Stjarnan - 01.11.1931, Blaðsíða 13

STJARNAN
173
I
-v
•að. Brátt stóðu börnin öll í kring til að
horfa á hljóðpipu smíöið. Enginn hugs-
aði lengur um bardaga. Þegar fröken
Allen leit út um gluggann sá hún tíu
drengi alla í óSa önn. Tim var að sýna
þeim hvernig hægt væri að spila lag á
þessa nýju hljóðpípu.
Um kveldið fór Tim heim með Tom
til að sjá verkfærin hans. Eftir þetta
voru þeir oft saman á kvöldin og bjuggu
til fuglabúr og ýmsa aðra hluti.
Einu sinni eftir þetta sagði einn af
skólafélögum Tims við hann að eldurinn
væri allur farinn úr hárinu á honum.
(Nú bjuggust hin börnin við að hann
myndi reiðast, og berja þann, sem'til hans
hafði talað, en Tim mintist þess hvernig
Tom hefði farist við hann, svo hann gekk
rólegur í burtu með hendurnar í vösun-
um.
“Fröken,” sagði Tom einu sinni löngu
seinna, “eg er svo glaður yfir því að eg
fylgdi þínum ráðum. iMér þykir svo
vænt um Tim, við skemtum okkur svo
vel sarrtan, og við berjumst aldrei. Þetta
var ágæt aðferð til að hefna sín. Tim
segir það hafi tekið alla geðvonskuna
frá honum.”
Frelsaður frá sjálfsmorði
Eg var á ferð með járnbraut í Suður-
Ameríku. Gegnt mér sat maður meö
hryggu yfirbragði. Þegar eg stóð upp
til að fara inn í borðstofu vagninn kom
mér til hugar að rétta honum litla bók
um nálægð endisins, og sagði um leið:
“Eg er viss um að þú finnur eitthvað í
þessari bók, sem getur hjálpað þér.”
Er eg kom til baka aítur var hann með
mestu athygli að lesa bókina. Seinna,
þegar við vorum einir saman, spurði
hann mig hrærður í huga, hvers vegna
eg hefði lánað honum bókina. Eg sagöi
honum að Guðs andi hefði hvatt mig til
að gera það.
“Eg trúi því vinur minn,” sagði hann,
“bókin hefir frelsað lif mitt.” Síðan
sagði hann mér kringumstæður sínar.
Heimili hans hafði sundrast eftir að hann
hafði verið giftur í tíu ár. Konan hafði
yfirgefið hann og tekið báöa syni þeirra
með sér. Hann kannaðist við að sökin
hefði verið mest á' sina hlið, því hann
hefði verið drykkfeldur. Eftir eitt ár
snéri hann heim aftur og reyndi að sætt-
ast við konu sína, en hann var hálf-
drukkinn þegar hann heimsótti hana, svo
um sættir var ekki að tala. Þá reiddist
hann og brúkaði ljót orð, svo ættingjar
hennar ráku hann út úr húsinu.
Mér fanst alt ganga öfugt í heiminum,”
sagði hann, “eg vildi helzt gera enda á
sorg minni. Áður en þú réttir mér bók-
ina hafði eg ásett mér aö falla niður
milli járnbrautarvagnanna, láta hjólin
renna yfir mig, og enda þannig líf mitt.
En nafn bókarinnar vakti athygli mína,
svo eg fann mig knúðann til að lesa hana.
Ejós rann upp í sálu minni er eg las.
Bókkin færði mér boðskap, sem vakti
von og hugrekki.”
Vér féllum á kné í bæn, þarna í eim-
lestinni, og hann gaf Guði hjarta sitt.
—F. E. Porter