hann hefir aldrei afnumiö og breyt-
um þannig helgihaldi hins heilaga Drott-
ins dags. Orð Drottins segir oss skýrt og
greiniilega hvernig vér eigum aö minnast
hins mesta viöburöar allra mikilla við-
burða. Lesum Rómiv. 6, 3-5. Þar stend-
ur: “Eða vitið þér ekki að allir vér, sem
skírðir erum til Krists Jesú, erum skírð-
ir til dauða hans? Vér erum því greftrað-
ir með honum fyrir skírnina til dauðans,
til þess að eins og Kristur var uppvakinn
frá dauðum fyrir dýrð föðursins, svo
skulum vér og ganga í endurnýjung lífs-
ins. Því að ef vér erum orðnír samgrónir
honum fyrir líkingu dauða hans, munum
vér einnig vera það fyrir líkingu upprisu
hans.” Skírnin minnir oss bæöi á dauða
Jesú og upprisu, og hún er sett til minn-
ingar um hvorutveggja. Meö skírninni
sýnum vér í verkinu, að vér trúum á upp-
risu frelsarans. Það gengur líka mjög svo
illa í flestum löndum að koma því til
lei'Öar að sunnudagshelgihaldið veröi
hjartans mál. Menn verÖa ekki kristnari
fyrir þaS, þó helgidagurinn sé fyrirskip-
a'Öur meö strangari lagaboöum frá hálfu