Stjarnan - 01.03.1933, Qupperneq 4

36
STJARNAN
Fyrsti fyrirlestur Djarfs um Jesúm
Krist hafÖi vakiö svo mikla eftirtekt, a8
salurinn var alskipaÖur fram ac5 dyrum.
En nú var fjöldinn svo mikill, sem kom
til aÖ hlusta á, að rnargir urÖu aÖ hverfa
frá, þeir gátu ekki komist inn, það var
ekki pláss fyrir fleiri, ekki einu sinni til
a8 standa á gólíinu.
“Eg sagÖi ykkur aÖ viÖ yrðum aÖ fara
snemma ef við vildum fá sæti,” sagði
Lilja um leið og foreldrar hennar settust
í síðustu sætin sem auð voru.
“Já,” sagöi Guðmundur, “aðsóknin
eykst við hvern fyrirlestur.”
Dr. Magnússon stóð nú upp og sagði
um leið og hann kynti ræðumanninn:
“Eftirfarandi fyrirlestrar eru hinir þýð-
ingarmestu, því hinir undanfarandi hafa
aðeins verið grundvöllur undir þá. Mann-
fjöldinn, sem hér er samankominn sýnir
hvilíkan áhuga menn hafa fyrir málefn-
inu.”
“Virðum fyrir oss áhrif Krists á mann-
kynssöguna,” hóf Djarfur mál sitt, “og
athugum mismuninn núlli Krists og allra
heimspekinga og siðfræðiskennara heims-
ins. Það hefði verið mikið verk að safna
saman öllu hinu góða og fagra í kenning-
um þeirra, en aðskilja og útrýma öllu því,
sem var rangt, hjátrúarfult eða siðspill-
andi. En einstakur maður, ókunnur þess-
um vísindamönnum, ólærður í veraldleg-
um fræðum, og þvert á móti viðteknum
siðum og reglum þjóðar sinnar, stofnaði
fræðikerfi miklu háleitara og fullkomn-
ara heldur en alt, sem áður hafði þekst.
Það er þess vert að allir veiti því ná-
kvæma eftirtekt.
Nú stóð Einarsson upp og spurði:
“Skil eg það rétt að þú gefur í skyn aS
heimspekingarnir-hafi verið hjátrúarfull-
ir og siðferðiskennararnir siðferðilega
spiltir ?”
“Já, það er einmitt það sem eg sagði,”
svaraði Djarfur. Enginn heiðinn sið-
fræðiskennari setti sig upp á móti löstum
þeim og siðspillingu, sem átti sér stað á
hans tíma og í landi hans. Enginn hinna
heiðnu siðabótarmanna reyndi nokkurn
tíma að kefja eða koma í veg fyrir hina
ómannúðlegu þjóðarskemtun að etja
villidýrum móti mönnum eða hvoru á
móti öðru. Enginn mótmælti lauslæti,
eða útburði barna og þræla svo þeir dæju
af kulda og hungri, eða stofnun vændis-
húsa. Voðalegur ólifnaður og gjálífi var
einn þáttur hinna heiðnu trúarbragða, og
hinir helstu heimspekingar og siðabótar-
menn gjörðu aldrei tilraun til að breyta
því.”
Nú greip Einarsson fram í aftur: “Þú
getur þó vissulega ekki borið slikar sakir
á aðra eins menn og Plato, Socrates,
Aristotele og Seneca. Þessir menn, að
Davíð Djarfur og fríhyggjumennirnir